Το σήμα με τη γλωσσίτσα έξω. Δηλαδή και… τσακωμένος με τη ροκ μουσική να είσαι, τι στο καλό, θα το αναγνωρίσεις. Rolling Stones, θα πεις, με τη μία. Είναι τόσο συνυφασμένο με το θρυλικό γκρουπ, τόσο «παρών» σε μπλουζάκια, αναμνηστικά, συναυλίες, τόσο διαδεδομένο γενικότερα, ώστε «ξεχνάμε» να αναρωτηθούμε κάτι φαινομενικά απλό: Πώς προέκυψε το περίφημο αυτό logo; Αλήθεια είναι πως ο Τζον Πας, όταν το σχεδίαζε, ούτε να φανταστεί δεν θα μπορούσε τέτοια εξέλιξη.
Πίσω στο 1970, ήταν απλώς ένα παιδί με ταλέντο στο σκίτσο, τελειόφοιτος στo Βασιλικό Κολέγιο Καλών Τεχνών του Λονδίνου. Μόνο που είχε ήδη αρχίσει να φτιάχνει όνομα. Και αυτός ήταν η απάντηση που έδωσαν από τη σχολή όταν ο Μικ Τζάγκερ τους ζήτησε αν έχουν να του προτείνουν έναν καλλιτέχνη για να σχεδιάσει το πόστερ της περιοδείας που ετοίμαζαν τότε οι Stones επί ευρωπαϊκού εδάφους. Είδε δείγμα της δουλειάς του, ενθουσιάστηκε.
Το πρώτο ραντεβού δεν πήγε ακριβώς καλά…
Γρήγορα οι δύο άνδρες κανόνισαν να συναντηθούν. Έκαναν μια πρώτη κουβέντα και μια εβδομάδα αργότερα, τα είπαν ξανά από κοντά, με τον Πας να έχει αυτή τη φορά στα χέρια του ένα πρώτο σχέδιο, με βάση ένα κρουαζιερόπλοιο και ένα αυτοκίνητο. Ο frontman της θρυλικής μπάντας δεν ξετρελάθηκε αρχικά. Δεν του άρεσε το χρώμα, η σύνθεση. Το απέρριψε. «Είμαι σίγουρος πως μπορείς να κάνεις κάτι καλύτερο, Τζον», του είπε, ενώ ο συνομιλητής του έτρεμε μέσα του, ένιωθε πως αυτό ήταν, μόλις είχε γλιστρήσει από τα χέρια του μια τεράστια ευκαιρία. Για καλή του τύχη όμως, ήταν απλώς μια αναποδιά πριν από την τελική εκτόξευση.
Ο Τζάγκερ, έδειξε αμέσως μετά στον Πας, εικόνες της ινδουιστικής θεότητας, Κάλι, την οποία ήθελε να χρησιμοποιήσει ο καλλιτέχνης, ως έμπνευση για το λογότυπο. Στα δείγμα που του παρέδωσε, η Κάλι έβγαζε επιδεικτικά τη μακριά της γλώσσα από το στόμα της, σκοτώνοντας έτσι τους αντιπάλους της, σύμφωνα με την παράδοση. «Κάτι τέτοιο θέλω και να είναι απλό, σαν το σήμα της Shell για παράδειγμα», του είπε, σε μια εποχή που η ινδική κουλτούρα ήταν hype στην Αγγλία.
Rolling Stones, ιδού το σήμα σας
Ο Πας κόλλησε με τη μία στη γλώσσα, ήξερε πως εκεί έπρεπε να επικεντρωθεί. Η δεύτερη version του σχεδίου άρεσε με τη μία, πολύ, στον Τζάγκερ. Λίγες μέρες μετά, χτύπησε το τηλέφωνο του Πας. Ήταν ο Τζο Μπέργκμαν στη γραμμή, ο «επί παντός επιστητού» τότε των Stones. Αυτό το σχέδιο ήταν η βάση και μπορούσαν να προχωρήσουν στα συμβόλαια για τα περαιτέρω. Το ημερολόγιο έγραφε 29 Απριλίου 1970. Η ιστορία της ροκ γραφόταν με κεφαλαία γράμματα.
Κόντρα σε αυτό που λέγεται ευρέως, το logo, που αρχικά ήταν ασπρόμαυρο, δεν ήταν εμπνευσμένο από τη γλώσσα και τα χείλη του Τζάγκερ. ‘Η τουλάχιστον, δεν ήταν αυτή η πρόθεση του Πας, αν έγινε, συνέβη χωρίς να το συνειδητοποιήσει, την ώρα που η έμπνευση του είχε χτυπήσει την πόρτα. Αυτός, αυτό που κατά βάση θέλησε να αποτυπώσει ήταν η αυθάδεια που εξέπεμπε η μπάντα, το σύμβολο διαμαρτυρίας που αποτελούσε εκείνο τον καιρό. Υπήρχε επίσης ένα κάποιο σεξουαλικό υπονοούμενο, επίσης στο ίδιο πλαίσιο.
Τα «ψίχουλα» που πήρε αρχικά ο δημιουργός και ο όρος στο συμβόλαιο
Το “Tongue and Lips” ή αλλιώς “Hot Lips Rolling Stones” γρήγορα έγινε trademark. Από τον Απρίλιο του 1971, όταν και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά δημοσίως ήταν σαφές πως επρόκειτο για κάτι το άκρως πετυχημένο. Παρότι πέρασε εν συνεχεία ένα μικρό «ρετούς», η βάση ήταν εκεί. Και έγινε το λογότυπο που πλέον ξέρουν όλοι. Ακόμα και οι… τσακωμένοι με τη ροκ που λέγαμε στην αρχή του κειμένου.
Το μόνο λάθος της υπόθεσης είναι πως από ένα μπέρδεμα επί μακρόν θεωρούσαν οι περισσότεροι πως ήταν ο Άντι Γουόρχολ που το είχε σχεδιάσει. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να πάρει ο Πας το credit για τη δουλειά του, αυτό που άξιζε. Οικονομικά πάντως, είχε αδικηθεί. Πήρε μόλις 50 λίρες το 1970 (κοντά στα 1.000 ευρώ αν κάνουμε τη σημερινή αναλογία) και άλλες 200 λίρες ως μπόνους! Το 1976 υπέγραψε νέο συμβόλαιο με την νομική εταιρεία που διαχειριζόταν τα των Rolling Stones και άρχισε μετά να παίρνει σοβαρά λεφτά, αφού πια έπαιρνε ποσοστά επί της εμπορικής εκμετάλλευσης.
Το 1982 ωστόσο, πούλησε οριστικά τα δικαιώματα στην μπάντα. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, τον δέσμευε ένας όρος που είχε μπει στο συμβόλαιο. Ένιωσε κάπως αδικημένος αλλά στην πράξη δεν τόλμησε ποτέ να τα βάλει με ένα brandname που ήταν ήδη κολοσσιαίων διαστάσεων. Κι άλλωστε, είχε ήδη πετύχει πολλά περισσότερα από όσα θα τολμούσε να φανταστεί πίσω στο μακρινό πλέον 1970.
