Την Κατερίνα Στικούδη θα μπορούσε κάποιος να επιχειρήσει να την περιγράψει μέσα από τους αριθμούς. Μόνο μέσα στο 2023, οι αριθμοί ήταν ο σύμμαχός της. Στις 16 Σεπτεμβρίου είχε ανοίξει τη συναυλία της Κριστίνα Αγκιλέρα μπροστά σε 80.000 θεατές. Η εμφάνισή της στο Just the 2 Of Us και το medley που τραγούδησε, την έκανε Νο1 trending topic στο Twitter. Το βίντεο στο Instagram όπου ανακοίνωνε τη 2η εγκυμοσύνη της και τη συναυλία της Αγκιλέρα, είχε 1.000.000 προβολές. Μπορεί κάποια να σας φαίνονται άσχετα, αλλά όταν είσαι popstar, τα πάντα παίζουν τον ρόλο τους.
Όμως, το να περιγράψεις την Κατερίνα Στικούδη με επιχειρήματα τους αριθμούς, μόνο λάθος μπορεί να είναι.
Πριν μερικές μέρες βρέθηκα στο σπίτι της για να κάνουμε τη συνέντευξη που ακολουθεί. Για περίπου μια ώρα βρισκόταν με τον γιο της τον Βύρωνα και προσπαθούσε να τον κοιμήσει. Εγώ καθόμουν με τον Βαγγέλη Σερίφη, τον γνωστό Dj Rico, τον σύζυγό της και γνωστό μουσικό παραγωγό, και μιλούσαμε για την εξέλιξη της μουσικής και δη της ραπ σκηνής, από την εποχή των Going Through μέχρι σήμερα.
Εκεί, ο Βαγγέλης μου έλεγε για το ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες σήμερα, οι streaming artists και αυτοί που προέρχονται από την προηγούμενη εποχή της ελληνικής μουσικής.
Όταν έκατσε λοιπόν απέναντι μου η Κατερίνα Στικούδη, μια γυναίκα που κι εγώ την είχα στο μυαλό μου ως έναν μύθο, φέρνοντας τόσο τις σέξι στιγμές της όσο και τις καλλιτεχνικές της κατακτήσεις, είδα έναν άνθρωπο. Είδα μια γυναίκα που γουστάρει να είναι μαμά, popstar, σέξι, casual, φτιαγμένη, άφτιαχτη, ντυμένη, άντυτη, που εν πάση περιπτώσει δεν έχει σκοπό να αναμετρηθεί με αριθμούς.
Κι έχει σημασία αυτό να συμβαίνει όταν βρίσκεται καλλιτεχνικά καβάλα στο άλογο, γιατί ξέρεις ότι θα το κάνει μια χαρά κι όταν ίσως δεν είναι καβάλα στο άλογο.
Στην κουβέντα μας είπαμε πολλά. 61 λεπτά συζήτηση on the record, άλλα 20 off the record (μια μέρα θα την εκβιάσω για τα off the record), κάποια αναγκαστικά δε χώρεσαν, αλλά θέλω, αντί προλόγου, να βάλω αυτό που μου είπε για την φόρμουλα της σχέσης της με τον άντρα της.
«Σε αυτό το σπίτι δεν θα βάλει ποτέ κανείς τον άλλον να κάνει κάτι που δεν θέλει. Ο καθένας μας είναι καλός σε κάτι. Εγώ έχω θέμα με το σφουγγάρισμα. Δεν θέλω να το κάνει κανείς άλλος. Ο Βαγγέλης μαγειρεύει και μας έχει σώσει. Ο καθένας κάνει αυτό στο οποίο είναι καλός και ευτυχώς είμαστε σε διαφορετικά πράγματα καλοί, άρα συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον».
Αυτό είναι μάλλον το στοιχείο που κρατάει κάποιος όταν μιλήσει με την Κατερίνα Στικούδη. Ότι αποδέχεται τον άλλον όπως είναι και δεν επιχειρεί να τον αλλάξει, δεν αποδέχεται αυτό που θα μπορούσε ο άλλος να γίνει προσαρμοζόμενος στα δικά της γούστα. Κι αυτό είναι η αρχή της ευτυχίας που δείχνει να την έχει εντοπίσει για τα καλά.
Λίγες ημέρες πριν γεννήσει το 2ο παιδί της, κάνει στο Provocateur την ανασκόπηση της διαδρομής της με επίκεντρο τα όσα πέτυχε το 2023, μια χρονιά που κλείνει με το τραγούδι της «Πολύ Πολύ Πολύ» που είναι ένα τραγούδι-μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση για το ότι η εγκυμοσύνη για μια γυναίκα δε σημαίνει και ότι παύει να είναι σέξι και να το γουστάρει.
