Μια πορτοκαλί μηχανή μεγάλου κυβισμού περνούσε την είσοδο του Κατράκειου το απόγευμα του Σαββάτου, στις 19.00. Αν και η παράσταση ξεκινούσε στις 21.00 υπήρχε ήδη κόσμος στα εκδοτήρια. «Ο Πυγμαλίωνας ήρθε, τι καλό παιδί» είπε μια κυρία άνω των 60 που τον είδε από μακριά να βγάζει το κράνος του και οι φίλες της συμφώνησαν. Είναι και το ύψος του Δαδακαρίδη, περίπου 1,88 μέτρα, που δεν του επιτρέπει να περνάει απαρατήρητος.
Συμφωνήσαμε να κάνουμε τη συνέντευξη πριν από το Ηρώδειο, γνωρίζοντας τη μεγάλη επιτυχία που κάνει οργώνοντας την Ελλάδα αυτό το καλοκαίρι. Πέρα από τον εξαιρετικό θίασο, τη σκηνοθετική υπογραφή του Δημήτρη Καραντζά, το Ηρακλής Μαινόμενος είναι έργο που δεν ανεβαίνει και τόσο συχνά.
Εκεί, στις κερκίδες του Κατράκειου, στη σκιά των νταμαριών και κατά τη διάρκεια του soundcheck ξεκινήσαμε να συζητάμε για οτιδήποτε μας απασχολούσε. Και θα συνεχίζαμε, αν δεν ξεκινούσε η παράσταση. Βλέπετε ο Πυγμαλίων είναι αστείρευτος. Μπορείτε άλλωστε να το διαπιστώσετε και οι ίδιοι…
Πώς είναι το καλοκαίρι σου μέχρι στιγμής;
Η ζέστη με ταλαιπώρησε, όσο και όλους τους Έλληνες. Αλλά ευτυχώς υπήρχαν δίπλα μου και ζεστοί άνθρωποι, όπως οι συνάδελφοί μου. Αυτό το καλοκαίρι επίσης συνέβη και η πρώτη μου συνάντηση με τον Δημήτρη Καρατζά.
Τι λειτούργησε σαν πρόκληση για να πεις «ναι» στον «Ηρακλή Μαινόμενο»;
Η θεματική του έργου έχει να κάνει με ωραίες αξίες. Πέρα από τους κοινωνικοπολιτικούς συμβολισμούς του για την τότε εποχή, όπως όλα τα αρχαία έργα, το έργο έχει μια ανθρώπινη απλότητα: Η αξία της φιλίας, της δύναμης του ανθρώπου, της αλληλεγγύης, της πίστης που πρέπει να βρίσκουμε τον εαυτό μας και στους συνανθρώπους μας, της συγχώρεσης.
Ανέφερα πριν τη ζέστη του καλοκαιριού, την οποία βίωσε όλη η Μεσόγειος… Απλά η Ελλάδα τη βιώνει χειρότερα. Έζησα χαρούμενες και δυσάρεστες στιγμές. Αλλά η ζωή τα εμπεριέχει όλα. Απλά μεγαλώνοντας αποκτώ έναν διαφορετικό χρόνο αντίδρασης στα γεγονότα. Και στα καλά και στα κακά. Η εμπειρία σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι πιο εύκολα τι συμβαίνει και έτσι μοιάζει σαν ο χρόνος να διαστέλλεται.
Δηλαδή δεν «βγαίνει» αυτόματα το συναίσθημα;
Το συναίσθημα είναι πάντοτε εκεί, είναι λειτουργικό. Απλά δεν βγαίνει ένας τρόπος αντίδρασης που παλαιότερα μπορεί να με οδηγούσε σε κάποιο αδιέξοδο.
Τα γραπτά μπορεί να μεταφερθούν με χιλιάδες τρόπους στη σκηνή, ανάλογα με τη φαντασία και το χάρισμα του καθενός. Και αυτή η μεταφορά μπορεί να είναι συνάμα και λάθος και σωστή. Αν η μεταφορά γίνεται σωστά τότε πετυχαίνει μια κοινή σκέψη ή ένα κοινό συναίσθημα. Έτσι γίνεται η πόρτα εισόδου για να καταλάβει ο καθένας μας τι συμβαίνει. Εμένα το κείμενο με αγγίζει για την αγάπη προς τον άνθρωπο και την αξία της φιλίας.
