Καθώς το διαβάζεις, καθώς οι σελίδες κυλούν, σε χτυπάει με μια σφοδρότητα που κάθε άλλο παρά πονάει. Είναι σαν κύμα. Θετικής ενέργειας. Υπάρχει κάτι το εγγενώς ζωογόνο και ελπιδοφόρο στο «Ανθρωπότητα – Μια Απροσδόκητα Αισιόδοξη Ιστορία».

Σε αυτό το βιβλίο, ο Ολλανδός συγγραφέας Ρούτγκερ Μπρέγκμαν προτείνει, μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα, μια εναλλακτική προσέγγιση των πραγμάτων: Ότι είναι ρεαλιστικό και συνάμα επαναστατικό να θεωρούμε πως οι άνθρωποι είναι καλοί. Και όχι εγωιστές, μοχθηροί και ζηλόφθονες όπως κατά κανόνα προβάλλονται στη δυτική σκέψη.

Δεν ρώτησα ποτέ την Αλίκη Παππάκου αν το έχει διαβάσει το βιβλίο – θα έπρεπε ίσως. Αλλά με το που τελειώσαμε τη κουβέντα μας, γιατί περισσότερο έτσι το ένιωσα παρά ως συνέντευξη, μου ήρθε απευθείας στο μυαλό. Κατάλαβα, ίσως για πρώτη φορά τόσο έντονα, τι ήθελε να πει ο Ολλανδός συγγραφέας. Το καλό μπορεί να νικήσει και το αντίθετο δεν πρέπει να είναι καν επιλογή. Σε μια θάλασσα κυνισμού έχεις ανάγκη τέτοιες πρωτοβουλίες, λειτουργούν σαν σωσίβιο.

Το ακούς στη φωνή της –η γνησιότητα της αγάπης γι’ αυτό που κάνει, γι’ αυτό που βιώνει. Εθελόντρια ζωόφιλη με βάση ένα χωριό της Καρδίτσας (Μοσχάτο) κοντά στη Λίμνη Πλαστήρα, μαζεύει αδέσποτα σκυλιά από το δρόμο και τα φροντίζει, τα περιποιείται, τα τακτοποιεί ιατρικώς. Στη συνέχεια και μέσω Facebook επικοινωνεί τα «ευρήματά» της για όσους εκεί έξω ενδιαφέρονται να υιοθετήσουν ένα σκυλάκι – συνειδητοποιημένα και ξεκάθαρα.

Όλα αυτά η Αλίκη Παππάκου τα κάνει με δικά της έξοδα, με δικό της προσωπικό κόστος σε χρόνο. Δεν το μετράει βέβαια έτσι, συμβαίνει όταν κάνεις κάτι μέσα από την καρδιά σου. Η αγάπη που νιώθει γι’ αυτό που κάνει, η αγάπη που λαμβάνει ως ανταπόδοση, αυτό το εισπράττει ως την καλύτερη επιβράβευση. Μαζί τις φιλίες ζωής που έχει δημιουργήσει, μέσα από τα social media, με άλλες κοπέλες που μοιράζονται το ίδιο όραμα και τα ίδια ενδιαφέροντα, προσπαθώντας να σώσουν όσα περισσότερα σκυλιά μπορούν.

Κόντρα σε παράπλευρα δράματα όπως ο τύφος που σαρώνει στη Θεσσαλία μετά τις πλημμύρες, σκοτώνοντας ένα σωρό κουτάβια. Ναι η καταστροφή του καλοκαιριού έχει πολλές «ουρές», κάμποσα που αγνοούμε ενώ δεν θα έπρεπε.

Εμείς σίγουρα μπορούμε να κρατήσουμε το παράδειγμά της ως σύμβολο θέλησης και απόδειξη πως πολλά μπορούμε να καταφέρουμε, κόντρα στις αντιξοότητες. Σε μια κοινωνία που λειτουργεί συχνά τοξικά, που το να είσαι καλός εκλαμβάνεται ως αδυναμία, είναι ωραίο να ανακαλύπτεις τέτοιες απροσδόκητα αισιόδοξες ιστορίες.

Αλίκη, θα ήθελα να σε ρωτήσω, πρώτα από όλα, πώς ξεκίνησε για σένα αυτή η ιστορία, η αγάπη για τα σκυλιά;

«Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακαλάει να πάρει σκυλί. Μου είχαν πάρει δώρο οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή ένα τηλεκατευθυνόμενο σκυλάκι και ενώ έβλεπα πως ήταν σε κουτί, ευελπιστούσα πως θα είναι αληθινό.

