Η συζήτηση με τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο έγινε πριν το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών και ουσιαστικά σήμερα φτάνει ως απόηχος των ημερών πριν από αυτό το τόσο καταλυτικό για όλους μας γεγονός. Η απόφαση να αναβάλλουμε τη δημοσίευσή της συνέντευξης για μερικές ημέρες έμοιαζε αυτονόητη.
Κι όμως, πολλά από όσα λέει φωτίζουν την τρέχουσα κατάστασή μας, αυτή που αποκαλύφθηκε μετά την τραγωδία. Παρά τις αντιδράσεις, αν κάτι φαίνεται ότι δεσπόζει πάνω στο σώμα της κοινωνίας είναι ένα γενικευμένο αίσθημα παραίτησης. Πράγματι, αυτές τις μέρες παλεύουμε να απεγκλωβιστούμε από «βαρετά φρούρια με καναπέδες γάμα, αυτή η σύγχρονη κινούμενη άμμος».
Εκείνες τις μέρες της συνέντευξης είχε μόλις κυκλοφορήσει το πρώτο single («Έλα κοντά») από την επερχόμενη δουλειά του με την Δήμητρα Γαλάνη. Το «Είσοδος Κινδύνου» αφενός επισφραγίζει μια κοινή πορεία 16 ετών αφετέρου ανοίγει το δρόμο για ένα απρόβλεπτο ταξίδι ανάμεσα σε δύο συνεργάτες που συνδέονται με δεσμούς φιλίας.
Το «Έλα κοντά» είναι το πρώτο single από το album που θα κυκλοφορήσετε μαζί με τη Δήμητρα Γαλάνη. Έχετε ξανασυνεργαστεί και στο παρελθόν, όμως τώρα κάνετε ένα βήμα παραπέρα με το album. Πώς πρόκυψε η συνεργασία;
Παίζουμε μαζί 16 χρόνια. Έχουμε μια βαθιά φιλική σχέση πια. Πάντα λέγαμε να κάνουμε ένα δίσκο μαζί, αλλά δεν είχε τύχει. Η στιγμή έφτασε όταν ήρθε ο κόβιντ, οπότε είμαστε από τους τυχερούς που θα θυμούνται το δίσκο και όχι αυτά τα τρία χρόνια με τις ανυπολόγιστες ψυχολογικές συνέπειες.
Το «Έλα κοντά» δίνει τον τόνο και για τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου;
Αυτός ο δίσκος ηχητικά αποτελεί ένα πολύ μεγάλο και απρόβλεπτο ταξίδι. Οι φίλοι μας που έχουν ακούσει το δίσκο, έχουν όλοι διαφορετικά αγαπημένα κομμάτια. Δε βγάζουμε καμία άκρη. Οι ακροατές που παρακολουθούν τη σταδιακή αποκάλυψή του, θα συνδέσουν τις κουκίδες του, μόλις αποκαλυφθεί και το ένατο κομμάτι. Κάποιου οι κουκίδες θα σχηματίσουν έναν ελέφαντα. Του διπλανού ένα καράβι και κάποιου άλλου μια θηλιά. Θα δουν μια πολύ ειλικρινή και αυθόρμητη συνεργασία δύο ανθρώπων, που πορεύονται σα να μη γνωρίζουν και αφήνονται στον ωκεανό του ήχου και την αγάπη.
Ο τίτλος του κομματιού εκφράζει ρητά μια προτροπή, μια πρόσκληση (ή ίσως ένα κάλεσμα;) και μιλά για μια μορφή επανασύνδεσης σε διάφορα επίπεδα. Με τι είναι πιο επείγον να αποκαταστήσουμε τους δεσμούς μας σήμερα;
Είναι πάρα πολλά. Η αποσύνδεση από τη φύση και το “έξω” είχε καταστροφικές συνέπειες για το σύγχρονο άνθρωπο. Όπως έλεγε κι η μητέρα μου, το σπίτι σου όσο σε φιλοξενεί και σε προστατεύει, πρέπει και να σε διώχνει. Οι άνθρωποι έφτιαξαν όμορφες και ασφαλείς φυλακές, all inclusive και βαθιά ομοιογενείς σα βγαλμένες από κατάλογο. Το φοβερό είναι ότι έγινε εθελοντικά. Βαρετά φρούρια με καναπέδες γάμα, αυτή η σύγχρονη κινούμενη άμμος. Ανθρώπινες πιτζάμες να βυθίζονται κάθε μέρα και πιο βαθιά, ψάχνοντας καθοδήγηση και λύσεις σε ψυχοφάρμακα και καθοδηγητές, πριν ασχοληθούν με τα βασικά. Τη δράση, τη συντροφικότητα, τη φιλία, τον έρωτα, τη γενναιοδωρία, τις βαθιές ανάσες, τη σιωπή μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.
