Κυκλοφόρησαν κάτι παραμύθια και καλά πώς θα είναι η Θεσσαλονίκη σε εκατό χρόνια. Κοιτάμε τις φωτογραφίες με κάτι σαρμαδάκια να πετάνε στους δρόμους και γελάμε. Καμία σχέση. Σας δουλεύουνε. Πού το ξέρω; Σας μιλάω από τα εκατό χρόνια μπροστά. Από το μέλλον, για. Εμείς επειδή είμαστε προχωρημένοι μπορούμε και πηγαίνουμε πίσω και βλέπουμε τα χάλια σας. Εσείς δεν μπορείτε να πάτε μπροστά αφού. Γι’ αυτό σας λένε βλακείες κι εσείς τα πιστεύετε.
Άιντε λοιπόν να σας ανοίξουμε τα μάτια με μια ξενάγηση στο μέλλον. Βάλτε ζώνες και φύγαμε. Το ζώνες δεν το λέω τυχαία. Η πόλη μας, η Σαλονίκη μας, έχει αλλάξει πολύ από αυτά που ξέρατε. Εσάς το πρόβλημά σας ήταν το μετρό και κάνατε πλάκες και χικ μικ. Μάλιστα. Για να μαθαίνετε τώρα, το μετρό φτιάχτηκε. Αλλά σε δύο χρόνια το καταργήσαμε. Στις στοές ανοίξανε κουτούκια πολύ ατμοσφαιρικά. Γιατί το καταργήσαμε; Γιατί φτιάξαμε τα εναέρια. Τα πάντα εναέρια γίνανε. Ας πούμε, το Αστικό δεν περνάει από Εγνατία, περνάει από πάνω, ανεβαίνει από Βαρδάρι και πάει μέχρι Καλαμαριά αεράτο. Αλλά εννοείται ότι και τα αμάξια έχουν γίνει εναέρια και πετάνε κι αυτά. Οπότε ναι, τα μεσημέρια έχουμε ένα ψιλοκυκλοφοριακό στον αέρα, δε θέλαμε η πόλη να χάσει το χαρακτήρα της. Ειδικά άμα πάθει κάνα φουίτ το εναέριο Αστικό, κλάφτα. Ευτυχώς όμως υπάρχουν πολλές εναλλακτικές. Υπάρχουν ας πούμε εναέρια πεζοδρόμια που τσουλάνε. Πώς έχετε εσείς εκείνες τις αργοκουρούτες στα αεροδρόμια; Τέτοια. Αυτά όμως είναι για να πηγαίνεις χαλαρά, μερικά έχουν και τραπεζάκια και καρέκλες και πίνεις καφέ και πας. Άμα βιάζεσαι παίρνεις τον εναέριο περιφερειακό πεζόδρομο ταχείας κυκλοφορίας (με εισιτήριο, εννοείται) και πάς όπου θες. Όταν λέω όπου θες, μιλάμε μπαίνεις Καλοχώρι και βγαίνεις Μουδανιά και Σάρτη. Σε πάει θάλασσα κατευθείαν. Με το μαγιό και το πεσκίρι στο χέρι μπαίνεις.
Τα άλλα χαζά είναι αυτά που γράφουνε για την παραλία. Έχει φωτογραφίες με κάτι σεφερτάσια για σπίτια. Θα σου πω εγώ πως φτιάξαμε την παραλία να τρελαθείς γκαρντάσι. Λένε παλιά πως είχε λίγη μπόχα ο Θερμαϊκός. Δεν ξέρω, αυτά δεν υπάρχουνε τώρα. Πάνε πολλά χρόνια που μπαζώσαμε τη θάλασσα και την παραλία, όπως ήτανε τη σηκώσαμε και την πήγαμε μέσα. Όλα, Λευκός Πύργος, ΟΤΕ, Έκθεση, Ομπρέλες, πάρκα, καφετέριες πήγανε κάνα δυο χιλιόμετρα μέσα. Αυτό που λέμε τώρα εμείς Νέα Νέα Παραλία. Και είναι τζάμι. Αυτό που έμεινε άδειο το φτιάξαμε γήπεδο της Παοκάρας κι έτσι τώρα από το Λευκό τον Πύργο από τη μια έχει θέα τη θάλασσα και από την άλλη το γήπεδο. Δηλαδή τι μπορεί να θες παραπάνω; Να ‘ναι καλά ο Ιβάν ο Τρίτος, ο τρισέγγονος του Μεγάλου. Να σας πω και το άλλο: ο Βιεϊρίνια ακόμη παίζει μπάλα. Δεν ξέρω πως γίνεται, αλλά παίζει. Κανείς δεν έχει τολμήσει να του πει να τα παρατήσει.
