Παπανδρέου – Παπανδρέου! Ζούμε φοβερές μέρες. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Μοιάζει σαν η ιστορία να κάνει μια πιρουέτα εφάμιλλη με εκείνες του Ιωάννη στα ντουζένια του. Ζούμε κάτι ανεπανάληπτο. Εντάξει, βγήκε κόσμος στους δρόμους με το γιούρο του 2004, οκέι και με την Παπαρίζου το 2005 υπήρχε ένας ενθουσιασμός, άντε κι όταν έγινε ο Προκόπης Παυλόπουλος πρόεδρος υπήρχε μια ανάταση. Αλλά αυτό που γίνεται τώρα δεν έχει προηγούμενο. Για να βρούμε κάτι παρόμοιο πρέπει να ταξιδέψουμε πολύ πίσω στο χρόνο. Να πάμε πίσω στην εποχή που ένα επώνυμο αρκούσε για να βγάλει τους μισούς και βάλε Έλληνες να κορνάρουν στο δρόμο. Ε, λοιπόν μόνο έτσι μπορούσε να γίνει η αλλαγή reloaded.
Μόνο έτσι μπορούσε να ξυπνήσει επιτέλους ο κόσμος και να αλλάξουν όλα από τη μια στιγμή στην άλλη. Ένα πράσινο τσουνάμι χαράς διατρέχει τη χώρα απ’ άκρη σε άκρη. Και η ελπίδα απέκτησε επιτέλους πάλι επώνυμο. Εκείνο το ίδιο, το παλιό: ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος ούτε τρόπος. Αυτό το όνομα είναι η μάρκα που έκανε το φλιπεράκι της Ιστορίας να πάρει επιτέλους μπροστά και να αναβοσβήνει σαν τρελό τα φωτάκια του. Αλλά επειδή τα γεγονότα τρέχουν και αφού έλαχε σε εμάς αποκλειστικά η μεγάλη ευθύνη να σας αποκαλύψουμε τα πάντα, μη χάνουμε καιρό.
Όλα ξεκίνησαν το περασμένο σαββατόβραδο. Ο κυρ Στέφανος είχε πάει για την καθιερωμένη του βόλτα στα χρονοντούλαπα της ιστορίας. Δεν ήξερε γιατί αλλά η ψυχή του γαλήνευε εκεί μέσα. Όταν ξαναγύρισε στο ΠΑΣΟΚ ήταν το μόνο πόστο που μπορούσαν να του δώσουν. Επιστάτης χρονοντούλαπου. Δεν τους κρατούσε κακία. Πάλι καλά που τον δέχτηκαν. Δεν έπρεπε να κάνει το
μοιραίο λάθος να πάει στο Σύριζα. Εκεί ήταν πάντα ο θείος που προσπαθεί να πιάσει κουβέντα με τη νεολαία. Δεν έπιασε ποτέ κουβέντα και κάποια στιγμή του την έδωσε κι έφυγε. Αυτές οι βόλτες στα χρονοντούλαπα ήταν για κείνον ταξίδι ζωής. Κάποτε εκεί μέσα είχε χωρέσει η Δεξιά. Δεν έμεινε πολύ, βέβαια, βγήκε γρήγορα. Τώρα στα πελώρια χρονοντούλαπα μέσα στο θλιμμένο φως του δειλινού (σιγά να μην πλήρωναν για να βάλουν φως στα χρονοντούλαπα) ελάχιστα πράγματα μπορούσες να διακρίνεις: κάτι λεφτά υπήρχανε – τα είχε αφήσει ο Γιωργάκης, κάτι μνημόνια που είχε σκίσει ο Τσίπρας, το μάνιουαλ από το στέγαστρο Καλατράβα, κάτι παλιά εισιτήρια του μετρό Θεσσαλονίκης από το 1990, μερικά ευρώ με σήμα το σφυροδρέπανο του Λαφαζάνη, τέτοια πράγματα.