Ένα από τα σημαντικά μηνύματα του έργου είναι ο τρόπος που σηκώνεσαι και πάλι όταν έχεις πέσει στο πάτωμα. Αν και εφόσον το θέλει κανείς να επιλέξει αυτήν την ειλικρινή στάση, γιατί χρειάζεται και ένα ξεγύμνωμα. Πολλοί πέφτουν στο πάτωμα και αρνούνται να παραδεχθούν την αλήθεια. Ζουν μια ψευδαίσθηση, αφού οι ίδιοι δεν έχουν αποδεχθεί τα λάθη τους. Αυτό είναι πολύ ισχυρό.
Ένας θεατής στο τέλος της παράστασης ήρθε και μου είπε, “εγώ με τον φίλο μου έχω μια τέτοια σχέση. Κι όταν συνέβη κάτι τραγικό στον φίλο μου, δεν έβλεπα να παίζετε τον Ηρακλή και τον Θησέα, αλλά τον εαυτό μου και τον φίλο μου”. Το ίδιο συνέβη και σε εμένα όταν το διάβασα.
Το έργο είναι βαθιά Ελληνικό, από την άποψη της παιδείας και του.. πολιτισμού που λάμπει χιλιάδες χρόνια και θα έπρεπε και εμείς να μεταφέρουμε στα παιδιά μας.
Στο έργο παρακολουθούμε τους ήρωες να προσμένουν είτε τη βοήθεια των Θεών, είτε τη βοήθεια των ανθρώπων. Δεν ξέρω τι είναι πιο σκληρό…
Η πίστη είναι ένα τεράστιο θέμα. Δεν αναιρείται, δεν καταστρέφεται, δεν τσαλακώνεται οφείλει να υπάρχει και όσο σε εισαγωγικά είναι “δημοκρατικό” το πολίτευμά μας, πρέπει να καταλάβουμε ότι οφείλουμε να αφήνουμε τους ανθρώπους να πιστεύουν εφόσον δεν υπάρχει βία εναντίον συνανθρώπων μας ή ζώων. Πρακτικά, όμως, το πρώτο πράγμα στο οποίο πιστεύουμε είναι οι άνθρωποι, οι γονείς μας. Οι πρώτοι μας φίλοι, οι πρώτες μας σχέσεις… Αυτά είναι τα βιώματα που καλλιεργούνται στο χωράφι που έχουμε μέσα μας για να ανθίσει κάτι. Ή και να βγει σάπιο».
Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους. Πιστεύω και στον Θεό, με έναν τρόπο δικό μου. Είμαι κοντά του ή κοντά μου, με έναν τρόπο, αλλά δεν έχω και την ψευδαίσθηση πως οι άνθρωποί μου είναι οι Θεοί μου ή δαίμονές μου.
Έχεις ζηλέψει την επιτυχία ή την ερμηνεία κάποιου συναδέλφου σου; Θα ήθελες να έχεις ζήσει κάτι από τη ζωή του;
Καθόλου! Θαυμάζω τους συναδέλφους μου και χαίρομαι για εκείνους. Αν είναι και φίλος μου, θα τον θαυμάσω διπλά, γιατί ξέρω πόσο έχει μοχθήσει. Δεν μπορώ να ζηλέψω κάτι… Τα υλικά αγαθά, για παράδειγμα… Τα βλέπω σαν παιχνίδι και κάποια στιγμή τα βαριέμαι.
Ούτως ή άλλως, από όσο ξέρω, δεν υπάρχει ακόμη η κάσα που θα χωρέσει ένα σπίτι ή ένα σκάφος, για να το «πάρει» κάποιος μαζί του. Ξέρω πως όλα είναι “δανεικά” και όλους μας κυνηγάει ο χρόνος.
Μικρότερος, βέβαια, στην εφηβεία μου, είχα μπει στη διαδικασία να ζηλέψω. Αυτό συνέβη γιατί είχα κακούς αφηγητές γύρω μου. Και πίστευα πως κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να συμβεί και σε εμένα. Ελλειμματική παιδεία. Μεγαλώνοντας οφείλω να θαυμάζω τα πράγματα και να αγκαλιάζω και την κακή τους πλευρά, μπας και ξεστραβωθώ και εξελιχθώ σαν άνθρωπος κι εγώ.
Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;
Ναι, έχω κάνει.
