Δεν θέλω να κάνω κάποια μακροσκελή εισαγωγή για το πως είναι να είσαι γυναίκα στην κοινωνία που ζούμε και για όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται. Είναι δυστυχώς γνωστοί οι φόβοι μας και όσα βιώνουμε. Η έμφυλη βία είναι φαινόμενο καθημερινό. 1 στις 3 γυναίκες στην Ευρώπη έχει υποστεί σωματική βία και 1 στις 2 έχει βιώσει ψυχολογική βία από τον σύντροφο της. Τα στατιστικά τα αναφέρω για να καταλάβουμε το μέγεθος το προβλήματος. Η πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας, οι γυναικοκτονίες, που τα τελευταία χρόνια έχουν βρεθεί στο επίκεντρο, κάνουν το αίμα μας να παγώνει και να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε εδώ από τύχη. Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Αλλά ο αγώνας για να μην φοβόμαστε στο σπίτι μας και έξω από αυτό, είναι διαρκής.
Παρακάτω, δύο γυναίκες που βιώσαν έμφυλη και σωματική βία και κατάφεραν να ξεφύγουν, μοιράζονται μαζί μας τις ιστορίες τους. Οι ιστορίες ύστερα από επιθυμία τους και για τη δική τους προστασία, δημοσιεύονται ανώνυμα. Αν είσαι γυναίκα που βιώνει έμφυλη βία, μπορείς να απευθυνθείς στη γραμμή SOS 15900.
TW: Οι ιστορίες περιέχουν περιγραφή και λεπτομέρειες περιστατικών έμφυλης βίας.
«Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω, έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια από τότε. Ήμουν 25 χρόνων και τον ερωτεύτηκα παράφορα. Ήμασταν τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, αυτός χωμένος στην νύχτα και ότι αυτό συνεπάγεται, κι εγώ με μια ήσυχη θα έλεγα ζωή. Με τον καιρό όμως με κέρδισε. Όπως έλεγε κι εκείνος, δεν έχανε ποτέ… Μου έδειξε μια αλλη πλευρά του χαρακτήρα του ή έτσι νόμιζα. Ο ιστός άρχισε να πλέκεται όταν μου έλεγε ποσό ξεχωριστή είμαι και ότι χάρη σε εμένα είναι καλύτερος άνθρωπος. Σε τρίτους φαινόταν σκληρός και μπροστά μου ένα παιδί, με γοήτευσε.
Δεν ήθελε να βγαίνω, δεν τον αγαπούσα αρκετά, δεν τον φρόντιζα, ήμουν πολύ “δυναμική“”. Έτσι μου έλεγε συνέχεια. Μου ζητούσε συγνώμη, εμφανιζόταν με λουλούδια κι εγώ γύριζα.
Κάναμε σχέση…. Μια σχέση θυελλώδης, με συνεχούς καβγάδες και εντάσεις. Δεν ήθελε να βγαίνω, δεν τον αγαπούσα αρκετά, δεν τον φρόντιζα, ήμουν πολύ “δυναμική“”. Έτσι μου έλεγε συνέχεια. Μου ζητούσε συγνώμη, εμφανιζόταν με λουλούδια κι εγώ γύριζα. Ώσπου μια φορά πάνω σε μια ένταση μπροστά σε κόσμο δεν τον αναγνώρισα, πήγε να μου επιτεθεί, τον φοβήθηκα. Σοκαρίστηκα, άρχισαν να χτυπάνε όλα τα καμπανάκια της επιβίωσης μου κι έφυγα. Με έψαχνε για μέρες, με παρακαλούσε, η οικογένεια του με πίεζε να γυρίσω πίσω. Έλεγαν πως μόνο μαζί μου μπορεί να αλλάξει και να έρθει στον σωστο δρόμο. (Στο ενδιάμεσο έμαθα ότι κάνει και χρήση ναρκωτικών). Μετά από μέρες βρέθηκα μαζί του, μου δημιούργησε τύψεις, μη με ρωτήσεις πως… ακόμη και σήμερα δεν κατάλαβα πως… δε θα ξεχάσω ότι μου είπε πως εγώ φταίω. Γιατί δεν ξέρω ποτέ να σταματάω να μιλάω, γιατί τον είδα ότι ήταν εκνευρισμένος και δεν το βούλωσα. Τον συγχώρεσα, γύρισα πίσω αλλά τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Με εξευτέλιζε με κάθε ευκαιρία και με υποτιμούσε. Κάθε πρωί ξυπνούσα και όταν με κοιτούσα στον καθρέφτη ένιωθα ότι πνίγομαι και ότι θέλω να φύγω. Έβλεπα όλα τα σημάδια μιας κακοποιητικης σχέσης. Θυμάμαι να σκέφτομαι όλα εκείνα τα μοτίβα που διάβαζα στην σχολή, κακοποιητικων συμπεριφορών και έκανα σχεδόν σε όλα τσεκ. Δεν ήθελα αυτό… Ώσπου μια μέρα έφυγα. Ξανά τα ίδια…παρακάλια, τηλέφωνα από τον ίδιο και από γνωστούς αλλά τίποτα δεν έπιανε αυτήν την φορά. Ώσπου ένα βράδυ ήρθε απ το σπίτι μου, αρχισε να φωνάζει, νόμιζε πως έχω άλλον. Μπήκε μέσα, με άρπαξε απ το λαιμο και με χτύπησε. Έκλεισε το φως και με κλείδωσε στην κουζίνα, δε μ άφηνε να φύγω. Έχοντας κλειστοφοβία, άρχισα να ουρλιάζω και μ έβγαλε έξω, εκεί πήγε να με ρίξει στο κρεβάτι. Φοβήθηκα για το χειρότερο, άνοιξα την πόρτα του σπιτιού και φώναζα.