Ο κυρ Στέφανος είχε σχεδόν τελειώσει την βόλτα όταν πρόσεξε κάτι που άσπριζε μες στο μισοσκόταδο, ανάμεσα σε δυο ράφια που το ένα είχε κάτσει πάνω στο άλλο. Από κάποια παράξενη παρόρμηση, πλησίασε και είδε ότι ήταν ένας φάκελος. Τον τράβηξε λίγο προκαλώντας ένα σύννεφο σκόνης και τον κοίταξε. Απέξω έγραφε: πολιτική διαθήκη. Ο κυρ Στέφανος πάγωσε. Ύστερα άρχισε να τρέμει. Ύστερα πάγωσε και κοκκίνισε ταυτόχρονα. Ο γραφικός χαρακτήρας… Ήταν Εκείνος!
Αυτά τα καλλιτεχνικά λίγο ιτάλικ γράμματα που έγερναν πάντα προς τα αριστερά… Ο κυρ Στέφανος είχε ζήσει αρκετά κοντά στον Μεγάλο Ηγέτη για να αναγνωρίσει αυτά τα γράμματα με τον λεβέντικο χαρακτήρα. Ήταν η πολιτική διαθήκη του Ανδρέα. Τρέμοντας ακόμη, άνοιξε το φάκελο πήρε από μέσα το γράμμα και διάβασε:
Αν διαβάζετε αυτό το γράμμα μάλλον θα την έχω κάνει προς το επέκεινα εκτός κι αν σας βαρέθηκα όλους και έφυγα για μόνιμες διακοπές. Εντάξει το πρώτο είναι πιθανότερο, γι’ αυτό θέλω να σας πω ένα πράγμα. Διάδοχός μου θα είναι η Δήμητρα. Με δόξα και τιμή. Πάει και τελείωσε. Μην τα πολυλογούμε λοιπόν, αυτή θα γίνει ο αρχηγός σας, είναι εξυπνότερη από όλη την κεντρική επιτροπή μαζί. Να σας πω και το άλλο. Ποιος από σας με ξέρει καλύτερα; Και το πιο σημαντικό: είναι Παπανδρέου!!
Υ.Γ. Αλίμονό σας ρεμάλια, έτσι και μου βγάλετε διάδοχο τον… ξέρετε ποιον. Αλίμονό σας! Εσείς είστε ικανοί να μου χρεοκοπήσετε τη χώρα!! Μ’ αυτό το φόβο θα φύγω…
Σύντομος και περιεκτικός ο Μεγάλος. Σαν να τον άκουγες να μιλάει. Ο κυρ Στέφανος ανατρίχιασε. Ύστερα σύρθηκε σε μια γωνιά μέσα στο σκοτάδι και σκεφτόταν για ώρες. Κάποτε συνήλθε έβαλε το φάκελο στην τσέπη και βγήκε.
Ήξερε που έπρεπε να πάει… Έπρεπε να συναντήσει το μέλλον της χώρας. Πήγε κατευθείαν στο καφενείο της Καλλιδρομίου όπου μαζεύονταν τα σοφά γερόντια του ΠΑΣΟΚ κάθε σαββατόβραδο εδώ και χρόνια. Μακριά (αλλά όχι πολύ) κι αγαπημένοι από τη Χαριλάου Τρικούπη ξαναζούσαν νοερά τις ένδοξες μέρες. Φανταστείτε τι πανικός έγινε όταν ο Στέφανος έβαλε το φάκελο πάνω στο τραπέζι. Όταν συνήλθαν και αφού υποκλίθηκαν στην μεγαλοσύνη του ηγέτη έτρεξαν σύσσωμοι, με τα μπαστούνια τους, με τα πι τους όπως μπορούσαν τέλος πάντων και κατέλαβαν τα γραφεία. Δεν θα έβγαιναν από εκεί μέσα αν η τελευταία επιθυμία του Μεγάλου δεν γινόταν σεβαστή.
