Η Ιωάννα Γεωργακοπούλου, γνωστή πλέον ως Joanne, σε αυτό το μεταβατικό στάδιο που θέλει ένα νεαρό κορίτσι να περνάει από τα αναγκαστικά πρώτα βήματα στον επαγγελματισμό, τα έχει πάει περίφημα. Η αρχή έγινε με το The Voice το οποίο και κέρδισε πριν από δύο χρόνια και στη συνέχεια ακολούθησαν οι πρώτες της δουλειές αλλά και η διαμόρφωση του στιλ της. 

Ας σταθούμε σε αυτό. 

Η Joanne πειραματίζεται, ψάχνετε, δεν μένει στάσιμη. Από το χρώμα των μαλλιών της (ναι, την έχεις δει με μπλε μαλλιά) μέχρι τις επιλογές των κομματιών που θα τραγουδήσει. Άλλωστε, είναι -και- pop και στην pop δεν υπάρχουν στενά όρια, μόνο ένας μεγάλος και ανοιχτός δρόμος και αν κρίνουμε από τη μέχρι τώρα πορεία της, η Joanne όχι μόνο θα τον περπατήσει αυτό τον δρόμο, αλλά θα αφήσει και το σημάδι της.

Λένε ότι οι πρώτες συμπεριφορές που μιμούμαστε, είναι αυτές των γονιών μας. Πώς ξέφυγες από το θέατρο και ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το τραγούδι;

Το θέατρο το αγαπώ και το είχα στη ζωή μου από πάντα. Από μικρή πήγαινα και παρακολουθούσα τους γονείς μου και είχα άμεση σχέση με αυτό. Με έπαιρναν μαζί του σε παρά πολλές παραστάσεις, πηγαίναμε στην Επίδαυρο, έπαιρνα μέρος σε κάθε σχολική παράσταση που γινόταν και ήμουν και σε εξωσχολικά εργαστήρια.

Κάποια στιγμή μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα ήθελα να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό καθώς ήταν αναπόφευκτο εφόσον το είχα ως ερέθισμα στην καθημερινότητα μου, αλλά αυτή η σκέψη δεν κράτησε για πολύ. Ωστόσο η μουσική και το τραγούδι ήταν κάτι στο οποίο είχα έφεση από μικρή και πάντα ήταν ο τρόπος έκφρασης που με λύτρωνε και με ξεκλείδωνε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τραγουδάω. Δεν μπορούσα και δεν μπορώ χωρίς μουσική, είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου που αν μου το πάρεις νιώθω μισή. Έπαιρνα την κιθάρα μου και καθόμουν στο πάτωμα του δωμάτιο μου κάθε μέρα για ώρες και έγραφα, έπαιζα, τραγουδούσα και δεν καταλάβαινα ποτέ πώς περνούσε η ώρα. Με βοηθούσε να εκφράσω αυτά τα οποία ένιωθα. Δεν θυμάμαι ακριβώς ποια ήταν η πρώτη μου επαφή με το τραγούδι και τη μουσική διότι δεν θυμάμαι την ζωή μου χωρίς αυτά.

​Τι έχει αλλάξει στη ζωή σου μετά το The Voice; Είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο που αναγκαστικά μένει πίσω;

Κάθε φορά όταν σκέφτομαι το The Voice και εκείνη τη περίοδο της ζωής μου μου φαίνεται απίστευτο ότι έχουν περάσει δυο ολόκληρα χρόνια. Νιώθω σαν να ήταν χθες! Ήταν τόσο έντονο που έχει χαραχθεί στη μνήμη μου. Έχουν αλλάξει σίγουρα αρκετά πράγματα μετά το τέλος του παιχνιδιού. Σίγουρα ένα από αυτά είναι πως άρχισα να ζω το όνειρο μου ή έστω κάθε μέρα να φτάνω λίγο πιο κοντά σε αυτό. Μετά το The Voice ήταν η πρώτη μου επαφή με το στούντιο και ήταν μαγικό ως συναίσθημα. Άρχισα να κάνω την δίκη μου μουσική, να έχω την δίκη μου δισκογραφία σταδιακά και να είμαι περισσότερο παραγωγική και δημιουργική καθημερινά.

