Ας μην είμαστε αχάριστοι. Η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη δεν είναι τόσο τραγική. Έχει υπάρξει και τραγικότερη. Ωστόσο, υπάρχουν μερικά πράγματα που κάνουμε, και που κάναμε πάντα, τα οποία ίσως κάποτε να ήταν σωστά, χρήσιμα ή και βοηθητικά για την εύρυθμη λειτουργία του concept ζωή, αλλά έχουμε την αίσθηση ότι πλέον δεν βγάζουν και πολύ νόημα. Δηλαδή, στο κάτω κάτω, αφού δεν τα καταλαβαίνει κανείς και οι τα κάνουμε με το ζόρι, γιατί συνεχίζουμε να τα κάνουμε; 

Πράγματα όπως τα παρακάτω πέντε: 

Small Talk

Κυριαρχεί η εντύπωση πως σε κάποιους το small talk είναι έμφυτο και μπορούν να το χειριστούν πολύ άνετα. Με λίγα λόγια, κάποιος μας έχει πείσει πως για μερικούς τα σχόλια για τον καιρό ή τα εντελώς επιφανειακά «τι κάνεις;» που απαιτούν ένα έτοιμο και καθόλα ψεύτικο «καλά» δεν είναι ούτε άβολα ούτε εξοργιστικά αχρείαστα. Τολμούμε να πούμε ότι έχουμε την εντύπωση πως σε κανέναν δεν αρέσει το small talk, αλλά δεν μπορούμε και να το αποδείξουμε. Προχωράμε. 

Κοινωνικά «ναι» από υποχρέωση

Αυτός ο κόσμος θα ήταν εντελώς διαφορετικός χωρίς μερικούς κανόνες που να φροντίζουν για μια κύρια πλευρά της κοινωνικής εικόνας μας: να μην είμαστε μαλάκες. Κανένα πρόβλημα ως εδώ, ωστόσο, όταν για όλα αυτά, καταπιέζονται και τα δυο μέρη μιας κοινωνικής συνθήκης, το πράγμα καταντά παράλογο. Σίγουρα όχι χρήσιμο. Ας υποθέσουμε ότι συναντάς τυχαία γνωστούς σου σε ένα event ή σε ένα μέρος που δεν περίμενες ότι θα συναντούσες κανέναν. Νιώθεις την ανάγκη να τους προτείνεις να πάτε για ένα ποτό; Απλώς επειδή έτυχε να είναι εκεί; Νιώθεις ότι το οφείλεις; Ότι είναι κάποιου είδους άτυπος κανόνας; Πως αν δεν το κάνεις θα φανείς εντελώς μαλάκας και αγενής και πως πρέπει να το κάνεις παρόλο που δεν έχεις καμία μα καμία όρεξη; Λοιπόν, σου έχουμε νέα. Ούτε ο γνωστός σου έχει καμία όρεξη να πάτε για ποτό από το πουθενά. Τις μισές από τις φορές που έχεις κάνει κάτι τέτοιο και οι δυο πλευρές ήσασταν εντελώς απρόθυμες και απλώς είπατε ναι από ευγένεια. Το αν περάσατε καλά στο τέλος δεν αναιρεί το παραπάνω. 

Δεν κάνουμε τηλεργασία

Έχετε σκεφτεί ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους, δυο χρόνια πανδημίας και εύρυθμης λειτουργίας εταιριών και ολόκληρων ομίλων, το να δουλεύουμε από το σπίτι δεν έχει γίνει κανονικότητα; Ούτε το υβριδικό σύστημα (μισές μέρες σπίτι, μισές γραφείο) δεν έχει καθιερωθεί. Εμείς πάντως υποθέτουμε πως εκτός από την αλλεργία που φαίνεται να έχουν αναπτύξει οι Έλληνες εργοδότες σε οτιδήποτε ξελαφρώνει λίγο την καθημερινότητα του εργαζομένου, μάλλον είναι πολύ σημαντικό για εκείνους να μας βλέπουν. Όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά γιατί νιώθουν ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης χωρίς εμάς. Κρίμα. Μάλλον χρειάζεται αναβάθμιση το όλων concept «διαχείριση ομάδων», για να γλιτώσουμε τα αφεντικά από το υπαρξιακό κενό. 

Αρραβωνιαζόμαστε

Το «κάνω μονογαμική σχέση», το ακούμε. Πάντα μπορείς να δοκιμάσεις. Το «παντρεύομαι», πέραν της άλυτης απορίας μας σχετικά με το τι έχει να προσδώσει σε μια -ερωτική- σχέση ζωής μια υπογραφή, το ακούμε. Ένας γάμος έχει και νομικές και οικονομικές πτυχές. Ωστόσο, το «αρραβωνιάζομαι», διάολε, δεν το καταλαβαίνουμε. Εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι, τόσο στην επαρχία όσο και στην Αθήνα, συνεχίζουν να το κάνουν. Τι είναι αυτό το βήμα; Κάποιου είδους εξασφάλιση της ψευδαίσθησης ότι δεν μπορούμε να χωρίσουμε ποτέ μα ποτέ μα ποτέ; 

Η ψυχοθεραπεία θεωρείται κάτι «έξτρα»

Έχουμε όλοι ακούσει εκείνη την αφόρητα κλισέ και εκνευριστική ατάκα ανθρώπων που έχουν βρει ψυχοθεραπευτή και θεωρούν πως δεν γίνεται δουλειά αν δεν μας το αναφέρουν δυο φορές τη μέρα πως «είναι κρίμα να πληρώνω ψυχολόγο για να μπορώ να διαχειριστώ ανθρώπους που τον χρειάζονται αλλά δεν πάνε σε έναν ψυχολόγο». Ναι, ΟΚ, αλλά δεν έχουν άδικο. Δεν βγάζει και πολύ νόημα το να θεωρείται ακόμα και το 2023 κάτι «έξτρα» η ψυχοθεραπεία. Κάτι σαν πολυτέλεια των προνομιούχων ή σαν χάιδεμα στο «εγώ» τραυματισμένων ανθρώπων. Τις προάλλες διαβάσαμε το εξής σκληρό: αν είχες γονείς, χρειάζεσαι ψυχολόγο. Και διάολε, είναι οδυνηρά αληθές.