Τα τελευταία 3 χρόνια που μπήκα κι εγώ, έστω ακροπατώντας και ακροβατώντας, στην κάστα των γραφιάδων του σινεμά (όποιος αποκαλεί εαυτόν κριτικό κινηματογράφου, να του ρίξετε ένα βλέμμα καγχασμού και να μην ακούσετε ποτέ οποιαδήποτε μπούρδα κι αν σας πει), το Ideal ήταν το λιμάνι μου. Ήξερα πως οτιδήποτε κι αν συνέβαινε στη ζωή μου, πως όσο κι αν δε μπορούσα να αντέξω τα πρωινά και την τοξικότητα της δουλειάς, είχα μια ζεστή αίθουσα να με περιμένει.
Μπορούσα να πάω και να μη με νοιάξει καθόλου η ταινία που έπαιζε στις δημοσιογραφικές προβολές, αλλά να είμαι εκεί καθαρά και μόνο για να χυθώ σε μια καρέκλα και να με απορροφήσει το ύφασμα, το υλικό της, η αύρα τόσων δεκαετιών. Ποιος ξέρει πόσοι άνθρωποι έκατσα στην ίδια θέση με μένα, πριν από μένα…Ποιος ξέρει τι κουβαλούσαν μέσα τους κάθε φορά που έβλεπαν μια ταινία, αν ήταν σε διάθεση να δουν, αν ήταν σκασμένοι από πράγματα που τους συνέβαιναν, αν ήταν κουρασμένοι ή γεμάτη όρεξη…
Πολλές φορές οι άνθρωποι που επαγγέλονται τους «κριτικούς κινηματογράφου», τείνουν να αφαιρούν αυτή τη συνθήκη από την κρίση τους. Δεν επικοινωνούν στον κόσμο ανοιχτά την ψυχική τους κατάσταση τη στιγμή που είδαν μια ταινία. Λες και νεκρώνουν τα πάντα μέσα τους και είναι λευκό χαρτί το μέσα τους και γράφουν πράγματα που είναι ανεπηρέαστα.
Το Ideal ήταν από εκείνα τα σινεμά που σου επέτρεπε να φέρεις μέσα στην αίθουσα όλα σου τα συναισθήματα. Συνήθως, φρόντιζε να σε απαλύνει, να σε ηρεμεί. Δεν είχε και καλό σήμερα στην αίθουσα, οπότε σου έδινε τη δυνατότητα, έστω με το ζόρι, να μην ασχοληθείς με το κινητό σου για τις 2-3 ώρες που θα έβλεπες την ταινία.
Στο Ideal είδα στην πορεία της ζωής μου, τόσο πριν γίνω δημοσιογράφος όσο και μετά, τριψήφιο αριθμό ταινιών. Κάποιες τις θυμάμαι πολύ έντονα, άλλες καθόλου. Η πρώτη που είδα εκεί, ήταν το Dheepan πίσω στο 2015. Η τελευταία που είδα, το Poor Things του Λάνθιμου. Αν μια διαδρομή έχει αυτή την αρχή και αυτό το τέλος, μάλλον υπέροχη πρέπει να ήταν.
Το Ideal θα είναι πια ένα fiction
Κάποτε, 2012 πρέπει να ήταν, είχα διαβάσει στη σχολή ένα βιβλίο του Μιρτσέα Ελιάντ, το Ιερό Και το Βέβηλο, όπου υποστήριζε πως ένα σπίτι είναι ένας ζωντανός οργανισμός, πως οι τοίχοι και τα πατώματα απορροφούν τις φωνές και τους κραδασμούς και τους απελευθερώνουν όταν τα σώματα έχουν πεθάνει, όταν η ύλη έχει φύγει και νέα ύλη έχει εμφανιστεί σε ένα σπίτι.
Οι ήχοι που ακούμε στο σπίτι και δεν ξέρουμε από πού προέρχονται, είναι η ηχώ από τις φωνές του παρελθόντος. Και ακούγονται τώρα γιατί δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον, αλλά τρεις διαστάσεις του χρόνου που συμβαίνουν ταυτόχρονα.
Το Ideal, ένας χώρος ενός αιώνα, που έδινε την ευκαιρία σε 2.000 ανθρώπους ως το 1991 και σε 750 από τότε μέχρι σήμερα, να δουν μια ταινία, θα περάσει το βράδυ της 29ης Δεκεμβρίου 2023 στην σφαίρα του παρελθόντος και της νοσταλγίας.
Οι διαχειριστές του, τα αδέλφια Σπέντζου, παραδίδουν τα κλειδιά του στον ξενοδοχειακό όμιλο Μήτση στον οποίο εκμισθώθηκε από τον e-ΕΦΚΑ το κτίριο του Τσίλλερ εμβαδού 8.000 τ.μ., εκ των οποίων τα 830 στεγάζουν τον κινηματογράφο. Αν σημάδεψε τη δική μου ζωή τόσο, πόσο θα σημάδεψε τα αδέλφια άραγε;
Το φινάλε του θα δοθεί με το Pulp Fiction του Ταραντίνο. Fiction θα είναι και το Ideal από αύριο. Όχι όμως Pulp. Πόσοι Ταραντίνο πέρασαν από αυτή την αίθουσα; Πόσοι Σκορσέζε; Πόσες Κάννες; Πόσες ταινίες; Οι αριθμοί αποδεικνύουν τι ήταν το Ideal.
Με μια αίθουσα απόλυτα γεμάτη, θα αποχαιρετήσει τον κόσμο, ο κόσμος θα του πει «αντίο» όπως του αξίζει και οι ideal νύχτες θα βρουν κάπου αλλού να στεγαστούν, αφού ευτυχώς υπάρχουν τα «αδελφάκια» του, το Άστυ, η Έλλη, το Βοξ, η Ααβόρα, το Opera που ανοίγει ξανά από το Cinobo και το Άστορ.
Σήμερα όμως, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Ideal!