Το ξεκίνημα σου στην ελληνική μουσική έγινε λιγο πριν αρχίσει η εποχή της κυριαρχίας των ψηφιακων αριθμών, του Spotify κατά βάση, και του Youtube εν δευτέροις. Πώς έχεις διαχειριστεί αυτή την αλλαγή και το ότι σας περιβάλλουν οι αριθμοί και με βάση αυτούς καλείστε να λειτουργήσετε ως καλλιτέχνες;
Αυτό πάντοτε συνέβαινε όμως. Παλιότερα ήταν τα ραδιοφωνικά top-10. Οκ, προφανώς είναι άλλος ο αριθμός, άλλο το επίπεδο, σε βαθμό που αναρωτιέσαι αν είναι πραγματικά αυτά τα δεδομένα. Κι όμως είναι.
Εσύ πάντως δεν δείχνεις να έχεις υποταχθεί πλήρως στην κυριαρχία των αριθμών;
Ο καλλιτέχνης οφείλει να προσαρμόζεται προφανώς και να αποδέχεται τα καινούργια πράγματα, τα καινούργια εργαλεία που εμφανίζονται. Επειδή κάνουμε μουσική, δε σημαίνει ότι αγνοούμε όλα τα υπόλοιπα. Αναμφίβολα, στο καλλιτεχνικό μας όραμα δε χωρούν εκπτώσεις, ούτε θα πάμε να κάνουμε κάτι που δε μας εκφράζει. Αλλά πολλές φορές συμβαίνει ένας καλλιτέχνης να βρει κάτι που τον εκφράζει έχοντας ακολουθήσει τη γλώσσα των αριθμών.
Δε θα σου πω ότι τα social με ζορίζουν πολύ, αλλά θα ήθελα να μην ασχολούμαι τόσο πολύ. Πάντοτε η οπτική των πραγμάτων επαφίεται σε σένα. Εμείς ως καλλιτέχνες, εγώ ως Κατερίνα, θέλω να κάνω τη δουλειά μου όπως την οραματίζομαι, χώρίς να χρησιμοποιώ τεχνάσματα με σκοπό να πείσω τον ακροατή ή να πείσω τον κόσμο ότι με ακολουθούν 100.000 κλπ. Όλα περιστρέφονται γύρω από τη δουλειά.
Στο ρωτάω αυτό με τους αριθμούς, γιατί μου είπαν ότι το 2023 ήσουν η γυναίκα καλλιτέχνιδα με τις περισσότερες αναζητήσεις στη Google και αναρωτιέμαι αν αυτό μεγεθύνει κάτι μέσα σου για την καλλιτεχνική σου διαδρομή, γιατί σίγουρα αυτές οι αναζητήσεις δεν αφορούσαν μόνο τη μουσική σου.
Ναι, φέτος είχα και μια βοήθεια, καθότι συνοδεύομαι (γελάει και μου δείχνει τη φουσκωμένη κοιλιά της). Εγώ είμαι της άποψης πως όποιος σε αναζητά, όποιος ψάχνει για σένα, καλό σου κάνει. Είμαστε καλλιτέχνες, αναμφίβολα θέλουμε αυτή την προσοχή, είμαστε στον χώρο του θεάματος. Χωρίς αυτό να υποδηλώνει επιτηδευμένες κινήσεις, κινήσεις εντυπωσιασμού, κάποιο πλάνο να τραβήξεις την προσοχή. Εγώ λειτουργώ πολύ αυθόρμητα, το ξέρουν οι συνεργάτες μου. Τα βιντεάκια μου στο TikTok αν τα δεις, φαίνονται λες και τα έχω σκεφτεί πολύ και έχω γράψει σενάριο. Όχι. Πατάω το recording και απλά κάνω ό,τι κάνω.
Παρακολουθώντας την διαδρομή σου, έχω την αίσθηση πως χάραξες ένα μονοπάτι και έθεσες τον έναν κανόνα: my way or the highway. Μου δίνεις δηλαδή την εντύπωση ότι δεν δέχεσαι μύγα στο σπαθί σου και δεν υποκύπτεις σε ό,τι σου λένε άλλοι να κάνεις.
Αυτή είναι εν μέρει σωστή και εν μέρει λανθασμένη εντύπωση. Τι εννοώ…Εννοώ ότι δεν είμαι ένας άνθρωπος με κλειστά τα αυτιά που δεν ακούω τις γνώμες των συνεργατών μου, που δεν αφουγκράζομαι κάποια πράγματα και λέω «α, όχι…εγώ είπα θα πάω εκεί και δε με νοιάζει». Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι γύρω από έναν καλλιτέχνη και πρέπει να είσαι διατεθειμένος να ακούσεις και να πάρεις κάτι απ’ όλους. Στο τέλος βέβαια της ημέρας, εγώ δεν θα συμβιβαστώ με κάτι διαφορετικό, θα ακολουθήσω το ένστικτό μου.
Για παράδειγμα, πολύς κόσμος μου είπε στο ξεκίνημά μου να κάνω μουσική που δε μου ταιριάζει, για να βγάλω περισσότερα λεφτά. Δε μπορώ όμως να λέω σκυλάδικα, είναι μακριά από μένα. Ναι, στην Ελλάδα αυτό το ρεπερτόριο πουλάει τρελά. Αλλά δε θα μπορούσα να ταυτιστώ με ένα είδος που δε με εκφράζει. Για να απαντήσω πιο περιεκτικά σε αυτό που λες, προτιμώ να πληρώνω τα δικά μου λάθη κι όχι αλλονών.
