Η Ξένια Ντάνια δεν περνά πουθενά απαρατήρητη. Με την αύρα της, την αφάνα της, το αφοπλιστικό χαμόγελο και το εντυπωσιακό παρουσιαστικό της κερδίζει εύκολα την προσοχή περαστικών και θαμώνων στο καφέ στα Εξάρχεια που καθίσαμε για τη συνέντευξη. Μοιάζει με έναν σίφουνα θετικής ενέργειας, υπερκινητικό, ξεσηκωτικό και μεταδοτικό.
Η συνεργασία μας στην εκπομπή Κυψέλη της ΕΡΤ ήταν η απαρχή μιας σχέσης σεβασμού και εκτίμησης. Έκτοτε δεν τη βλέπω συχνά, καθώς έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην προσπάθειά της να βιώνει κάθε επαγγελματική πρόταση στην οποία βλέπει μια πρόκληση που θα την εξελίξει ως άνθρωπο και καλλιτέχνη. Τον τελευταίο καιρό τα γυρίσματα για τη σειρά Παραλία μονοπωλούσαν την καθημερινότητά της. «Πιάνω τον εαυτό μου να τραγουδάει ένα κομμάτι της Παραλίας, την Αντιγόνη, που είναι ένα μοτίβο που παίζει συνέχεια στη σειρά» μου λέει. (ξεκινάει να τραγουδάει τη μελωδία με τη θεϊκή της φωνή). Τι καλύτερο ξεκίνημα για τη συνέντευξη.
Περίμενες την επιτυχία της Παραλίας;
Δεν μπορώ να ξέρω αν μια σειρά θα κάνει τεράστια επιτυχία. Ήμουν σίγουρη, όμως, βλέποντας τους συντελεστές, πως θα γίνει πολύ καλή δουλειά.
Είχες αγωνία στην πρεμιέρα της σειράς;
Όχι. Τα πρώτα δύο επεισόδια τα είχα δει πολλές φορές. Ακόμη και τώρα το παρακολουθώ.
Είσαι αυστηρή με τον εαυτό σου;
Όσο πιο αυστηρή γίνεται! Κρατάω σημειώσεις… «Γιατί αυτό το έκανα έτσι;» ή «να μην το ξανακάνω αυτό». Δεν επαναπαύομαι.
Ξένια Ντάνια: Το Milky Way και οι κριτικοί των social media
Σε είδαμε και στο Milky Way, ένα σίριαλ πολύ πιο μπροστά από ό, τι παίζει η ελληνική τηλεόραση, γιατί τα θέματα ήταν πολύ πιο δύσκολα…
Δεν τα νιώθω δύσκολα. Τα θέματα που διαπραγματεύεται το Milky Way συνέβαιναν και θα συμβαίνουν, απλώς κανείς δεν καταπιάνεται με αυτά για να αναδειχθούν και να σχολιαστούν.
Δεν είναι πιο δύσκολα για την Ελληνική επαρχία;
Η μοναδική διαφορά που μπορεί να έχει η Ελληνική επαρχία από μια μεγάλη πόλη είναι ότι αυτά τα πράγματα συμβαίνουν «κεκλεισμένων των θυρών». Ενώ στην πόλη, όπου κυριαρχεί η ανωνυμία, όλα είναι πιο ανοιχτά.
Όταν όμως σηκώνεις τον καθρέφτη σε ανθρώπους που κάνουν ασχήμιες, τότε εκείνοι αντιδρούν. Άκουσες αρνητικές κριτικές για το σίριαλ;
Ναι, άκουσα. Όλοι μπορούν να έχουν τη γνώμη τους. Το θέμα είναι πως ένας άνθρωπος δημιούργησε ένα σύμπαν, στο οποίο συμβαίνουν κάποια πράγματα. Το θέμα είναι το μήνυμα που θες να περάσεις, όχι το περιτύλιγμα.
