«Είναι ωραίο που κάποιοι άνθρωποι έχουν συναισθήματα και τα νιώθουν». Βρήκα αυτή τη φράση γραμμένη εντελώς πρόχειρα στις σημειώσεις του κινητού μου. Και τότε θυμήθηκα. Μου την είπε στο αυτί η φίλη μου η Δ., με σχεδόν παιδική αθωότητα, λίγα λεπτά αφού οι Bad Poetry Social Club βγήκαν στο stage του Gazarte. Και τη σημείωσα, γιατί σηματοδοτούσε τον τρόπο που αντιλαμβάνονται το συναίσθημα πολλοί άνθρωποι: σαν ένα μέρος έξω από αυτούς. Ή αυτούς έξω από αυτό. Και τότε κατάλαβα. Η spoken word ποίηση δεν είναι μόνο για όσους ψάχνουν στίχους για ταύτιση, αλλά και για όσους θέλουν να νιώσουν τα συναισθήματά τους. Να τα νιώσουν πραγματικά, σταματώντας να τα εκλογικεύουν για ένα λεπτό, ή για δυο ώρες περίπου. Όσο κράτησε το live δηλαδή. 

Την Τετάρτη 3 Μαίου, οι Bad Poetry Social Club έκαναν το πρώτο τους live μετά από δυο χρόνια, αλλά και μετά από το viral «ΜΟΥ», της Βίνας Σέργη. Τους ζητήσαμε να μοιραστούν μαζί μας τις σκέψεις τους για αυτό το live. Το πρώτο live μετά το virality. 

Βίνα Σέργη

“Πριν ανέβω στην σκηνή υπήρχε ένα μικρό άγχος, ειδικά όταν άκουγα στα καμαρίνια κάπου-κάπου, ποιοι και πόσοι είχαν έρθει. Αλλά ειλικρινά δεν είναι κάτι που αφήνω να με επηρεάσει πάνω στην σκηνή. Πάνω στην σκηνή σβήνουν όλα. Με νοιάζουν μόνο αυτά που λέω να ακουστούν και να ακουστούν “καθαρά”. Να κοιτάω τους φίλους μου (τον ΠΙΕΒ, την Αλεξάνδρα, την Fâné, τον MFS) και να τους “βλέπω”, να παίρνω από αυτούς και να τους δίνω πίσω.
Κάτω δεν ξέρω τι επικρατεί. Είτε είναι ένας είτε είναι εκατό, μου είναι το ίδιο. Αυτοί οι εκατό γίνονται ένας. Γίνονται το πρόσωπο που θέλω να απευθυνθώ και είναι πάντα αγαπημένο.”

Π.Ι.Ε.Β

“Σίγουρα η Βίνα έκανε το πρώτο viral κομμάτι spoken word ποίησης στην Ελλάδα. Σίγουρα δεν ήμασταν έτοιμοι για αυτό, σίγουρα όμως δουλεύουμε καθημερινά όλοι μαζί και ξεχωριστά ώστε η δουλειά μας, αυτή η νέα μορφή τέχνης, (τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα) να φτάσει όσο πιο μακριά και πιο ψηλά γίνεται. Όλα αυτά λοιπόν φέρουν ένα κομμάτι ανυπομονησίας για το live performance, πόσο μάλλον όταν έχουμε να εμφανιστούμε όλοι μαζί σχεδόν δύο χρόνια. Δώσαμε όλη μας την ενέργεια. Ήταν ένα σκηνοθετημένο live, στο όριο χορογραφημένο, κομμάτι το οποίο ανέλαβα εγώ, σε σκηνογραφία της Δώρας Τουρβά, ενδυματολογίας των κοριτσιών της ομάδας, φωτισμών του The Krank, σε παραγωγή του Dynasty.

Δεν ήταν εύκολο και για αυτό πιστεύω πως ήταν το καλύτερο μας. (Έως σήμερα τουλάχιστον, γιατί πάντα το επόμενο θα είναι καλύτερο. Κάναμε πολλές πρόβες και φάνηκε.

Εγώ υπήρξαν στιγμές, επί σκηνής, που ξεχνιόμουν και χάζευα τους υπόλοιπους, σε τέτοιο σημείο που παραλίγο να μην μπω σωστά στον ρυθμό και στο κλίμα. Με κορυφαία ή χειρότερη στιγμή, όπως θες πες το, στο “Ονειρεύτηκαν με άνθη”, στον διάλογο με την Fâné, που αφέθηκα τόσο που με πήραν τα κλάματα, προσπάθησα να το μπαλώσω και να μπω σωστά, να πω τους στίχους μου, να μην ακουστεί η φωνή μου να σπάει, αλλά μπααα. Ο κόσμος το κατάλαβε. Τους άρεσε, σκουπιστηκα, χαμογέλασα, συνεχίσαμε.

