Δεν ξέρω πώς να εξηγήσω το παράδοξο: Τα σινεμά κλείνουν, γιατί οι αίθουσες δεν γεμίζουν. Αυτό που γεμίζει είναι το Instagram από σελίδες σχετικές με το σινεμά. Ίσως αυτό το παράδοξο να εξηγείται από μια λέξη: πλατφόρμες. Ωστόσο δεν είμαι έτοιμη να το δεχτώ. Ανάμεσα σε λόγαριασμούς για το σινεμά, δεν γίνεται να μην ξεχωρίσεις το “cinefaki”. Ίσως γιατί αντιλαμβάνεται το σινεμά όπως εσύ κι εγώ: όχι με ψυχρούς όρους που σε κρατούν σε μια απόσταση από την ιστορία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου, αλλά σαν να είσαι κυριολεκτικά μέσα σε αυτή. Όχι πίσω από την κάμερα, όχι ψαχουλεύοντας ορολογίες που θα σε κάνουν να δείχνεις πιο “απαιτητικός”, αλλά σαν υποκείμενο μέσα σε αυτή.
Μιλήσαμε με το κορίτσι πίσω από το “cinefaki”, που ακόμα δεν θέλει να αποκαλύψει την ταυτότητά του, αλλά που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάνει σαφές μέσα από τον λογαριασμό πως είναι μια τύπισσα που έχουμε ανάγκη. Ιδίως μετά από μια προβολή, για να νιώθουμε λιγότερο μόνοι στον τρόπο που μας συντάραξε και στο σύμπαν που μας μετέφερε ένα φιλμ.
Συστήσου μας χωρίς άγχος και στρες. Ποια είσαι;
Λοιπόν, θα το κάνω χωρίς άγχος και με λίγο μόνο στρες. Είμαι το σινεφάκι. Είμαι ένα κορίτσι που σε έναν μήνα κλείνει τα 26 και νομίζει πως είναι ακόμα 22. Έχω σπουδάσει Παιδαγωγικά στο φανταστικό κτίριο της Ναυαρίνου στα Εξάρχεια. Αγαπώ, όμως, από πάρα πολύ μικρή τις τέχνες με κάποια εποχικότητα. Δηλαδή, στο Δημοτικό έβαζα τη μαμά μου να μου αγοράζει βιβλία για ζωγράφους, στο Γυμνάσιο ήμουν στη θεατρική ομάδα του σχολείου μου και στο Λύκειο είπα «Τώρα ήρθε η ώρα να μορφωθείς και να αρχίσεις να βλέπεις ταινίες». Έτσι, στα 16 μου έψαξα στο IMDb “Films you need to watch before you die” και κάπως έτσι αγάπησα και το σινεμά πιο ουσιαστικά. Βέβαια, αν είστε σήμερα 16 και ψάχνετε κι εσείς να αγαπήσετε το σινεμά θα σας πρότεινα να μην είστε τόσο basic όσο εγώ τότε – υπάρχουν πολύ καλύτερες λίστες, όπως του Roger Ebert ή του BFI. Κατά τα άλλα ταξιδεύω πολύ, έχω ένα σκυλάκι και είμαι Ταύρος.
Πώς προέκυψε η ιδέα του λογαριασμού cinefaki;
Στο σινεφάκι πόσταρα για πρώτη φορά τον Μάρτιο του 2022. Επειδή, όπως είπα, αγαπώ τα ταξίδια, από πάντα στην ενήλικη ζωή μου σκεφτόμουν πως θα ήθελα να κάνω κάποια ταξιδιωτική εκπομπή. Και σε ανύποπτες στιγμές μέσα στη μέρα μου ερχόταν και το σκεφτόμουν. Είχα σκεφτεί, λοιπόν, εδώ και χρόνια ότι αν ποτέ κάνω ταξιδιωτική εκπομπή θα την πω «Σινεφάκι» γιατί συνδυάζει την αγάπη μου για το σινεμά και την ανάγκη μου να πετάω πάνω από τα σύννεφα. Σε κάποια φάση, λοιπόν, πέρυσι τον Μάρτιο που έψαχνα να βρω λίγο νόημα στη ζωή και στο να προσπαθώ για πράγματα, άρχισα να πηγαίνω στο σινεμά πολύ περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως. Ήταν και η μετά κόβιντ εποχή που οι αίθουσες ήταν – δυστυχώς – άδειες, οπότε, αντιμετώπιζα όλη τη συνθήκη σαν ένα τελετουργικό διαλογισμού. Κάποιο απόγευμα έφτιαξα αυτόν τον λογαριασμό για να γράφω στα φιλαράκια μου για τις ταινίες που έχω δει και για μερικό καιρό ήταν απλώς αυτό. Μέχρι που το αγόρι μου με έπεισε πως θα ενδιαφέρονται κι άλλοι άνθρωποι γι’ αυτά που γράφω και αποφάσισα να το δω λίγο πιο σοβαρά. Ε, κι από τότε κάθε μέρα που γράφω και συνομιλώ με ανθρώπους στο σινεφάκι είναι όλο και ομορφότερη.
Τι σου έχει αποδείξει η θητεία σου στο Instagram. Είναι σινεφίλ το ελληνικό κοινό;
Το ελληνικό κοινό είναι απίστευτα σινεφίλ. Και πέρα από την αγάπη του για το είδος ξέρει και πάρα πολλά πράγματα για σινεμά. Έχω κάνει πολύ όμορφες συζητήσεις σε μηνύματα σχετικά με κείμενα που έχω γράψει ή ταινίες για τις οποίες έχω μιλήσει που θα μπορούσαν άνετα όλα αυτά να έχουν λάβει χώρα σε κάποιο μπαρ πίνοντας λίγο λευκό κρασί ή μετά από κάποια προβολή σε κινηματογράφο. Και ειδικά αν σκεφτούμε πως όλη η κουλτούρα του κινηματογράφου είναι κάτι που χτίζουμε μόνοι μας και ελάχιστα είναι ενταγμένη στην τυπική σχολική εκπαίδευσή μας, τότε νομίζω πως το ελληνικό κοινό έχει καταφέρει πολλά.