Ταρακούνησε την ελληνική τηλεόραση, ευτυχώς. Έδειξε πως υπάρχουν και άλλα θέματα πέρα από έναν αποτυχημένο έρωτα ή την προβληματική σχέση σε μια οικογένεια…
Πιστεύω πως τα επόμενα χρόνια θα δούμε κι άλλα τέτοια σενάρια, γιατί θα πρέπει να ειπωθούν και αυτές οι ιστορίες. Οπότε θεωρώ πως το Milky Way έκανε μια καλή αρχή για να αρχίσουμε να μιλάμε και να ακούμε.
Ξέρω πως τα social media είναι ένα sport που σε αφήνει αδιάφορη. Εν τούτοις, έχεις accounts… Έγραψαν κάτι αρνητικό;
(γέλια) Δεν ασχολούμαι καθόλου. Έχω τους followers μου που τους αγαπάω και με αγαπάνε. Δεν θέλω να μπαίνω στις πλατφόρμες και να ψάχνω να δω τι γράφουν για το σίριαλ ή για εμένα. Τπάρχει πολύ τοξικότητα εκεί. Για να μπει ένας άνθρωπος στη διαδικασία να γράψει κάτι πολύ άσχημο σημαίνει πως δεν έχει κάτι άλλο να κάνει. Είμαστε τόσο μακριά στον τρόπο σκέψης που πραγματικά η γνώμη του δεν με ενδιαφέρει. Οπότε γιατί να σπαταλήσω τον ελάχιστο, άρα και πολύτιμο χρόνο μου, για να μου μαυρίσω την ψυχή. Γιατί; Είναι σαν αυτομαστίγωμα να ψάχνεις για να βρεις τέτοια πράγματα.
Έχω διαβάσει σε άρθρα σου να γράφεις για την τόλμη που πρέπει να διαθέτει ένας άνθρωπος, αδιαφορώντας για την κριτική. Δείχνεις πολύ κατασταλαγμένη σε αυτόν τον τομέα…
Ελεύθερη ύπαρξη σημαίνει να τολμάς να κάνεις κάποια πράγματα αδιαφορώντας για το τι θα λέει ο καθένας. Οπότε, αυτό είναι που με κάνει να νιώθω ελεύθερη: Να τολμάω, από το να με «κλείνω στα πρέπει» και τον φόβο της κριτικής.
Ξένια Ντάνια: Ο έρωτας και η ισορροπία με τα επαγγελματικά
Βγάζεις τα vibes μιας ανεμελιάς, η παιδικότητα είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατηρεί κάποιος που δεν σε γνωρίζει καλά.. Πώς μπορείς να τη διατηρείς όταν δουλεύεις σε εξαντλητικούς ρυθμούς, σε ένα περιβάλλον αυστηρό και απαιτητικό;
Μου το λένε πολλοί αυτό με την παιδικότητα. Νομίζω πως δεν θα μπορούσα να κάνω αυτή τη δουλειά αν δεν υπήρχε αυτή η παιδικότητα μέσα μου. Δεν έχω την ευχέρεια να κουβαλάω στα γυρίσματα και τις συναυλίες την τρικυμία που υπάρχει στο μυαλό μου. Άρα, αυτή η παιδικότητα είναι και μια μάσκα. Μου φαίνεται άλλωστε άδικο να πετάω στους άλλους τα κακά vibes που μπορεί να κουβαλάω, για λόγους άσχετους πέρα από τη δουλειά.
Δουλεύω πολύ κι αυτό λειτουργεί και ως μια ανάγκη που με εξυπηρετεί για να ξεφεύγω από τα προβλήματά μου. Η δουλειά λειτουργεί ως ψυχοθεραπεία για μένα. Όταν δεν δουλεύω δεν θα δεις καμία παιδικότητα, καμία ανεμελιά, μόνο ένα γκρίζο σύννεφο που περιφέρεται.