Με εξευτέλιζε με κάθε ευκαιρία και με υποτιμούσε. Κάθε πρωί ξυπνούσα και όταν με κοιτούσα στον καθρέφτη ένιωθα ότι πνίγομαι και ότι θέλω να φύγω. Έβλεπα όλα τα σημάδια μιας κακοποιητικης σχέσης
Δεν ήρθε κανείς…δεν άνοιξε κανείς την πόρτα του…δεν πήρε κανείς την αστυνομία. Με τράβηξε μέσα και με πέταξε στην άλλη ακρη του δωματίου. Δεν θυμάμαι πως αλλά κάποια στιγμή έφυγε και φεύγοντας μου είπε ότι θα μου διαλύσει την ζωή. Ενιωσα ότι ακόμη πατάω στα πόδια μου κι ας με είχε μόλις γκρεμίσει. Του είπα πως δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα.
Για καιρό φοβόμουν το παραμικρό, δεν γυρνούσα ποτέ σπίτι μόνη. Στην αστυνομία δεν πήγα ποτέ. Εγινα σκληρή απέναντι σε οποιονδήποτε άντρα και αντιδρούσα μόνο εχθρικά. Μιλησα στους δικους μου. Θυμάμαι την επόμενη μερα που μιλησα στην κολλητή μου έκλαιγε κι εγώ την κοιτούσα χωρις να καταλαβαίνω το γιατί. Είχα παγώσει… Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, τα κατάλαβα όλα και τα εξήγησα. Έμαθα να αγαπάω εμένα. Έμαθα να είμαι εγώ το φως και να μη τριγυρνάω στο σκοτάδι των άλλων. Πλέον δεν φοβάμαι τους άντρες και κύριως σεβομαι εμένα. Δεν ξέρω τι μπορεί να αποκομίσει κάποια γυναίκα κάτι από αυτήν την ιστορία αλλά εγώ αυτό που θα ήθελα να πω είναι να μην σταματήσει ποτέ καμία να πιστεύει στον εαυτό της. Όχι δε θα αλλάξει, όχι δεν φταις εσυ. Η πρωταγωνίστρια της ζωής σου είσαι εσυ, μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σου κλέψει τον ρόλο. Μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα και ότι κι αν είναι θα περάσει. Μιλά και ζητά βοήθεια.
Έμαθα να είμαι εγώ το φως και να μη τριγυρνάω στο σκοτάδι των άλλων. Πλέον δεν φοβάμαι τους άντρες και κύριως σεβομαι εμένα
Αν θα αλλάξει αυτή η κοινωνία; Δεν ξέρω, έχω μια ελπίδα στα παιδιά. Με αμφισβήτησαν πολλές φορές, υπήρξαν άνθρωποι που δε με πίστεψαν ή ακόμη χειρότερα που με θεώρησαν υπερβολική αλλά για κάποιο λόγο δεν με νοιάζει πλέον, απλά τους λυπάμαι”.
