Η κωμωδία του Δημήτρη Δημόπουλου δεν είναι απλώς ένα μέσο για να γελάσεις· είναι ένας καθρέφτης που σου επιστρέφει το πιο ανθρώπινο κομμάτι σου, ακόμα κι όταν πονάει. Στην παράστασή του «Α4», η σκηνή γίνεται ένα λευκό χαρτί όπου γράφονται ιστορίες βαθιά προσωπικές. Ιστορίες που συνδυάζουν χιούμορ και πόνο, ανάμνηση και εξομολόγηση. Με φόντο το Θέατρο Ψυρρή και ενόψει της βιντεοσκόπησης της παράστασης στις 2 και 3 Δεκέμβρη (δηλαδή Δευτέρα και Τρίτη, μεθαύριο τύπου, τρέξε να προλάβεις λέμε), ο Δημήτρης μας μιλά για την ανάγκη του να καταγράψει αυτή την ιδιαίτερη περίοδο της ζωής του, την αποδοχή του απροσδόκητου και τη μαγεία της συνύπαρξης με το κοινό. Γιατί, όπως λέει και ο ίδιος, το χιούμορ μπορεί να μην είναι ο μοναδικός τρόπος να μιλήσεις για τα δύσκολα, αλλά είναι σίγουρα ένας από τους πιο αυθεντικούς.
Τι σε έκανε να επιλέξεις τις πιο προσωπικές και ενδοσκοπικές ιστορίες σου για το «Α4»; Είναι τελικά η κωμωδία ο καλύτερος τρόπος να αγγίζουμε δύσκολα βιώματα;
Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος τρόπος, είναι όμως ένας από τους τρόπους. Για μένα υπήρξε καθαρτική η διαδικασία εξομολόγησης από σκηνής κάποιων πολύ έντονων καταστάσεων που βίωσα τα τελευταία χρόνια. Και τα χαρακτηρίζω «έντονα» αντί για «δύσκολα» επειδή δεν ήταν όλα απαραίτητα δύσκολα ή δυσάρεστα, όμως και τα ευχάριστα βιώθηκαν σε πλαίσια που δεν επέτρεπαν να βιωθούν στην πλήρη χαρά που προσέφεραν. Το ξέρω, μιλώ με γρίφους, γέροντα, όμως δεν θέλω και να αποκαλύψω τα πάντα!
Αν η ζωή σου ήταν μια σελίδα Α4, πόσο θα γέμιζε με χιούμορ και πόσο με σκέψεις που δεν βγαίνουν ποτέ από το συρτάρι;
Είναι πολλά τα τετράδια, τα σημειωματάρια, τα αρχεία εγγράφων που είναι γεμάτα με σκέψεις, όνειρα, πλάνα που δεν ξέρω αν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Οπότε θα έλεγα πως το περίπου 27% μιας σελίδας Α4 είναι γεμάτη με χιούμορ και το υπόλοιπο είναι γεμάτο με σκέψεις που δεν βγαίνουν από το συρτάρι. Και αυτό το ποσοστό είναι για τη μία πλευρά της σελίδας, γιατί η άλλη είναι 100% ανεκπλήρωτες ιδέες, ωραία, τι κατάλαβες, μιζέριασα τώρα…
Το κοινό σου έχει πάντα μια αίσθηση εξοικείωσης με τα αστεία σου. Πώς νιώθεις όταν γίνεσαι ο καθρέφτης της καθημερινότητας τους;
Ήδη από το «Αντί Διδακτορικού», που βασιζόταν σε βιώματα που μοιραζόμαστε πολλοί, τα σχόλια που λάμβανα όταν έπαιζα την παράσταση αλλά και που λαμβάνω τώρα, που πολύς κόσμος την ανακαλύπτει από τη βιντεοσκόπηση της, είναι μια αίσθηση ευδαιμονίας που βρίσκουμε χιούμορ σε έναν κοινό τόπο. Αυτό συνεχίζεται και με το «Α4», όπου όμως η σύνδεση με κάποιες από τις ιστορίες είναι για μέλη του κοινού πολύ πιο βαθιά και ουσιαστική.
Η επιλογή να βιντεοσκοπήσεις το «Α4» είναι για εσένα ένας τρόπος να διατηρήσεις τις σκέψεις σου στο χρόνο ή κάτι σαν προσωπικό αποχαιρετιστήριο πάρτι;
Το «Α4» αναφέρεται σε μια πολύ συγκεκριμένη περίοδο της ζωής μου όπου βίωσα πολύ έντονες προσωπικές απώλειες αλλά και κατακτήσεις, οπότε αισθάνομαι πως για μένα προσωπικά θα είναι μια χρονοκάψουλα έντονων βιωμάτων, σαν ένα επί σκηνής ημερολόγιο. Και ναι, η βιντεοσκόπησή της αποτελεί σίγουρα μια αποχαιρετιστήρια τελετουργία την οποία έχω τεράστια ανάγκη για να προχωρήσω στα επόμενα. Τώρα, μεταξύ μας, όλα αυτά ακούγονται πολύ βαρδύγδουπα, γιατί μιλάμε για μια παράσταση γεμάτη ξεκαρδιστικές στιγμές, και δεν το λέω εγώ, το λένε τα γέλια όσων την έχουν παρακολουθήσει ως τώρα!