Ήταν πολύ όμορφο να βλέπεις 300+ άτομα να έχουν έρθει να ακούσουν ποίηση, spoken μεν, ποίηση δε. Δώσαμε το είναι μας και ο κόσμος το κατάλαβε.

Πολλοί ήρθαν λόγω του “ΜΟΥ”, δεν μας είχαν ξαναδεί, δεν μας ήξεραν, δεν ήξεραν τι θα δουν, ούτε καν τι να περιμένουν και μας έστειλαν μηνύματα μετά το live που μας ευχαριστούσαν, που έλεγαν πως δεν το περίμεναν, ούτε καν το φαντάζονταν. Αρκετοί μας είπαν ξανακάντε άμεσα live.

Το να γίνει viral του “ΜΟΥ” ήταν κάτι δύσκολο, από το πόσο χρόνο πήρε στην Βίνα να το δουλέψει μόνη και μαζί με τον Βίκτωρα και τον Sativa, έως το πόσο χρόνο μας πήρε το video, έως το πόση δουλειά έχουμε ρίξει για να μπορούμε να βγάζουμε τέτοια αποτελέσματα χωρίς τη στήριξη κάποιας εταιρείας, γιατί όλα τα κάνουμε μόνοι μας.

Το δυσκολότερο κομμάτι του στοιχήματος όμως είναι να έρχεται κόσμος στο live σου για ένα viral κομμάτι και να τον κερδίζουν και τα άλλα 30 που έπαιξες.
Νομίζω ότι αυτό το στοίχημα το κερδίσαμε και μπράβο μας.

Και την επόμενη φορά θα κάνουμε τα πάντα να το κερδίσουμε πάλι.”

α. επίθετη

“Δεν ξέρω αν γίνεται ποτέ να ξεπεράσεις το stage fright. Δε λέω σε καμία περίπτωση ότι είμαι καν κοντά, όμως εκείνο το βράδυ, λίγο πριν βγούμε στην σκηνή του Gazarte όταν κοίταξα πίσω μου και είπαμε κι οι 5 μας «έλα πάμε, το ‘χουμε», αγκαλιαστήκαμε όσο ανεβαίναμε από το καμαρίνι και είπαμε τα «σ’ αγαπώ» μας, σίγουρα ένιωσα να φεύγουν από πάνω μου κάποιοι τόνοι stress και άγχους. Στην σκηνή, όσο παρακολουθούσα τους άλλους 4 να με συγκινούν, ενίοτε να με κάνουν να δακρύζω ή να γελάω, παρατήρουσα πως όσο μεγαλώνουμε μέσα σε αυτή την ομάδα μαζί, όσο πορευόμαστε όντως μαζί έξω και πάνω στην σκηνή, τόσο πιο πολύ πλακά έχει τελικά. Και αυτό ήταν μάλλον για μένα το σημαντικότερο που συνέβει εκείνο το βράδυ. Το μυαλό μου δεν κατακλιζόταν από άγχος για το αν θα μπερδέψω τα λόγια μου ή αν θα τα ξεχάσω. Γιατί είχε πλάκα. Γιατί ότι κι αν συνέβαινε, στο τέλος θα είμασταν όλοι μαζί.”

MFS

“Από αυτά τα πράγματα
που δεν θες να αρχίσουν
και μόλις αρχίσουν
δεν θα’θελες να τελειώσουν.

Όταν ακούστηκε
το ιντρο της Αλεξάνδρας
και βλέποντας
τις πλάτες των φίλων μου
καθώς ανεβαίνουν στη σκηνή
σταμάτησε να με ενοχλεί
το δόντι μου
ο πρησμένος μου λεμφαδένας 
και η απώλεια ύπνου.

Ο ιδρώτας λύτρωσης
που με έλουσε
κατά το τελευταίο χειροκρότημα
ανέδειξε τη συνειδητοποίηση
ότι ο κόσμος
έχει ανάγκη από στίχους
και ταύτιση.”

Fâné

“Ο χρόνος σταμάτησε, γέρασα 10 χρόνια και ξανανιωσα 20 πάνω σε αυτή τη σκηνή.
Λίγες ώρες μετά καθόμασταν σε καποιο μαγαζί, που δεν έχει σημασία ποιο ήταν, και εγώ ήμουν στην πέμπτη μου (νομίζω) μπύρα. Κάθε 10 λεπτά περίπου έλεγα ότι απόψε μας ανήκει ο κόσμος ολόκληρος και πως δε χρειάζεται να σηκωθώ αύριο να πάω δουλειά.
Λίγες ώρες μετά και μόνο με λίγες ώρες ύπνο πήγα καθυστερημένη ένα εικοσάλεπτο στο χώρο εργασίας μου.
Και ο κόσμος ακόμα μας άνηκε.”