Evangelia: «Παντρεύοντας τη σύγχρονη pop με Ελληνικά παραδοσιακά στοιχεία βρήκα την ταυτότητά μου»

Χαμογελαστή και πρόσχαρη, δεν τη νοιάζει να τσαλακώσει αυτόν τον έμφυτο αέρα ντίβας που αποπνέει. Η Evangelia διαθέτει το τυπικό δείγμα μεσογειακού κάλλους, αλλά αυτό περνάει σε δεύτερη μοίρα πολύ γρήγορα. Είναι ο ενθουσιασμός της όταν μιλάει για τη μουσική, για τα σχέδια της, για τις ελληνικές ρίζες που είναι βαθιά ριζωμένες μέσα της, για τη γιαγιά της στην Κρήτη που την ενέπνευσε…

Η ιστορία της Evangelia θα μπορούσε να είναι η ιστορία κάθε έφηβης που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική. Απογοητεύσεις, δοκιμασίες, αμφιβολίες για το αν είναι φτιαγμένη από το μοναδικό αυτό υλικό από το οποίο «σμιλεύεται» μια pop star. Όλα αυτά τα διηγείται σαν να είναι μια ακόμη ταινία της Νάνσυ Μάγιερς.

Στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, τα τραγούδια της Evangelia, με τις ελληνικές «αποχρώσεις», παίζονται ήδη σε ραδιόφωνα και clubs. Και τώρα είναι η σειρά της Ευρώπης!

Πώς είσαι αυτόν τον καιρό Evangelia;

Evangelia: Είμαι πολύ χαρούμενη, σε μια δημιουργική φάση της ζωής μου. Ετοιμάζουμε το τραγούδι, μια ωραία διασκευή για τo Madwalk. Η διασκευή γίνεται με τον τρόπο που το κάνω εγώ, με ελληνικούς και αγγλικούς στίχους να εναλλάσσονται.

Επίσης, ετοιμαζόμαστε για τη Eurovision.

Έχεις άγχος;

Evangelia: Έχω δημιουργικό άγχος. Όταν έμαθα πως το τραγούδι θα πάει στον εθνικό τελικό για μια στιγμή δίστασα. Πλέον ανυπομονώ. Θεωρώ πως το τραγούδι είναι ιδανικό για τη Eurovision, αφού έχει στοιχεία σύγχρονης pop, αλλά και το Κρητικό στοιχείο.

Επιπλέον, έχοντας κάνει πολλές εμφανίσεις και ένα tour, έχω αποκτήσει εκείνη την εμπειρία που απαιτείται για μια τόσο μεγάλη διοργάνωση. Αν είχα πάει την πρώτη φορά που είχα δηλώσει συμμετοχή, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο για μένα. Οπότε τώρα νιώθω πιο έτοιμη και ώριμη.

Στα τραγούδια σου μπλέκεις την pop με το μπουζούκι. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα;

Evangelia: Η μαμά μου είναι Ιταλο-αμερικανίδα και ο μπαμπάς μου Κρητικός. Μεγαλώνοντας, πήγαινα στην Κρήτη κάθε καλοκαίρι για τρεις μήνες. Ο μπαμπάς μου ήταν στην Παγκρητική Ένωση Αμερικής, στο πολιτιστικό κομμάτι, κάποια στιγμή εξελέγη και πρόεδρος.

Οπότε έφερνε καλλιτέχνες από την Κρήτη στην Αμερική για να κάνουν tour. Αυτοί οι καλλιτέχνες περνούσαν από το σπίτι μας.

Ποιος έχει φιλοξενηθεί στο σπίτι σας;

Ο Γαργανουράκης. Πολλές φορές. Ο Σπυριδάκης. Κάποια στιγμή λοιπόν, έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση, η οποία είχε τον τίτλο, «Ανδαλουσία – Κρήτη». Οι Κρητικοί χορευτές και οι Ισπανοί χόρευαν παραδοσιακούς χορούς από τον τόπο τους κάνοντας ένα ιδιαίτερο πάντρεμα. Το φλαμένγκο έδενε τόσο όμορφα με τα Κρητικά.

