Αν κάπως μπορούσαμε να ορίσουμε τι σημαίνει μια δυναμική θεατρική χρονιά, θα μπορούσαμε να κάνουμε μια αναδρομή στις τελευταίες 365 (και κάτι παραπάνω) μέρες της Νάνσυς Μπούκλη. Πέρυσι περιοδεία σε όλη τη Ελλάδα με τον «Προμηθέα» του Μπινιάρη και το χειμώνα «Κατάστρωμα Α’» του Κουτλή, συν-σκηνοθεσία (με την Τζορτζίνα Λιόση) στο κείμενο του Φιλίππου «Κάποιος μιλάει μόνος του, κρατώντας ένα ποτήρι γάλα», παράσταση στην οποία έπαιζαν οι ίδιες και θα είναι και στο πρόγραμμα της φετινής σεζόν στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», και το ανέβασμα του «Μισάνθρωπου» από τον Στάιν. Το φετινό καλοκαίρι τη βρίσκει στα «Βατράχια», σε σκηνοθεσία της Έφης Μπίρμπα. Αυτή μάλιστα θα είναι η πρώτη παράσταση που θα ανεβάσει στο θέατρο της Επιδαύρου η σκηνοθέτρια (28-29/7).
Ανάμεσα σε πρόβες και μετακινήσεις (τα «Βατράχια» κάνουν πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη) μιλήσαμε με την ηθοποιό για το αν η ομορφιά της τέχνης μπορεί τελικά να σώσει τον κόσμο, την ανάγκη να μας δίνουν οι συνοδοιπόροι μας στη ζωή αυτά τα δύο-τρία λόγια που χρειαζόμαστε για να γυροφέρνουν στην καρδιά μας, αλλά και χρηστικά tips για να την παλεύεις σε μια καλοκαιρινή περιοδεία. Ιδανικά, για τη συγκεκριμένη συνέντευξη, βάζετε να παίζει το «Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα» του Pan Pan (πού να ψάχνετε να ανοίγετε νέο tab τώρα, σας έχουμε το κομμάτι έτοιμο ακριβώς από κάτω).
Εντάξει, σίγουρα υπάρχουν και πιο σοβαρά θέματα για να ξεκινήσουμε, αλλά πόσο γαμάτο να κατεβαίνει ένας θεός στον Άδη για να φέρει πίσω έναν ποιητή! Εσύ αν μπορούσες να φέρεις πίσω ένα «σπουδαίο» άτομο για να σώσει με την ομορφιά της τέχνης του τον κόσμο, ποιο θα επέλεγες;
Σωστά! Στην Αρχαία Ελλάδα οι δυνατότητες των θεών ήταν απεριόριστες! Όπως αυτή σ’ αυτό το έργο, όπου ο Διόνυσος κατεβαίνει στον Άδη για να φέρει πίσω τον Ευριπίδη. Εγώ, ενώ εκτιμώ και ανατρέχω συνέχεια στο έργο των παλαιότερων, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω έναν σπουδαίο καλλιτέχνη που θα ήθελα να ξαναϋπάρξει. Επίσης, σε αυτή την εποχή, μπορεί τελικά να μην «έσωζε» τον κόσμο και πάλι να τον καταλαβαίναμε μεταγενέστερα.
Βέβαια, οι αρχαίοι είχαν κάπως ανοιχτή τη διαδρομή και την επικοινωνία με τον Κάτω Κόσμο. Ήταν λίγο σαν δρομολόγιο του μετρό. Αν μπορούσες να μεταφράσεις αυτή την κάθοδο σε μια αγαπημένη σου βόλτα ή ταξίδι, ποια θα ήταν;
Όντως, ό,τι ήθελαν να συζητήσουν ή να αλλάξουν, πήγαιναν στον Κάτω Κόσμο και έβρισκαν τις λύσεις. Αυτή η κάθοδος είχε κάτι συμβολικό και μόνο έτσι μπορώ να το πάρω κι εγώ. Όταν έχω λοιπόν τον χρόνο και τον χώρο να εμβαθύνω σε δικά μου άλυτα ερωτήματα, κάνω το ταξίδι στη μνήμη και στις ρίζες μου, στον τόπο και στον τρόπο που μεγάλωσα και σιγά σιγά φτάνω στο τώρα.
