Η Εύα Ξευγένη είναι μέλος της ακτιβιστικής ομάδας κατά της χονδροφοβίας Fat Unicorns. Έχει σπουδάσει νομική κι εγκληματολογία, ενώ αρθρογραφεί για γυναικεία, ΛΟΑΤΚΙ και χονδρακτιβιστικά θέματα σε περιοδικά όπως η Womanlandia και το Antivirus. Εργάζεται στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με έμφαση στην καταπολέμηση των έμφυλων διακρίσεων και της έμφυλης βίας. Προφανώς, είναι κάτι παραπάνω από ιδανική ομιλίτρια για το WOW (Women Of The World), το φεστιβάλ πραγματοποιείται σε συνεργασία με το WOW Foundation, τη μεγαλύτερη διοργάνωση στον κόσμο αφιερωμένη σε γυναίκες, θηλυκότητες και non-binary άτομα.
Θα είναι στο πάνελ της συζήτησης για το ασφυκτικό καλούπι της συμβατικής ομορφιάς. Και είχαμε αρκετές ερωτήσεις για εκείνη. Το συμπέρασμα της δικής μας “κουβέντας” είναι το εξής: Είμαστε μια βαθιά χοντροφοβική κοινωνία.
Εύα, από εσάς άκουσα τον όρο “χοντρακτιβιστές” και τον αγάπησα. Θέλετε να μου πείτε πώς τον ορίζετε;
Δεν είναι πολύ ζουμπουρλούδικη λέξη; Ο χονδρακτιβισμός δεν διαφέρει από τον ακτιβισμό όπως τον γνωρίζουμε ήδη. Η μοναδική διαφορά έγκειται στη θεματική εστίασης, που εν προκειμένω είναι η προκατάληψη γύρω από το πάχος, η χονδροφοβία και το body shaming. Η λέξη “χονδρός” δυστυχώς εξακολουθεί να προβοκάρει, αλλά και να κινεί την περιέργεια των αμυήτων καλοπροαίρετων, οπότε μπαίνει με δάφνες και στεφάνια στον τίτλο. Περιλαμβάνει κάθε τι γνωρίζουμε ως ακτιβιστική δράση, τη δημόσια παρουσία και παραγωγή δημοσίου λόγου, τη διάδραση και συνεργασία με φορείς και συλλογικότητες, τη διοργάνωση δραστηριοτήτων με επιμορφωτικό κι ενδυναμωτικό περιεχόμενο, τη δημιουργία τέχνης, την εν γένει έκθεση στο ευρύτερο κοινό με στόχο την προώθηση ενός ιδανικού, εν προκειμένω του fat liberation (της απελευθέρωσης του πάχους). Όταν μιλάμε για σωματικές διακρίσεις, εξίσου σημαντική με το λόγο είναι η εικόνα, οπότε κατά την άποψή μου το σώμα στον χονδρακτιβισμό είναι από τα ισχυρότερα όπλα στη φαρέτρα μας. Από τότε που έγινα μέλος των Fat Unicorns έχω φωτογραφηθεί για σκοπούς χονδρακτιβισμού όσο δεν είχα γενικά τα τελευταία δέκα χρόνια! Απλώς, για μένα, αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία· ένα σώμα από μόνο του δε λέει πολλά χωρίς ανάλυση, χωρίς πλαίσιο, χωρίς επιμόρφωση και δράση, αλλά ταυτόχρονα μιαν ανάλυση που στερείται σωματικότητας, υλικότητας, είναι εγκληματικά ελλειπής. Θα ήθελα επιπροσθέτως να τονίσω ότι κατ’ εμέ ο εκάστοτε ακτιβισμός, ως ατομική δράση, έχει ως βασική λειτουργία του το να αφυπνίζει, να ξύνει την επιφάνεια, να ταρακουνά. Η συλλογική δράση είναι αυτή που μπορεί να επιφέρει ουσιαστικές αλλαγές. Αντίθετα παραδείγματα δεν είναι για μένα παρά εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, απέναντι στα οποία φυσικά δεν είμαι διόλου αχάριστη. Κεκτημένα που δεν είναι συλλογικά όμως, φεύγουν όπως έρχονται, γιατί δεν υπάρχει η αντίστοιχη κοινωνική συνείδηση για να τα υπερασπιστεί.
