Νυχτερινό κέντρο «Διυλιστήριο», Ελευσίνα. Βροχή, καπνός, αλκόολ, βαριά λαϊκά τραγούδια και «σκυλάδικα». Ο Σοφοκλής, που τον ενσαρκώνει ο Στάθης Σταμουλακάτος, μετά από 5 χρόνια αδικαιολόγητης απουσίας, επιστρέφει για την κηδεία της μαμάς του, ντυμένος με γυναικεία ρούχα. Αυτή του η απρόσμενη εμφάνιση, δημιουργεί αναστάτωση, νεύρα και φωνές στους δικούς του ανθρώπους.
Για δύο ώρες επι σκηνής εξελίσσεται ένα έργο χωρίς σαφή όρια μεταξύ κωμωδίας και δράματος, που αποτυπώνεται η πραγματικότητα με ωμό ρεαλισμό. Η παράσταση «Κωλόκαιρος» έχει χαρακτήρες οικείους, που μας δείχνουν την πραγματικότητα όπως είναι: με όλη την τραγικότητα και τη γελοιότητά της. Όπως λέει άλλωστε και ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Παλούμπης, «Στον “Κωλόκαιρο” βρήκαμε μια ευκαιρία με τον Αντώνη (σ.σ. Τσιοτσιόπουλο) να μιλήσουμε για θέματα που μας απασχολούν μέσα από μια θεατρική γλώσσα ειλικρινή και ρεαλιστική. Από το κείμενο μέχρι την παράσταση χτίσαμε ένα έργο με τρόπο που πιστεύουμε ότι επικοινωνεί ουσιαστικά και αβίαστα με το σύγχρονο θεατρικό κοινό. Στόχος μας ήταν να θέσουμε ερωτήματα που όπως φάνηκε από την ανταπόκριση των θεατών, προκύπτουν ισχυρά μέσα από την παράσταση και εγείρουν γόνιμους και δημιουργικούς προβληματισμούς».
Εμείς είδαμε την παράσταση, γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, προβληματιστήκαμε, νιώσαμε τον ρεαλισμό της και είδαμε καταστάσεις που θα μπορούσαν να έχουν διαδραματιστεί και στη δική μας επαρχιακή πόλη. Μιλήσαμε με τον ηθοποιό Στάθη Σταμουλακάτο, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση, για τον Σοφοκλή, τον ήρωα που ενσαρκώνει, για τις δυσκολίες της επαρχίας, για το πώς τελικά μπορούμε να βρούμε αποδοχή από μια κοινωνία που θα σε κρίνει είτε είσαι στην Ελευσίνα είτε στην Αθήνα, για την σχέση του με τον Γιάννη Οικονομίδη και για όσα ετοιμάζει αυτό το διάστημα,
Η παράσταση «Κωλόκαιρος», μια από τις πιο επιτυχημένες της προηγούμενης σεζόν, με απανωτά sold-out, επιστρέφει για δεύτερο χρόνο. Ποιές οι σκέψεις και τα συναισθήματα σου;
Τα συναισθήματα μου είναι τα ίδια όπως την πρώτη μέρα που ανέβηκε η παράσταση πέρσι. Έχω τις ίδιες αγωνίες όπως είχα και τότε. Έχω το ίδιο άγχος να πάνε καλά τα πράγματα. Θέλω να έχει ανταπόκριση στον κόσμο, γιατί στο τέλος της μέρας αυτό είναι που μετράει. Η ανταπόκριση του κόσμου. Το να κάνουμε μια παράσταση για εμάς και τους συγγενείς μας, δεν έχει νόημα. Είναι μια παράσταση που αδυμονουσα να ανέβει. Για εμένα ήταν ένας ρόλος πρόκληση.
Πώς λοιπόν προετοιμάστηκες για τον συγκεκριμένο ρόλο;
Ο Σοφοκλής είναι ένας ήρωας στον οποίον δεν μπορούμε να βάλουμε ταμπέλες, γιατί ακόμα και ο ίδιος δεν ξέρει πως να αυτοπροσδιοριστεί. Απλά θέλει να τον δεχτούν έτσι όπως είναι. Δεν ξέρω αν είναι σωστό να βάλουμε μια ταμπέλα, αλλά σίγουρα ο Σοφοκλής είναι ένας άνθρωπος που μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια που έλειπε από την Ελευσίνα, κατάφερε να ξεφύγει από τον παλιό του κόσμο. Το έργο στον βασικό του πυρήνα, μιλάει για την αποδοχή.
