Την αφορά να είναι παρούσα στη ζωή της. Την αφορά όπου εμφανίζεται να δίνει ένα κομμάτι από την ψυχή της στο κοινό της. Η Αλέξια δεν βλέπει ποτέ τη μουσική ως business, δεν την αφορά να είναι της μόδας. Για να μπορεί να ανήκει στον εαυτό της (όπως λέει στην κουβέντα μας). “Η ψυχή μου αποφασίζει και φυσικά η φωνή μου ” λέει στη συνέντευξη μας με αφορμή τη μια και μοναδική βραδιά στο Roof Stage του Gazarte.

Εκεί θα τραγουδήσει με το αυθεντικό ηχόχρωμα και το δικό της χαρακτηριστικό phrasing κομμάτια από τον από τον ιστορικό πια δίσκο της, «In a Jazz Mood», στον οποίο συμμετέχουν οι θρύλοι Chick Corea και John Patitucci. Η βραδιά στο Gazarte είναι μια εξέλιξη του δίσκου της, θα έχει στοιχεία αυτοσχεδιασμού, impromptu, “θέλω να βιώσουμε συλλογικά μια εμπειρία” αναφέρει.

Όσοι την έχουμε δει στο Athens Jazz στην Τεχνόπολη (και ήμασταν 5,500 άνθρωποι) και με το El Sistema Greece στη χριστουγεννιάτικη τζαζ συναυλία στο ΚΠΙΣΝ, ξέρουμε πόσο θεραπευτική είναι η φωνή της (δεν έχουμε ακούσει πολλές ερμηνεύτριες που η φωνή τους εκτείνεται σε τρείς οκτάβες). Γιατί δεν την βλέπουμε πιο συχνά σε live; “Η Ελλάδα είναι ένα από τα σπίτια μου, την αγαπώ, αλλά θέλω να υπάρχουν πάντα οι σωστές προϋποθέσεις για να εμφανιστώ κάπου. Χρειάζοντια οι σωστοί συνεργάτες με τους οποίους θα υπάρχει σύμπνοια οι οποίοι να μπορούν να προτείνουν τους κατάλληλους χώρους που θα μου ταιριάζουν. Θέλω να με εκφράζουν όλα, για να μπορέσει η Μουσική και η Φωνή να ρέει αφού η ψυχή θα είναι ήσυχη και θα νοιώθει ασφαλής”.

Μου λέει με την αναγνωρίσιμη φωνή της ότι θεωρεί τον πολιτισμό ανθρώπινο δικαίωμα και ότι εργάζεται τα τελευταία χρόνια για να κάνει ένα conceptual πολιτιστικό πρότζεκτ, πραγματικά πρωτοποριακό, αρχίζοντας με το Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης και τη συλλογή με Κυπριακές αρχαιότητες. Πρόκειται για μια σειρά με φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς σε μουσεία παγκοσμίως, όπου φιλοξενούνται Κυπριακές αρχαιότητες. Αυτό είναι ένα απο τα conceptual πρότζεκτς που ετοιμάζει.

Την ρωτώ αν πιστεύει ότι το μαζικό κοινό γνωρίζει πόσο εκπληκτική ερμηνεύτρια της τζαζ είναι (έχει κάνει πολυετείς σπουδές κυρίως jazz στο φημισμένο αμερικανικό μουσικό κολέγιο Berkleee College of Music της Βοστώνης) . Γελάει. “Μπορεί να μην ήσουν καν γεννημένη όταν τραγούδησα τζαζ στην Αθήνα για πρώτη φορά, στα Εξάρχεια ήταν, στο Dada. Παρόλο που δεν είχα προετοιμάσει το κοινό με στρατηγική και μάρκετιγκ, το ένιωσα και το έκανα, αυτό που συνέβη ήταν κοσμοσυρροή. Νιώθω πάντα την εκτίμηση, την αποδοχή και την υποστήριξη του κοινού”. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας κι ακούστε τα «Κλασσικά» της με τον Κώστα Καπνίση.