Διαβάζουμε στο βιογραφικό σου «Ισόβιος υπουργός ουτοπίας». Μπορείς να περιγράψεις τις αρμοδιότητές σου;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω βιογραφικό, μιας και δε χρειάστηκε ποτέ να ψάξω για δουλειά στον τομέα της μουσικής. Τις θέσεις εργασίας μου, τις δημιούργησα. Από την άλλη, στις δύσκολες στιγμές εργάστηκα σε δουλειές, οι οποίες το μόνο που χρειάζονταν ήταν δύο χέρια και δύο πόδια. Όπως και στα βιβλία του κολλητού μου μου Νίκου Βεργέτη, ο οποίος είναι και ο νονός του όρου, το βιογραφικό μου θα έγραφε “Ζει και εργάζεται στην Αθήνα”. Ως τιμητικός τίτλος προέκυψε από τη βαθιά μου αγάπη για τους φίλους μου, τη συντροφικότητα, το όνειρο, την πάρλα και την αμπελοφιλοσοφία.
Θα μπορούσες να μας μεταφέρεις το τρέχον κλίμα στο «υπουργικό συμβούλιο»;
Τις μέρες που συγκαλείται το συμβούλιο οι φίλοι που προσέρχονται, οφείλουν μόνο να είναι ειλικρινείς και ο εαυτός τους. Επικρατεί ένα εύθραυστο κλίμα, χαροπαλεύουμε μεταξύ ποίησης και εμμονής, μαθαίνουμε να επικοινωνούμε ουσιαστικά και οι τρίτοι που μας παρακολουθούν από μία άλλη οπτική γωνία δεν είναι ποτέ βέβαιοι αν θα σκοτωθούμε στο ξύλο ή θα φασωθούμε.
Υπουργός Ουτοπίας ή ο συγγραφέας του του τσελεμεντέ της επανάστασης («Revolution Cookbook»);
Τίποτα από τα δύο. Απλά ένας τύπος που μαθαίνει να ζει στο αιώνιο τώρα, να χαμογελάει, να γράφει κάθε μέρα τραγούδια, καλά και κακά και να μην παίρνει τη ζωή και τον εαυτό του και πολύ στα σοβαρά.
Τι σημαίνει για ένα μουσικί να έχει παίξει σε τόσα πολλά και άτεροκλιτα μεταξύ τους μέρη; Δεν μπορεί η “αύρα” ενός χώρου να μην τον επηρεάζει…
Έχω παίξει παντού, από καταλήψεις και “καταγώγια”, μέχρι τα πιο ιστορικά venues. Όταν κοιμάσαι στα πατώματα, εύχεσαι να καταφέρεις να παίξεις στα άλλα και όταν φτάνεις εκεί, αναρωτιέσαι αν έχασες ένα κομμάτι του εαυτού σου. Αυτό συμβαίνει σε πολλές πτυχές της ζωής. Μακάρι οι άνθρωποι να είχαν την ικανότητα να εκτιμούν αυτό που έχουν, χωρίς να χρειαστεί να το χάσουν. Το παν είναι το μέτρο και η ποικιλία, οπότε σ’ όλα μέσα, αρκεί να είναι ειλικρινή και να βράζουν.
Πώς είναι να αλλάζεις «καπέλα» ως μουσικός. Από βασικό στέλεχος των Planet of Zeus με όλη αυτή την κληρονομιά που κουβαλάνε και τις solo δουλειές, σε συνεργασίες με καλλιτέχνες από διαφορετικά ιδιώματα κτλ;
Από μικρό παιδί είχα πάντοτε πολλές μπάντες που έπαιζα. Άκουγα μουσική από όλα τα μουσικά είδη. Έτσι κι αλλιώς όσο χιλιοειπωμένο κι αν είναι, τα μουσικά είδη ήταν κατηγοριοποιήσεις που προέκυπταν από τα αντίστοιχα τμήματα μάρκετινγκ και τους δημοσιογράφους, για να μπορέσουν να προωθήσουν και να πουλήσουν τα προϊόντα των δισκογραφικών. Έχω μια άσβεστη δίψα να συμμετέχω σε οτιδήποτε μου αρέσει και με κάνει να νιώθω κάτι. Με ανανεώνει, με προσγειώνει, μου δίνει σκοπό και με κάνει να νιώθω μικρός απέναντι στη μουσική και στην εκμάθηση αυτής. Νιώθω πολύ τυχερός που από πολύ μικρή ηλικία είχα βρει αυτό που μου άρεσε. Τα συναισθήματα που μου χαρίζει η μουσική ως ακροατή είναι από τα λίγα άσυλά μου.