Πώς σου γεννήθηκε αυτή η ανάγκη;
Θα ήθελα να μιλάω κάπου χωρίς επίκριση.
Είμαστε επικριτικοί όλοι, ε; Σαν κοινωνία;
Ναι! Όλοι!
Ο τίτλος του έργου είναι «Ηρακλής μαινόμενος». Τον Αύγουστο, αν και η Αθήνα ήταν μισοάδεια είδα δύο φορές οδηγούς να κατεβαίνουν από τα αυτοκίνητά τους στο φανάρι και να είναι έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια. Νιώθεις πως η Ελληνική κοινωνία περνάει μια φάση που την κάνει «μαινόμενη», ειδικά μετά το σοκ του Covid ή θεωρείς πως είναι μια αυθαίρετη παρατήρηση;
«Μετά το πείραμα του Covid νομίζω πως έχουν φυτρώσει περίεργα συναισθήματα και συμπεριφορές. Το βλέπω και μπορεί να συμβεί και σε εμένα να νευριάσω και να μην μπορώ να ελέγξω την υπομονή μου, την ηρεμία μου και να μπω σε μια κατάσταση μανίας. Καταλαβαίνεις και εσύ σαν άνθρωπος ότι τα δεδομένα “πολιτισμού” που μας δίνουν για να καταλάβουμε και να εξελιχθούμε είναι πολύ λιγότερα από όσα είχαμε πριν; Καταπιάνομαι με τη χώρα μας γιατί έχουμε σπουδαίους δημιουργούς, ηθοποιούς, ποιητές, χορευτές, σκηνοθέτες και με τα χρόνια αυτός ο αριθμός των σπουδαίων ελαττώνεται.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα μας εξελίξουν… Θα θελα να πετύχω έναν Λιαντίνη, έναν Μάνο Ελευθερίου, μια Κική Δημουλά. Στο δημιουργικό τους κομμάτι, όχι σαν ανθρώπους, γιατί μπορεί να μην κολλάμε σαν άνθρωποι. Χρειαζόμαστε ανθρώπους και επιστήμονες που να πυροδοτήσουν σκέψεις και ώθηση που θα σε κάνουν καλύτερο. Αυτό μου λείπει. Και αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι τελικά η τοξικότητα και ο θυμός εισχωρεί γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να πουληθεί ένα δράμα από ένα χαμόγελο ή μια βαθύτερη σκέψη».
Είπες «πείραμα Covid» πριν. Θέλεις να μου εξηγήσεις γιατί το ανέφερες έτσι;
Έτσι αισθάνθηκα. Δεν μάθαμε ποτέ τι συνέβη, γιατί και πώς. Βγήκαν τα εμβόλια, φύγαν τα εμβόλια… Δεν είμαι επιστήμονας, αλλά το είδα σαν ταινία. Δεν είναι ότι κράτησε 5-6 χρόνια. Ήταν περίεργη η χρονικά διάρκεια». Του επισημαίνω πως η ακαριαία αντίδραση συντέλεσε στον περιορισμό του, αλλά παραμένει σκεπτικός. «Καταφέραμε να το περιορίσουμε; Ακόμη και τώρα κολλάμε. Το καλοκαίρι είχαμε τρία κρούσματα στον θίασο.