Είσαι πολυπράγμων: από «Καφρόκρεμα» μέχρι «Α4». Υπάρχει όριο σε όσα θέλει να πει ένας stand-up καλλιτέχνης;
Και ναι, και όχι. Όλα εξαρτώνται από το πλαίσιο παρουσίασης. Θα πω σε μια εταιρική παρουσίαση ή σε ένα φεστιβάλ με σαφή στόχευση ό,τι θέλω από σκηνής; Όχι, γιατί το πλαίσιο καθορίζει και το περιεχόμενο. Θα πω όμως ό,τι θέλω στην προσωπική μου παράσταση, φροντίζοντας πάντα το μήνυμα να γίνεται αντιληπτό, σαφές και αστείο; Ναι, ακόμα και αν έρχονται μετά την παράσταση και μου λένε πως κάποιο απόσπασμα δημιούργησε ένα αίσθημα δυσφορίας, όπως συνέβη και προχθές. Τα όρια κάθε κωμικού κατά τη δημιουργία ορίζονται από τον ίδιο ανάλογα με το τι θέλει να επιτύχει. Αν κάποιος κωμικός απλώς εξυπηρετεί ατζέντες που του υπαγορεύονται, λυπάμαι, δεν είναι καλλιτέχνης, είναι φερέφωνο.
Οι θεατές της βιντεοσκόπησης θα είναι μέρος της «τελικής εικόνας». Πόσο σε αγχώνει η ιδέα ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τις αντιδράσεις τους;
Δεν με αγχώνει η επαφή με το κοινό, επειδή θεωρώ το κοινό συμμάχους μου και συνδημιουργούς της παράστασης. Και αυτή είναι μια αίσθηση που εντάθηκε ακόμα περισσότερο με τις πρώτες παραστάσεις που δόθηκαν μετά τις απαγορεύσεις της πανδημίας, όπου συνειδητοποίησα πόσο δημιουργική και συναρπαστική είναι η συνύπαρξη κωμικού και κοινού στον ίδιο χώρο.
Πόσα αστεία χωρούν σε μια σελίδα Α4 όταν τη γράφει ένας Δημήτρης Δημόπουλος;
Κάμποσα και λίγα παραπάνω, όπως θα καταλάβει κανείς αν δει τις τυπωμένες σελίδες του κειμένου και τις προσθήκες που έχουν γίνει με μολύβια και στιλό διαφορετικών χρωμάτων κατά τις παραστάσεις. Αυτό είναι κάτι υπέροχο στο σταντ-απ, κάθε παράσταση είναι μια ευκαιρία επαναδιαπραγμάτευσης του υλικού σου, ακόμα και τώρα, λίγο πριν τη βιντεοσκόπηση, προσθέτω και αφαιρώ πράγματα!
Είναι το κοινό το πραγματικό σου χειροκρότημα ή η διαδικασία της γραφής το πιο ικανοποιητικό κομμάτι;
Η συγγραφή είναι το πιο επίπονο και το πιο κουραστικό… Το κείμενο αποκαλύπτει τις πραγματικές του δυναμικές και δυνατότητες μόνο όταν παρουσιαστεί μπροστά σε ένα κοινό. Το πιο ικανοποιητικό κομμάτι τόσα χρόνια είναι όταν ένα νέο αστείο που κόπιασα να δημιουργήσω βρίσκει με την πρώτη την ανταπόκριση που ήθελα!
Αν η παράσταση «Α4» ήταν τραγούδι, τι είδος μουσικής θα ήταν;
Νομίζω θα ήταν μια συμφωνία σε 6 μέρη: Allegro, Multimediatto, Giocoso serioso, Serioso giocoso, Grave, Allegro. Και ναι, φίλοι μουσικολόγοι, μόλις δημιούργησα τον όρο «multimediatto», έτσι γεννιούνται οι όροι, για να εξυπηρετούν τις επιτελεστικές ανάγκες ενός έργου!
Στην προσωπική σου ζωή, έχεις τις ίδιες αυτοσαρκαστικές ατάκες ή κρατάς ένα άλλο πρόσωπο μακριά από τη σκηνή;
Εγώ τις έχω, οι γύρω μου δεν ξέρω αν τις εκτιμούν!
Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις την ισορροπία ανάμεσα στο να προκαλείς γέλιο και να αφήνεις το κοινό με μια σκέψη «κάτι βαθύτερο υπάρχει εδώ»;
Το παλεύω, πίστεψέ με, το παλεύω! Ήταν πολύ συγκινητικό όταν ανακάλυψα πως η ίδια αγωνία ταλάνιζε και τον Αριστοφάνη που τόσες φορές στις παραβάσεις των έργων του αναφέρεται ακριβώς στον σοβαρό σκοπό που μπορεί να εξυπηρετεί η κωμωδία, ψέγοντας μάλιστα πολύ συχνά τους σύγχρονους συναδέλφους του που δεν τιμούν τις δυνατότητες που τους παρέχει η κωμωδία και η σάτιρα για να αναδείξουν τα κακώς κείμενα και να στηλιτεύσουν τους υπαίτιούς τους.
Αν συναντούσες τον εαυτό σου στα 15, τι θα έλεγες για το πού σε οδήγησαν τα κείμενα και οι ιδέες σου;
Θα του έλεγα πρώτα «μικρέ, δεν πειράζει που δεν γελούν όλοι με αυτά που λες, γελούν αυτοί που πρέπει». Και μετά θα του έλεγα «συνέχισε, δεν έχεις ιδέα που θα καταλήξει όλο αυτό, δεν θα σου κάνω όμως και σπόιλερ». Και μετά θα έπρεπε να του εξηγήσω τι σημαίνει αυτή η λέξη», που να ξέρει το δόλιο 15χρονο τι θα πει «σπόιλερ» το 1991;!
Είχες ποτέ μια στιγμή απόλυτης σιωπής στη σκηνή που να ένιωσες ότι «αυτό το κενό μιλάει περισσότερο από ένα punchline»;
Ναι. Και είναι στο 5o μέρος της συμφωνίας «Α4».
Το «Stand-Up Symphony» με τη Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Αθηναίων. Συνδυάζεις το χιούμορ με τη μουσική. Θα δούμε έναν νέο Δημόπουλο ή έναν Δημόπουλο… συμφωνικά δομημένο;
Νομίζω θα δείτε τον πιο πλήρη Δημόπουλο που έχετε δει ποτέ! Τόσα χρόνια ταυτόχρονης ενασχόλησης με την κωμωδία και το μουσικό θέατρο οδήγησαν σε αυτή την παράσταση που πρωτοπαρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη το 2019 με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και μαέστρο τη Ζωή Τσόκανου, είχε προγραμματιστεί να παρουσιαστεί με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών αλλά ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας, επαναλήφθηκε όμως στη Θεσσαλονίκη με την ίδια ορχήστρα και μαέστρο τη Φαίδρα Γιαννέλου, με την οποία θα συμπράξουμε και πάλι για την πρώτη παρουσίασή της στην Αθήνα. Προσπαθώ τόσα χρόνια να φέρω το «Stand-Up Symphony» στην Αθήνα και τα κατάφερα, σας περιμένω 1 Μάρτη του 2025 στο Ολύμπια Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας»!
Είναι το χιούμορ η δική σου γλώσσα για την απώλεια και την ευτυχία; Πόσο εύκολα μεταφράζεται σε άλλες μορφές τέχνης όπως η μουσική;
Όχι, η δική μου γλώσσα πια για την απώλεια και την ευτυχία είναι το κλάμα. Και πλέον δεν ντρέπομαι να τα μπήξω, είτε από λύπη, είτε από χαρά, όλα τα άλλα μου φαίνονται πλέον περιγραφικά!
Τι θέλεις να κρατήσει το κοινό από το «Α4»; Τι ελπίζεις να κουβαλήσουν οι θεατές μαζί τους αφού κλείσουν τα φώτα και τελειώσει το χειροκρότημα;
Τα λέμε στα επόμενα!
H παράσταση συστήνεται για θεατές άνω των 15 ετών.
Α4 – σταντ-απ μονόλογος του Δημήτρη Δημόπουλου
Θέατρο Ψυρρή
Σαχτούρη 4 και Σαρρή, Ψυρρή, Αθήνα
ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΣΗ
Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2024 στις 21:00
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2024 στις 21:00
διάρκεια: 80’
εισιτήρια:
ΒΙΝΤΕΟΣΚΟΠΗΣΗ (2/12)
γενική είσοδος: 15€
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 3/12)
πλατεία: 12€ & 10€
εξώστης: 10€ & 8€
διάθεση εισιτηρίων: more.com
Με την αγορά του εισιτηρίου, ο θεατής συναινεί και δέχεται να συμμετέχει με την εικόνα του στη βιντεοσκόπηση της παράστασης Α4 στο Θέατρο Ψυρρή για μετέπειτα εμπορική χρήση αυτής.
Η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα της Σκέπης Κέντρου Πολιτισμού Ιδρύματος Δημήτρης Δημόπουλος (ΣΚΠΙΔΔ).
τρέιλερ: https://youtu.be/LYzIlT7CSMs