Ξέρω ότι η ομάδα σας δημιουργήθηκε το 2017, θα μου πείτε μερικά επιπλέον πράγματα για εσάς, είστε πολλά ενεργά μέλη πχ, που συναντιέστε και τι συζητάτε;
Όπως έγραψε πρόσφατα ο Αβραάμ στη σελίδα μας, τα Fat Unicorns υπάρχουν από το 2016, ενώ η σελίδα μας δημιουργήθηκε το 2017. Έκτοτε υπήρξε κινητικότητα στο εσωτερικό της ομάδας και δραστηριοποίηση, αλλά και στάσιμες περίοδοι. Τα τελευταία δύο χρόνια, ο πυρήνας των Fat Unicorns είναι, φυσικά, ο Αβραάμ, που την ξεκίνησε, το Τιτίκι, που είναι μεταφραστό και προγραμματιστό και μένει μόνιμα στην Ισπανία, κι εγώ. Πρόσφατα, αποκτήσαμε νομική μορφή, και τα γραφεία μας είναι στα Εξάρχεια. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα υπήρξε περίοδος ζυμώσεων, και εσωστρέφειας, παρά τις εμφανίσεις μας σε τηλεοπτικά και ηλεκτρονικά μέσα, αλλά από τις αρχές του 2023, έχοντας ξεμπερδέψει από τη γραφειοκρατία, νιώθουμε πλέον έτοιμα να ανοιχτούμε, και η πόρτα μας, τόσο στα παλιά, όσο και σε νέα μέλη είναι ορθάνοιχτη.
Ποιες είναι οι προκαταλήψεις που λανθασμένα αναπαράγουμε για τα χοντρά άτομα;
Το πάχος συχνά συνοδεύεται από λανθάνουσες ηθικές κι αξιολογικές επικρίσεις. Τα χονδρά άτομα θεωρούνται οκνηρά, άρρωστα, τεμπέλικα, παραμελημένα από τον ίδιο τους τον εαυτό, ανέραστα, δυστυχισμένα. Ο κόσμος συμπεριφέρεται λες και δεν είμαστε στην πλειοψηφία μας απλοί άνθρωποι με συνηθισμένες ζωές. Συχνά, δεν μπορούν να δουν πέραν από αυτό το εξωτερικό μας χαρακτηριστικό, δεν βλέπουν ότι διαθέτουμε, ξέρω γω, προσωπικότητα. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι έχω φτάσει στο σημείο να διεκδικώ το δικαίωμα να είμαι εξίσου δυσλειτουργική με τα αδύνατα άτομα, που μπορούν να είναι όλα τα παραπάνω χωρίς να κατηγορείται το σώμα τους. Δεν προσπαθώ να πω εδώ κάτι του στυλ «είμαστε σαν κι εσάς», γιατί δεν με αφορά αυτού του είδους η εξομοίωση. Προσπαθώ να πω ότι πολύς κόσμος συχνά ξεχνάει ότι είμαστε άνθρωποι όταν μας απευθύνεται, όταν μιλάει για εμάς, όταν μας σχολιάζει.
