Για τον Νίκο Κουκά η ζωή δεν έχει νόημα χωρίς ελπίδα και όνειρα

Ο Νίκος Κουκάς ήθελε από μικρός να ασχοληθεί με την υποκριτική. Μια απόφαση που δεν μετάνιωσε ούτε στιγμή, αν και όπως λέει ο ίδιος, δεν έχει μετανιώσει για τίποτα μέχρι τώρα, γιατί οι επιλογές του τον έχουν φέρει στο σημείο που είναι σήμερα. Όλες τις βλέπει με θετικό πρόσημο. Σαν ηθοποιό τον γνώρισα από τον τηλεοπτικό του ρόλο στο Μαύρο Ρόδο, όμως έχω την εντύπωση πως μπορείς να καταλάβεις περισσότερα για το υποκριτικό ταλέντο του καθενός από το θεατρικό σανίδι. Και η κατάλληλη συγκυρία ήρθε με την παράσταση «Λεμόνια Λεμόνια Λεμόνια» στο θέατρο 104, όπου πρωταγωνιστεί μαζί με την Λίνα Πάτσιου.

Πρόκειται για ένα έργο του Σαμ Σνάιντερ, σε μετάφραση της Λίνας Πάτσιου και σκηνοθεσίας της Βαρβάρας Νταλιάνη. Τα Λεμόνια έχουν πάρει παράταση, επομένως αν δεν έχεις παρακολουθήσει το έργο που σε τοποθετεί υπέροχα στη θέση του να επαναπροσδιορίσεις καταστάσεις στη ζωή σου και να ταυτιστείς σε μεγάλο βαθμό με την υπόθεση, τότε έχεις δύο εβδομάδες ακόμα για να το βάλεις στη λίστα σου. Ο Νίκος Κουκάς υποδύεται τον Όλιβερ, με τον οποίο τον συνδέουν αρκετά κοινά στοιχεία, ωστόσο σε αντίθεση με τον ονειροπόλο χαρακτήρα της παράστασης, ο ίδιος παραμένει προσγειωμένος και πραγματιστής. Με αφορμή τον ρόλο του, λοιπόν, μιλήσαμε μαζί του τόσο για την παράσταση, όσο και για το πώς βλέπει τη γενιά του αλλά και τι είναι αυτό που του αρέσει στην σημερινή Αθήνα.

Για πες μου σε τι φάση σε πετυχαίνω τώρα;

Αυτή τη περίοδο είμαι στην παράσταση «Λεμόνια», στο θέατρο 104, μαζί με την Λίνα Πάτσιου. Παράλληλα ξεκινάω πρόβες για μια ακόμη παράσταση που θα λέγεται «Παλινωδία» και πρόκειται να ανέβει στο θέατρο Φούρνος. Μια παράσταση που σκηνοθετεί ξανά η Βάρβαρα Νταλιάνη, που σκηνοθετεί και τα Λεμόνια. Επιπλέον, είχα και την πρεμιέρα για την ταινία μεγάλου μήκους που γυρίστηκε δύο χρόνια πριν, το «Άκουσε Με» της Μαρίας Ντούζα και θα βγει στους κινηματογράφους από το Cinobo.

Το «Άκουσε Με» ήταν και η πρώτη δουλειά στην ουσία που έκανα όταν γύρισα στην Ελλάδα και νιώθω πολύ τυχερός και ευγνώμων που ήμουν κομμάτι αυτού του project. Είναι μια κοινωνική ταινία και διαδραματίζεται σε ένα χωριό στη Χίο. Παίζω ένα παιδί που μπλέκεται με το νέο πρόσωπο που έρχεται στο χωριό, που είναι και η πρωταγωνίστρια της ταινίας, και είναι κωφή. Βλέπουμε όλες τις σχέσεις του χωριού και το πώς αναταράσσεται ο ερχομός του κοριτσιού. Βλέπουμε και συγκεκριμένα στερεότυπα και πρότυπα. Η ταινία έχει ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο, έχει πάει σε πολλά Φεστιβάλ, έχει νικήσει βραβεία και έχει πάρει διανομή στην Αγγλία. Πιστεύω ότι και στην Ελλάδα θα πάει καλά γιατί είναι μια ταινία για τον κόσμο και όσοι την έχουν δει την έχουν αγαπήσει.