Όσοι έχουμε ζήσει στην επαρχία, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε πόσο δύσκολο είναι να βρεις αποδοχή και να εκφραστείς. Μέσα από την ιστορία του Σοφοκλή, βλέπουμε και την άλλη πλευρά, ότι και στην Αθηνα υπάρχουν αντίστοιχες δυσκολίες.
Όπως λέει και ο Σοφοκλής, από την Ελευσίνα μέχρι την Αθήνα, είναι απλά 22 χλμ. Όπου και να πας, είναι τα ίδια σκατά. Δεν αλλάζουν οι νοοτροπίες, είτε είσαι στο βουνό, είτε είσαι στη θάλασσα, είτε είσαι μες στην πόλη. Παντού θα υπάρχουν κάφροι, παντού θα υπάρχουν κακοποιητές, παντού θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αποδεχθούν το διαφορετικό. Ασυζητητί, η επαρχία είναι πέντε σκαλιά πιο πάνω. Ειδικά σε κάποια χωριά της ελληνικής επαρχίας, τα πράγματα είναι φαρ ουέστ. Απέχουμε πολύ ακόμα.
Δεν αλλάζουν οι νοοτροπίες, είτε είσαι στο βουνό, είτε είσαι στη θάλασσα, είτε είσαι μες στην πόλη. Παντού θα υπάρχουν κάφροι, παντού θα υπάρχουν κακοποιητές, παντού θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να αποδεχθούν το διαφορετικό.
Αναδεικνύεται όμως το ερώτημα: την αποδοχή πως θα την βρούμε;
Την αποδοχή θα την βρούμε μόνο παλεύοντας. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο. Θα παλέψεις και στο τέλος μπορεί να σε αποδεχτούν, μπορεί και να μην σε αποδεχτούν. Αλλά παλεύοντας μπορείς να κερδίσεις κάποια πράγματα. Χιλιάδες άνθρωποι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας παλεύουν για την αποδοχή. Παλεύουν για το αυτονόητο. Το λέει και ο Σοφοκλής: «είμαι αυτός που είμαι ρε παιδιά. Αυτό που βλέπετε είμαι».
Είναι ένα έργο με αρκετή ένταση και ανατροπές. Υπάρχει κάποια σκηνή που εσύ ως θεατής ξεχωρίζεις;
Είναι ο τελευταίος μονόλογος του που εξιστορεί τη ζωή του τελευταία πέντε χρόνια. Ο Σοφοκλής επιστρέφει στην Ελευσίνα με έναν συγκεκριμένο σκοπό, τον οποίο δεν θα κάνουμε spoil. Έρχεται να κάνει την επανάστασή του. Και από την στιγμή που τον εγκλωβίζουν, θέλει να πει και την ιστορία. Θέλει να ακουστεί η αλήθεια και να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.
Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετώπισες ενώ ετοιμαζόσουν για τον ρόλο;
Δεν είχα φορέσει ξανά γυναικεία ρούχα. Κατά τη διάρκεια της παράστασης γδύνομαι. Όσο και αν μπορεί να σου φανεί περίεργο, ντρεπόμουν λίγο με αυτη την έκθεση. Γιατί εκτός από την έκθεση που έχω ως ηθοποιός, έπρεπε να εκθέτω και το κορμί μου. Το να γδύνεσαι μπροστά σε 300 άτομα κάθε βράδυ, δεν είναι εύκολο να το ξεπεράσεις. Ξέρεις ότι το κοινό βλέπει τα πάντα, ότι σε κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω. Ένιωθα λίγο περίεργα, δεν ήταν κάτι που το είχα στο τσεπάκι μου. Ακόμα υπάρχει αυτό το αίσθημα της φυσικής ντροπής, αλλά με τον καιρό, γίνεται λιγότερο.
Εκτός από την έκθεση που έχω ως ηθοποιός, στην συγκεκριμένη παράσταση εκθέτω και το κορμί μου. Το να γδύνεσαι μπροστά σε 300 άτομα κάθε βράδυ, δεν είναι εύκολο να το ξεπεράσεις. Ξέρεις ότι το κοινό βλέπει τα πάντα.
Έχετε πάρα πολλές παραστάσεις μέσα στην εβδομάδα και το θέατρο είναι κατάμεστο. Ποια είναι τα σχόλια που λαμβάνετε από τον κόσμο;
Αυτό που συζητούσαμε μεταξύ μας ο θίασος είναι πως την πρώτη χρονιά το target group ήταν πιο κοντά σε εμάς. Τον δεύτερο χρόνο, έχει αρχίσει να έρχεται και κόσμος λίγο μεγαλύτερος, που δεν είναι υποψιασμένος για το τι πρόκειται να δει. Αυτό είναι μια πρόκληση, γιατί οι μεγαλύτερες ηλικίες έχουν γαλουχηθεί διαφορετικά. Είναι αισιόδοξο, αλλά ήταν λίγο περίεργο στην αρχή. Σε αρκετούς αρέσει πάντως.