Οπότε όταν αργότερα έμεινα μόνη και μου είχα σχέση με τον άνδρα μου, μου έφερε δώρο ένα Πιτμπουλάκι, μωρό. Τώρα είναι 8 χρόνων. Υπέφερα τότε από κρίσεις πανικού. Με το που ήρθε σπίτι, μου πέρασαν όλα αυτόματα».

Δηλαδή ήταν αγάπη με την πρώτη ματιά και από ό,τι καταλαβαίνω και ψυχοθεραπεία. Και μετά; Πώς πέρασες στο επόμενο στάδιο;

«Μέσα σε ένα εξάμηνο άρχισα να βλέπω παντού σκυλιά γύρω μου. Τότε ζούσα ακόμα στη Λάρισα. Τους τελευταίους 3 μήνες γύρισα στο χωριό μου, στο Μοσχάτο, στα βουνά της Καρδίτσας, κοντά στη Λίμνη Πλαστήρα, όπου δουλεύω σε ένα ξενοδοχείο.

Σιγά σιγά, ούτε καν ξέρω πώς, προέκυψαν οι κατάλληλες συγκυρίες. Μέσα από ομάδες στο Facebook γνωρίστηκα με ορισμένες κοπέλες. Την τελευταία 5ετια δεν έχει υπάρξει μέρα που να μη μιλήσουμε στο τηλέφωνο.

Γίναμε φίλες, πραγματικές φίλες. Σε σημείο που αν πιεστείς από κάτι, από μια προθεσμία στα τέλη κυκλοφορίας για παράδειγμα, θα τρέξουν όλες να βοηθήσουν. “Θα σου βάλω εγώ” και τέτοια. Με το οικονομικό κομμάτι είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα. Οπότε όταν βλέπεις ένας άνθρωπος να σου ανοίγεται τόσο εύκολα…».

Λειτουργείτε συνεπώς ως σύνολο, ως ομάδα;

«Είμαστε ομάδα, ναι. Απλά η καθεμιά έχει τα δικά της περιστατικά. Μια φίλη μου, η Γεωργία, έχει 5-6 ενήλικα, από εδώ και από εκεί, σε φιλοξενίες. Καμιά φορά αναγκάζεται να πληρώσει ακόμα και πανσιόν.

Επίσης, αν εγώ “πνιγώ” από τα περιστατικά, κάποια από τις άλλες θα με καλύψει. Ιδίως μετά το Νοέμβριο πρέπει να έχω θάψει πάνω από 50 κουτάβια, όλα με τύφο, μετά τις πλημμύρες».

Αλήθεια; Να κάτι που δεν έχουμε ακούσει πολύ. Δηλαδή η καταστροφή του καλοκαιριού στη Θεσσαλία έχει και τέτοιες συνέπειες; Γενικώς πού τα στεγάζεις τα σκυλιά; Πόσα φιλοξενείς τώρα;

«Είχαμε ένα οικόπεδο το οποίο καταστράφηκε με τις πλημμύρες και δεν μπορούμε να βάλουμε πλέον εκεί μέσα σκυλιά, έχουν μείνει 4 μόνο. Αυτά ήταν στην Ιτέα Καρδίτσας, στο κέντρο των πλημμυρών, δίπλα από τον Παλαμά. Εκεί μένει και μια φίλη μας, η οποία πήγαινε καθημερινά και τα φρόντιζε, είναι και υπάλληλος του δήμου.

Τώρα έχουμε ένα άλλο οικόπεδο που μας δίνει ένας νεαρός σε ένα άλλο χωριό. Έχω κάτι κυνηγοσκυλάκια που έχουμε βρει και τα ταΐζω καθημερινά σε ένα άλλο χωριό.

Τα κουτάβια επί το πλείστον μένουν στα σπίτια, όποιας από εμάς τα βρει. Αναγκαστικά. Εκτός του ότι ο τύφος υπάρχει σε όλα τα καταφύγια, τώρα με τις πλημμύρες τα έχουμε βρει σκούρα, έχουμε τύφο ακόμα και στα σπίτια μας. Είναι τρομερό, με το που τα παίρνεις και ενώ είναι μια χαρά, τους κάνεις μια ενδοπαρασίτωση για τα ενδοπαράσιτα την άλλη μέρα φεύγουν. Η’ για νοσηλεία ή για τον άλλο κόσμο κατευθείαν».