Στην παράσταση «Λεμόνια» βλέπουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα σύγχρονο ζευγάρι στο κομμάτι της επικοινωνίας. Πόσο απέχει η παράσταση από την πραγματικότητα;

Καθόλου. Η επικοινωνία είναι το Α και το Ω σε μια σχέση και θέλει δουλειά. Όσα σε απασχολούν μια δεδομένη στιγμή πρέπει κατευθείαν να τα επικοινωνείς. Να μη το κρατάς δηλαδή και να μη το μαζεύεις. Γιατί αν δεν τα αποκλιμακώνεις τα πράγματα, απλά μαζεύονται πολλά και μετά διαλύονται όλα. Ο Όλιβερ και η Μπερναντέτ το προσπαθούν αρκετά, και ως ένα βαθμό το καταφέρνουν, αλλά βλέπουν τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Και αυτό είναι τους δυσκολεύει. Τους δυσκολεύει, δηλαδή, να περάσουν το μήνυμα που θέλουν.

Γιατί πιστεύεις ότι έχουμε χάσει την επικοινωνία;

Πιστεύω ότι φταίει που δεν επιμένουμε. Όταν μας ζορίζει κάτι επιλέγουμε να μην πάμε προς το δύσκολο κομμάτι και να δώσουμε την ευκαιρία, αλλά κατά βάση κλεινόμαστε στους εαυτούς μας. Το κομμάτι της επικοινωνίας σε μια σχέση δεν είναι μια απλή υπόθεση. Στη γενιά μου πιστεύω ότι με όλη αυτή την εξέλιξη της τεχνολογίας, και με τις άπειρες επιλογές, αναζητάμε συνεχώς κάτι καινούριο. Ένα στιγμιαίο pleasure.

Τι σε κέρδισε στον ρόλο του Όλιβερ στα Λεμόνια; Ταυτίζεσαι μαζί του;

Μ’αρέσει πολύ που είναι απλά dreamer ο Όλιβερ, είναι ιδεαλιστής και ονειροπόλος. Ταυτίζομαι πολύ μαζί του σε αυτά, αν και είμαι πιο προσγειωμένος και πραγματιστής σε πολλά πράγματα που ο Όλιβερ δεν είναι, αλλά ναι, υπάρχουν πολλά κομμάτια που ταυτίζομαι μαζί του.

Στα «Λεμόνια» βλέπουμε επίσης ένα δυστοπικό σενάριο. Εσένα υπάρχει στην πραγματικότητα κάποιο σενάριο που φοβάσαι;

Αρχικά αυτό το δυστοπικό σενάριο το έχουμε δει, ένα παρόμοιο τουλάχιστον, όπως συνέβη την περίοδο του κορωνοϊού και της καραντίνας. Δεν ήταν στην ίδια κλίμακα φυσικά, που δεν μπορείς να μιλήσεις μέσα στην ημέρα, αλλά είδαμε την αποξένωση και τη δυσκολία που φέρει κάτι εξωγενές, το οποίο ήταν αρκετά περιοριστικό. Μπορείς να πάρεις την αίσθηση δηλαδή, επειδή έχουμε περάσει από αυτή την εμπειρία, και να συνδεθείς με το έργο. Τώρα, όσον αφορά την πραγματικότητα, το σενάριο της παράστασης στα Λεμόνια σίγουρα θα το φοβόμουν και σίγουρα δεν θα το ήθελα.

Το feedback που παίρνουμε είναι θετικό. Και χαιρόμαστε πολύ με αυτό. Το πιο ωραίο είναι όταν ταυτίζονται από τη δική τους καθημερινότητα και το προσωπικό τους βίωμα.

Από μικρός ήθελες να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Ναι από μικρός, από τότε που ξεκίνησα θέατρο στα πλαίσια του σχολείου. Θυμάμαι πόσο είχα ενθουσιαστεί. Το ήθελα μέσα μου γενικά, αν και αμφιταλαντευόμουν πολύ στα σχολικά μου χρόνια, αλλά την πήρα την απόφαση σχετικά νωρίς. Πριν πάω για σπουδές, δηλαδή.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Nikos Koukas (@nickkoukas)

Είχες κάτι ιδεατό στο μυαλό σου για την υποκριτική που τελικά δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα;

Η υποκριτική είναι δύσκολος χώρος, η αλήθεια είναι. Όταν το αποφασίζεις σε μικρή ηλικία σίγουρα έχεις ένα ιδεατό, που απέχει από την πραγματικότητα. Αλλά αυτό πιστεύω ισχύει για όλα τα επαγγέλματα, όχι μόνο για την υποκριτική. Στα 17 σου δεν ξέρεις που πάνε τα τέσσερα. Έχεις μια παιδική αφέλεια, δεν ξέρεις πώς λειτουργεί ο κόσμος. Αλλά ακόμα και σήμερα δεν είναι κάτι που μετανιώνω, ίσα-ίσα λέω ευτυχώς που πήρα την απόφαση τόσο νωρίς.

