Η κυριαρχία των social media άλλαξε το φλερτ και μας σύστησε σε μια σειρά από όρους όπως το ghosting. Το ότι όμως αυτός ο όρος εμφανίστηκε πρόσφατα, δε σημαίνει πως δεν υπήρχε παλιά. Και είναι ένας όρος που τον ζούσαμε στο πετσί μας εις διπλούν κάθε χρόνο, στα κάλαντα, απλώς δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι ότι πρόκειται περί αυτού.

Τα κάλαντα είναι το πρώτο, το μεγαλύτερο, το χειρότερο ghosting που έχουμε φάει στη ζωή μας. Κι αυτό γιατί η προσμονή να τα πούμε όταν είμαστε 7-8 ετών και να πάρουμε ένα χαρτζιλίκι που θα μας δώσει τη δυνατότητα να κάνουμε μια ωραία χριστουγεννιάτικη αγορά, είναι το ισοδύναμο του έρωτα της εφηβικής και ενήλικης ζωής.

Στα 7 μας δεν έχουμε ιδέα από έρωτες και τέτοια. Έχουμε ιδέα από παιχνίδια κι από βόλτες με τους φίλους από το σχολείο. Και τα κάλαντα είναι σαν την πρώτη μεγάλη εκδρομή, είναι σαν τις πρώτες διακοπές που πήγαμε μόνοι μας. Από τις 7 το πρωί μέχρι τις 3-4 το απόγευμα σχεδόν, κάνουμε το πρώτο μας μεροκάματο και μαθαίνουμε τι είναι η ζωή. Παίρνουμε μια γεύση ενηλικίωσης.

Μια γεύση που έχει μέσα της την απόρριψη και το ghosting και την υποτίμηση της «εργασίας» μας. Κάποιος θα μας δώσει 50 λεπτά, άλλος 2 ευρώ, αλλά αυτός που δε θα μας ανοίξει καθόλου την πόρτα, θα πλακώσει τις ελπίδες μας να πάρουμε το νέο Fifa.

Είναι ένα trailer της ενήλικης ζωής τα κάλαντα, ιδίως ως προς το ότι άνθρωποι θα σε απορρίψουν ή δεν θα έχουν το θάρρος να σου πουν ειλικρινά αυτό που αισθάνονται.

Οπότε, καλύτερα να μην σου ανοίξουν την πόρτα κι αν κάποιος άλλος στην πολυκατοικία σου ανοίξει την κεντρική είσοδο, θα κλείσουν τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, θα σταματήσουν κάθε πηγή θορύβου μες στο σπίτι και θα στηθούν πίσω από την πόρτα, στο ματάκι, να περιμένουν πότε θα φύγει το πιτσιρίκι για να επανέλθει η κανονικότητα.

Και το αστείο είναι πως εμείς που ως παιδιά δεν καταλαβαίναμε γιατί δε μας ανοίγουν και μπορεί να κράζαμε τη γιαγιά που δε μας άνοιγε την πόρτα να τα πούμε, είμαστε τώρα οι ενήλικες που με το ζόρι θα ανοίξουμε σε ένα ή δύο παιδιά και μετά μπαίνουν καρφιά στην πόρτα για να μείνει ολημερίς κλειστή. Και εκείνο το παιδί που μέσα από τα κάλαντα μάθαινε να βλέπει τον κόσμο ως χρήμα, ως ύλη, τώρα, στην ενήλικη ζωή, κατανοεί.

Ίσως τα κάλαντα να είναι από τις λίγες περιπτώσεις που η ανθρωπιά εντοπίζεται στον ενήλικα κι όχι στο παιδί. Και δεν ξέρω πως ένα κείμενο που ξεκίνησε με σκοπό την πλάκα, κατέληξε σε ένα τόσο σοβαρό και φιλοσοφικό twist.

Καλαντοghosting λοιπόν, το πρώτο ghosting της ζωής μας!