Πάμε και στα πιο σύνθετα: Πώς ισορροπεί η προσωπική σου με την επαγγελματική σου ζωή; Ο νόμος του Μέρφι λέει πως όταν πάει το ένα καλά, το άλλο βαλτώνει…
Δεν μπορώ πραγματικά να διαχωρίσω την προσωπική μου από την επαγγελματική μου ζωή. Ίσως είναι η φύση της δουλειάς τέτοια… Γιατί εγώ, όταν τελειώσει το γύρισμα, συνεχίζω να κουβαλάω αυτό που μόλις έχω βιώσει. Έχω παρατηρήσει πως οι περισσότεροι σύντροφοί μου είναι άνθρωποι του χώρου, οπότε τον προβληματισμό μου για μια σκηνή, για το οτιδήποτε, μπορώ να το επικοινωνήσω. Το ίδιο και με τους φίλους μου, που είναι επίσης στον ίδιο χώρο. Οπότε, περιβάλλομαι από τα επαγγελματικά μου. Δεν χρειάστηκε ποτέ, λοιπόν, να μπω σε μια διαδικασία εξισορρόπησης. Υπάρχουν περίοδοι που έχω έντονη κοινωνική ζωή και άλλες που εξαφανίζομαι.
Είσαι καλύτερη στη δουλειά σου όταν είσαι ερωτευμένη;
Σίγουρα είμαι καλύτερη στη δουλειά μου όταν δεν είμαι ερωτευμένη.
Αλήθεια;
Ναι! Όταν είμαι ερωτευμένη είμαι στη φάση, «αφήστε με να ζήσω τον έρωτά μου».
Εκπλήσσομαι γιατί συνήθως, όταν είσαι ερωτευμένος, θέλει ο άλλος να σε θαυμάζει για τη δουλειά σου…
Αν περιμένω να με θαυμάσει για τη δουλειά μου… (γέλια) Θέλω να με θέλει για αυτό που είμαι ως άνθρωπος, όχι ως επαγγελματίας!
Κάνεις τόσα πολλά πράγματα επιτυχημένα: Είσαι ηθοποιός, είσαι τραγουδίστρια, υπήρξες παρουσιάστρια, αρθρογραφείς… Ας το πιάσουμε από την αρχή, λοιπόν. Πώς μπήκε στη ζωή σου η υποκριτική;
Το 2016 έπαιξα στην ταινία Πλατεία Αμερικής, του Γιάννη Σακαρίδη. Ήταν τελείως συγκυριακό. Τραγουδούσα σε μια συναυλία και στο κοινό βρισκόταν ο Γιάννης, ο οποίος εκείνη την εποχή έψαχνε μια τραγουδίστρια για να ερμηνεύσει τον συγκεκριμένο ρόλο. Μετά από κάποιους μήνες μου έγινε η πρόταση. Φυσικά και είπα «ναι» (γέλια). Δεν μου ήταν άλλωστε τρομέρα ξένο. Δεν είναι πως ήμουν λογίστρια και μια ημέρα εμφανίστηκε ένας στο γραφείο και μου πρότεινε να παίξω. Η εμπειρία ήταν τέλεια και αποφάσισα να πάω σε μια σχολή. Έτσι, το ένα έφερε το άλλο.
Ξένια Ντάνια: «Δεν θα παρουσίαζα ξανά καθημερινή εκπομπή»
Έχεις μεγαλώσει σε ένα καλλιτέχνικο περιβάλλον. Φαντάζομαι έχεις επηρεαστεί…
Σίγουρα έχω επηρεαστεί. Μάλιστα δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός επειδή είναι ο πατέρας μου και έτσι δεν ήθελα καμία επαφή όταν ήμουν μικρότερη. Εγώ είμαι τραγουδίστρια. Ο πατέρας μου είναι πολύ υποστηρικτικός. Το αστείο είναι πως τα δύο του παιδιά έχουν κάνει εκπληκτικές σπουδές, είναι πολύ επιτυχημένοι στον τομέα τους, αλλά εγώ είμαι το καμάρι του. (γέλια) Οπότε, δεν είχα κάποιο φόβο λόγω του οικογενειακού περιβάλλοντος.