Έχεις μετανιώσει για επιλογές σου μέχρι τώρα;

Όχι, δεν έχω μετανιώσει. Πιστεύω ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Το ένα φέρνει το άλλο. Προσπαθώ να τα βλέπω όλα με θετικό πρόσημο. Χαίρομαι που έχω φτάσει σε ένα συγκεκριμένο σημείο.

Υπάρχει ρόλος μέχρι σήμερα που δυσκολεύτηκες να αποδόσεις;

Σαν συνθήκη, μόνο, δυσκολεύτηκα στην καθημερινή σειρά, που ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει στη ζωή μου. Λειτουργεί με έναν δικό της τρόπο, τα ωράρια δηλαδή, οι χρόνοι γυρισμάτων κτλ..

Έχεις σκεφτεί να υποδυθείς έναν ρόλο που να είναι κόντρα σε σένα;

Έχω κάνει τέτοιους ρόλους και μου αρέσουν. Είναι μεγαλύτερο το challenge και είναι και πολύ ενδιαφέρον να βάζεις τον εαυτό σου να συνδέεται με τον χαρακτήρα.

Μιας και είσαι αρκετά νέος, πώς την βλέπεις την γενιά σου;

Γενικά, θέλω να είμαι αισιόδοξος για την γενιά μου. Πιστεύω ότι έχουμε γίνει πιο ευαίσθητοι και ευάλωτοι, σε σχέση με τις προηγούμενες. Αυτό που λατρεύω στην γενιά μου είναι ότι προσπαθούμε να κάνουμε deal με το μέσα μας και με τον εαυτό μας, για να μπορούμε να είμαστε καλύτεροι στο κοινωνικό σύνολο και πιο λειτουργικοί. Αυτό είναι κάτι αρκετά ενθαρρυντικό και πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει και τις μελλοντικές γενιές.

Ο Όλιβερ στα Λεμόνια είναι επαναστατικός. Εσύ κατεβαίνεις σε πορείες;

Ναι. Σε πράγματα που με χτυπάνε, εννοείται συμβάλλω.

Ζούσες στη Νέα Υόρκη πριν επιστρέψεις στην Αθήνα.

Ναι, πριν γυρίσω στην Ελλάδα ήμουν στη Νέα Υόρκη. Έφυγα στα 17 και σπούδασα υποκριτική εκεί. Έκατσα πέντε χρόνια. Επέστρεψα πριν την καραντίνα. Την Αθήνα βέβαια δεν την είχα ζήσει ως ενήλικας και αυτό που μπορώ να πω είναι ότι μου αρέσει πολύ.

Τι σου αρέσει δηλαδή περισσότερο;

Είναι πιο ανθρώπινη πόλη να ζει κανείς, από όλες τις απόψεις. Υπάρχει δουλειά, αλλά υπάρχει και ζωή. Υπάρχει ένα ωραίο balance. Μπορεί να αλληλεπιδρούν αυτά τα δύο, αλλά ταυτόχρονα η δουλειά δεν επηρεάζει στον ίδιο βαθμό την ποιότητα της ζωής σου, όπως την επηρεάζει μία πόλη σαν τη Νέα Υόρκη. Άμα δεν πάει καλά η δουλειά εκεί, απλά δεν πάει και η ζωή σου καλά. Έχω γνωρίσει και ξένους στην Αθήνα που λένε ότι έρχονται επειδή έχει καλύτερη ποιότητα ζωής.

Πώς σου αρέσει να διασκεδάζεις στην Αθήνα;

Μου αρέσουν οι βόλτες, οπότε περπατάω πολύ. Είναι ψυχοθεραπεία για μένα. Όταν δεν έχω πιεστικό πρόγραμμα, ένα άραγμα σε ένα μπαρ ή σε ένα καφέ, είναι τέλειο. Μου αρέσει που δεν χρειάζεται να πλανάρουμε τι θα κάνουμε, όπως συμβαίνει στο εξωτερικό. Αυτό για εμένα είναι πολύ πιεστικό και κουραστικό.

Υπάρχει ένα στοιχείο του χαρακτήρα σου που λειτουργεί ανασταλτικά;

Σίγουρα έχω θέμα με τον χρόνο. Έχω μια διαφορετική αντίληψη του ρολογιού. Καθυστερώ πολύ. Θα ήθελα να είμαι και λίγο επικριτικός προς τον εαυτό μου. Είμαι πολύ αυστηρός γενικά. Είναι και καλό και κακό αυτό, οπότε προσπαθώ να το περιορίσω.

Κάνεις όνειρα για τον εαυτό σου;

Πιστεύω ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς την ελπίδα και τα όνειρα. Είναι αυτά που μας πάνε μπροστά. Να ελπίζεις για ένα καλύτερο αύριο, δηλαδή. Χάνεις το νόημα της ζωής διαφορετικά.