Μπορεί για ώρες να διηγείται πιο προσωπικές ιστορίες από τη συνεργασία της με τον Μίκη Θεοδωράκη για τον δίσκο του ’98 «Αλέξια – Μίκης Θεοδωράκης» στον οποίο ερμήνευσε τραγούδια του μεγάλου συνθέτη . Λέει ότι ο Μίκης Θεοδωράκης αγαπούσε τους πειραματισμούς και τους αυτοσχεδιασμούς της -μπορείτε να ακούσετε και το ντουέτο τους βασισμένο στον αυτοσχεδιασμό που υπάρχει στον διπλό της δίσκο σε μουσική του Μίκη- κι ότι πάντα έκανε μια επίσκεψη στο σπίτι του όποτε ερχόταν από το Λος Άντζελες στην Αθήνα.

Η Αλέξια είναι ακτιβίστρια. Αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πιστεύει ότι οι άνθρωποι πρέπει να εκπληρώνουν τα όνειρα και τις επιθυμίες τους. “Σχεδίασα ειδικά εργαστήρια και δούλεψα για αρκετά χρόνια σε στέγες που φιλοξενούνται ευάλωτες ομάδες εφήβων, μεταξύ άλλων και τα ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά πρόσφυγες, έχω κάνει μια μεγάλη συναυλία στην τάφρο των Ενετικών τειχών της Λευκωσίας μαζί με αιτήτριες και αιτητές ασύλου, σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗE UNHCR και με τα Υπουργεία Εσωτερικών και Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, στο οποίο υπάγεται το Γραφείο Ευημερίας που είχε την ευθύνη των ασυνοδεύτων, τιμώντας και αναγνωρίζοντας έτσι τις κοινότητες των προσφύγων από Δυτική και Ανατολική Αφρική. Είμαι και εγώ πρόσφυγας, δεν το ξεχνώ ποτέ. Γεννήθηκα στην Αμμόχωστο, είμαι εκτοπισμένη και αυτές οι πράξεις, αυτά τα projects, μαζί με την δημιουργία μουσικής, τραγουδιών και στίχων αλλά και βίντεο, με βοηθούν να θεραπεύω το τραύμα μου, με το να βρίσκομαι στην υπηρεσία της Ανθρωπότητας. Να γίνομαι πιο καλή με έμενα αλλά και με το όλον. Η πληγή μου δεν συνεχίζει να μολύνεται, αλλά γίνεται κάτι ωφέλιμο για την ανθρωπότητα. Νιώθω την επιθυμία να συμπαρίσταμαι σε όσους έχουν ανάγκη. Είναι τεράστια ευλογία για εμένα και τιμή να καταφέρω να εμπνεύσω τα παιδιά αυτά. Μαζί με την Βαλεντίνα Καραντώνη σχεδιάσαμε εργαστήρια σε στέγες που φιλοξενούνται ευάλωτες ομάδες εφήβων μεταξύ άλλων και τα ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά πρόσφυγες. Για να αισθάνονται ότι ανήκουν κάπου“.

Μιλάμε και για τη μέθοδό της, το Re-bE που εφαρμόζεται στα σχολεία όλων των βαθμίδων, στην Κύπρο. Το Re-bE απευθύνεται σε όλους, ανεξαρτήτως μουσικών δεξιοτήτων ή κλίσης, ηλικίας, φύλου, γλώσσας, κοινωνικοοικονομικής κατάστασης, εθνότητας, θρησκείας και επιπέδου εκπαίδευσης. Το διαδικτυακό ραδιόφωνο Re-bE (Re-bE Radio) παρέχει υπηρεσίες επιλογής μουσικής (playlists) μέσα από συνεχή ροή (streaming), με ειδική επιμέλεια (curated) από την Αλέξια Βασιλείου τρεις φορές στη διάρκεια του σχολικού χρόνου μέσα στην ημέρα (κατά την προσέλευση των παιδιών πριν από την έναρξη των μαθημάτων, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος και κατά την αποχώρηση όλων από τον σχολικό χώρο το μεσημέρι).