Πάνω σε τι άλλο δουλεύεις αυτή την περίοδο;
Συμμετέχω σε μια ακόμα παράσταση, τα «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου, που συνεχίζεται για τρίτο χρόνο στο Μικρό Χορν, κάθε Σάββατο απόγευμα. Την ίδια ώρα, συμμετέχω στην τηλεοπτική σειρά «Οι Παγιδευμένοι». Και σιγά σιγά ετοιμαζόμαστε για πρόβες για την νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη.
Άρα κάνεις θέατρο, τηλεόραση και ετοιμάζεσαι και για κινηματογράφο. Πως προλαβαίνεις και τα συνδυάζεις;
Αναγκαστικά βρίσκω αποθέματα (γέλια). Είναι δύσκολο και κουραστικό, αλλά στο κάτω-κάτω αυτό ήθελα να κάνω σε όλη μου την ζωή. Άρα είμαι ευτυχισμένος.
Υπάρχει κάτι που σε οδήγησε να ξεκινήσεις να ασχολείσαι με την υποκριτική;
Δεν ήταν κάτι που είχα πάντα μέσα μου. Πήγαινα κινηματογράφο φανατικά, έβλεπα ταινίες συνέχεια, ήμουν από σινεμά σε σινεμά. Άρχισε να μου αρέσει αυτό που παρακολουθώ. Και έτσι ξεκίνησε.
Ξεκινάς λοιπόν πρόβες για την νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Θες να μας μιλήσεις για τη συνεργασία σας;
Με τον Γιάννη πλέον, δεν υπάρχει αυτό που λέμε σκηνοθέτης και ηθοποιός. Έχει περάσει σε ένα άλλο επίπεδο. Όχι απλά φιλικό, αδελφικό θα έλεγα. Έχουμε μια άλλη σχέση με τον Γιάννη. Ήταν ο άνθρωπος που μου έδωσε τον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία στο σινεμά. Αυτό τα λέει όλα. Έμαθα πάρα πολλά μαζί του και συνεχίζω να μαθαίνω. Θα μπορούσες να το πεις έναν καθοδηγητή, θα μπορούσες να τον πεις πολλά. Εγώ τον λέω μεγάλο μου αδελφό, αυτόν που ποτέ δεν είχα.
Τον Γιάννη Οικονομίδη θα μπορούσες να το πεις καθοδηγητή, θα μπορούσες να τον πεις πολλά. Εγώ τον λέω μεγάλο μου αδελφό, αυτόν που ποτέ δεν είχα.
Και νομίζω ότι στις συνεργασίες, αυτό είναι που κάνει και τη διαφορά εν τέλει.
Καλό είναι να αγαπιέσαι. Υπάρχει και ο επαγγελματισμός, δεν το συζητάω. Αλλά όταν αγαπιέσαι με κάποιον, βγαίνει λίγο καλύτερο.
Όταν κάνεις θέατρο και όταν κάνεις κινηματογράφο, τι διαφορετικό παίρνεις από το κάθε είδος;
Δανείζομαι κάτι που έχει ειπωθεί. Το θέατρο είναι η γυναίκα μου και ο κινηματογράφος είναι η ερωμένη μου.
Μου είπες ότι κάνεις αυτό που αγαπάς. Υπάρχουν στιγμές που χρειάζεσαι διέξοδο διαφυγής; Και αν ναι, που την βρίσκεις;
Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με κάτι που δεν περίμενα ότι θα μου αρέσει. Το ξεκίνησα μέσα στην καραντίνα. Μπορει να σου φανεί παράξενο, αλλά εμένα μου αρέσει να χτίζω. Ασχολούμαι με τις οικοδομικές εργασίες στο σπίτι μου. Και ανακαλύπτω ότι μου αρέσει πολύ αυτό. Είναι μια ωραία διέξοδος που έχω και σκοπεύω να την κρατήσω. Μου αρέσουν και τα ταξίδια σαφώς, αλλά σε αυτό βρήκα την ηρεμία.
Info παράστασης
Κωλόκαιρος, του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Θέατρο Χώρα, Αμοργού 18-20, Κυψέλη
Παίζουν: Στάθης Σταμουλακάτος, Θάνος Αλεξίου, Βασιλική Διαλυνά, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος
Έως 17/12. Εισιτήρια και περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.