Πιο κάτω τώρα, τέρμα στην Παλιά Νέα Παραλία φτιάχτηκε, φιλαράκι, η Μπουγατσέιλαντ το καμάρι της πόλης. Το μεγαλύτερο ψυχαγωγικό πάρκο της Ευρώπης όπου έρχονται από τα πέρατα του κόσμου οικογένειες, να ανεβαίνουν τα παιδάκια στη Μεγάλη Περιστρεφόμενη Μπουγάτσα, να κρεμιούνται από τα Φύλλα που Ανοιγοκλείνουν ή να βουτάνε στην μεγάλη Πισίνα με Κρέμα, να πέφτουν στη Νεροτσουλήθρα Κακάο, να μπαίνουν στη Μπουγάτσα του Τρόμου και φυσικά να τρώνε μπουγάτσα σε τριάντα διαφορετικά κιόσκια, καθένα με τη σπεσιαλιτέ του, με τυρί, με κιμά, με πατσά, με ό,τι θες. Καλά, εννοείται ότι έρχονται και ζευγάρια και ετοιμόγαμοι που κρύβουν το δαχτυλίδι στην κρέμα και ρομαντικοί γιαπωνέζοι που χαρίζουν μπουγατσένιες καρδιές και μπουγατσαρκουδάκια στο ταίρι τους του Αγίου Βαλεντίνου.
Θεσσαλονίκη θα σημαίνει και τότε, Πολιτισμός (μπίτσες!)
Πήγαμε μπροστά. Αλλά δεν ξεχνάμε την ιστορία μας. Αυτές τις μέρες εγκαινιάστηκε το υπερσύγχρονο Μουσείο Πολιτικής Ιστορίας. Πάνε εκεί να δεις τι γίνεται. Στη Θεσσαλονίκη έχουμε τα πάντα. Όλο το Μουσείο είναι αφιερωμένο στους πολιτικούς που άφησαν τα χνάρια τους και τα χρέη μας, στην πόλη. Εκεί βλέπεις ολογράμματα από τους πάντες. Βλέπεις εκεί ολοζώντανα, που λέει ο λόγος, τους πολιτικούς στις πιο χαρακτηριστικές πόζες της ζωής τους. Άλλος είναι ντυμένος Ζορρό, άλλος ντυμένος Κοκκινοσκουφίτσα, άλλος σουφρώνει κάτι επιδοτήσεις, άλλος είναι σε μια σκάφη και ξεπλένει λεφτά, άλλος τα ξύνει, άλλος σβήνει τα χρέη του ΠΑΟΚ, άλλος τρώει κοντοσούβλι, κατάλαβες; Έχουμε ζωντανή ιστορία να βλέπεις να μαθαίνεις πως φτάσαμε εδώ και γιατί χρωστάμε ακόμα. Στο Μουσείο να σας το πω κι αυτό, ακούγεται μόνο σοβαρή μουσική από την εποχή σας. Βασικά παίζει τους τρεις μεγάλους κλασικούς (Καρρά, Τερζή, ΖαΜε) και σπάνιες ηχογραφήσεις του Πόλυ Κερμανίδη. Τώρα να σας το πω κι αυτό να ησυχάσετε, εμείς άλλους πολιτικούς στη Θεσσαλονίκη, δεν έχουμε. Βάζουμε τεχνητή νοημοσύνη στο αυτόματο και κυβερνάει κι εμείς αράζουμε. Αυτό θα πει μέλλον. Απλά τώρα τελευταία επειδή είναι ελληνική πατέντα έχει μάθει και κάνει λαμογιές ακόμη κι η τεχνητή. Προχτές πιάσανε ένα ρομπότ που έπαιρνε μίζες. Δε βαριέσαι, μέχρι να γίνουν εξπέρ σαν τους παλιούς έχουμε χρόνια μπροστά μας…