Ποιο ήταν το πιο πρόσφατο «ταξίδι» στις ρίζες σου και τι ανέσυρε η μνήμη σου από εκεί;
Μου αρέσει να θυμάμαι που και πως μεγάλωσα, ποιους ανθρώπους έχω συναντήσει μέχρι τώρα στη ζωή μου, τι κρατώ απ’ όλα αυτά, και τι χρειάζεται να αφήσω πίσω. Ας πούμε πως το πιο πρόσφατο «ταξίδι», ήταν το πρωί που έφευγα από το αεροδρόμιο για τη Θεσσαλονίκη λόγω της παράστασης, είδα μια γιαγιά με τον εγγονό της και θυμήθηκα πως κι εγώ έχω κάνει ένα αξέχαστο ταξίδι στον Καναδά με την γιαγιά μου.
Τι σημαίνει για μια ηθοποιό να συμμετέχει στην πρώτη παράσταση μιας σκηνοθέτριας στην Επίδαυρο; Δημιουργεί μια αίσθηση καθήκοντος; Ενεργοποιεί εντονότερα τους μηχανισμούς της συλλογικής προσπάθειας μέσα στο θίασο; Είναι σαν ένα οποιοδήποτε άλλο ανέβασμα;
Με την Έφη συνεργαζόμαστε πρώτη φορά, οπότε δεν είχα στο νου μου τόσο ότι ήταν η πρώτη της Επίδαυρος, όσο πως ήταν και μια διαδικασία γνωριμίας μεταξύ μας.
Οι παραστάσεις της Μπίρμπα είναι απαιτητικές ως προς τη σωματική ερμηνεία των ηθοποιών. Θα το δούμε και στα «Βατράχια»; Θα «υποφέρετε» σωματικά στην σκηνή;
Το απαιτητικό δεν σημαίνει απαραίτητα και ανυπόφορο! Τουλάχιστον όχι για μένα. Θέλω να πω πως δεν θα ήθελα να φτάνω ποτέ σε σημείο να υποφέρω πουθενά! Οπότε στη σκηνή θα δείτε όντως μια παράσταση που έχει ως βάση τη σωματική λειτουργία μας, αλλά με ευχαρίστηση.
Τα «Βατράχια» είναι μια κωμωδία με DNA τραγωδίας. Τελικά το πιο δύσκολο είναι να μιλάμε για τα πιο σοβαρά και ζόρικα θέματα με αστείο τρόπο;
Δεν ξέρω αν είναι πιο δύσκολο ή πιο εύκολο, πολλές φορές πάντως όταν κάτι μας ζορίζει συναισθηματικά, κάνουμε χιούμορ για να το ξορκίσουμε. Είναι πολύ άμεση και φυσική αντίδραση. Εγώ σίγουρα το κάνω συχνά στη ζωή μου.
Ποια φράση του κειμένου σε έχει συγκινήσει και γιατί;
Ο Ξανθίας πριν αποχωριστούν με τον Διόνυσο του λέει: «Πριν φύγεις πες μου κάτι. Δυο λόγια που να μπορώ να γυροφέρνω στην καρδιά μου».
Η καθημερινότητα μιας περιοδείας ποια είναι; Νιώθεις κάποια στιγμή ότι θα ήθελες να βλέπεις κάπως λιγότερο τους συναδέλφους και τους συνεργάτες;
Ταξιδεύουμε συνήθως όλοι μαζί και όταν φτάνουμε στον προορισμό μας τρώμε ή ξεκουραζόμαστε πριν την παράσταση και μετά την παράσταση μπορεί να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Εγώ αποζητώ να έχω και χρόνο για τον εαυτό μου μέσα στην ημέρα για να ξεκουράζομαι, αλλά και για να νιώθω λίγο «σπίτι».
Υπάρχουν tips για να την παλέψεις με την κούραση και τις συνεχείς μετακινήσεις σε μια περιοδεία;
Ο ύπνος με βοηθάει εμένα πολύ, κοιμάμαι και το μεσημέρι στις περιοδείες, πράγμα που στην Αθήνα δεν κάνω ποτέ!
Ποιο είναι το τελευταίο κομμάτι που streamαρες;
Pan Pan, «Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα».
Πού ήταν η πιο πρόσφατη βουτιά που έκανες;
Δεν έχω ακόμη βουτήξει στην θάλασσα οπότε, εδώ.
Στις σελίδες ποιου βιβλίου έχει ξεμείνει λίγη άμμος από την παραλία;
Σίγουρα σε σταυρόλεξο!
Info: «Βατράχια» του Αριστοφάνη. Ανοιχτό Θέατρο Συκεών “Μάνος Κατράκης” (Θεσ/νικη) 19-20/7, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου 28-29/7 και στη συνέχεια σε περιοδεία στην Ελλάδα.