Παπανδρέου παντού
Πολλά από τα υπόλοιπα τα ξέρουμε ήδη. Η Δήμητρα ενημερώθηκε αμέσως και για κάποιο περίεργο λόγο έμοιαζε σαν έτοιμη από καιρό να αναλάβει. Ο εξάδελφος Γιώργος (Λιάνης σκέτος αυτός, όχι Παπανδρέου), ήταν ο πρώτος που ανακοίνωσε από την εκπομπή του στο ραδιόφωνο το μεγάλο γεγονός. Ήταν φυσικά πολύ συγκινημένος. Η πατρίδα είχε στερηθεί για πολύ καιρό τα λυρικά του κείμενα. Κι η Ελλάδα χρειάζεται τώρα το λυρισμό πιο πολύ από ποτέ. Όταν άρχισε να γίνεται γνωστή η ιστορία με την πολιτική διαθήκη του Ανδρέα η συγκίνηση χρωμάτισε πράσινη τη χώρα σαν την πρώτη μέρα της Αλλαγής. Χιλιάδες άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους ανεμίζοντας πλαστικές σημαίες του ΠΑΣΟΚ (πού τις βρήκαν άραγε;). Οι δρόμοι στις πρωτεύουσες των νομών φράκαραν από αυτοκίνητα που κορνάριζαν ακατάπαυστα και οι πλατείες γέμισαν κόσμο που τραγουδούσε το Καλημέρα Ήλιε.
Χιλιάδες δηλώσεις υποστήριξης κατέκλυσαν τα σόσιαλ μίντια. Έξαλλος ο Έλον Μασκ έβαλε σε καραντίνα το Χ στην Ελλάδα μέχρι να συνετιστούν οι νέοι σοσιαλιστές. Μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο η έρμη πατρίδα έμοιαζε να έχει ξαναβρεί το δρόμο της. Με ένα νεύμα, κυριολεκτικά εξ ουρανού, ο Αντρέας είχε και πάλι αλλάξει το ρου της ιστορίας!
Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο. Είχε αποκοιμηθεί διαβάζοντας μια ομιλία του με θέμα «Ο εξυγιαντικός μετασχηματισμός των κοινωνικών φορέων». Όταν ξύπνησε τα πάντα γύρω του είχαν αλλάξει. Δεν είχε νόημα να παρέμβει. Και τι να πει; Πήρε το πρώτο πλοίο για Κρήτη. Ήταν λάθος. Τα νέα είχαν διαδοθεί. Στο καράβι η ρακή έρεε άφθονη και όλοι χόρευαν πεντοζάλη στο ρυθμό του «Ο ήλιος ο πράσινος».
Αυτό δεν είναι περίεργο. Με λίγη ρακή παραπάνω χορεύεις σε ρυθμό πεντοζάλης ακόμα και τις Ειδήσεις των οκτώ. Από τους άλλους υποψήφιους των εκλογών, που δεν είχαν πια κανένα νόημα, ο πάντα ευγενής Παύλος Γερουλάνος ήταν ο πρώτος –και ο μόνος- που συνεχάρη την Δήμητρα. Για τον Χάρη Δούκα ξέρουμε μόνο ότι παραμένει ακόμη κλεισμένος στο δημαρχιακό γραφείο. Κάποιοι υπάλληλοι εκμυστηρεύτηκαν ότι κάθε λίγο και λιγάκι ακούνε κραυγές όπως «όχι ρε γαμώτο, όχι τρία χρόνια εδωμέσα!» Πρόκειται προφανώς για φαντασιοπληξίες. Άσε που είναι τέσσερα. Η Άννα
Διαμαντοπούλου λέγεται ότι τηλεφώνησε στην Κουμουνδούρου να μάθει τις προθεσμίες για τις υποψηφιότητες εκεί. Αλλά στην Κουμουνδούρου έχουν από καιρό κατεβάσει τα τηλέφωνα γιατί παίρνουν συνέχεια οι Κασελίστας και ρίχνουν μπινελίκια. Μπινελίστας τους λένε τώρα πια.