Εσύ ξέρεις πραγματικά για τον Covid; Κι εσύ υποθέτεις. Για αυτό το χαρακτηρίζω “πείραμα”. Ενδεχομένως από κάπου ξεκίνησε και κάπως έφυγε. Δεν λέω πως έγινε εσκεμμένα, μπορεί να έγινε κατά λάθος. Πάντως δεν είναι νυχτερίδα ούτε ένα γατί που δάγκωσε κάποιο αυτί και ξαφνικά το κολλήσαμε όλοι. Θεωρώ πάντως πως δεν μου έχουν δώσει μια σαφή απάντηση. Εδώ, βέβαια, δεν μου δίνουν για πολιτικοκοινωνικά θέματα στη χώρα μου…
Όπως γιατί καίγονται τα δάση μας και γιατί δεν πληρώνει κανείς. Θα μου πεις, “είναι ο τρόπος η φυλακή;”. Αυτό που θέλω είναι ο τρόπος που θα αντιμετωπιστεί. Καίγονται τα δάση; Φυτεύω δέντρα ξανά. Το καις κάθε χρόνο; Θα πάρω ανθρώπους να βοηθήσουν στην προστασία του. Πώς γίνεται να συλλαμβάνουν τους κλέφτες με την τεχνολογία που διαθέτουν και δεν μπορούν να βρουν πώς ξεκίνησε η φωτιά και να εντοπίσουν όσους βρίσκονταν εκεί στο λεπτό; Προφανώς αν είχαν κλέψει την Παγκόσμια Τράπεζα θα τους είχαν βρει σε ένα λεπτό. Είναι τόσα πολλά τα ερωτήματα και τόσες λίγες οι απαντήσεις… Δεν το λέω κομματικά, το λέω ανθρώπινα. Σε προβληματίζει στο κομμάτι της εμπιστοσύνης. Είναι το θυμικό που υπάρχει ούτως ή άλλως…
Απλώς η κρίση θα πρέπει, με κάποιον τρόπο να περιορίζει το θυμικό…
Και εδώ έρχομαι και σου λέω πως αν με άκουγε κάποιος αυτή τη στιγμή θα έλεγε πως είμαι αριστερός. Δεν θα έλεγε πως είμαι άνθρωπος. Εδώ επεμβαίνει το θυμικό. Ή αν εξέφραζα μια άλλη άποψη, θα με χαρακτήριζε δεξιό. Γιατί όμως εγώ δεν μπορώ να διατυπώσω μια ερώτηση, ρομαντικά, ανθρώπινα, και θα πρέπει αμέσως να με κατηγοριοποιήσεις αν θα είσαι οικείος. Το θέμα είναι πως κανείς δεν παίρνει μια ξεκάθαρη θέση… Πολλές φορές τρομοκρατούμαι με όσα συμβαίνουν στην Παλαιστίνη. Αν συνέβαινε στη χώρα μας αυτό, δεν θα τρέχαμε τώρα να εξασφαλίσουμε νερό, τροφή; Να σώσουμε τα παιδιά μας… Αν συμβαίναν αυτά εδώ, θα σε ρωτούσε κανείς “με ποιο κόμμα είσαι;”. Ο βαθύτερος τρόμος του ανθρώπου είναι να ισοπεδώνονται όλα για μια ιδεολογία που δεν υπάρχει.
Δεν είναι τρομακτικό που πέθαναν τόσοι Έλληνες από τον Covid; Που υπάρχουν τόσες οικογένειες που κλαίνε τους ανθρώπους τους επειδή δεν ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάτι τέτοιο; Βομβαρδιζόμαστε όμως για μεγάλα χρονικά διαστήματα πως οι Τούρκοι θα έρθουν να μας σκοτώσουν. Άρα ετοιμαζόμαστε σαν λαός… Πώς προετοιμαζόμαστε, όμως, αν βρέξει και πλημμυρίσουμε; “Εντάξει, δεν έγινε το έργο”. Γιατί δεν έγινε το έργο; Κάποιος πρέπει να πάρει θέση και δεν είναι μόνο πολιτική».
Έχει να κάνει βέβαια και με τους πολίτες. Η δημοκρατία απαιτεί εγρήγορση και δουλειά και από τους πολίτες…
Δεν μπορεί να υπάρχει δημοκρατία, είναι αστείο αυτό. Με τον τρόπο που λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι αδύνατο να υπάρχει δημοκρατία. Έχουμε κάποια κομμάτια του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ψήφισες στις εκλογές;
Πάντα ψηφίζω. Προσπαθώ να βρω έναν άνθρωπο να με πείσει πως τουλάχιστον στη θέση που θα βρεθεί θα εργαστεί για το καλό. Και αυτό βέβαια μπορεί να αποδειχθεί ψευδαίσθηση γιατί δεν μπορώ να ξέρω πόσο πραγματικά δουλεύει. Ελπίζω… Κι αυτό λέει κι ο Ηρακλής… Ελπίδα.
Η ελπίδα δεν δημιουργεί όμως ψευδείς προσδοκίες με εσφαλμένο «διάβασμα» του μέλλοντος;
Για αυτό και εγώ, με τον περίγυρό μου, με τον τρόπο που ζω και συμβιώνω με τους συνανθρώπους μου προσπαθώ να ζω με τα ιδανικά μου, χωρίς να βλάπτω τους συνανθρώπους μου. Προσπαθώ να ανθίζω και να δίνω το κίνητρο και σε άλλους ανθρώπους, αν θέλουν, να ανθίσουν και εκείνοι με τον τρόπο τους. Και όχι να γίνω το ίδιο με πράγματα που μισώ.