Επίσης άλλαξαν πολλά και σε προσωπικό τομέα καθώς το πρόγραμμα άλλαξε δραστικά και δεν είχα τον ίδιο ελεύθερο χρόνο με το παρελθόν, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα με πολλούς ανθρώπους το πρόγραμμα μας να μην συμβαδίζει και να χάσουμε επαφές. Βέβαια όλα είναι μες τη ζωή και όποιος είναι να μείνει θα μείνει έτσι και αλλιώς. Άλλωστε εγώ πιστεύω στην ποιότητα των σχέσεων και όχι στην ποσότητα. Tέλος, το The Voice παρόλο που χρονολογικά μπορεί να έχει μείνει πίσω, είναι ένα κομβικό σημείο για εμένα και όλες οι αναμνήσεις και οι εμπειρίες από το show θα είναι πάντα μαζί μου. Ούτως η άλλως και φέτος αλλά και πέρυσι έχω κάνει μερικές guest εμφανίσεις οπότε δεν νομίζω να μπορέσω να το αφήσω ποτέ πίσω.

Θα πρότεινες σε νέους μουσικούς να πάρουν μέρος σε κάποιο talent show;

Εννοείται προτείνω σε κάθε παιδί που θέλει να κυνηγήσει το όνειρο του να πάει σε κάποιο talent show εφόσον το θέλει, ακόμα και αν έχει ενδοιασμούς. Γενικά πιστεύω πως μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις από μια τέτοια εμπειρία. Είναι μιμεγάλη έκθεση προς τον έξω κόσμο και μέσα από αυτή μπορείς να μάθεις και να πάρεις παρά πολλά όμορφα πράγματα. Συναναστρέφεσαι και γνωρίζεις πολλά άτομα με τα οποία επικοινωνείτε με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή μέσω της μουσικής.

Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να έχεις δίπλα σου ανθρώπους οι οποίοι σε κατανοούν σε αυτό τον τομέα. Είναι πάρα πολύ όμορφη εμπειρία γεμάτη συναισθήματα και κάθε μέρα μαθαίνεις κάτι καινούργιο. Με όσα άτομα έχω μιλήσει που έχουν λάβει μέρος σε κάποιο αντίστοιχο talent show αισθάνονται το ίδιο και υπάρχουν πολλές φορές που με τους φίλους μου από το The Voice αναπολούμε στιγμές από το show. Αξίζει, δηλαδή, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους όποιο παιδί το θέλει να δηλώσει συμμετοχή σε κάποιον διαγωνισμό.

Τοm’s Diner το τελευταίο σου κομμάτι. Θα μας μιλήσεις λίγο γι’ αυτό; Γιατί Suzanne Vega;

Να είμαι ειλικρινής θεωρώ τον εαυτό μου κάπως old school και τα ακούσματα μου έχουν επιρροές από παλαιότερη μουσική σε ένα μεγάλο βαθμό. Όταν είχαμε αποφασίσει με την δισκογραφική μετά τη νίκη μου στον διαγωνισμό να βγάλουμε ένα remake είχαν πέσει πολλά κομμάτια στο τραπέζι. Η Έλενα Παπαρίζου είχε προτείνει το “Twist In My Sobriety” και το “Tom’s Diner”. Ενθουσιαστήκαμε τότε όλοι πολύ αλλά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε με το “Twist In My Sobriety”. Οπότε φέτος αφού είχαμε κάνει με την Έλενα και την Marseaux την επανεκτέλεση του «ΚάτσεΚαλά» ήθελα να βγάλω ένα ξένο κομμάτι, και μετά από συζήτηση αποφασίσαμε πως θα ήταν ωραία ιδέα να κάνω ένα φρέσκο remake ενός παλιού και πολυαγαπημένου τραγουδιού που όλοι ξέρουν και σιγοτραγουδούν.

Πήρες μέρος και στα Νούμερα του Φοίβου Δεληβοριά, πώς ήταν η εμπειρία;

Πραγματικά ό,τι και να πω για αυτόν τον άνθρωπο είναι λίγο. Τον Φοίβο τον θαυμάζω, τον σέβομαι και τον υπερλατρεύω ως άνθρωπο. Είναι ένας φοβερός καλλιτέχνης αλλά και ένα απίστευτο άτομο. Ήταν τιμή και χαρά μου που με κάλεσε να συνεργαστούμε και να συμμετέχω σε αυτή την υπέροχη σειρά. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχαμε βρεθεί να συζητήσουμε για τα κομμάτια είχαμε λυθεί στα γέλια- φοβερή ενέργεια. Τα γυρίσματα είχαν πολλή πλάκα, το κλίμα ήταν φιλόξενο και ένιωθα λες και τους ξέρω χρόνια. Τα κομμάτια που επιλέξαμε να πω ήταν όλα από τα πολύ αγαπημένα μου με πιο σημαντικό το ντουέτο μου με τον Φοίβο στο οποίο είπαμε το «Χάλια» που είναι η ελληνική εκτέλεση του “Invitation to the Blues” του Tom Waits, ενός καλλιτέχνη με του οποίου τα τραγούδια έχω μεγαλώσει καθώς είναι ο αγαπημένος των γονιών μου. Γενικά ήταν μια από τις ομορφότερες έμπειρες που είχα μέχρι στιγμής στον χώρο και θα το ξανά έκανα χίλιες φορές.