Άρα η σημερινή εικόνα της Κατερίνας ως καλλιτεχνική περσόνα, δεν ήταν πάντοτε στο κεφάλι σου όπως τη βλέπουμε; Δημιουργήθηκε και από τις συμβουλές άλλων;
Όχι, το αντίθετο. Μπορώ να σου πω ότι πράγματα που έλεγαν άλλοι για μένα, ενίσχυαν το κίνητρό μου να το κάνω my way. Δηλαδή στο ξεκίνημα, είχα πολλούς haters. Σε ακραίο βαθμό. Είχα πάρει την απόφαση να τους αντιμετωπίζω γελώντας, να μην τους πάρω στα σοβαρά. Υπάρχουν πολύ σοβαρά πράγματα που θα σε κάνουν να προβληματιστείς. Δεν ήταν τέτοια η συνθήκη με αυτά τα σχόλια. Να το πω πιο απλά, αντλούσα πληροφορία από το περιβάλλον, αναρωτιόμουν τι μου ταιριάζει και τι όχι και προχωρούσα. Αλλά, πάνω απ’ όλα, εστίαζα σε όσους με στήριζαν, σε όσους μου έλεγαν καλά λόγια για αυτό που κάνω.
Στιγμές αμφιβολίας δηλαδή δεν είχες για αυτό που θες να γίνεις;
Ε, όταν ξεκινάς 19 χρονών, φυσικά και αμφιβάλλεις για πολλά από αυτά που κάνεις, για το τι αναζητάς. Ξεκίνησα πολύ μικρή και εξελισσόμουν δημόσια, μπροστά στα μάτια του κόσμου. Ο κόσμος με είδε σε όλες τις φάσεις μου, στα 20, στα 30, στα 35 και βάλε. Καλά να είμαστε, να έχουμε διάρκεια, γιατί αυτό είναι που ζητάω. Δε με νοιάζουν 2-3 χρόνια να σαρώνω στα streamings ή να κάνω μια τεράστια επιτυχία. Θέλω να αντέξω όσο πάει. Μέχρι να φύγω από αυτή τη ζωή, θα «βασανίζω» τον κόσμο.
Αυτό το ότι η διαδρομή σου ήταν διαρκώς εκτεθειμένη στο ευρύ κοινό, σου προσέθεσε βάρος στους ώμους;
Όχι. Με έκανε να έχω οξυμμένη ενσυναίσθηση, να κάνω την αυτοκριτική μου, να είμαι, αν θες, αυστηρή με τον εαυτό μου. Αποφάσισα ότι η βασική μου ιδιότητα θα είναι να είμαι τραγουδίστρια. Πώς θα το κάνω αυτό χωρίς να ξέρω νότες; Δε μπορώ να το πω απλά και να συμβεί, πρέπει να το κατακτήσω. Μόνο η δουλειά φέρνει κατακτήσεις. Έπρεπε λοιπόν να μάθω νότες. Έμαθα να επικοινωνώ αλλιώς με τους μουσικούς, να κατανοώ τι είναι κλειδιά, τι είναι ημιτόνια. Αυτό το πήρα απόφαση στα 26 μου. Και για μένα είναι το πιο δύσκολο μου εγχείρημα. Αλλά του αφοσιώθηκα, δεν έκανα βόλτες.
Ποια θεωρείς ότι είναι η πιο χαρακτηριστική σου περίοδος σε αυτά τα χρόνια σου ως τραγουδίστρια, αυτή που έδωσε το στίγμα «Στικούδη» και σε διαμόρφωσε;
Το «Ενθάδε Κείται». Εκεί τα είπα έξω από τα δόντια, εκεί έκανα κι αυτούς που ήταν απέναντι μου να παραδεχτούν πράγματα σε μένα, για τους στίχους μου, για τη μουσική μου. Φυσικά και η συμμετοχή μου στο Your Face Sounds Familiar, όπου πειραματίστηκα πάρα πολύ και έκανα πράγματα που ούτε εγώ η ίδια δεν πίστευα ότι θα τα κάνω. Είχα φοβερή ομάδα, τη Σοφία τη Λαζοπούλου, τη vocal coach μου, που τη θεωρώ σπουδαία, είναι ο άγγελος μου, είχαμε χημεία κι επικοινωνία…Η μουσική είναι τρόπος έκφρασης κι εγώ είμαι πολύ συναισθηματική.
Αυτό που μου λες, μου ακούγεται πολύ ποιητικό. Το λέω γιατί κάθε μορφή τέχνης για μένα, όσο κι αν ο καλλιτέχνης ελπίζει πως θα ανταποκριθούν στο κάλεσμά του, το πρωταρχικό του κίνητρο είναι να γεννήσει κάτι από μέσα του, να το βγάλει. Στη μουσική υπάρχει ένα κοινό μεγάλο βέβαια. Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι αν ένα τραγούδι πρέπει να ικανοποιήσει εσένα πρώτα, πριν προσελκύσει τον ακροατή.
Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο, νομίζω για κάθε καλλιτέχνη. Ας πούμε το «Πολύ Πολύ Πολύ» που κυκλοφόρησε τώρα, δε θα σου πω ότι είναι ένα τραγούδι-ύμνος, αλλά είναι catchy, είναι της εποχής, ήθελα να κάνω κάτι τόσο pop, αλλά κυρίως ήθελα να κάνουμε ένα τέτοιο κλιπ, να βγάλουμε αυτό το αποτέλεσμα. Θα το πει ο θεατής, πιστεύω, το «μπράβο». Κι εμείς οι ίδιοι θα το πούμε φωναχτά το «μπράβο μας» γι’ αυτή τη δουλειά. Όχι «μπράβο μου» μόνο, αλλά «μας».
Πόσο χρειάστηκες για να αρχίσεις να λες και κανένα «μπράβο μου»;
Δεν ξέρω καν ακόμα αν έχω φτάσει να μου το λέω. Πολύ συχνά συνειδητοποιώ πια ότι όταν θα συμβεί κάτι που με κάνει να νιώθω περήφανη που το κατάφερα, θα περάσει πολύς καιρός, κάπως θα το σκεφτώ και τότε μπορεί να μου δώσω ένα credit. Αυτό είναι ένα μειονέκτημα, να μη ζεις την όμορφη στιγμή όπως πρέπει και να μην την ευχαριστιέσαι, να είσαι γεμάτος ενοχές και να αυτομαστιγώνεσαι.
Έχω χάσει την ευκαιρία να χαρώ σημαντικές στιγμές, όπως ότι στα 23 μου είχε γεμίσει γήπεδο σε συναυλία μου. Ακόμα κι εκεί θα κάτσω να βρω το αρνητικό, αυτό που δεν δούλεψε, που δε μου άρεσε σε μένα. Κάποτε πρέπει να αγκαλιάζουμε τα λάθη μας, κανείς δεν είναι τέλειος και τα δύσκολα πάντα έρχονται. Πρώτη φορά λοιπόν είπα «μπράβο μου», όταν έπαιξα πιάνο καλεσμένη σε εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου, κάπου στο 2014. Έπαιξα μόνη 10 ολόκληρα λεπτά, πιάνο-φωνή-live κι έκανα μόνο ένα ακόρντο λάθος. Κι εκεί πέρασε κανένα τρίμηνο για να καταλάβω τη δυσκολία του επιτεύγματος.
Εξακολουθώ να είμαι δύσκολη. Το πιάνο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Την πρώτη φορά έχεις άγνοια κινδύνου. Κι εγώ δεν έμαθα στα 5 μου, να είναι 2η φύση μου. Στα 26 μου το έμαθα και εκείνη τη στιγμή δεν καταλάβαινα τι έκανα. Όταν το συνειδητοποίησα και απέκτησα άγχος, εκεί να δεις γλέντια. Το έκανα ξανά στην Τσιμτσιλή και έφευγαν τα χέρια, κουνιόταν το πόδι, με είχε πάρει σβάρνα το άγχος.
Ακόμα και σήμερα; Δηλαδή πριν μερικούς μήνες ήσουν opening act σε συναυλία της Αγκιλέρα. Ούτε εκεί;
Όχι, δεν το είπα. Είπα «μπράβο» στους συνεργάτες που φέραμε εις πέρας αυτή την αποστολή, αλλά εγώ ας πούμε σκάλωσα στον ήχο που δεν ήταν ο ιδανικός. Ήταν φανταστική εμπειρία, ήταν ό,τι πιο μεγάλο έχω κάνει, την έχω και κορνίζα τη Χριστινούλα (γέλια), αλλά πάντα κάτι θα με τρώει. Μακάρι να το ξαναζήσω, ήταν φανταστική εμπειρία, και μακάρι να το ζήσω όπως του αξίζει κι όχι να κοιτάζω τι υστέρησε. Μακάρι να κάνει η Ριάνα κάτι και να της ανοίξω τη συναυλία. Θα κάνω την καρδιά μου πέτρα και θα δεχτώ αν μου το προτείνει.
Πιο μικρή, τι μουσική άκουγες; Ποιες μελωδίες σε συνέδεσαν με τους γονείς σου;
Σαββόπουλο, Χωματά θυμάμαι, παραδοσιακά πολλά, Μήλο μου Κόκκινο, Ο Δρόμος Είχε τη Δική του Ιστορία…Τα βάζω τώρα και στον γιο μου τον Βύρωνα. (Κάπου εδώ η Κατερίνα σολάρει και τραγουδάει για 1.5 λεπτό το «Ήλιε Ήλιε Αρχηγέ» του Σαββόπουλου και νιώθω σα να είμαι παρών σε ένα νανούρισμα του γιου τους)…
Ακούγαμε επίσης πολύ Μάικλ Τζάκσον στο σπίτι, Μαντόνα…Αγαπούσα πολύ την r’n’b, μου λείπει αυτό το μουσικό στίγμα της εποχής 2000-2008. Έχει φύγει αυτός ο ήχος που σου μένει, έχουν γίνει όλα λίγο εύπεπτα. Όχι μόνο στη μουσική. Παντού. Τρέχουμε ένα κατοστάρι, αλλά η ζωή μας δεν είναι κατοστάρι, είναι μαραθώνιος.
