Στα απομνημονεύματα του 2018, «Son of the Nation» («Γιός του Έθνους»), ο Ζαν Μαρί Λεπέν υπερασπίστηκε την κυβέρνηση του Βισύ (είχε συνεργαστεί με τους Ναζί στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανάλογη της δοσιλογικής κυβέρνησης του Τσολάκογλου) και κατηγόρησε τον στρατηγό εν καιρώ πολέμου και μετέπειτα πρόεδρο, Σαρλ ντε Γκολ, ότι «βοήθησε να γίνει η Γαλλία μικρή». Αυτό το βιβλίο έγινε best seller στη Γαλλία. Αν κάτι μοιάζει παράδοξο, είναι πως ο ψαράς πατέρας του σκοτώθηκε από έκρηξη νάρκης, το 1942, κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής Κατοχής της Γαλλίας.
Ευτυχώς που πρόλαβε να γράψει τα απομνημονεύματά του, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιον του ανθρώπου που κράτησε ζωντανή τη φλόγα της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, σπέρνοντας τον φόβο και την ανασφάλεια, κηρύσσοντας τη μισαλλοδοξία.
Λεπέν: Ο θεωρητικός της ακροδεξιάς στην Ευρώπη
Η κεντρική πλατφόρμα ιδεών του βασιζόταν στην πεποίθηση πως η Γαλλία χρειαζόταν κάθαρση επειδή είχε απομακρυνθεί από τις Γαλλικές και Ρωμαιοκαθολικές ρίζες της σε αυτό που ονόμασε «η φυσική τάξη, που είναι η οικογένεια, η πατρίδα, η διδασκαλία και ο σεβασμός για τον ζωντανό κόσμο». Ως εκ τούτου, αντιτάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε όλους τους φόρους εισοδήματος και στη μετανάστευση «αλλοδαπών», ιδιαίτερα Αράβων και Μουσουλμάνων, καθώς και στους γάμους ομοφύλων, την ευθανασία και τις αμβλώσεις.
Η ρητορική του Λεπέν, έγινε η ρητορική όλων των ακροδεξιών της Ευρώπης. Να μερικά από όσα υποστήριζε και έγιναν η «καραμέλα» κάθε ακροδεξιού στην Ευρώπη.
Ο Λεπέν ζητούσε την επαναφορά της γκιλοτίνας, είχε προτείνει την απομόνωση οποιουδήποτε με H.I.V. και υποστήριξε ότι τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης ήταν διεφθαρμένα και ότι οι «ελίτ» πολιτικοί ήταν «στη μισθοδοσία των εβραϊκών οργανώσεων».
Μπορεί στο τελευταίο στάδιο της ζωής του να «ανοίχτηκε» περισσότερο σε για το φλερτ του με τον ναζισμό, αλλά σε όλη τη διάρκεια της -σχεδόν έξι δεκαετιών- πολιτικής του καριέρας.
Επέμενε ότι δεν ήταν ρατσιστής, φασίστας ή αντισημίτης, αν και συμμεριζόταν τη ρητορική των νεοναζί, αντλούσε οπαδούς από αντιδραστικά στοιχεία και μιλούσε συχνά και ωμά για φυλετικά χαρακτηριστικά. Μερικοί από τους πρώτους συναδέλφους του στο Εθνικό Μέτωπο είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Γαλλικό δικαστήριο, το 1987, καταδίκασε τον Λεπέν για άρνηση του Ολοκαυτώματος, αφού είχε υποστηρίξει ότι οι ναζιστικοί θάλαμοι αερίων ήταν «μια λεπτομέρεια» στην ιστορία. Επανέλαβε το σχόλιο μια δεκαετία αργότερα και καταδικάστηκε από γερμανικό δικαστήριο. Το 2003, το 2005, το 2008 και το 2011, καταδικάστηκε για υποκίνηση φυλετικού μίσους κατά των μουσουλμάνων. Το 2012, καταδικάστηκε επειδή σε μια συνέντευξη του το 2005, τόνισε ότι «η γερμανική κατοχή δεν ήταν ιδιαίτερα απάνθρωπη». Οι πολυάριθμες καταδίκες του οδήγησαν σε πολλά βαριά πρόστιμα αλλά όχι φυλάκιση.
Ζαν Μαρί Λεπέν: Από μικρός στα χαρακώματα
Από τα φοιτητικά του χρόνια στο Παρίσι όπου σπούδαζε στη Νομική, το παιδί με την ταπεινή καταγωγή από ένα ψαροχώρι της Βρετάνης είχε επιλέξει να στρατευτεί στις τάξεις της ακροδεξιάς. Ήταν στην καθημερινότητα οι «μάχες» εναντίον κομμουνιστών φοιτητών και είχε συλληφθεί επανειλημμένα. Ισχυρίστηκε ψευδώς ότι έχασε το αριστερό του μάτι σε έναν τέτοιο καβγά. Αργότερα έχασε την όρασή του λόγω ασθένειας.