Σας έλεγα πριν για τα εναέρια κόλπα που φτιάξαμε. Όλη η καλή κοινωνία έχει μεταφερθεί σε εναέριες βίλες, ενώ με τον εναέριο περιφερειακό έχουν γίνει ένα με την πόλη από Κουφάλια μέχρι Σουρωτή όλα τα προάστια. Από κάτω όμως τι γίνεται; Πρώτα τα καλά νέα: ακόμα πάμε Βαρδάρι για κάνα μπουφανάκι, Μοδιάνο για μεζέδες, Ναυαρίνου για κρέπα. Αυτά είναι όπως τα ξέρετε. Αυτά, φιλαράκια, ό,τι και να γίνει δεν θα τα αλλάξουμε ποτέ. Κι όποιος δεν τα έχει ζήσει μαζί με ηλιοβασίλεμα στα Κάστρα, τζάμπα ζει. Επίσης, σημειώστε κι αυτό. Εκεί στα ψηλά, η Θεσσαλονίκη είναι πεντακάθαρη. Δε βλέπεις το παραμικρό σκουπιδάκι στον αέρα. Αφού όμως όλο το κέντρο είναι εναέριο, τι παίζει από κάτω; Εδώ τώρα, δε θέλω να στεναχωρήσω κανέναν αλλά πρέπει να πούμε και αλήθειες. Να σας προετοιμάσουμε κιόλας. Λοιπόν, το ξέρετε από τώρα, δηλαδή από τότε, εκατό χρόνια πίσω, ότι εκεί κάτω στην ντεμέκ πρωτεύουσα δεν υπάρχει μέλλον. Μην το πείτε ότι το μάθατε από μένα και μη ρωτάτε γιατί, αλλά σε κάποια φάση άρχισε η Μου Μου. Η μεγάλη μετανάστευση. Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Οι αθηνέζοι δεν άντεχαν άλλο την πόλη τους και άρχισε το όπου φύγει φύγει. Μιλάμε όλοι όμως. Μόνο οι γέροι στο Ζάππειο και ο Δρομέας μείνανε. Εντάξει, πήγανε και σε νησιά και εξωτερικό αλλά οι περισσότεροι ήρθαν εδώ. Κατά βάθος κάθε αθηνέζος από πάντα ήθελε να ζήσει εδώ. Κι επειδή εμείς είμαστε κιμπάρηδες τους καλοδεχτήκαμε και τους βάλαμε να ζήσουν στο παλιό κέντρο από κάτω μας. Μια χαρά είναι οι πολυκατοικίες νεότατες ακόμη. Χαμουτζήδες ήτανε για, πού να τους βάλουμε; Στο Πανόραμα;
Εντάξει στην αρχή είχαμε ζητήματα. Εμείς από πάνω αυτοί από κάτω, καταλαβαίνετε. Τόσα είχαμε τραβήξει ρε φιλαράκια από αυτούς. Έπρεπε να περάσουν διακόσια χρόνια κράτος για να αρχίσουμε να παίρνουμε πρωταθλήματα, το διανοείσαι; Μη σε πω για όλα τα άλλα. Λοιπόν εντάξει, τα πρώτα χρόνια γινόντουσαν κάποια έκτροπα ας πούμε. Τώρα άμα βλέπεις το τσινάρι από κάτω, ε, κάτι θα σου ‘ρθει να του πετάξεις. Περασμένα ξεχασμένα αλλά τα πρώτα χρόνια ήτανε λίγο ζόρικα. Κάθε λίγο και λιγάκι τους καταβρέχανε τα πίτσικα και συνήθως δεν ήταν κακάο. Είδαμε και πάθαμε να το κόψουμε αυτό. Κατά τα άλλα όμως τους φερθήκαμε πολύ καλά. Φροντίσαμε να υπάρχει ειδικό μάθημα για τα χαμουτζάκια στα σχολεία, να μαθαίνουν να μιλάνε σωστά, να ξέρουν τι θα πει καλαμάκι, τι είναι το σάντουιτς, πού βάζουμε την αλοιφή στο τοστάκι, τι ρετσίνα πίνεις μετά το χανγκόβερ, να μπορούν να παραγγέλνουν άμα μεγαλώσουν, να ξέρουν τι θα πει Θεσσαλονίκη, αλλιώς πώς θα ζήσουν; Και μπορούν ελεύθερα μετά τον ΠΑΟΚ να έχουν μια δεύτερη ομάδα από τις μικρές, ολυμπιακούς και τέτοια.
Γκαρντάσια μου, πολλά έχουν γίνει αυτά τα εκατό χρόνια. Πάντα ήμασταν μπροστά στη Θαλλά τώρα έχουμε ξεφύγει. Κι όσο για σας αθηνέζοι και λοιποί, μην έχετε κανένα γκαϊλέ. Εκατό χρόνια είναι θα περάσουν και μετά θα ΄ρθείτε εδώ και θα μάθετε να ζείτε σαν άνθρωποι. Υπομονή!
Illustration: Πέγκυ Δαδάκη