Θέλω να με βοηθήσετε με την εξής απορία μου: Το επίθετο χοντρός/χοντρή/χοντρό είναι προσβλητικός χαρακτηρισμός; Προτιμάτε το plus size;
Δεν υπάρχει μια καθολική συμφωνία επί του ζητήματος. Ορισμένοι άνθρωποι ακόμη δε νιώθουν άνετα με τη χρήση του επιθέτου “χονδρός/χονδρή/χονδρό” σε διαπροσωπικό επίπεδο. Ακόμη κι αν πρόκειται για μια λέξη πρακτικά περιγραφική, και για μένα ουδέτερη, έχει στιγματιστεί σε βαθμό που ο κόσμος τη φοβάται. Αυτό μου θυμίζει το χαρακτηριστικό “μη λες ότι είσαι χοντρή, είσαι πολύ όμορφη” που απαντάται στο δίσκο με τα best of χιτάκια της casual χονδροφοβίας. Κοινωνικά, το πάχος παραμένει ταυτόσημο της ασχήμιας, μεταξύ άλλων. Συνεπώς, σε διαπροσωπικό επίπεδο η συμβουλή μου είναι το βλέποντας και κάνοντας, γιατί το κάθε άτομο έχει τα δικά του όρια. Σε πολιτικό, το επίθετο «χονδρός/χονδρή/χονδρό» και το ουσιαστικό «χονδρότητα» έχουν τρόπον τινά καθιερωθεί στην Ελλάδα, ενώ, μέχρι να αποκτήσει υπόσταση και θεμελιωμένη πολιτική σκέψη ο χονδρακτιβισμός εδώ, το βλέμμα μας είναι συνεχώς στραμμένο στις έξωθεν επιρροές. Το όνομα της ομάδας μας στα Ελληνικά μεταφράζεται ως Χονδρά Μονοκεράκια – η χρήση του υποκοριστικού είναι δική μου. Υπάρχουν επίσης οι Πολιτικά Χοντρέλες (Political Fatties), το φεϊσμπουκικό group Χοντρόσφαιρα, ενώ τα σχετικά podcast των Καμένων Σουτιέν ονομάζονται Χοντρές κι Αλλοπαρμένες. Είναι σαφές ότι η χονδρότητα ήρθε για να μείνει.
Δεν θέλω να αναπαράγω στη συνέντευξη κανέναν σχόλιο μίσους και κακοποίησης που έχουν ακούσει τα άτομα της ομάδας Fat Unicorns. Θέλω να σας ρωτήσω αν έχετε καταλάβει γιατί νιώθουν την ανάγκη να σας σχολιάσουν. Και να σας πληγώσουν.
Μία από τις λειτουργίες της συμβατικής ομορφιάς είναι ότι ιεραρχεί. Τα σώματα δεν έχουν την ίδια αξία, δεν έχουν το ίδιο κοινωνικό κεφάλαιο. Η χλεύη ενός χονδρού σώματος επιβεβαιώνει στο μυαλό τους την ανωτερότητα του δικού τους, του αδύνατου. Λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που ο μισογυνισμός κάποιων επιβεβαιώνει την ανδρική ανωτερότητα έναντι των γυναικών. Η ιεράρχηση κάποιων ομάδων έναντι κάποιων άλλων έρχεται να επιβεβαιώσει την κυριαρχία τους. Σε καταπιέζω γιατί είμαι ανώτερος από σένα, και επιβεβαιώνω ότι είμαι ανώτερός σου με το να σε καταπιέζω. Και η πατριαρχία και ο καπιταλισμός ενθαρρύνουν αυτή την ανταγωνιστικότητα.
Μπορείτε να κινηθείτε νομικά αν κάποιος κάνει χοντροφοβικό σχόλιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
Υποθέτω πως ναι, βάσει των κοινών διατάξεων του ποινικού δικαίου για την εξύβριση, λόγου χάρη, ανάλογα με την περίπτωση, γιατί δεν είναι εφικτό να στοιχειοθετηθεί πάντοτε το αδίκημα, ενώ στη μέση μπαίνει και η μεγάλη πιθανότητα να πέσεις σε προκατειλημμένη έδρα. Οι δε σωματικές διακρίσεις δεν απαντώνται στον αντιρατσιστικό νόμο, που ούτως ή άλλως αφορά περισσότερο πράξεις δημόσιας υποκίνηση βίας ή μίσους, και όχι τόσο προσβολής της τιμής και της προσωπικότητας. Θέλω να πω ότι τα νομικά εργαλεία αντιμετώπισης χοντροφοβικών συμπεριφορών είναι αυτά που έχει οποιοσδήποτε άνθρωπος στη στη διάθεσή του, οι σωματικές διακρίσεις δεν ορίζονται ρητά από το νομοθέτη ως μορφή διάκρισης.