Πόσο συχνά λες στην καθημερινότητα του ότι έγινες η μαμά σου;
Η αλήθεια είναι ότι δεν πίστευα τόσο πολύ πως θα γίνω Ελληνίδα μάνα, ότι θα κυνηγάω τον γιο μου με ένα αχλάδι στο χέρι και να τον πιέζω να το φάει, ότι θα προσπαθώ να καταπιώ τις ανησυχίες μου και υιοθετώντας μια πιο σύγχρονη προσέγγιση, δεν θα ουρλιάξω αν τον δω να κρέμεται από σχοινιά, δε θα πιάσω αυτά τα ντεσιμπέλ της μάνας. Θα κάτσω ψύχραιμη, προσπαθώ να είμαι εγκρατής.
Τις προάλλες ανέβαινε τα σχοινιά, που φοβόμουν να τα ανέβει μόνος του, αλλά τα κατάφερε. Εκεί κατέληξα πως καλό είναι να αφήνουμε τους άλλους να πέσουν. Όχι μόνο για να ξέρουν ότι μπορεί να πέσουν, αλλά και γιατί μέσα τους γνωρίζουν καλύτερα τι μπορούν και τι όχι. Και δε θα πέσουν. Θα δοκιμάσουν κάτι μόνο όταν νιώθουν έτοιμα. Κι αν πέσουν, θα σηκωθούν.
Μικρή πώς ήσουν;
Φανατική νοικοκυρά. Δεν άφηνα άνθρωπο να μου καθαρίσει το δωμάτιο. Κανείς δε θα πείραζε τίποτα, ούτε η μαμά, ήμουν αυτοδιαχειριζόμενη.
Στο σχολείο πώς ήσουν;
Στον πρωταθλητισμό της κολύμβησης από μικρή. Ήμουν κοινωνική, αλλά ο χρόνος μου ήταν στις πισίνες. Είχα πολύ άγχος που τώρα σκέφτομαι ότι ήταν αχρείαστο. Με θυμάμαι να κοιτάζω κάθε 5 λεπτά το ρολόι για να τα προλάβω όλα. Πάντα κάτι με κυνηγούσε. Δε θυμάμαι να είχα μια μέρα κενή. Αυτό προσπαθώ να μην το έχει ο γιος μου. Στα μαθήματα ήμουν φυτό. Δεν ήθελα να μην ξέρω, ντρεπόμουν να μην γνωρίζω κάτι.
Πότε διαμορφώθηκε στο κεφάλι σου η Κατερίνα η τραγουδίστρια;
Το ένιωθα από μικρή που συμμετείχα σε παραστάσεις στο σχολείο. Ήθελα να βγω στη σκηνή, ήθελα να μιλήσω σε ένα κοινό. Το αξιοσημείωτο είναι πως στην ενήλικη ζωή μου, ενώ στην τηλεόραση ως παρουσιάστρια και στο τραγούδι έχω πάντα ένα άγχος για τα πράγματα, όσες φορές συμμετείχα σε κωμικές σειρές ή σε παραστάσεις, το άγχος έφευγε. Τίποτα απολύτως. Δύο μιούζικαλ με τη Θέμιδα Μαρσέλλου, όλα μου έβγαιναν αβίαστα.
Μιας και ανέφερες τις σειρές, πώς σου φαίνεται όλο αυτό το δράμα στην τηλεόραση;
Πολύ βαρύ. Καταλαβαίνω πως πρέπει να πάνε με το κλίμα της εποχής, αλλά πρέπει να αφήσουν τους σεναριογράφους να γράψουν. Κι αυτό δεν τους είναι μάλλον εύκολο, γιατί η κωμωδία θέλει σάτιρα στα πάντα. Κι εμείς έχουμε την ακραία πλευρά της πολιτικής ορθότητας να μας τρομάζει. Πάμε να κάνουμε δηλώσεις και επεξεργαζόμαστε 50 φορές στο κεφάλι μας τι λέξεις πρόκειται να εκστομίσουμε. Κι αναρωτιόμαστε για το τι λέμε. Άλλο η συμπεριφορά όμως κι άλλο η χρήση των λέξεων.
Κι εδώ είναι κι ότι ακόμα κι αν μιλήσεις προσεκτικά, μπορεί κάποιος να το αποτυπώσει επίτηδες διαφορετικά. Και να βρεθείς να απολογείσαι για κάτι που δεν είπες. Ως προς την πολιτική ορθότητα που είπες, αυτό που βλέπω είναι κι ότι πάμε να καταργήσουμε την επιβολή προτύπων του ενός άκρου, για να προωθήσουμε πρότυπα του άλλου άκρου.
