Πώς ξεκινάει ένα παιδί στον δυτικό κόσμο να ασχοληθεί με το τζούντο; Είτε βλέπει κάτι στην τηλεόραση και του κινεί το ενδιαφέρον, είτε κάποιος από την οικογένεια το παρακινεί. Με τη Νιγκάρα Σαχίν φυσικά δεν συνέβη τίποτε από τα δύο.
Η 32χρονη σήμερα Νιγκάρα ξεκίνησε την ενασχόλησή της με τον αθλητισμό με ένα 30λεπτο μάθημα καράτε στο… μπαλκόνι της οικογένειάς της στην Πεσαβάρ του Πακιστάν. Τότε ήταν 11 ετών και ήταν ήδη πρόσφυγας για το μεγαλύτερο μέρος της νεαρής της ζωής, αφού είχε φύγει από την πατρίδα της το Αφγανιστάν το 1993 με τους γονείς της ως βρέφος. Η μάνα της την κουβαλούσε καθώς περπατούσαν δύο μέρες και νύχτες στα βουνά.
Μέλος της Ολυμπιακής Ομάδας Προσφύγων, η Σαχίν ζει και προπονείται στο Τορόντο του Καναδά. Έχει αντιμετωπίσει, βέβαια, πολλά περισσότερα εμπόδια για να αγωνιστεί στο άθλημα που αγαπάει, μεταξύ αυτού του πρώτου της μαθήματος καράτε και της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Το κίνητρο της Σαχίν για να ασχοληθεί με τις πολεμικές τέχνες ήταν ό,τι χειρότερο: σεξουαλική παρενόχληση από ηλικιωμένους άνδρες και bullying από συνομήλικούς της. Διηγείται χωρίς ντροπή ότι διάφοροι άνδρες δοκίμαζαν να τη… χουφτώσουν όπως περνούσε μπροστά από τα σπίτια τους για να πάει στο σχολείο τους. Ήθελε να αμυνθεί, αλλά δεν ήξερε πώς. Για να γλυτώσει, έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
Η μητέρα της είπε ότι έπρεπε να μάθει πώς να υπερασπίζεται τον εαυτό της. Φυσικά το σχολείο στο Πεσαβάρ δεν είχε αθλητικό τμήμα, πόσο μάλλον για κορίτσια. Αλλά μέσω της οικογένειάς της, άκουσε για έναν εκπαιδευτή του καράτε σε ένα κοντινό σχολείο.
Ο εκπαιδευτής δεν μπορούσε να την προπονήσει επισήμως, επειδή ήταν κορίτσι. Έτσι το πρώτο μάθημα έγινε στο… μπαλκόνι! Λίγο αργότερα ο ίδιος της πρότεινε, αφού διαπίστωσε το ταλέντο της, να δοκιμάσει να αγωνιστεί στο τζούντο.
Τι είναι τζούντο; Απλώς πέταξε κάτω την αντίπαλό σου
«Τι είναι τζούντο; Και πώς θα ήξερα τι να κάνω;» ρώτησε η κοπέλα. Ο προπονητής απάντησε: «Απλώς πιάσε την αντίπαλό σου και πέταξέ την κάτω». Κι έτσι, απλό, έμεινε. Κατάφερε να ρίξει την πρώτη της αντίπαλο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Είχε ταλέντο στο άθλημα.
Το σπορ αυτό της έδωσε αυτοπεποίθηση να βρει τον εαυτό της, και χαρά στη ζωή της, παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως πρόσφυγας. Κάποια στιγμή προπονήθηκε με την εθνική ομάδα τζούντο του Πακιστάν, αλλά δεν μπορούσε να αγωνιστεί μαζί τους χωρίς πακιστανικό διαβατήριο.
Το 2014, η Σαχίν επέστρεψε στο Αφγανιστάν, όπου σπούδασε πολιτικές επιστήμες και δημόσια διοίκηση στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Καμπούλ. Προπονήθηκε επίσης με την εθνική ομάδα του Αφγανιστάν, όπου την υποδέχτηκαν οι άνδρες συνάδελφοί της. Συνέχισε να προπονείται και να αγωνίζεται και άρχισε να τυγχάνει μεγάλης προσοχής ως αθλήτρια στο Αφγανιστάν, ανάμεσά τους βίωσε βέβαια και hate speech.
To 2018 αποφάσισε να φύγει από την πατρίδα της. Μετακόμισε στη Ρωσία για τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο διεθνές εμπόριο και την επιχειρηματικότητα. Αλλά σε αντίθεση με την υποδοχή που έλαβε στο γυμναστήριό της στο Αφγανιστάν, δεν μπορούσε να βρει έναν προπονητή στη Ρωσία. Το 2019, την προσέγγισε ένα μέλος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Τζούντο, το οποίο της πρότεινε να δοκιμάσει για την Ολυμπιακή Ομάδα των Προσφύγων. Προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο του 2020 (οι οποίοι έγιναν, όπως είναι γνωστό, το 2021), αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός στον ώμο την έριξε εκτός αγώνων τζούντο.
Η Σαχίν επέστρεψε στο Πακιστάν όπου έμενε ως επί το πλείστον στο σπίτι φοβούμενη την ασφάλειά της. Είχε αντιμετωπίσει κριτική επειδή δεν φορούσε μαντίλα κατά τη διάρκεια των Αγώνων. Τότε άνοιξε η ευκαιρία να μετακομίσει στον Καναδά, με τη βοήθεια του Ολυμπιακού Ιδρύματος Προσφύγων και της Υπηρεσίας Προσφύγων των Ηνωμένων Εθνών. Δεν την άφησε να πάει χαμένη.
Στο Παρίσι, η Σαχίν είναι μία από τις 37 αθλήτριες που παίζουν για την Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων. Παρά το ότι είναι μια εντελώς ουδέτερη εθνικά ομάδα, με αθλητές από πολλές και διαφορετικές χώρες, δήλωσε ότι η σημαία των προσφύγων είναι κάτι που μπορεί να τη συναρπάσει.
Αυτοί είναι οι πρώτοι, μα και οι τελευταίοι Ολυμπιακοί Αγώνες για τη Σαχίν. Μετά από αυτή την εμπειρία, όμως, έχει αποφασίσει να εργαστεί για να βοηθήσει πρόσφυγες όπως η ίδια να κυνηγήσουν το όνειρό τους για καλύτερη ζωή μέσω του αθλητισμού, όχι μόνο του τζούντο.
Και το σημαντικότερο: Οι γονείς της βρίσκονται ακόμα στο Πακιστάν, όπου την χειροκροτούν καθώς ζει το ολυμπιακό της όνειρο.