Κοινωνική ζωή vs επαγγελματική επιτυχία. Υπάρχει μέση λύση; Είναι εύκολο να υπάρξει ισορροπία;

Μετά από προσπάθεια νομίζω πως επιτέλους κάπως έχω βρει τα κέντρα και τις ισορροπίες μου. Στην πραγματικότητα πολύ πιθανό να έχω το ακριβώς αντίθετο πρόγραμμα από τους φίλους μου. Όμως για εμένα ο προσωπικός χρόνος που αφιερώνω είτε στους δικούς μου ανθρώπους είτε στον εαυτό μου είναι άκρως απαραίτητος. Συνδέεται άμεσα με την ψυχική μου υγεία κι αν δεν τον έχω δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Έτσι έχω βρει ένα τρόπο να μπορώ να τα συνδυάζω όλα, σε φυσιολογικό πλαίσιο πάντα. Προφανώς και δεν μπορώ να είμαι κάθε μέρα έξω με παρέα αλλά ούτε και να υπερφορτώνω το πρόγραμμα μου με δουλειές γιατί κιόλας, μετά από ένα σημείο, δεν θα είμαι τόσο αποδοτική όσο θα μπορούσα και όσο θα έπρεπε. Τις καθημερινές συνήθως είμαι πολύ αφοσιωμένη στο πρόγραμμα και στις υποχρεώσεις που σχετίζονται με τη δουλειά και τα Σαββατοκύριακα κλέβω από όπου μπορώ λίγο χρόνο για μένα αλλά και για τους ανθρώπους μου.

Μετά την πρώτη σου προσπάθεια, θα ήθελες κάποια στιγμή στο μέλλον να εκπροσωπήσεις την Ελλάδα στη Eurovision;

Το να καταφέρω κάποια στιγμή να βρεθώ στην σκηνή της Eurovision είναι ένα όνειρο ζωής για εμένα. Πιστεύω θα είναι ένα μοναδικό συναίσθημα που θα ήθελα οπωσδήποτε κάποια στιγμή στην ζωή μου να το ζήσω. Πέρυσι μαζί με τη δισκογραφική μου είχαμε δηλώσει συμμετοχή με το κομμάτι “Remedy”, το οποίο ελπίζω να μπορέσω σύντομα να το μοιραστώ μαζί σας σε μια πιο stripped down εκδοχή, αλλά δεν τα είχαμε καταφέρει . Εγώ πιστεύω ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται οπότε δεν στεναχωρήθηκα τόσο καθώς μάλλον δεν ήταν η ώρα μου. Όταν θα είναι η σωστή στιγμή θεωρώ ότι θα γίνει. Θέλω σίγουρα να ξανά δηλώσω συμμετοχή και θα το προσπαθώ συνεχώς μέχρι να συμβεί καθώς θα ήταν τιμή να για εμένα να εκπροσωπήσω είτε την Ελλάδα είτε την Κύπρο σε αυτή την μουσική γιορτή.

Τι θα κρατούσες από τη γενιά μας και τι θα άλλαζες;

Πιστεύω ότι η γενιά μας όπως και κάθε γενιά έχει τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία της και δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο. Για εμένα το μεγαλύτερο θετικό αυτής της γενιάς είναι η τόσο εύκολη και άμεση πρόσβαση που έχουμε στα πάντα. Μπορείς ανά πάσα στιγμή να μάθεις και να βρεις ό,τι θες. Είναι εντυπωσιακό το πόσο μεγάλο είναι το εύρος της πληροφορίας και της γνώσης που μπορούμε να κερδίσουμε σε καθημερινή βάση. Οι απόψεις διαδίδονται ευκολότερα όπως και η μουσική, ενώ κάθε μέρα έχεις να επεξεργαστείς και να μάθεις παρά πολλά νέα πράγματα κάτι το οποίο βοηθάει στην συνεχή και γρηγορότερη εξέλιξη του ατόμου. Απλώς λόγω αυτού του συνεχή βομβαρδισμού πληροφορίας σε καθημερινή βάση πρέπει να είμαστε όλοι παρά πολύ προσεκτικοί, να αξιολογούμε την πληροφορία και να την φιλτράρουμε καλά πριν την κάνουμε κτήμα μας. Βέβαια, πιστεύω πολύ στην νέα γενιά και θεωρώ ότι θα τα καταφέρουμε.