Υπήρξε φυσικά αντίδραση από την οικογένεια Παπανδρέου. Η Δήμητρα δεν είναι χαιρέκακος άνθρωπος. Η μοναδική υπερβολή που έχει κάνει ως τώρα είναι η διαγραφή όλων των παιδιών του μεγάλου ηγέτη από το κόμμα. Τους διαγράφει ξανά και ξανά κάθε πρωί όμως. Ο Γιωργάκης ειδοποίησε ότι θα έκανε μια έκτακτη πρες κόμφερανς σχετικά με το θέμα στην μαρίνα του Φλοίσβου -εκεί που αφήνει το κανό του. Οι δυο τρεις που πλησίασαν πάντως και είδαν το σκηνικό με τον Γιωργάκη στο μικρόφωνο και τα βαρκάκια να κουνιούνται πίσω του κάτι θυμήθηκαν και το ‘βαλαν στα πόδια. Η πρες κόμφερανς αναβλήθηκε επ’ αόριστον.
Στην κυβέρνηση επικράτησε παγωμάρα. Αναζήτησαν τον Γκρίνμπεργκ για συμβουλές, αλλά ο Γκρίνμπεργκ ήταν ήδη μακριά. Τους έστειλε ένα μέηλ από το αεροδρόμιο όπου έλεγε πάνω κάτω: «Γκάις, εγώ επικοινωνιολόγος είμαι, εσείς θέλετε Κόπερφιλντ και πάλι χλωμό το βλέπω. Ντοντ Μες Γουίθ Παπάντρεους! Άντε γεια». (Το “Παπανδρέου” δεν ακούγεται από το στόμα αμερικανού, ποτέ σωστά).
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήξεραν από πού τους ήρθε. Άκουγαν Παπάντρεου (όχι Παπανδρέου, είπαμε) και έβλεπαν φαντάσματα… κυριολεκτικά όμως. Συγκλήθηκε έκτακτη σύνοδος από αυτές που δεν καταλήγουν πουθενά για να αγοράσουν λίγο χρόνο μπας και καταλάβουν τι τρέχει στην Ελλάδα. Δεν κατέληξε πουθενά. Κι αν ξαναρχίσουν τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» τι θα κάνουμε; ψιθυρίζουν έντρομοι οι υπουργοί εξωτερικών στους διαδρόμους.
Η νέα κατάσταση δεν άφησε ανεπηρέαστους ακόμη και παλαίμαχους πολιτικούς που είχαν διακριθεί για την αφωνία τους. Σε μια γραφική ταβέρνα κοντά στη Ραφήνα, προχτές, οι κάμερες απαθανάτισαν τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή να λύνει επιτέλους τη σιωπή του και να δηλώνει με ζωηρή φωνή: «Δεν μασάω». Δεν υπήρξε διευκρινιστική δήλωση αυτής της σιβυλλικής φράσης που μπορεί να ήταν και σχετική με το γεύμα.
Αντίθετα, ο Αλέξης Τσίπρας που έσπασε κι αυτός τον όρκο σιωπής ήταν ξεκάθαρος: «Πάω στο ίδρυμα να ξεχειμωνιάσω». Όσο για τον Στέφανο Κασσελάκη, δεν μίλησε. Εδώ και μέρες η Κεντρική Επιτροπή του Σύριζα του έχει επιβάλλει αφωνία με βάση ένα σχετικά άγνωστο άρθρο του καταστατικού που ανακάλυψε ο σεβάσμιος Φλαμπουράρης. Σύμφωνα με αυτό οι Κριοί είναι άστατα ζώδια και οι δηλώσεις τους βλάπτουν την αριστερά ως εκ τούτου δεν επιτρέπεται να μιλάνε για κανένα θέμα.