Δεν σου έλεγε πράγματα γύρω από τη δουλειά;
Όχι, δεν το κάνει. Είναι «Just do it». Οπότε, συνοψίζοντας, για μένα είναι πολύ κρίμα να περιορίζεις τα θέλω σου γιατί φοβάσαι την κριτική. Ό, τι και να κάνεις, άσχετο με το ταλέντο, την εξύπναδα, την ομορφιά, που να μην δεχθεί κριτική για αυτό που κάνει. Από τη στιγμή που είμαστε κοινωνικά όντα, όλοι κρινόμαστε. Δεν ξέρω τι ζωή θα ζούσα αν δεν είχα κάνει όσα έκανα. Προτιμώ να μετανιώνω κάτι που έκανα, παρά να στενοχωριέμαι για κάτι που δεν έκανα.
Έχοντας αυτό το μότο στο μυαλό σου είπες το «ναι» για την παρουσίαση της εκπομπής Κυψέλη στην ΕΡΤ2;
Ναι, αυτό ήταν το μόνο πράγμα που δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου πως θα κάνω. Η υποκριτική, εντάξει, υπήρχε σαν σκέψη. Η παρουσίαση όμως…
Τι σκεφτόσουν;
Θα σου πω… Όταν σου κάνει πρόταση το δημόσιο κανάλι, να παρουσιάσεις ως μιγάδα -γιατί αυτό έχει σημασία, μού ήταν πολύ δύσκολο να πω όχι. Θεωρούσα πως από τη στιγμή που δίνεται σε εμένα αυτή η ευκαιρία δεν μπορούσα να την αγνοήσω. Μεγάλωσα στην Ελλάδα όπου δεν έβλεπα κανέναν μαύρο ή μιγά ή οτιδήποτε άλλο στην τηλεόραση. Σκεφτόμουν πως έστω ένα μαύρο παιδάκι να με δει και να νιώσει μια κάποια συμπεριλιπτικότητα, θα αξίζει το ρίσκο.
Το είδες αυτό να συμβαίνει; Άξιζε το ρίσκο;
Η αλήθεια είναι πως υπήρχε ένα καλό feedback από την κοινότητα, κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενη. Και βλέπουμε τώρα τον Ζερόμ Καλούτα να παρουσιάζει ταξιδιωτική εκπομπή. Είναι τόσο ωραίο να συμβαίνουν ωραία πράγματα και να έχεις βάλει κι εσύ το λιθαράκι σου.
Είσαι η πρώτη μη λευκή παρουσιάστρια καθημερινής εκπομπής στην ελληνική τηλεόραση, νομίζω…
Είμαι; Δεν το ξέρω. Να σου πω την αλήθεια εγώ θυμάμαι την Υβέτ.
Δεν θυμάμαι να παρουσίαζε καθημερινή εκπομπή…
Ναι. Έτσι, θα λένε μετά από χρόνια και για μένα, «θυμάσαι εκείνο το κορίτσι με τα σγουρά μαλλιά»; (Γέλια)
Θα παρουσίαζες ξανά ζωντανή εκπομπή;
Λοιπόν, είναι ωραίο να δοκιμάζεις κάτι για μια φορά. Αλλά ζωντανή εκπομπή δεν θα ξανάκανα. Δεν μου ήταν καθόλου εύκολο, ήταν μια δύσκολη περίοδος. Με ανατριχιάζει να παίζω ένα ρόλο που δεν είμαι 100% εγώ.