Τι σημαίνει αυτό όμως; Εννοώ ότι ακούω πολύ συχνά αιτιάσεις προς διάφορες διάσημες ότι προβάλουν κι επιβάλουν το σώμα τους ως πρότυπο. Βγήκε ποτέ καμία ή κανείς να πει «να, δείτε με, είμαι πρότυπο»; Το ότι προβάλλω το σώμα μου γιατί γυμνάζομαι, είμαι φέτες ή γιατί τρώω κι έχω 5-10 κιλά παραπάνω και συνεχίζω να κάνω φωτογραφίσεις κλπ., δε σημαίνει ότι λέω σε κάποιον να γίνει σαν εμένα γιατί εγώ είμαι το ιδανικό σώμα.
Τι από αυτά που έχεις ζήσει ως σήμερα, δεν θα πίστευε με τίποτα η Κατερίνα 15 χρόνια πίσω, αν πήγαινες και της τα έλεγες;
Μπορώ να σου πω ότι αυτό που με τρώει μέσα μου, είναι η απώλεια της πεθεράς μου. Δεν πίστευα ότι θα την έχανα, είχα άρνηση ως προς την αρρώστια της. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Όταν έγινε, μου στοίχισε πολύ. Δεν πρόλαβα να την χαρώ. Την είχα ως δεύτερη μαμά μου, ταιριάζαμε πολύ σε όλα.
Είναι η πρώτη απώλεια στη ζωή σου που σου άφησε τέτοιο σημάδι;
Σίγουρα πόνεσα πολύ όταν έχασα τους παππούδες και τις γιαγιάδες μου, αλλά ήμουν σε άλλη φάση. Με την πεθερά μου ήταν κάτι χρονοβόρο, την έβλεπα να βασανίζεται.
Πώς σε αλλάζει η απώλεια;
Η συγκεκριμένη απώλεια με άλλαξε με τον εξής τρόπο. Κάθε φορά που γίνεται κάτι, ρωτάω τον Βαγγέλη (τον σύζυγό της): «πιστεύεις ότι αξίζει να συγχυστούμε, να στενοχωρηθούμε; τη μαμά σου έχασες». Εκεί αλλάζουν όλα σου τα κριτήρια. Το ίδιο συμβαίνει και από το ακριβώς αντίθετο, μια γέννα. Όταν περνάς μια μεγάλη διαδικασία, είτε μιλάμε για απώλεια είτε για τη δημιουργία της ζωής, κάτι τόσο δυνατό, όλα τα υπόλοιπα τα ξεπερνάς. Να κάτι που θα μπορούσα να απαντήσω στην προπροηγούμενη ερώτησή σου. Δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα βιώσω τον πόνο της κύησης και γέννας και θα τον αντέξω.
Μου έλεγες πριν ξεκινήσω το recording για μια ερώτηση που σου είχε κάνει μια δημοσιογράφος τύπου «πώς νιώθεις που αφήνεις το παιδί σου και βγαίνεις;». Εικάζω πως δέχεσαι συχνά τέτοια σχόλια και στα social. Στο τέλος της ημέρας, νιώθεις την ανάγκη να μπεις σε διαδικασία να απαντήσεις για να αλλάξεις τις αντιλήψεις του άλλου; Πιστεύεις ότι θα αλλάξει;
Το πιστεύω πολύ πως οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν. Διαφωνώ πως δεν αλλάζουν. Πρέπει να μπορείς να αλλάξεις. Είναι εγωιστικό να νομίζεις ότι είσαι τέλειος και δεν θα αλλάξεις. Ίσως να μη μπω σε διαδικασία να αλλάξω κάποιον με τα λόγια, με την κουβέντα, αλλά θα το κάνω με το πώς ζω, με έναν τρόπον τινά παραδειγματισμό. Δες με τώρα, που είμαι με την κοιλιά στο στόμα και είμαι ενεργή με τη δουλειά, φοράω αυτά που θέλω, κάνω όσα θέλω, γιατί είμαι καλά, δεν είμαι άρρωστη. Είναι αστείο να το εξηγούμε αυτό το 2023. Θα έπρεπε να έχουν λυθεί αυτά τα θέματα.
Δεν πιστεύεις πως είναι σε μια διαδρομή επίλυσης; Θέλω να πω τα εντοπίσαμε τα λάθη, τα απευθύναμε, αλλάζουν σε γενικές γραμμές, αφήνουμε πίσω μας το σάπιο κουκούλι…
Οι γενιές μας ναι, αλλά οι παλιές γενιές τα κουβαλάνε όλα μαζί τους.
Ναι. Έχει όμως νόημα να σπαταλάμε κάθε φορά χρόνο και φαιά ουσία για να επαναλάβουμε αυτό που ήδη έχουμε αποφασίσει συνολικά ως κοινωνία να αλλάξουμε; Θεωρώ δηλαδή ότι από ένα σημείο και μετά, πάμε να πουλήσουμε ηθική ανωτερότητα, μας νοιάζει περισσότερο να αποδείξουμε το ποιοι είμαστε εμείς, παρά να αλλάξουμε κάτι.