Ποια είναι η πιο υποτιμημένη ταινία της χρονιάς;
Η πιο υποτιμημένη ταινία της χρονιάς – μιλώντας για το 2022 πάντα, αφού το 2023 δεν έχει ολοκληρωθεί – αισθάνομαι πως είναι το Bones and All. Ήταν μία ταινία που έμπλεκε πάρα πολλά genres με διάχυτο συναίσθημα, πράγμα που βρήκα πολύ ιδιαίτερο. Και road και body horror και romance και youth και όλα. Ίσως αυτό κάπως ξένισε τους περισσότερους. Πως δεν ήταν σίγουροι για το τι παρακολουθούν και το πώς νιώθουν γι’ αυτό. Ωστόσο, εγώ έφυγα από την αίθουσα με ένα φορτίο και μία παραδοχή πως μόλις είχα παρακολουθήσει την ωμότητα του ανθρώπινου πάθους με μεγάλη ειλικρίνεια.
Η πιο υπερτιμημένη;
Η πιο υπερτιμημένη για εμένα είναι το Elvis. Συγγνώμη, αλλά, I’m not a biopic fan. Δυστυχώς σπάνια έχω καταφέρει να ολοκληρώσω ταινία απ’ το συγκεκριμένο genre ή να εντυπωσιαστώ με τις αρετές του. Ας καταλήξουμε ότι είμαι λίγο biased. Παρόλα αυτά, ανυπομονώ αρκετά για το Priscilla της Sofia Coppola. Κι αυτό γιατί νιώθω ότι θα δώσει πολύ περισσότερα επίπεδα στην ιστορία και δε θα είναι τόσο glossy.
Ήταν δίκαιο που ο Πωλ Μεσκάλ έφυγε από τα Όσκαρ χωρίς βραβείο;
Άλλη μία φορά που μία απάντηση με βρίσκει biased. Η αγάπη μου για τον Paul Mescal είναι πασιφανής έστω κι αν κάποιος έχει μπει καταλάθος στο σινεφάκι. Θεωρώ ότι είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει αυτή τη στιγμή στον παγκόσμιο κινηματογράφο και παράλληλα είναι το απόλυτο eye candy. Παρόλα αυτά, ο Brendan Fraser είχε αδικηθεί τόσο πολύ και για τόσα πολλά χρόνια από το Χόλιγουντ σε μία εποχή που δεν υπήρχε κανένα υποστηρικτικό πλαίσιο για τους επιζώντες σεξουαλικής παρενόχλησης που η επιστροφή του ήταν ένα μεγάλο “fuck you” προς πολλές κατευθύνσεις. Οπότε, ήταν δίκαιο και είμαι σίγουρη ότι η ώρα του Paul δε θα αργήσει να ‘ρθει. Άλλωστε, η μεγαλύτερή του νίκη είναι το κακό που κατάφερε να κάνει σε εκατομμύρια ψυχές με την ερμηνεία του στο Aftersun.
Θυμάσαι εκείνη την ταινία που πάτησε το κουμπί μέσα σου και σκέφτηκες «ΟΚ, αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου»;
Με τη μνήμη μου γενικά δεν τα πάω και πολύ καλά. Άσε που μου έχει συμβεί και με πολλές ταινίες αυτό. Νομίζω ότι περισσότερο θαυμάζω τους ανθρώπους του σινεμά και σκέφτηκα κάποτε ότι κάπως έτσι θα ‘θελα να γίνω κι εγώ. Μ’ αρέσει που έχουν συμφωνήσει σε μια κοινή συνθήκη του να δημιουργούν πράγματα μη αληθινά που βασίζονται στην αλήθεια για να κινητοποιούν τα συναισθήματά μας.
Κάνεις τα παρθενικά σου βήματα στο σινεμά. Ποιος είναι ο μεγάλος στόχος;
Ο μεγάλος στόχος είναι να μπορέσω κι εγώ κάποτε με τη μη αληθινή αλήθεια μου να κινητοποιήσω συναισθήματα. Το ερχόμενο φθινόπωρο θα προβληθεί στην τηλεόραση μία σειρά στην οποία έχω δουλέψει ως σύμβουλος σεναρίου, μαζί με άλλα δύο κορίτσια. Φέρνει στο προσκήνιο ένα πολύ σημαντικό γυναικείο βίωμα και μιλάει για τα σώματα που διεκδικούν το δικαίωμά τους στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση. Ως θηλυκότητα είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτήν την αλήθεια που θα προβληθεί στις οθόνες μας με τον πιο όμορφα σκηνοθετημένο τρόπο από έναν δημιουργό με αξιοζήλευτες ευαισθησίες.
Για ποιες ταινίες ανυπομονείς;
<3 I’m a Barbie girl in a Barbie world <3
Το να μισεί κανείς τον Lynch είναι κάποιου είδους διαταραχή; Μήπως όχι; Αλλά μήπως ναι;
Αν βγεις πρώτο ραντεβού και το date σου σου πει ότι μισεί τον Lynch, βγαίνεις κι ένα δεύτερο ραντεβού μόνο και μόνο για να του δείξεις στο σαλόνι σου το Wild At Heart πριν τον παρατήσεις. Αν βγεις πρώτο ραντεβού και το date σου σου πει ότι δεν του άρεσε το Aftersun, είναι red flag και δεν ξαναβγαίνεις ποτέ.