“Μαζί με την Βαλεντίνα που με βοηθά ουσιαστικά το δουλεύω εδώ και δέκα χρόνια. Στα σχολεία τα παιδιά ακούν μουσική που δεν παίζουν τα ραδιόφωνα, με σκοπό την καλλιέργεια τους, τη διάδοσή της μουσικής ποιότητας και τη δημιουργία καινούργιων ακροατηρίων. Από όπερα και τζαζ μέχρι έθνικ και τη μουσική του Μίκη. Υπάρχει και κατηγορία για γυναίκες συνθέτριες σε όλα τα είδη και ντόπιων μουσικών συνθετών. Η κάθε λίστα μου παίρνει και ένα μήνα για να την ολοκληρώσω. Θέλω να το φέρω και στην Ελλάδα το εκπαιδευτικό πολιτιστικό πρόγραμμά μου για μια κοινωνική αλλαγή. Για να γίνει η μουσική προσβάσιμη σε όλους και να δημιουργήσουμε και το ακροατήριο. Όλα τα ραδιόφωνα πλέον παίζουν το ίδιο. Υπάρχει ένας φασισμός κατά της μουσικής. Το οφείλω στους μουσικούς να κάνω κάτι. Η μουσική μας ενώνει και μας θεραπεύει”. Η μοναδική οικονομική υποστήριξη για την υλοποίποιηση του προγράμματος ήταν από μια σημαντική Ελληνίδα στην Αμερική. Την Κέλλυ Βλαχάκη-Χάνκς.

Πριν κλείσουμε το τηλέφωνο, η Αλέξια που συνέθλιψε τον πληθυντικό ευγενείας ζητώντας την οικειότητα του ενικού, λέει ότι ανυπομονεί να αποκτήσουμε μια κοινή μνήμη με το live της Πέμπτης που δεν θα μπορεί να επαναληφθεί, αφού θα δημιουργηθεί in situ. Η ενέργεια του κοινού, θα καθοδηγήσει και θα καθορίσει την κατεύθυνση της εξέλιξης της παράστασης. Κλείνωντας το τηλέφωνο μου έχει μείνει η αίσθηση ότι η Αλέξια είναι μια ερμηνεύτρια που δεν ζητά το θαυμασμό μας, την αποθέωση αλλά αποζητά τη σύνδεση. Θέλει να γίνουμε όλοι μια παρέα και να περάσουμε όμορφα, με ουσία, θέλει να κάνει την καρδιά μας λίγο πιο ελαφριά. “Να ξέρεις ότι η πραγματική τζαζ είναι πάντα καινούργια, ενδιαφέρουσα, εμπνέει και μας φέρνει κάθε φορά πιο κοντά στην αυθεντική μας φύση. Είναι η μουσική που μας φέρνει κοντά” . Tην Πέμπτη 29 Ιουνίου θα ζήσουμε μια μοναδική εμπειρία στο Roof Stage του gazarte.

Info: «In a Jazz Mood», Πέμπτη 29 Ιουνιού, Gazarte Roof Stage. Ώρα έναρξης: 21:30. Εισιτήρια εδώ.

Συντελεστές:

Φωνή & Σύλληψη | Αλέξια Βασιλείου

Πιάνο | Γιώργος Μορφίτης

Ηλεκτρικό Μπάσο | Γιώργος Παλαμιώτης

Μπάσο | Αλέξης Δελής

Ενορχηστρώσεις | Αλέξια Βασιλείου, Antoni Donchev, Peter Massink, Chick Corea, Γιώργος Μορφίτης

Παραγωγός & Καλλιτεχνική Διεύθυνση για την Αλέξια Βασιλείου | Βαλεντίνα Καραντώνη