Θα πρέπει να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου…
Καλύτερη; Ή μήπως πιο μαζεμένη; Πιο σμιλεμένη; Με περιόριζε πάρα πολύ αυτό, οπότε θεωρώ πως δεν θα το έκανα αυτό. Προτιμώ να υποδύομαι ρόλους άσχετους με εμένα, παρά μια μόνο εκδοχή του εαυτού μου. Οριακό μου φαινόταν ψυχοφθόρο. Έχει σημασία να είσαι αυθεντικός προς τον εαυτό σου
Με εκπλήσσει αυτό, αφού, σύμφωνα με πρόχειρους υπολογισμούς, το 50% των Ελλήνων θα ήθελαν να είναι παρουσιαστές…
Ίσως γιατί αυτός ο κόσμος θέλει αυτά τα benefits που πηγαίνουν με τη συγκεκριμένη θέση. Στη δική σου ηθική και στον δικό σου κόσμο, αυτά είναι benefits;
Στον δικό σου αξιακό σύστημα φαντάζομαι πως δεν είναι…
Όχι. Γιατί θα είχα μια άλλη ζωή και μια άλλη πορεία αν το Rich and Famous ήταν αυτοσκοπός. Δεν με αφορά.
Πότε το συνειδητοποίησες αυτό;
Έχει να κάνει με τους ανθρώπους που θαυμάζεις από μικρός. Προσωπικά, ένιωθα πως δεν ανήκω σε αυτό το κοινό.
Ποιοι σε γοήτευαν όταν ήσουν μικρή;
Όταν ξεκίνησα να έχω αντίληψη του πραγματικού μου εαυτού και να σκέφτομαι τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, το πρότυπό μου ήταν η Ella Fitzgerald. Η οποία δεν είχε κάποιο εξεζητημένο lifestyle, την ξέρουμε απλά για τη δουλειά της. Η Nina Simone, επίσης. Μπορεί να είναι περίπλοκοι χαρακτήρες, αλλά εγώ έβλεπα πως ενδιαφέρονταν να κάνουν τη δουλειά τους. Ο σκοπός δεν είναι να αναγνωριστώ. Να πούνε «τι καλή που είναι». Εγώ νιώθω την ανάγκη να πω κάτι. Και εκεί τελειώνει η υπόθεση.
Από εκεί και πέρα, ο τρόπος που θα το αντιληφθεί το κοινό είναι δική του δουλειά. Αν η αναγνώριση είναι ο αυτοσκοπός, τότε ίσως θα πρέπει να ξανασκεφτείς την ουσία του αυτού του επαγγέλματος.
Δεν σε νοιάζει να είσαι αρεστή…
Εννοείται πως με νοιάζει, μην κοροϊδευόμαστε. Εννοείται πως θέλω να με συμπαθεί ο κόσμος. Αλλά δεν θα κάνω ό, τι είναι να κάνω για να με συμπαθεί ο κόσμος. Ή για να πουν «τι καλή που είναι η Ξένια». Θα θελα να με εκτιμάνε. Θα θελα αυτό που κάνω ως καλλιτέχνης να μπορεί να αγγίξει έναν άνθρωπο και να το συνδέσει με μια στιγμή της ζωής του. Να του προκαλέσει ένα συναίσθημα. Αν συμβαίνει αυτό, τότε θα νιώθω πολύ καλά!
Πού έχεις νιώσει πως είσαι «100% Ξένια»; Σε μια συναυλία; Στο σετ ενός γυρίσματος;
Δεν ξέρω αν έχω αγγίξει το απόλυτο της Ξένιας. Θα ήταν πολύ επιπόλαιο και για την ηλικία μου και για την πορεία μου να θεωρώ πως έχω αγγίξει το απόλυτο. Μου έχουν τύχει κάποιες στιγμές που έχω νιώσει πολύ ελεύθερη πάνω σε μια σκηνή τραγουδώντας και μέσα σε ένα σετ υποδυόμενη έναν ρόλο. Αυτήν την περίοδο νιώθω πολύ πιο καλά παίζοντας ρόλους, παρά τραγουδώντας.
Γιατί;
Γιατί το να μπαίνεις στη διαδικασία να κατανοήσεις έναν ρόλο προϋποθέτει να βρεις κομμάτια του εαυτού σου μέσα σε αυτόν. Αν δεν μπορείς να βρεις, θα πρέπει να τα φανταστείς ή να βρεις μια ταιριαστή αναλογία. Αυτό μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, πολύ συναρπαστικό! Άσε που είναι και ψυχοθεραπεία να έρχεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου.