Αυτό με ενέπνευσε. Δύο διαφορετικές κουλτούρες ενώθηκαν χρησιμοποιώντας παραδοσιακά στοιχεία για να βγει κάτι καινούργιο. Οπότε όταν άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου τραγούδια, πρόσθετα ελληνικά θέματα. Αλλά κανένας παραγωγός δεν είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα.

Εκείνο το διάστημα δούλευα το πρωί ως δασκάλα και τα βράδια έτρεχα στη Νέα Υόρκη, για εμφανίσεις και συναντήσεις. Όταν απολύθηκα λόγω περικοπών, αποφάσισα να προσηλωθώ στη μουσική. Τότε ήταν που γνώρισα και τον παραγωγό και νυν σύντροφό μου, τον Τζέι Στόλαρ. Όταν του είπα για την ιδέα μου σχετικά με το πάντρεμα pop και παραδοσιακών Ελληνικών στοιχείων, εκείνος ενθουσιάστηκε. Μου είπε πως «αυτό είσαι εσύ. Τώρα πρέπει να βρούμε τον δικό σου δρόμο».

Με έβλεπε να μιλάω συνέχεια ελληνικά, να μιλάω στο τηλέφωνο με τους συγγενείς μου, τον πήγαινα σε ελληνικές εκδηλώσεις… Οπότε θεώρησε πως αυτή είναι η ιδανική μουσική μου ταυτότητα, αυτό θα μπορούσα να το υποστηρίξω 100%.

Και ποια ήταν η επόμενη κίνηση;

Evangelia: Έφτιαξα μια λίστα με τραγούδια για να ακούνε οι παραγωγοί όταν συναντούσα στα στούντιο καινούργια άτομα, για να καταλάβουν τον ήχο μου. Όταν πειραματιζόμασταν, το ένιωθα, «αυτή η μουσική είμαι εγώ». Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.

Ήσουν κοντά με την Κρητικιά γιαγιά σου;

Evangelia: Με έκανε να αγαπήσω πολύ την Κρήτη, την οικογένειά μου… Ήταν μια πολύ δυναμική γυναίκα. Όταν έχασε τον άντρα της, πήγε και έχτισε ένα αγρόκτημα, φύτεψε ελιές και ζούσε για χρόνια μόνη της. Ήταν λεβέντισσα, ό, τι έκανε το έκανε τέλεια. Ήθελε πάντοτε το καλύτερο για τα παιδιά της…

Εκείνη έστειλε τον μπαμπά μου να σπουδάσει στην Ιταλία και μετά στην Αμερική. Της άρεσαν πολύ οι κρητικοί χοροί και τα πανηγύρια και καμάρωνε που ήξερα να χορεύω κρητικά. Και στα πανηγύρια, όταν πηγαίναμε μαζί, μου ψιθύριζε, «πήγαινε μπροστά να χορέψεις, να σε καμαρώσουν» (γέλια). Όταν πλέον δεν μπορούσε να έρθει μαζί μου στα πανηγύρια, επειδή πονούσαν τα πόδια της, πάντα με ρωτούσε: «Χόρεψες μπροστά;».

Γνωρίζοντας πως και η μητέρα σου έχει καταγωγή από την Ιταλία, πώς συνέβη και επικράτησε η Ελληνική κουλτούρα της Ιταλικής;

Evangelia: Στην οικογένειά μου η Ιταλική κουλτούρα δεν ήταν τόσο ισχυρή. Ο προπάππους μου, που έφτασε στην Αμερική από την Ιταλία, δεν ήθελε τα παιδιά του να μιλάνε Ιταλικά, λόγω ρατσισμού. Οπότε κανείς στην οικογένειά μου δεν μιλάει Ιταλικά. Ο παππούς μου επέλεξε να μην παντρευτεί Ιταλίδα, οπότε δεν διασώθηκε τίποτε. Σκέψου πως ο μπαμπάς μου, που έχει σπουδάσει στην Ιταλία, μιλάει καλύτερα Ιταλικά από όλους μας.

Από μόνη μου επέλεξα να μάθω Ιταλικά στο σχολείο, για να συνδεθώ με αυτό το στοιχείο. Στο σπίτι μας, η πρώτη γλώσσα ήταν τα Ελληνικά. Η μαμά μου έμαθε να μιλάει και εκείνη, ενώ εγώ, μέχρι τα 4 μου δεν ήξερα αγγλικά. Μιλούσα μόνο Ελληνικά.