Είναι οι Έλληνες μια χονδροφοβική κοινωνία;
Βαθιά. Αν ανοίξεις την τηλεόραση σε περίοδο γιορτών, θα δεις τόσες καθημερινές εκπομπές να μας συμβουλεύουν πώς να φάμε χωρίς να παχύνουμε, λες και δεν έχουμε ξαναφάει ποτέ στη ζωή μας σα λαός. Αν παρακολουθήσεις παραστάσεις μαζικά δημοφιλείς, όπως αυτές του Σεφερλή, το πρώτο κράξιμο το τρώνε οι γυναίκες, οι χοντρές και οι αδερφές. Ακόμη και πολιτικά, υπάρχουν άνθρωποι που σχολιάζουν το Μιχαλολιάκο λόγω του πάχους του, αναρτώντας φωτογραφίες του από την παραλία, λες και δεν είναι αρκετό ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ναζί. Έχουμε σχέση αγάπης-μίσους με το πάχος. Υπάρχουν άντρες που έλκονται από χονδρές γυναίκες, και μάλιστα πολύ, και όχι απαραιτήτως φετιχιστικά, αλλά όλες τους οι συνευρέσεις με εκείνες θα επιδιώξουν να είναι μυστικές. Στον έξω κόσμο, στους φίλους, θα υπάρχει απόλυτη πειθάρχιση. Οι επιθυμίες μας και η δημόσια συμπεριφορά μας συχνά δεν τέμνονται. Όμως όπως και με το μισογυνισμό, το να επιθυμείς κάτι, δεν σημαίνει ότι το αποδέχεσαι ή ότι το αντιλαμβάνεσαι ως ίσο, γι’ αυτό η σχέση σου μαζί του καθίσταται περίπλοκη.
Θα μιλήσετε στο πάνελ του WOW Festival για το ασφυκτικό καλούπι της συμβατικής ομορφιάς. Τι σημαίνει συμβατική ομορφιά για εσάς και πώς κατασκευάζεται;
Φτιάξε καφέ να στα πω! Η συμβατική ομορφιά δεν είναι κάτι στατικό ανά τους αιώνες. Είναι όμως κάτι υπόρρητα υποχρεωτικό. Είναι αυτό που θεωρείται αντικειμενικά, πανανθρώπινα όμορφο σε μια εκάστοτε εποχή. Έχει ενδιαφέρον το πώς οι δυναμικές εξουσίας κατασκευάζουν το αρχέτυπο της συμβατικής ομορφιάς στην εκάστοτε εποχή, βάσει των δεδομένων της. Κατά τη γνώμη μου, τα πρότυπα ομορφιάς προέρχονται από τις κοινωνικές νόρμες. Θα σας σοκάρω, αλλά και οι κοινωνικές νόρμες είναι κατά τη γνώμη μου βαθιά ταξικές. Σε επίπεδο αισθητικής, το φινετσάτο είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον πλούτο. Τα ρούχα που δείχνουν «φθηνιάρικα» δεν τα απορρίπτουμε μονάχα επειδή δεν είναι καλοραμμένα, αλλά επειδή συμβολίζουν ένα χαμηλό οικονομικό στάτους. Η ίδια η λέξη που χρησιμοποιούμε αποτυπώνει την ένδεια. Φυσικά, οι μηχανισμοί διαμόρφωσης των προτύπων συμβατικής ομορφιάς δεν είναι τόσο απλοϊκοί, θα έτριζαν τα κόκαλα του Μπουρντιέ αν ισχυριζόμουν κάτι τέτοιο, αυτό που θέλω να κρατήσουμε είναι πως δεν είναι τυχαίοι, και σε καμία περίπτωση δεν είναι φυσικοί. Η αισθητική μας αντανακλά την ηθική της εκάστοτε άρχουσας τάξης, χωρίς να σημαίνει ότι υπάρχουμε άβουλα εντός αυτής της συνθήκης.