Ξένια Ντάνια: Τα χαστούκια και η ανακούφιση από την τοξικότητα
Έχεις νιώσει να χάνεις τον εαυτό σου;
Όχι, ευτυχώς δεν έχω βιώσει αυτήν την εμπειρία, να μπω τόσο βαθιά σε έναν ρόλο που θα χάσω τον εαυτό μου.
Στην πραγματική σου ζωή;
Ναι, το έχω νιώσει. Κλείστηκα πάρα πολύ και άρχισα να αποδομώ τον χαρακτήρα μου, προσπαθώντας να καταλάβω ποια κομμάτια είναι πραγματικά δικά μου, ποια κομμάτια είναι επηρεασμένα από τρίτους και ποια κομμάτια αλλάζουν και ποια είναι εργοστασιακές ρυθμίσεις. Είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύει πολύ με τον εαυτό του.
Θα σε περιέγραφες ως ρομαντική; Ή θεωρείς πως είσαι πιο πολύ πραγματίστρια;
Είμαι αρκετά και τα δύο. Για ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου ήμουν μόνο ρομαντική και λειτουργούσα μόνο με το συναίσθημα. Δεν πήγε καθόλου καλά αυτό! (Γέλια) Τον τελευταίο καιρό αρχίζω να βάζω πολύ λογική στα πράγματα που κάνω. Αυτή η ισορροπία μου λειτουργεί πολύ καλύτερα. Αλλά πάλεψα πολύ…
Ήταν πολλά τα «χαστούκια»;
Ουουου… Πολλά!
Θες να μοιραστείς το τελευταίο;
(έπειτα από μια σύντομη παύση) Θα σου το πω γενικά. Πολλές φορές, έχοντας στη ζωή μας ανθρώπους για πολλά χρόνια, προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε κάποιες πράξεις τους που κοστίζουν σε εμάς, βάζουμε τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα. Γιατί λειτουργούμε συναισθηματικά. Φέτος, αποφάσισα να μην επωμιστώ αυτό το κόστος των πράξεων των άλλων, μού είναι πλέον ανυπόφορο. Δεν ήταν εύκολο, αλλά νιώθω πολύ πιο απελευθερωμένη.
Έχεις φτάσει να γίνεσαι κυνική. Βάζεις μια δοκιμασία στον εαυτό σου και τη φέρνεις εις πέρας…
Δεν έχεις επιλογές, κάποιες φορές. Κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται, γιατί αλλιώς έχει κόστος.
Κάποιοι που δεν έχουν το κουράγιο να το κάνουν αυτό, αυτοθυματοποιούνται…
Έχω περάσει για πολλά χρόνια από αυτή τη φάση του θύματος. «Πάσχω, πάσχω, αχ η ζωή». Σίγουρα η ζωή θα σε φέρει πολλές φορές στη θέση του θύματος. Αλλά ένα μεγάλο κομμάτι αυτού που ζούμε είναι στα χέρια μας. Είναι επιλογή αν θα είσαι το θύμα. Και είναι και εύκολο να είσαι το θύμα. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ: Δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις όπου οι καταστάσεις είναι πάνω από τις δυνάμεις μας.
Πλέον έχω φύγει πολύ μακριά από αυτή τη θέση, του «θύματος». Κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν. Όπως και κανείς δεν μου χρωστάει. Για πολλά χρόνια παρατηρούσα πως ο μεγαλύτερος εχθρός μου ήταν ο εαυτός μου. Πλέον νιώθω πολύ καλύτερα με το ποια είμαι. Γιατί ξέρω πως κάθε πράξη μου είναι επιλογή μου. Το καλό αποτέλεσμα αλλά και το κακό, ήρθαν έπειτα από επιλογές που έκανα.