Άλλωστε στην Κ.Ε. είναι έξαλλοι με τον Κασσελάκη που αρνήθηκε τη γενναιόδωρη πρόταση να του κάνουν τα έξοδα να γυρίσει στην Αμερική. Με καϊκι βέβαια, αφού τα οικονομικά του
κόμματος δεν αντέχουν πολλά πολλά, ήταν όμως μια κίνηση αβροφροσύνης. Στην επόμενη συνεδρίαση θα γίνει ψηφοφορία για να του πάρουν και την κηδεμονία της Φάρλι.
Στο στρατόπεδο της νέας προέδρου επικρατεί ηρεμία και αυτοσυγκράτηση. Τηλεγραφήματα έρχονται από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό γεμάτα λόγια αγάπης και στήριξης. Κι αν αναρωτιέστε ποιοι στέλνουν τηλεγραφήματα τη σήμερον ημέρα, μάλλον δεν έχετε ξανακούσει τη φράση «περήφανα γηρατειά». Γενιές και γενιές γέρασαν περιμένοντας μια Αλλαγή της προκοπής, οι δε γέροι της παλιάς Αλλαγής είναι ακόμη εδώ. Δε λένε να φύγουν αν δεν δουν ξανά κάτι σαν Αντρέα στην εξουσία. Και όπως δείχνουν τα πράγματα θα το ζήσουν κι αυτό. Είναι τόσο σίγουροι που μερικοί πάνε στις τράπεζες και ρωτάνε μήπως μπήκαν κιόλας νέα επιδόματα στις συντάξεις. Ο λαός που μαζεύεται καθημερινά κάτω από το σπίτι της μελλοντικής πρωθυπουργού φωνάζει συνθήματα όπως «Σήκω Αντρέα για να δεις, τη Μιμή της αλλαγής». Στην επαρχία τα μισά και βάλε καφενεία βάφονται πράσινα. Μέσα στο μήνα θα κυκλοφορήσει επιτέλους η Εξόρμηση με πύρινα άρθρα για την Ξαναλλαγή.
Ένα σωρό γήπεδα έχουν προσφερθεί ήδη για την αναβίωση του φεστιβάλ της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ – Αγωνιστή. Οι θαλεροί Χαράλαμπος Γαργανουράκης και Λάκης Χαλκιάς ετοιμάζονται να επιστρέψουν στη σκηνή ενώ ο Θωμάς Μπακαλάκος έγινε ξανά της μόδας. Το «Όχι δεν πουλάμε» όπως άλλωστε και το «Πάγωσε η τσιμινιέρα» είναι μόνιμα στην πλέι λιστ όλων των ραδιοφωνικών σταθμών. Χιλιάδες νέα παιδιά έχουν κάνει σύνθημα στο Τικ Τοκ τη φράση «θα ‘ρθουν πάλι τσούρμο οι μεσάζοντες, θα κερδοσκοπήσουν οι μεσάζοντες» επειδή πιστεύουν ότι λέει κάτι αισιόδοξο για τη χώρα.
Όλα δείχνουν ότι ξεκινάει μια καινούργια παλιά εποχή για τη χώρα. Ήταν καιρός να πάμε προς τα πίσω. Ο Λένιν έγραψε το προφητικό «Ένα βήμα μπρος δύο βήματα πίσω». Αυτό χρειαζόμαστε τώρα περισσότερο από ποτέ. Και το όνομα Παπανδρέου φυσικά.
Γιατί όχι; Είδαμε κάνα χαΐρι τόσο καιρό που πηγαίναμε μπροστά; Αν και, να λέμε την αλήθεια, ο Αντώνης Ρέμος το έχει πει ακόμη καλύτερα: «Άντε καρδιά μου κι άσπρο πάτο καιρός να πάμε παρακάτω!»
Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο αποτελεί προϊόν χιομοριστικής μυθοπλασίας και μόνο. Αν κάποιος θέλει να το εκλάβει ως ρεπορτάζ, είδηση ή ρεαλιστικό ενδεχόμενο, καλό θα είναι να μιλήσει με κάποιον ειδικό.