Θέλετε να μιλήσουμε για τους καθημερινούς “αποκλεισμούς” που βιώνει ένα άτομο με πολλά κιλά; Και πώς πιστεύετε ότι αλλάζει, αν αλλάζει, αυτό;
Ξεκινάμε από τη βάση ότι το αστικό δίκτυο στο σύνολό του είναι κατασκευασμένο πάνω στον ικανοτισμό και προορίζεται για συγκεκριμένα και περιορισμένα μεγέθη. Για παράδειγμα, όταν βγαίνω το βράδυ σε κάποιο μπαρ, πάντα παρατηρώ πόσο προσβάσιμη είναι η τουαλέτα του, και σε επίπεδο αναπηρίας, αλλά και σε επίπεδο πάχους. Ως προς την αναπηρία, δυστυχώς πολλά μαγαζιά τρώνε εκ προοιμίου χι, είτε γιατί δεν υφίσταται χώρος για αμαξίδιο εντός του καταστήματος, είτε γιατί δεν υπάρχει δείγμα μενού προσβάσιμο σε άτομα με οπτική αναπηρία, είτε γιατί η μοναδική τους τουαλέτα είναι προσβάσιμη μόνο με σκάλες. Στο πάχος η κατάσταση είναι συχνά θλιβερή. Σε αρκετά μαγαζιά ούτε καν οι καρέκλες δεν είναι αρκετά ευρύχωρες, ενώ έχει τύχει να μπω σε τουαλέτες που αν είχαν μάτια θα μετρούσαν τις μπουκιές μου. Το ίδιο ισχύει σε θέατρα, σε σινεμά, σε μέσα μαζικής μεταφοράς, σε εργασιακούς χώρους, σε όλο το φάσμα της ιδιωτικής ή δημόσιας ζωής. Ο χώρος μας ως ανθρωπότητα είναι μετρημένος και πειθαρχημένος, κι αυτό είναι επίσης ταξικό. Αναφέρω αυτό, το υλικό, κυρίως γιατί αυτό θεωρώ δυσκολότερο να αλλάξει, και είναι αυτό με τη μεγαλύτερη πρακτική σημασία. Δεν είναι εύκολο να ανακατασκευάσεις την οικοδομική ραχοκοκαλιά της πόλης σου ώστε να μη νιώθει κανένα σώμα παρείσακτο. Οπότε, απέναντι στην όψη του αδυνάτου, συρρικνώνεσαι εσύ. Υπάρχει συνεπώς ένας πολύ πρακτικός και κυριολεκτικός αποκλεισμός, κι ένας μεταφορικός. Ο μεταφορικός αλλάζει πιο εύκολα, μέσα από τις κοινωνικές ζυμώσεις. Ταυτόχρονα, η πατριαρχία κι ο καπιταλισμός διαθέτουν μιαν ελαστικότητα, προσαρμόζονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι και απορροφούν κατά καιρούς απελευθερωτικά προτάγματα. Το βλέπουμε να συμβαίνει πλέον αρκετά με το φύλο, τη σεξουαλικότητα, και άλλα αιτήματα συμπερίληψης. Αυτό δεν είναι καθόλου ιδανικό μακροπρόθεσμα, γιατί εν τέλει διαιωνίζει συνθήκες καταπίεσης, αλλά ταυτόχρονα δίνει σε διάφορες κοινωνικές ομάδες λίγο χώρο ν’ ανασάνουν.