Συμβαίνει αυτό. Κάποιοι κουνάνε μόνιμα το δάχτυλο, τους αρέσει, αλλά στο τέλος της ημέρας φέρονται αλλιώς. Με ενοχλεί που πρέπει να μας λένε οι άλλοι τι θα κάνουμε, πώς θα ζήσουμε, ποιον θα αγαπήσουμε. Ασχολήσου με τη ζωή σου. Βελτίωσε τη ζωή σου κι άσε τη ζωή του άλλου. Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Κι όποιος δε μπορεί να δεχτεί ότι αλλάζουν τα πράγματα, κακό του κεφαλιού του. Ακούω και μου γράφουν συχνά σχόλια για αυτά που φοράω, είτε πριν την εγκυμοσύνη είτε στη διάρκεια. Η ποπ κουλτούρα έχει sexyness, deal with it.
Δε μπορεί να συζητάμε τα ίδια που λέγαμε το 2009. Δε μπορεί να σε ενοχλεί ένα κορμάκι, δε γίνεται να μην εκτιμάς και να μη χειροκροτάς ένα ωραίο σώμα. Κι αν το ζηλεύεις, γίνε αυτό το σώμα. Τα πάντα μπορείς να κάνεις και να γίνεις. Σε ένα βιβλίο του γιου μου λέει «Τα πάντα μπορείς να κάνεις, αρκεί να το θέλεις. Κοίτα μπροστά. Τα πάντα μπορείς να γίνεις. Να ονειρεύεσαι». Αυτά είναι.
Βλέπεις τι λέει ένα βιβλίο σε ένα παιδί 3 ετών. Τι συμβαίνει κι όταν μεγαλώνουμε, το αφήγημα είναι αρνητικό; Πού πήγε το «μπράβο, μπορείς να περπατήσεις, σήκω»; Γιατί όσο μεγαλώνουμε, αυξάνονται οι τοίχοι, τα Όχι και τα Μη.
Αυτό που λες είναι ο θάνατος του παιδιού μέσα στον καθένα μας. Είναι η ενήλικη ζωή κι η απώλεια του Εαυτού Παιδιού μας. Και κάτι μου λέει πως εσύ δεν την έχεις ζήσει αυτή την απώλεια…
Καλά στο λέει. Νομίζω ότι ποτέ δεν χαθήκαμε με τη μικρή Κατερίνα. Αυτή με έχει κρατήσει ζωντανή και νέα. Εγώ έχω μια παιδικότητα στη διάθεση και αυτό με τράβηξε και στον Βαγγέλη. Αν μας δεις να κάνουμε μουσική, θα δεις πόσο χαρούμενοι είμαστε. Κι είμαστε πολύ τυχεροί που ζούμε από αυτό.
Μιας κι είπες τη μαγική λέξη, το «χαρούμενοι», νιώθεις πλήρης;
Νιώθω γεμάτη, ναι. Είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τόσα πολλά πράγματα, να αποκτήσω τόσες ιδιότητες κι έχω να κάνω κι άλλα τόσα. Νιώθω χορτάτη.
Έχει υπάρξει κάτι που να γράφτηκε-ειπώθηκε για σένα που ήταν τεράστιο ψέμα και το κουβαλούσες με ζόρι;
Αν κάτσω και ανασύρω μνήμες, είναι πολλά. Αλλά θα σταθώ σε κάτι που δεν έχει σταματήσει. Δεν έχει καταλάβει ποτέ ο κόσμος ότι αν είμαι κάπως ντυμένη σε ένα κλιπ, αυτό είναι ένας ρόλος. Δεν κυκλοφορώ στο σούπερ μάρκετ με τα εσώρουχα που φοράω στο κλιπ του «Πολύ Πολύ Πολύ», δεν πάω στο περίπτερο με 20ποντα τακούνια. Που κι έτσι να πηγαίνω, δικαίωμά μου είναι. Θέλω να πω ότι κάποια πράγματα που γίνονται στο πλαίσιο της δουλειάς, του περφόρμανς, δε γίνεται ο κόσμος να μη μπορεί να τα διαχωρίσει.
Πολύς κόσμος επίσης, δε μπόρεσε να δεχτεί ότι με αυτή την επαγγελματική εικόνα, θα ήμουν για τόσα χρόνια με τον ίδιο άντρα. Τους πήρε χρόνια να το χωνέψουν. Τώρα άλλαξαν το τροπάριο και γράφουν «πώς την αφήνει ο άντρας της να βγει έτσι έξω;». Πού να ήξεραν ότι αυτός κάνει τις επιλογές…
Θα απαντήσεις σε αυτά τα σχόλια;
Τι να απαντήσω καλέ…Η ζωή είναι μικρή. Δεν τους ξέρω κιόλας όλους αυτούς. Αν μου το πει κανείς κοντά μου, να το συζητήσω.