Σκέφτηκες ποτέ πως το γεγονός πως ήσουν δασκάλα σε βοήθησε στα live σου; Γιατί και στις δύο περιπτώσεις θα πρέπει να «κερδίζεις» το ακροατήριό σου…

Evangelia: Όταν είσαι δασκάλα, είτε είσαι χαρούμενη, είτε στεναχωρημένη, κουρασμένη, μπροστά στα παιδιά θα πρέπει να βγάζεις τον καλύτερό σου εαυτό. Θα πρέπει να πείθεις τους μαθητές σου, να τους κρατάς ζωντανό το ενδιαφέρον…

Πιστεύω πως αυτό με βοήθησε πολύ στο κομμάτι της δημιουργικότητας. Για παράδειγμα, στο μάθημα της ιστορίας, τους έβαζα να διαβάσουν ένα κομμάτι και μετά να το γράψουν ως τραγούδι.

Πλέον αυτά τα παιδιά πηγαίνουν στο Λύκειο. Μου έστειλαν και βίντεο, ο ένας οδηγούσε και μου φάνηκε απίστευτο. Αυτοί ήταν οι μαθητές μου της έκτης δημοτικού. Ακούγανε το «Pame, Pame». Και τα παιδιά αυτά μου είπαν, «σε ευχαριστούμε που μας διαμόρφωσες στα αλάνια που έχουμε γίνει».

Και εγώ τότε σκέφτηκα, «ουάου, τα κατάφερα»!

Το γεγονός πως έχασες τη δουλειά σου ως δασκάλα ήταν αυτόματα και το εισιτήριό σου για να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη μουσική. Είχες δώσει κάποιο χρονικό περιθώριο στον εαυτό σου για να κάνεις την προσπάθειά σου και αν δεν τα καταφέρεις στη μουσική να επιστρέψεις στην εργασία σου ως δασκάλα;

Evangelia: Δύο χρόνια. Αλλά γνώριζα τον Τζέι Στόραρ από κοινό φίλο σε μια συναυλία, ακριβώς στο πρώτο δίμηνο. Στην αρχή, μάλιστα, λέγαμε, «όχι δεν θα συνεργαστούμε». Όταν όμως ήρθε η ιδέα για το πάντρεμα της pop με τα ελληνικά στοιχεία, μπαίναμε στο στούντιο με συνθέτες και παραγωγούς για να δούμε τι θα βγει.

Evangelia, είναι αλήθεια πως τον έβαλες να μάθει μπουζούκι; (γέλια)

Evangelia: Ναι. Αλλά από ανάγκη. Είχαμε βρει κάποιον που παίζει μπουζούκι και τον είχαμε όταν γράφαμε κάποια demo, αλλά έβγαινε πολύ «ελληνικό». Ήταν λίγο υπερβολικό, δεν ήταν pop. Όταν άκουσα το demo θυμάμαι πως έκλαιγα… Σκεφτόμουν, «δεν θα δουλέψει αυτή η ιδέα». Τότε ο Τζέι αποφάσισε να μάθει μπουζούκι, παίζει πάρα πολλά όργανα. Και το έπαιξε όπως το θέλαμε. Και το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Έτσι, αποφασίσαμε να παίζει εκείνος μπουζούκι. Αλλά όταν χρειάζεται κάποιος να παίζει πιο περίτεχνα, εννοείται φέρνουμε κάποιον επαγγελματία.

Δεν φοβήθηκες ότι αυτή η καθημερινή επαγγελματική τριβή μπορεί να επηρεάσει τη σχέση σας;

Evangelia: Είναι δύσκολο. Είμαστε μαζί έξι χρόνια και χωρίζουμε τον χρόνο μας. Λέμε, «τώρα μιλάμε ως ζευγάρι» και μετά, «τώρα μιλάμε για τη δουλειά μου». Αυτό βρήκαμε πιο βολικό. Βέβαια, δεν είναι πάντοτε εύκολο. Όταν όμως είναι μια σχέση δυνατή, αντέχει.