Υπάρχει ταξικότητα όταν μιλάμε για το σώμα;
Φυσικά, κι ας μη γίνεται απαραιτήτως αντιληπτό. Την ταξικότητα στο σώμα την καταλαβαίνουμε από την ποιότητα των τροφών που έχει την οικονομική ευχέρεια να καταναλώσει, τα ρούχα και τα παπούτσια που έχει τη δυνατότητα να αγοράσει, τον ελεύθερο χρόνο που του απομένει από την εργασία του για να αναπαυθεί, να φροντιστεί, να διασκεδάσει και να απολαύσει, την ίδια τη σωματικότητα της εργασίας του, τους χώρους στους οποίους μπορεί να κυκλοφορήσει και να υπάρξει, δεν υπάρχει κάτι που να μην είναι ταξικό, και δεν υπάρχει κάτι που να μην είναι σώμα, μέσα από το οποίο άλλωστε βιώνεται η τάξη, το φύλο, η φυλή, η ικανότητα, το σύνολο της αντίληψής μας. Από το αν είναι σκληρό το στρώμα που κοιμόμαστε, το αν κάνουμε μια δουλειά με ορθοστασία, και το αν δεν κοιμηθήκαμε καλά χθες γιατί μένουμε σε ένα σπίτι με χαμηλό ενοίκιο που όμως «βλέπει» σε μια φασαριόζικη λεωφόρο και οι κόρνες μας ξαγρύπνησαν, μέχρι τον αέρα που αναπνέουμε, η ταξικότητα τα διαπερνά και τα καθορίζει όλα, γιατί οι υλικές μας συνθήκες, και κατ’ επέκταση ο πνευματικός μας κόσμος, διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από την τάξη μας. Το χονδρό σώμα διέπεται από αυτούς τους κανόνες, και από την οικονομική δυνατότητα που ίσως διαθέτει ένα άτομο ώστε να ξεπεράσει τις παραπανίσιες δυσχέρειες. Υπάρχουν, για παράδειγμα, αεροπορικές εταιρείες που από ένα συγκεκριμένο βάρος και πάνω, αναγκάζουν έναν υποψήφιο πελάτη να αγοράσει και δεύτερο εισιτήριο, συνεπώς, για κάποια σώματα, το αν θα ταξιδέψουν με μια τυπική πτήση αεροπλάνου καθίσταται αυτόματα ζήτημα πορτοφολιού. Αυτή η διάκριση ταξικού προνομίου γίνεται σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, και από πλευράς μας οφείλουμε να το έχουμε πάντα υπόψιν αυτό για τις διεκδικήσεις μας. Προσωπική μου προτεραιότητα δεν είναι οι ανάγκες εκείνων που έχουν τα βιοποριστικά τους ζητήματα παραπάνω από λυμένα, αλλά όλων των υπολοίπων, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι τις αγνοώ αυτές τις ανάγκες.
Έχει γίνει όντως πιο συμπεριληπτική η μόδα (και η τηλεόραση κι όλη η ποπ κουλτούρα) ή απλά είναι ένα διαφημιστικό κόλπο του marketing η έννοια της αποδοχής στις πασαρέλες και τις καμπάνιες beauty brands;
Δεν ξέρω πώς ακριβώς να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση γιατί γενικά θεωρώ ότι η μόδα, αλλά και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν αμφισβητούν ριζοσπαστικά το status quo. Πώς να το πω, δεν το κάνουν να τρίζει, δεν το απειλούν. Απορροφούν τάσεις, πλέον σε βαθμό εξάρτησης, ώστε να μπορούν να επιβιώσουν τα ίδια. Δεν πιστεύω δηλαδή ότι είχαν κάποτε ειλικρινείς προθέσεις απέναντι στο καταναλωτικό τους κοινό και τώρα πλέον δεν έχουν, ποτέ δεν είχαν. Ειλικρινής είναι μονάχα η πρόθεσή τους για κέρδος, θεσμικά μιλώντας, κι όταν μιλάμε για πρότυπα ομορφιάς, το παιχνίδι είναι βρόμικο. Δεν υπάρχει influencer η μοντέλο τη σήμερον ημέρα που να μην έχει υποβληθεί σε αισθητική επέμβαση ή να μη χρησιμοποιεί τεχνητά μέσα για να παρουσιαστεί στο κοινό ως πανέμορφο έτσι, από τη φύση του. Σου προωθούν και μια πανάκριβη κρέμα με σπάνιο εκχύλισμα από φυτό των δασών του Αμαζονίου, και ορίστε η Γη της Επαγγελίας σου. Να πω εδώ ότι αναφέρομαι στη μόδα εδώ συγκεκριμένα ως κάτι που παράγεται για μαζική κατανάλωση. Η υψηλή ραπτική δεν αφορά πραγματικά τις μάζες και δεν παίζει με τους ίδιους κανόνες, είναι σπορ για πλούσιους, όπου εμείς μπορούμε να κοιτάζουμε χωρίς να αγγίζουμε. Με την ποπ κουλτούρα, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις βλέπουμε την προσπάθεια ορισμένων παραγωγών να γίνουν woke, χωρίς όμως να έχουν να πουν κάτι ουσιαστικό, αλλά υπάρχουν κι εκείνες όπου η συμπερίληψη γίνεται οργανικά και φανερώνει από πίσω της σκέψη κι ενδιαφέρον. Μιλάμε και πάλι για πνευματικά προϊόντα, οπότε παραμένω εν γένει καχύποπτη.