Δεν υπάρχει κάποια βοήθεια από φορείς, κρατικούς, δημοτικούς; Για τις στειρώσεις, τους εμβολιασμούς;

«Στις στειρώσεις ναι, εκεί βοηθάνε οι δήμοι και το εκμεταλλευόμαστε. Επειδή είμαστε επίσημα μέλη στις φιλοζωικές της Καρδίτσας. Αλλά εκεί σταματάει η βοήθεια.

Είμαι επιεικής ως άνθρωπος. Δεν είμαι από αυτές τις φιλόζωες που θα αρχίσω να κράζω. “Α γιατί πετάχτηκε το σκυλί στο αυτοκίνητο και φάε πρόστιμο”. Δεν φταις εσύ αν το σκυλί πετάχτηκε.

Όμως θα έπρεπε να γίνονται περισσότερα πράγματα. Να τις προάλλες επιτέθηκε σε ένα μικρό σκυλάκι μια αγέλη. Ενημέρωσα την αντιδήμαρχο, η κτηνίατρος που έχει σύμβαση με το δήμο δεν σήκωσε το τηλέφωνο που την πήρα επειδή ήταν Κυριακή μεσημέρι.

Ενημερώνω πως το σκυλί είναι αδύνατο να τη βγάλει, θα πεθάνει. Μου λέει “εντάξει πήγαινε το σε ένα κτηνίατρο στην Καρδίτσα”. Της απαντάω “Ok, αλλά δεν θα το πληρώσω εγώ”. Στα ίσια εκείνη τη στιγμή στο τηλέφωνο. “Βάλτε από 5 ευρώ ο καθένας στο δήμο, να πω και εγώ φίλους και φίλες από το χωριό και να συμβάλουμε όλοι”. Έχω δώσει πολλά λεφτά από την τσέπη μου. Ακόμα και όταν ήμουν άνεργη, το επίδομα, 479 ευρώ, εκεί το ξόδευα, σχεδόν όλο».

Μπορείς να υπολογίσεις πόσα χρήματα σου έχει κοστίσει η όλη διαδικασία;

«Όχι. Δεν δίνω σημασία ή δεν θέλω να μπω σε αυτό το τριπάκι. Γιατί αν μπω, σίγουρα θα το σταματήσω. Τώρα τελευταία που μπήκα στο τριπάκι ανακάλυψα πως είμαι γύρω στα 1.800 ευρώ χρεωμένη…

Δεν θέλω, δεν μπορώ να ζητάω χρήματα από τον κόσμο για κάθε περιστατικό. Κι ας είναι με αποδείξεις, κι ας είναι από τον κτηνίατρο. Είναι λίγο γελοίο γιατί υπάρχουν τόσα κονδύλια. Κι όλοι αυτοί οι νόμοι που έχουν βγει αυτή τη στιγμή δεν προσφέρουν τίποτα. Οι κτηνίατροι της περιοχής κάνουν όμως τα στραβά μάτια. Χρειαζόμαστε στην Ελλάδα κάτι σαν αστυνομία σκύλων όπως υπάρχει στην Αμερική».

Πώς επικοινωνείς τις ανάγκες σου; Μέσα από social media; Επίσης αναλαμβάνεις μόνο σκυλιά;

«Αν μου τύχει κάτι με γάτες θα το πλασάρω αλλού. Όχι πως δεν τις αγαπάω – τα σκυλιά είναι που εμφανίζονται μπροστά μου (σ.σ.: γέλια)! Από εκεί και ύστερα, η επικοινωνία γίνεται μέσα από Facebook από το προσωπικό προφίλ.

Αν είναι κάποιο βαρύ περιστατικό τότε απευθυνόμαστε στις φιλοζωικές. Το ένα χέρι νίβει το άλλο. Γιατί και εγώ όταν η πρόεδρος της φιλοζωικής έχει θέμα στο καταφύγιο της και έχει κουτάβια δεν θα της πω όχι, θα το πάρω στο σπίτι μου».

Ποια είναι η ανταπόκριση που έχεις από τον κόσμο; 

«Θετική, πολύ θετική. Εμένα μου αρέσει η ανθρώπινη επαφή. Για να είσαι φιλόζωος πρέπει να είσαι και φιλάνθρωπος. Χαίρομαι όταν γνωρίζω από κοντά τους ανθρώπους που μιλάμε στο Facebook.