Πήγε τις μάχες με τους κομμουνιστές ένα επίπεδο επάνω όταν κατατάχτηκε στον Γαλλικό στρατό. Ως αλεξιπτωτιστής της Λεγεώνας Ξένων στην Ινδοκίνα το 1954, ο Λεπέν πολέμησε ενάντια στο Βιετ Μινχ, τους κομμουνιστές εκεί. Αργότερα, ως αξιωματικός πληροφοριών στην Αλγερία κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας, κατηγορήθηκε ότι βασάνιζε μέλη του Αλγερινού Μετώπου της Απελευθέρωσης Εθνικού. Δεν του ασκήθηκε δίωξη και αρνήθηκε τους ισχυρισμούς μαρτύρων. Καμία έκπληξη εδώ.
Είχε μπει για τα καλά στους ακροδεξιούς κύκλους. Βρέθηκε αρχηγός ενός νέου κόμματος, του Εθνικού Μετώπου, το 1972, μετεξέλιξη ενός παλαιότερου, συνονθύλευμα της λαϊκής και ακραίας δεξιάς.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το διαμέρισμα της οικογένειάς του στο Παρίσι καταστράφηκε από βόμβα το 1976. Κανείς δεν έπαθε πέθανε, κανείς δεν ήταν στο σπίτι, κανείς δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Κανείς, επίσης δεν κατηγορήθηκε και ποτέ. Αν αυτό λέει κάτι…
Βρέθηκε τότε ο μεγιστάνας και πολιτικός υποστηρικτής του, Χιουμπέρ Λαμπέρ, να του προσφέρει ένα ιστορικό κάστρο, λίγο έξω από το Παρίσι, ενώ αργότερα του κληροδότησε 7 εκατ. δολάρια. Με οικονομική άνεση πλέον, ο Λεπέν κατεβαίνει υποψήφιος για πρόεδρος της Γαλλίας το 1974, το 1988, το 1995, το 2002 και το 2007.
Μόνο μια φορά, όμως, τάραξε τα νερά, το 2002, όταν έλαβε το 16,9 τοις εκατό των ψήφων και πέρασε στον δεύτερο γύρο, όπου εναντίον του Ζακ Σιράκ κατάφερε να συγκεντρώσει 17,8 τοις εκατό των ψήφων.
Πέρα από έναν βασικό πυρήνα ακροδεξιών ψηφοφόρων, ο Λεπέν θα καταφέρνει να αποσπά ψήφους εξοργισμένων πολιτών, με εκδικητικές προς την εκάστοτε κυβέρνηση τάσεις. Όμως η επικίνδυνη ρητορική του θα δηλητηριάζει για χρόνια την Ευρώπη, η οποία δείχνει χαμένη στις δαιδαλώδεις δομές εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στους μη εκλεγμένους μηχανισμούς της που τη διοικούν με ντιρεκτίβες.
Οι γυναίκες του Λεπέν
O Λεπέν παντρεύτηκε το 1960 την Πιερέτ Λαλάν και πέρα από τη Μαρίν απέκτησαν άλλες δύο κόρες, τη Μαρι Καρολίν και τη Γιαν. Το ζευγάρι χώρισε το 1987 και η Πιερέτ έκανε μια ωραία έκπληξη στον πρώην ακραία συντηρητικό σύζυγό της: Φωτογραφήθηκε για λογαριασμό του περιοδικού Playboy, σε ένα concept που την ήθελε… δούλα και κυρά. Ο Λεπέν το ξεπέρασε με έναν γάμο: Το 1991 παντρεύτηκε τη Ζαν Μαρί Πασχός.
Η Μαρίν Λεπέν, η κόρη του, με σπουδές στη Νομική -όπως και ο πατέρας της, εντάχθηκε στις τάξεις του Εθνικού Μετώπου το 1986. Παρόλα αυτά, βλέποντας πως η ταυτοτική και εθνικιστική πολιτική χαμήλωνε πολύ το ταβάνι του κόμματος, όταν τον διαδέχθηκε στην ηγεσία του κόμματος θέλησε να χαμηλώσει τους τόνους -κάτι που έκανε έξαλλο τον πατέρα της. Στόχευσε στη μετανάστευση, στα οικονομικά, αλλά άφησε εκτός κουβέντας πλέον, τον αντισημιτισμό του πατέρα της και τη γενικότερα επιθετική ρητορική του.
Η Λεπέν βρήκε την ευκαιρία να απαλλαγεί από τον πατέρα της όταν εκείνος έκανε τη δήλωση πως οι «οι θάλαμοι αερίων των Ναζιστών ήταν μια λεπτομέρεια». Τον διέγραψε από το κόμμα που εκείνος ίδρυσε, ενώ του αφαίρεσε και τον τίτλο του «επίτιμου προέδρου». Ο μεγντ!
Συμβαίνουν αυτά στις ακροδεξιές οικογένειες θα σκεφτείτε και θα έχετε δίκιο. Πώς λειτουργούν αυτές; Να ένα παράδειγμα: Ο Λεπέν αντιμετώπιζε κατηγορίες, παρέα με την κόρη του, πως οι ίδιοι και άλλα στελέχη του «Εθνικού Συναγερμού» υπεξαίρεσαν χρήματα από την Ευρωβουλή με το τέχνασμα των ψεύτικων θέσεων εργασίας.
Έγινε η Γη ένα καλύτερος πλανήτης με τον θάνατο του Λεπέν; Ρητορικό το ερώτημα.