Όταν κάποια φίλη μου χάνει κιλά της λέω “ρε συ κούκλα έγινες”. Εκείνη χαίρεται για το κοπλιμέντο κι εγώ αισθάνομαι ότι της είπα ένα όμορφο σχόλιο. Άλλη μια επιβράβευση του αδύνατου σώματος που οδηγεί σε διακρίσεις, σωστά;
H σύντομη απάντηση είναι πως ναι. Τα πράγματα όμως δεν είναι ασπρόμαυρα. Η θετική επιβράβευση της απώλειας βάρους ενέχει κινδύνους κυρίως όταν γίνεται αυτόματα, με το που βλέπουμε κάποιον. Στο πλαίσιο αυτό, δεν ξέρουμε εάν επιβραβεύουμε την απώλεια βάρους λόγω ασθένειας, ψυχολογικών προβλημάτων, όπως λόγου χάρη έντονου στρες, διατροφικής διαταραχής ή επειδή όντως το εκάστοτε πρόσωπο ήθελε συνειδητά να χάσει βάρος. Στη δεύτερη περίπτωση, προσωπικά δεν θα σχολιάσω θετικά την απώλεια βάρους από μόνη μου, αλλά μόνο αν γνωρίζω από πριν ή αν αναφερθεί από το συγκεκριμένο πρόσωπο ως κάτι θετικό, ως μιαν αλλαγή που είναι συνειδητή, επιθυμητή και που προέκυψε οργανικά. Παλιότερα ήμουν κάθετα αρνητική σε οποιαδήποτε επιβράβευση απώλειας βάρους από μέρους μου, όμως κι αυτό το θεωρώ αδιέξοδο, γιατί με αυτό τον τρόπο θεωρώ παραβλέπω τις επιθυμίες, τη βούληση και την αυτοδιάθεση του ανθρώπου που έχω απέναντί μου. Καθημερινά κάνουμε πράγματα, μικρά ή μεγάλα, που συμβαδίζουν με κάποια εκάστοτε νόρμα, γιατί μας κάνουν να νιώθουμε καλά. Δε θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας λόγω αυτού. Θα ήθελα το κάθε άτομο να μπορεί να χαρεί τον εαυτό που όπως ακριβώς γουστάρει, η ζωή είναι μικρή για άνευ ουσίας ενοχές. Ας απελευθερώσουμε την επιθυμία προς πάσα κατεύθυνση.
Info: Το ασφυκτικό καλούπι της συμβατικής ομορφιάς
Κυριακή 02/04, 15.30, Φάρος, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), Λεωφ. Συγγρού 364, Καλλιθέα. Αγοράστε ηλεκτρονικά το Festival Pass εδώ. Περισσότερες πληροφορίες για το ποιες εκδηλώσεις περιλαμβάνει το Festival Pass θα βρείτε εδώ.
Διαβάστε ακόμη στο Provocateur:
Η plus size μόδα στην Ελλάδα είναι για γέλια και για κλάματα
Κανένα diversity: Ελάχιστα ήταν τα plus size μοντέλα που είδαμε στις Εβδομάδες Μόδας
Δόξα και τιμή στην Άσλεϊ Γκράχαμ, την ιέρεια του body positivity