Ένα κομμάτι που θα ήθελες να τραγουδήσεις στο μέλλον και μία συνεργασία που αν δεν την κάνεις, θα σου μείνει απωθημένο.

Παρά πολλά, αν και πιστεύω ότι κάθε τραγούδι ήταν γραφτό για τον καλλιτέχνη που το είπε. Παρόλα αυτά δυο πολύ αγαπημένα μου τραγούδια που θα ήθελα παρά πολύ να έχω πει είναι το «Υπάρχει Λόγος» της Έλενας Παπαρίζου και το “Midnight Sky” της Miley Cyrus. Υπάρχουν σίγουρα παρά πολλοί καλλιτέχνες που θα ήθελα να συνεργαστώ στην Ελλάδα και προφανώς και στο εξωτερικό. Βέβαια αν πρέπει να πω κάποιον πιστεύω θα έλεγα τον Good Job Nicky καθώς τον θαυμάζω και τον εκτιμώ πολύ ως καλλιτέχνη και ως παιδί. Ασχολείται με το ξένο ρεπερτόριο που είναι κάτι κοντά σε εμένα όπως και τα ακούσματα του αλλά και το είδος μουσικής που πρεσβεύει πιστεύω πως με εκφράζει. Τον θεωρώ πολύ ιδιαίτερο και σπάνιο καλλιτέχνη και θα ήθελα πολύ μελλοντικά να κάνω κάποια συνεργασία μαζί του.

Τι ακούς το τελευταίο διάστημα; Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης που σου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον;

Το μουσικό μου γούστο ποικίλει: μπορεί να ακούσω μέσα στην ημέρα μου από ηλεκτρονική μουσική, pop, rock μέχρι και rap. Το τελευταία διάστημα βέβαια ακούω επανειλημμένα το album “Anti” της Rihanna και αναβιώνω στο μυαλό μου στιγμές του 2016 καθώς η μουσική σε ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, ειδικά όταν την έχεις συνδέσει με πράγματα του παρελθόντος. Όπως επίσης ακούω τελευταία πάρα πολύ Bloody Hawk , ο οποίος είναι ένας καλλιτέχνης που έχει στιγματίσει τα εφηβικά μου χρόνια και η μουσική του έρχεται στην ζωή μου και στη καθημερινότητα μου ανά τακτά χρονικά διάστημα. Σίγουρα μου κέντριζε και μου συνεχίζει να μου ελκύει το ενδιαφέρον και κάθε φορά τα τραγούδια του με αγγίζουν, με ταξιδεύουν, με γεμίζουν συναισθήματα και μου δίνουν τροφή για σκέψη. Νομίζω ότι αυτό είναι και το πιο σημαντικό χρέος που έχει ένας καλλιτέχνη .

Μελλοντικά σχέδια;

Έρχονται πολλά νέα πράγματα και είμαι αρκετά ενθουσιασμένη. Τους τελευταίους μήνες περνάω το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μου στο στούντιο γράφοντας. Περιμένω την ώρα και τη στιγμή που θα μπορέσω σιγά σιγά να μοιράζομαι την καινούργια δουλειά μου με τον κόσμο . Έρχονται clips και διάφορα δημιουργικά πράγματα. Θέλω να αρχίσω και τα lives τώρα που έρχεται το καλοκαίρι. Γενικότερα τα μελλοντικά μου σχέδια είναι αμέτρητα και ανυπομονώ να μπορέσω να τα βάλω σε μια σειρά και να πάρουν μορφή. Ήταν και είναι μια παραγωγική χρόνια γεμάτη τέχνη και μουσική και αναμένω να τα μοιραστώ όλα μαζί σας.

Διαβάστε ακόμα στο Provocateur:

Roaring 20s | H Εύα Σταυρογιάννη χορογραφεί τη βία της καθημερινής ζωής

Roaring 20s | O papatanice πιστεύει ότι η ραπ είναι η γλώσσα της γενιάς του

Roaring 20s | Ο Τάσος Λέκκας έχει φάει βρίσιμο στο δρόμο για το ρόλο του στο “Αυτή η νύχτα μένει”