Τι σε ενοχλεί στον εαυτό σου και θέλεις να το αλλάξεις;
Σωματικά; Γερνάω! (γέλια) Αρχίζουν και πονάνε σημεία του σώματός μου που δεν πονούσαν πριν. Ξαφνικά νυστάζω νωρίτερα από όσο είχα συνηθίσει. Πλέον με ενοχλούν ποτά και γεύσεις που πριν δεν με ενοχλούσαν. Προσαρμόζομαι και αντιλαμβάνομαι την αίσθηση του χρόνου.
Προσπαθώ κάθε φορά να αντιμετωπίζω την ανυπομονησία μου. Την παιδεία μου. Να προσπαθώ να καταλαβαίνω και να είμαι παρών.
Ο χρόνος…
Περνάει. Δεν μπορώ να κάνω κάτι.
Δεν βάζεις χρονικό ορίζοντα για έργα ή ρόλους;
Όχι! Θέλω να έχω μια ωραία αγκαλιά, θέλω να έχω ένα ωραίο φιλί, έναν ωραίο άνθρωπο στη ζωή μου… Να αγαπάω όσο μπορώ τον σκύλο μου. Προσπαθώ να πηγαίνω προς το φως, στη χαρά μου. Σε αυτά που είναι τόσο απλά, τόσο ακριβά και όμως είναι τόσο δίπλα μας.
Γιατί επέλεξες να σκηνοθετήσεις και να πρωταγωνιστήσεις στη Φάλαινα;
Παντού υπάρχει μια Φάλαινα. Την κρύβουμε στο σπίτι μας και δεν την εκφράζουμε. Από τη σεξουαλική ταυτότητα, από την αντιμετώπιση στο εργασιακό περιβάλλον, θέματα υγείας, τη δύναμη του ανθρώπου να εξουσιάζει τη ζωή του… Αν έχεις έρθει απλά να δεις μια παράσταση που κάποιος ενδύεται έναν άνθρωπο 310 κιλών, έχεις απλά δει την αφίσα. Δεν είδες τις χιλιάδες Φάλαινες μέσα μας που κυνηγάμε. Αξίζει να αναφέρουμε πως η παράσταση έχει προηγηθεί χρονικά της ταινίας.
Σκέφτεσαι να κάνεις διατροφή για να βάλεις κιλά;
Όχι, θα προσθέσω σώμα. Δεν γίνεται να φτάσω τα 310 κιλά. Δεν μπορώ να πάρω τόσα κιλά, πρέπει να τρώω επί 10 χρόνια χωρίς να κουνιέμαι. Αν θα έχω ζήσει…
Έχεις μπει σε αυτή τη διαδικασία παλιότερα όμως…
Και να αδυνατίσω και να πάρω. Βοηθάει σε ένα κομμάτι, όταν κάνεις μια αληθινή προσωπογραφία.
Πώς είσαι ως σκηνοθέτης; Σου βάζεις όρια;
Δεν βάζω όρια. Αν δεν μπορούμε οι άνθρωποι να αγαπιόμαστε, τότε δεν βρισκόμαστε. Ο σκηνοθέτης έχει ένα δικό του σύμπαν. Προσπαθώ να γεννάει κάτι το μυαλό και η ψυχή μου που να είναι ατόφιο που να με πληγώνει και να με κάνει να χαίρομαι συνάμα. Δεν πάω να ασπαστώ έναν τίτλο ή να πάρω βραβεία, καθολου δεν με απασχολεί.
Έχεις αγγλική προφορά, έτσι δεν είναι;
Πεντακάθαρη.
Απορώ, δεν έχεις δοκιμάσει ποτέ να κάνεις μια δουλειά στο εξωτερικό; Την Αγγλία;
Όχι, αγαπάω την Ελλάδα. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να πάω, μπορεί και να το έκανα. Αλλά δεν θα πήγαινα για να επιβεβαιώσω πως μπορώ να πάω. Δεν το κυνήγησα ποτέ, δεν μου έχει προκύψει τέτοια ανάγκη.