Θυμάσαι το πρώτο σου live;

Evangelia: Από μικρή ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Το Γυμνάσιο μου θα έκανε ένα talent show και σκέφτηκα να πάρω μέρος, τραγουδώντας το What a Wonderful World. Και θυμάμαι να πάω να ανοίξω την πόρτα, αλλά φοβήθηκα. Και έτσι δεν έκανα καν οντισιόν.

Το μετάνιωσες;

Evangelia: Ναι. Το κουβαλούσα… Μετά στο Λύκειο ντρεπόμουν να λέω πως τραγουδάω, γιατί θεωρούσα πως δεν ήμουν πολύ καλή. Είχα πάει σε ένα πάρτι και μια φίλη μου είχε την κιθάρα της. Τότε τραγούδησα και η φίλη μου μου είπε, «ρε εσύ είσαι καλά». Και μου πρότεινε να κάνουμε μια γυναικεία μπάντα.

Πήραμε μια ακόμη κοπέλα που έπαιζε τσέλο, μια άλλη που έκανε δεύτερες φωνές και αποφασίσαμε να πάμε στο Battle of the Bands (σχολικός διαγωνισμός για μπάντες). Εμείς προετοιμάσαμε ένα τραγούδι και ενώ ήμασταν καλές, τα πήγαμε χάλια. Εγώ τα πήγα χάλια. Ήμουν πολύ αγχωμένη.

Όταν κατεβήκαμε από τη σκηνή, έκλαιγα και ζητούσα συγγνώμη από τα κορίτσια. Κι έχω ακόμη το μήνυμα που τους είχα στείλει στην ομαδική του Facebook, τότε. Μια ημέρα ελπίζω να μπορώ να σας αποδείξω ότι αυτό που κάναμε αξίζει. Και οι φίλες μου ήταν πολύ καλές. «Δεν μας νοιάζει για το Battle of the Bands, εμείς θα κάνουμε το δικό μας πάρτι σπίτι μας» μου απάντησαν. Έτσι κι έγινε. Κάναμε πριβέ συναυλία στο σαλόνι.

Λίγους μήνες αργότερα, είδα μια αφίσα που έγραφε: «Μπορείς να τραγουδήσεις σε μια άλλη γλώσσα; Ή να χορέψεις; Θέλεις να πάρεις μέρος σε ένα σόου πολιτιστικής ποικιλομορφίας;». Και σκέφτομαι, «μπορώ!».

Τότε είχα ξεκινήσει να μαθαίνω κιθάρα και το πρώτο τραγούδι που έμαθα ήταν Το Ακορντεόν, του Μάνου Λοΐζου. Έτσι, πήγα στην οντισιόν και πέρασα. Λίγες ημέρες αργότερα, ανέβηκα στη σκηνή, μπροστά στους συμμαθητές μου, εγώ κι η κιθάρα μου. Ήταν 600 άτομα από κάτω και τραγούδησα στα Ελληνικά. Και ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα αυτοπεποίθηση τραγουδώντας μπροστά σε τόσο κόσμο.

Και ένιωσα αυτήν την αυτοπεποίθηση τραγουδώντας στα Ελληνικά. Επικρατούσε απόλυτη ησυχία, είχα κερδίσει το ενδιαφέρον τους. Ξέρεις, η αντίδρασή τους θα μπορούσαν να είναι πολύ άσχημη, αν δεν τους άρεσε, μιλάμε για εφήβους. Αντίθετα, με αποθέωσαν, ακόμη θυμάμαι το χειροκρότημα. Ακολούθησαν πολλά live έκτοτε.

Αυτό ήταν το πρώτο βίντεο που πόσταρα στο Youtube. Πήγε πολύ καλά και είχε 25.000 θεάσεις. Αργότερα το κατέβασα. Αυτό ήταν το τραγούδι που μου άνοιξε τις πόρτες της μουσικής.

Ο μπαμπάς σου πώς διαχειρίστηκε την απόφασή σου να ασχοληθείς με τη μουσική;

 Evangelia: Η αλήθεια είναι πως ο πατέρας μου μου έλεγε πως πρέπει να βρεις μια σταθερή δουλειά, να σπουδάσεις… Έχε σαν χόμπι τη μουσική, αλλά σαν χόμπι. Έβλεπε πόσο το ήθελα, όμως, που πήγαινα στη Νέα Υόρκη τα βράδια για να γνωρίσω τον κόσμο της μουσικής και το πρωί ξυπνούσα για να πηγαίνω στη δουλειά μου, στο σχολείο.