Είναι πολύπλευρο. Στις φιλοζωικές έχουν μπερδευτεί λίγο από όλα. Η καθημερινότητα μου είναι να χτυπάει κάθε μέρα συνέχεια το τηλέφωνο

Πολλοί από όσους υιοθετούν ένα σκυλάκι, με παίρνουν τηλέφωνο για το παραμικρό. Μην παρεξηγηθώ. Είμαι ευγνώμων. Ειδικά κάθε γιορτή, Χριστούγεννα ή Πάσχα,  το λέω και συγκινούμαι, νιώθω το μεγαλείο της ανθρωπότητας, πως υπάρχει ελπίδα.

Εισπράττω τόσο πολλή αγάπη, μου στέλνουν δώρα. Να φέτος έλαβα μια κούπα που έγραφε “Στην Αλίκη μας που αγαπάμε για αυτό το υπέροχο πλάσμα που μας χάρισες”.

Μα εγώ στην ουσία δεν έκανα κάτι. Ό,τι μπορώ να σώσω, το σώζω μέσα από την καρδιά μου. Απλά μετά είναι που έρχονται όλα τα άλλα. Όλα τα συναισθήματα. Με φορτίζουν γλυκά και αρχίζω ξαφνικά να κλαίω από χαρά, όσο δεν έκλαιγα ποτέ. Θέλω και ελπίζω να συνεχίσω και να γίνω ακόμα πιο δυνατή, είναι τόσο απροστάτευτα αυτά τα πλάσματα αν τα αφήσεις».

Και το μέλλον; Πώς το οραματίζεσαι, ποιοι είναι οι στόχοι σου, οι επιδιώξεις σου;

«”Έπεσαν” κάπως τα όνειρα μου. Όταν γύρισα στην Καρδίτσα πίστευα πως ο δήμος θα με βοηθούσε κάτι. Έχω τόσο πολλά σχέδια που θα μπορούσαν να τα υλοποιήσουν ακριβώς επειδή υπάρχουν τόσα κονδύλια και προγράμματα από την Ε.Ε. Δεν το βλέπω όμως να γίνεται. Δεν ξέρω που θα πάει αυτή η κατάσταση. Ευελπιστώ σε κάτι από το κράτος…».

Αυτό που σε χαλάει περισσότερο τελικά είναι αυτό;

«Και όχι μόνο. Υπάρχει η αντίπερα όχθη. Ο κόσμος έχει σιχαθεί λίγο τις φιλοζωικές. Υπάρχει πολύ το πάρε δώσε με το εξωτερικό 

Δεν έχουν το μυαλό να σκεφτούν πως κάποιοι το κάνουν εθελοντικά και δεν κερδίζουν χρήματα από όλο αυτό».

Είναι καχύποπτοι δηλαδή; Εσύ πώς απαντάς σε αυτό, πώς επικοινωνείς το τι κάνεις για να μην υπάρχουν σκιές;

«Για να σου στείλω εγώ ένα σκυλί κάποια έξοδα είναι απαραίτητα. Κάνουν π.χ. 50 ευρώ τα κτηνιατρικά. Σου στέλνω το βιβλιάριο, σφραγίδα κτηνιάτρου, για να το κάνω εγώ αυτό, έχω φτύσει αίμα. Έχω πάει στον κτηνίατρο, το έχω ελέγξει, το έχω κρατήσει πόσες μέρες. Θα βγάλει τύφο, δεν θα βγάλει; Κρατάω ένα διάστημα για να βεβαιωθώ πως το σκυλί είναι καλά. Πάνες, φαγητό..

Υπάρχει και άλλη οδός αν θέλει κάποιος, μέσω φιλοζωικής. Μόνο που πιο εύκολα ίσως παίρνεις παιδί παρά σκυλί από εκεί! Θα περάσεις από 3-4 ανθρώπους για συνέντευξη, θα δουν το χώρο σου, θα σου ζητήσουν εκκαθαριστικό. Δεν υπάρχει ανθρώπινη επαφή.

Κάνε τη σύγκριση. Εγώ δεν ξέρω αν την άλλη εβδομάδα θα έχω χρήματα, ξέρω όμως πως τον σκύλο δεν θα τον αφήσω. Ένα από τα δύο που έχω δικά μου, στο σπίτι, δεν το υιοθετούσε κανείς επειδή έχει ένα πρόβλημα στο πόδι. Είναι λάθος βέβαια να κρίνουμε έτσι, είναι καταπληκτικό σκυλί, πολύ ξύπνιο, πολύ ζωηρό και πολύ χαίρομαι που έμεινε μαζί μου».

*Βρες την Αλίκη Παππάκου στο Facebook πατώντας ΕΔΩ