Ο κόσμος σε αγάπησε μέσα από τη συνεργασία σας με τον Σωτήρη Τσαφούλια. Υπάρχει κάτι που θα ήθελες ξαναζήσετε μαζί;
Η αθωότητα του να φτιάξουμε ένα σύμπαν από το τίποτα και να μην το πούμε σε κανέναν. Εκείνες οι πρώτες συναντήσεις μου λείπουν. Αλλά δεν γίνεται πια. Δεν υπάρχει η αθωότητα.
Σε ενοχλεί αυτό;
Όχι, είμαι τυχερός που το έζησα. Αλλά οφείλουμε να εξελισσόμαστε.
Ποιο ήταν το καλύτερο καλοκαίρι που έχεις περάσει;
Στην εφηβεία.
Τα ωραιοποιούμε λίγο αυτά, ε;
Όχι, καθόλου. Η ανεμελιά, οι μπύρες στην παραλία με τους φίλους. Αθωότητα, αγάπη, έρωτας, θάλασσα, αλάτι…
Η παράσταση «Ηρακλής Μαινόμενος» θα ανέβει στο Ηρώδειο την Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου.
Λίγα λόγια για το έργο…
«Ποιος άνθρωπος γεννήθηκε τόσο δυστυχισμένος;»
Ο Ευριπίδης στο σπάνια παιζόμενο έργο του «Ηρακλής Μαινόμενος», βάζει στο επίκεντρο τον Ηρακλή. Το μυθικό αυτό πρόσωπο, θα κατρακυλήσει στην πιο επώδυνη συντριβή και από ημίθεος θα γίνει μίασμα, μέσα από ένα ανελέητο παιχνίδι των Θεών.
Σ’ αυτό, το πιο σκοτεινό και πιο ανθρώπινο έργο του Ποιητή, τόπος δράσης είναι η Θήβα, που βρίσκεται σε καθεστώς τυραννίας από τον Λύκο, αφότου ο Ηρακλής έφυγε για τον τελευταίο του άθλο. Ο πατέρας και η σύζυγος του Ηρακλή, εξόριστοι και μελλοθάνατοι, δεν έχουν καμία ελπίδα. Το ίδιο και ο Χορός που βρίσκεται ξαφνικά δούλος στο καθεστώς του Τυράννου Λύκου. Όταν ο Ηρακλής έρχεται από τον Άδη έχοντας καταφέρει όλους τους άθλους, ανατρέπει τον Λύκο και όλα δείχνουν ότι το τέλος τους θα είναι αίσιο. Αλλά η βούληση των Θεών – η Τυραννία του Ηρακλή – βάφει τα χέρια του ήρωα με το πιο νοσηρό αίμα. Το αίμα της γυναίκας και των παιδιών του, που θα σκοτώσει κεντρισμένος από τη μανία της Λύσσας.
Μια τιμωρία για έναν ήρωα(;), ημίθεο(;) ή απλώς έναν άνθρωπο που ξεπέρασε τον κανόνα, βγαίνοντας έξω από το ανθρώπινο και διαταράσσοντας τη δομή και τα προκαθορισμένα όρια;
Μέσα από αυτή την παραβολή, με τις έντονες πολιτικές προεκτάσεις, ο Ευριπίδης φωτίζει το ανεπαρκές και “λίγο” της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά σε μια ανώτερη δύναμη – είτε αυτό λέγεται καθεστωτική Τυραννία, είτε Θεός – που καταρρίπτει την ανθρώπινη βούληση και την εξαφανίζει στην ανυπαρξία. Μια σφοδρή κριτική του Ευριπίδη για την απουσία Δημοκρατίας και την εγκατάλειψη των Θεών, γίνεται, παραστασιακά, μια κραυγή απόγνωσης του ανθρώπου μπροστά στην συνειδητοποίηση της αδυναμίας του.
Ο θίασος
Ένας σπουδαίος θίασος με τους Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, Γιώργο Γάλλο, Στεφανία Γουλιώτη, Ηρώ Μπέζου, Άννα Καλαϊτζίδου, Γιάννη Κλίνη, Αινεία Τσαμάτη, Νίκο Μήλια, Γκαλ Ρομπίσα, Μπάμπη Γαλιατσάτο, Θανάση Ραφτόπουλο, Αντώνη Αντωνόπουλο, καθώς και τον διαπρεπή μουσικό Φώτη Σιώτα σε εξέχοντα ρόλο επί σκηνής, μας βυθίζει στην υπαρξιακή αγωνία της εμβληματικής τραγωδίας του Ευριπίδη, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Δημήτρη Καραντζά.