Σου βγαίνει καθόλου να προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις τι μπορεί να οδήγησε τον Χ άνθρωπο σε μια έκφραση, σε μια συμπεριφορά και να του βρεις ενδεχομένως ελαφρυντικά;
Συχνά σκέφτομαι ότι κάποιος/κάποια, για να γράψει κάτι άσχημο, το πιθανότερο είναι πως δεν έχει πάρει όση αγάπη θα ήθελε. Κι αν δεν είναι ζήτημα έλλειψης στοργής, είναι σίγουρα ηλιθιότητα. Και με την ηλιθιότητα δε μπορείς να τα βάλεις. Οπότε απλά εύχομαι αυτός ο άνθρωπος κάπως να βρει τον δρόμο του. Επίσης, σκέφτομαι ότι δε γίνεται κάποιοι άνθρωποι να μην ακούνε τους εαυτούς τους όταν πάνε να πουν κάτι άσχημο.
Εγώ πάντα με ακούω, επεξεργάζομαι τι πάω να πω ή τι είπα. Κι αν δε μου αρέσει εμένα, θα σπεύσω να ζητήσω συγγνώμη. Λάθη θα κάνουμε, δεν υπάρχει ο τέλειος. Αλλά να παίρνουμε την ευθύνη. Έκανα λάθος; Ζητάω συγγνώμη, το αντιλαμβάνομαι, προχωράω, το διορθώνω. Αυτό λείπει από τους ανθρώπους. Αναζητούν δικαιολογίες και αποποιούνται των ευθυνών τους.
Τι σου λείπει;
Μου λείπει να βρω λίγο χρόνο να πάω με τον άντρα μου σινεμά και να τρώμε ποπ κορν. Αλλά αντοχές μηδέν. Μόλις πάει 9, κοιμάται ο μικρός και με πιάνει και μένα. Έχει τελειώσει το αυθόρμητο, σίγουρα.
Αν είχες μια μέρα αύριο που δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μόνο εσύ κι ο εαυτός σου, τι θα έκανες;
Θα ήμουν σε αυτόν εδώ τον καναπέ, στο σπίτι μου, με το γατί δεξιά, να το χαϊδεύω και να βλέπω ταινίες. Και να τρώω.
Σε αυτή τη χρονιά που φεύγει, τα αποδεικτικά στοιχεία της πορείας σου λένε ότι είσαι μάλλον ένας χαμαιλέοντας. Δηλαδή είχες Αγκιλέρα, είχες το ντουέτο με την La Zarra που ήταν στη Eurovision με τη Γαλλία και είναι άλλο στυλ, είχες τώρα πριν λίγες μέρες συνεργασία με τον πιτσιρικά τον Στέλιο Κερασίδη σε ένα θρυλικό τραγούδι, το Have Yourself A Merry Little Christmas. Σαν πολλά μας τα ‘πες φέτος (γέλια)…
Ναι, φέτος πήγα σε πολλά διαφορετικά μονοπάτια. Δηλαδή στο ντουέτο με τον Στέλιο, μπορεί κάποιος να φαντάζεται ότι υπήρχε απαίτηση διαχείρισης σε σχέση με το ότι είναι 11 χρονών και ένα παιδί-θαύμα της μουσικής. Κι όμως, αυτό δεν ήταν το ζήτημα. Ο Στέλιος έχει άλλωστε ήδη μερικά χρόνια καριέρας ήδη. Το θέμα ήταν ως προς το τραγούδι, ως προς την δική μου τοποθέτηση γιατί είναι τζαζ μουσική κι εγώ δεν έχω μελετήσει αυτό το είδος. Το μελέτησα πολύ για να βγει το αποτέλεσμα. Μελέτησα κάθε λέξη πώς θα την πω και δεν πήγα στο στούντιο απροετοίμαστη, να το αφήσω στο αυθόρμητο.
Ήταν έξω από τα νερά μου, αλλά μου αρέσει να κάνω και τέτοια πράγματα, κόντρα σε μένα. Και η συνεργασία με την La Zarra και με τον Κερασίδη ήταν βήματα που δεν τα περίμενα, που ήταν πρόκληση για μένα και τα ευχαριστήθηκα πολύ, μέτρησα τον εαυτό μου κι ένιωσα πιο σίγουρη για μένα.
Έχεις βρει όσα ήθελες;
Εγώ από μικρή ήθελα να είμαι ήρεμη, να περνάω καλά και να είμαι σε μια ηρεμία, σε μια νηφαλιότητα. Και ο κύριος λόγος που είμαι ερωτευμένη με τον Βαγγέλη, είναι αυτός. Νιώθω τυχερή που τον βρήκα και με βρήκε και είμαστε σε αυτή τη διαδρομή.
Τι είναι για σένα επανάσταση;
Να μην επιτρέπω στους άλλους να με κοροϊδεύουν μες στα μούτρα μου. Να απαιτώ την ειλικρίνεια από τους ανθρώπους. Όσο δύσκολη κι αν είναι.
Πού πιστεύεις ότι πάμε μετά από δω, από αυτό που λέμε «ζωή»;
Πιστεύω ότι είμαστε μέρος μιας ανακύκλωσης ενέργειας. Σίγουρα, δεν θεωρώ ότι είμαστε τυχαίοι. Κάθε μέρα κάποιος φεύγει και κάποιος έρχεται. Είναι μια αέναη ανταλλαγή ενέργειας σε αυτή την πανέμορφη Γη που θα έπρεπε να την προσέξουμε λίγο περισσότερο