Θυμάμαι πως κάποια στιγμή, με είχαν καλέσει να παίξω live στο Μπρούκλιν. Είχα ξετρελαθεί! «Θα κάνω συναυλία στο Μπρούκλιν» σκεφτόμουν. Πήρα έναν ντράμερ και έναν κιθαριστά και έναν ακόμη για να μου κάνει δεύτερες φωνές.

Το θέμα ήταν πως αυτό το μαγαζί ήταν βαθιά μέσα στο Μπρούκλιν, εκεί που δεν πηγαίνεις άφοβα. Και είχε κάτι νεκροκεφαλές ζωγραφισμένες από έξω. Και σκεφτόμουν, «Ω Θεέ μου, πού τους έχω καλέσει;».

Είχα μετανιώσει που δεν είχα πάει να τσεκάρω το μαγαζί. Όταν έρχεται η σειρά μου, ανεβαίνω στη σκηνή και τότε συνέβη κάτι μαγικό. Εκεί που ο κόσμος από κάτω δεν έδινε καμιά σημασία, ξαφνικά, όλοι έκαναν ησυχία. Ένιωσα τη μαγεία, ένιωσα πως κάτι καλό συνέβαινε. Όταν τελείωσε, ο πατέρας μου ήρθε και με αγκάλιασε. «Ήσουν πολύ καλή, αλλά πρέπει να είσαι σε πιο μεγάλες σκηνές… Αυτό εδώ το μπαρ, δεν είναι καλό». Και του λέω, «αυτό είναι το πλάνο».

Έτσι τον κέρδισα. Τότε κατάλαβε πως ήμουν καλή και άρχισε να με στηρίζει περισσότερο.

Η μαμά μου από την άλλη, κλασική Αμερικάνα, «ακολούθησε το όνειρό μου». Ο μπαμπάς μου είναι πιο αυστηρός, χρειάζεται να πειστεί.

Στις εκλογές θα ψηφίσεις;

Evangelia: Ναι! Είναι πολύ σημαντικό για τη Δημοκρατία να ψηφίζει ο κόσμος.

Η βάση σου είναι στο Λος Άντζελες;

Evangelia: Ναι. Και στην Αθήνα. Φέτος τον χειμώνα θα εμφανίζομαι με την Πάολα, κάθε Σαββατοκύριακο. Οπότε θα βρίσκομαι στην Ελλάδα για τους επόμενους έξι μήνες.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τη Marseaux;

Evangelia: Το τραγούδι «Αλήθεια;» (Alitheia?) δεν προέκυψε ξαφνικά, ήταν μια ιδέα που επεξεργαζόμασταν για δύο χρόνια και τώρα κυκλοφορεί από την Golde Records και τη Minos EMI, A Universal Music Company.

Ήταν μόνο μελωδίες και ο Τζέι, ο οποίος ξέρει μόνο ορισμένες Ελληνικές λέξεις, στις πρόβες, όταν παίζαμε αυτές τις μελωδίες, τραγουδούσε από μόνος του αυτές τις Ελληνικές λέξεις που γνώριζε. Στις συγκεκριμένες μελωδίες τραγουδούσε συνέχεια, «Αλήθεια;». Σε άλλες μελωδίες τραγουδάει, «Δεν καταλαβαίνω, καταλαβαίνω». (γέλια)

Οπότε, είχαμε τις μελωδίες και θέλαμε το θέμα να αφορά τα δυναμικά κορίτσια. Όταν γνώρισα τη Marseaux μου άρεσε πολύ το στιλ της: Είναι δυναμική, έχει άποψη… Της έστειλα ένα μήνυμα που της έγραφα πως μου αρέσει ό, τι έχει δουλέψει και της πρότεινα να ακούσει τις συγκεκριμένες μελωδίες. Τους άρεσε πολύ, συζητήσαμε το στιλ και το πήραμε απόφαση. Έτσι βγήκε ένα πολύ δυναμικό τραγούδι για γυναίκες δυνατές και ανεξάρτητες. Όπως είναι και οι σύγχρονες Ελληνίδες.