Τελικά ο ελληνικός στίχος είναι «μονόδρομος» για τους δημιουργούς στην χώρα μας;
Όχι δε θα το έλεγα. Εγώ ένιωσα αυτή την ανάγκη πρώτη φορά με αυτόν το δίσκο. Σίγουρα είναι πολύ πιο άμεσος, αλλά ακόμη και μετά από αυτό το δίσκο πιάνω τον εαυτό μου συχνά να σκέφτεται πρώτα στα αγγλικά. Οπότε θα απαντούσα ιδανικά και τα δύο.
Τις προηγούμενες εβδομάδες έγινε ένας κακός χαμός στα social media με την ανακοίνωση του live της Rosalia, μιας pop star ΤΩΡΑ που μιλάμε (όχι πριν δύο δεκαετίες). Πολλές από τις ειρωνείες προήλθαν από «κόσμο που ακούει μέταλ» (ό,τι και αν σημαίνει αυτή η φράση). Θεωρείς ότι το κοινό στην Ελλάδα είναι γενικά «κολλημένο» με τα μουσικά του γούστα;
Λοιπόν, θα σας πω ένα μυστικό. Οι άνθρωποι οι οποίοι δίνουν τις σοσιαλμιντιακές μάχες κι έχουν το χρόνο και την όρεξη γι’αυτές, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΖΩΗ. Δεν πάνε σε συναυλίες, δεν ακούνε μουσική, δεν, δεν… Παλιά είχαμε προπονητές εξέδρας τώρα έχουμε αυτούς. Πολύ συχνά το ελληνικό κοινό έχει την εσφαλμένη εντύπωση ότι του ανήκουν όλα. Οι καλλιτέχνες, τα φεστιβάλ, τα πάντα. Αυτοί είναι οι “εγώ σε έφτιαξα”. Σε αυτό το σημείο υπάρχει άλλη μία έκπληξη. “Αρχίδια σου ανήκουν”. Κανένας και τίποτα δεν ανήκει σε κανένα. Αν σου αρέσει κάτι και θέλεις να είσαι μέρος του καλώς. Αλλιώς πούλο. Φυσικά αυτές τις συμπεριφορές τις ταχτάρισαν βαθιά λαϊκιστές καλλιτέχνες και προμόουτερς, οι οποίοι ήθελαν να τα έχουν με όλους καλά, να μη βάζουν φρένο σε τίποτα, για να ταϊσουν τη ματαιδοξία τους και το ναρκισσισμό τους. Το ίδιο γελοίοι βέβαια είναι και άνθρωποι από την άλλη μεριά, οι οποίοι σαν άλλοι κουλ θείοι “αράζουν” με τη νεολαία, κάνοντας ότι καταλαβαίνουν, ενώ στην πραγματικότητα κανείς στο άλλο τραπέζι δεν τους αντιμετωπίζει σαν ομότιμο συνομιλητή. Αυτοί από την άλλη προσπαθούν να πείσουν κάθε άνθρωπο που δεν του αρέσει κάτι, ότι είναι οπισθοδρομικός και δεν αντιλαμβάνεται την πρόοδο και την εξέλιξη της μουσικής. Εγώ προσωπικά θα προσπαθήσω να πάω σε όλα και απλά αν δε μου αρέσει κάτι θα πω στο φίλο μου “Τι μαλακία ήταν αυτή” και θα πάμε για μπίρες.
Διαβάστε ακόμα στο Provocateur:
Η Dee Dee Bridgewater βαριέται τις ταμπέλες, προτιμά να παλεύει για την ισότητα
“Ο άνθρωπος πάει πάντα εκεί όπου είναι η ζωή”: Ο Φοίβος Δεληβοριάς μοιράζεται σκηνές από τη ζωή του