“Όλα για εμένα ξεκίνησαν στη πολύ τρυφερή και δύσκολη ηλικία της εφηβείας. Με αυτόν τον άνθρωπο γνωριζόμασταν από όταν ήμουν 14 χρόνων, ήταν ο κολλητός του αρραβωνιαστικού της αδερφής μου. Στα 16 μου ξεκίνησα να βγαίνω μαζί του και μου φερόταν με πολύ σεβασμό και αγάπη. Μετά από έναν χρόνο με γνώρισε στην οικογένεια του, η μητέρα του στην αρχή ήταν πολύ καλή μαζί μου, μετά άρχισε να μου κάνει την ζωή δύσκολη κι εγώ λόγω ηλικίας δεν μπορούσα να διαχειριστώ την κατάσταση. Δεν είπα τίποτα στην οικογένειά μου τότε και τους τον γνώρισα. Μετά από αυτό, επειδή «φοβόταν» τον πατέρα μου, ξεκίνησαν να μου φέρονται όλοι τους πολύ καλά. Ωστόσο, ο πατέρας μου αρρώστησε βαριά και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο για μερικούς μήνες και εκεί άρχισαν όλα.
Ένα βράδυ πήγα μετά το νοσοκομείο να κοιμηθώ σπίτι του αρχίσαμε να τσακωνόμαστε. Θυμάμαι ότι κατέβηκα από το αμάξι και πήγαινα προς την γέφυρα της Νέας Ιωνίας για να πάρω ταξί να φύγω και με κυνήγησε. Κάτω από την γέφυρα με έπιασε από τον λαιμό και μου ζήτησε να γυρίσω σπίτι, εγώ με όση δύναμη είχα τον έσπρωχνα και αυτός απλά με έπιασε από τα μαλλιά και με έσυρε προς τα πάνω για να πάμε σπίτι του, όταν ανεβήκαμε προσπάθησα να φύγω και με χαστούκισε. Φτάσαμε σπίτι του και απλά όλα σκοτείνιασαν, λιποθύμησα. Όταν επανήλθα, έκλαιγε και με παρακαλούσε να μείνω, να τον συχγωρέσω και πως δεν θα το ξανακάνει ποτέ.
Με χτύπησε μέχρι και στο νοσοκομείο. Ήμουν μόνη μου στο δωμάτιο και μου είχε κλείσει το στόμα για να μην ακούγομαι.
Εγώ εκείνη την περίοδο ήμουν εντελώς αφοσιωμένη στον πατέρα μου και δεν μπορούσα να ασχοληθώ με τίποτα άλλο και ας συνέβαινε κάτι τόσο σκληρό στη ζωή μου. Ο πατέρας μου δυστυχώς έφυγε από την ζωή και πήγαμε στην Αλβανία για την κηδεία του. Το επόμενο βράδυ, με βίασε. Έκλαιγα και του ζήταγα να με αφήσει να μην με αγγίζει. Με ρωτούσε γιατί δεν θέλω. Ξεκίνησε να με κατηγορεί και να μου λέει ότι έχω άλλον στη ζωή μου και για αυτό δεν τον θέλω πια. Εγώ μόλις είχα χάσει τον μπαμπά μου και το ψυχικό τραύμα μου ήταν βαρύ. Γυρίσαμε στην Ελλάδα και αρρώστησα σοβαρά. Νοσηλεύτηκα στο Σωτηρια για 1.5 μήνα. Εκεί έκλεισα τα 18 και ήρθε να με επισκεφθεί. Αντί να μου ευχηθεί, γύρισε να μου πει πως “εάν έχεις καρκίνο θα σε παρατήσω, άρρωστη γυναίκα δεν θέλω δίπλα μου”. Τσακωθήκαμε άσχημα. Με χτύπησε μέχρι και στο νοσοκομείο. Ήμουν μόνη μου στο δωμάτιο και μου είχε κλείσει το στόμα για να μην ακούγομαι.
Να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι η μητέρα του γνώριζε την κατάσταση και την υποστήριζε. Ένα βράδυ που ήμουν σπίτι του μας είχε ακούσει να τσακωνόμαστε και ήξερε ότι με έδερνε και κανείς δεν μπήκε να τον σταματήσει. Αντιθέτως την επόμενη ημέρα μου είπε ότι είναι άντρας μου και πρέπει να να τον ακούω!
Όταν βγήκα από το νοσοκομείο με ξαναβίασε. Τότε ζούσα στον τρίτο όροφο, βγήκα στο μπαλκόνι και του απείλησα ότι αν δεν φύγει από το σπίτι μου, θα πέσω από το μπαλκόνι. Ένιωθα ότι η ζωή μου έχει τελειώσει. Δεν άντεχα άλλο.
Από εκείνη την ημέρα, πήρα την απόφαση να τον χωρίσω. Η οικογένεια μου δεν ήξερε τίποτα για όσα περνούσα και όταν ήρθε η μαμά μου σπίτι και με ρώτησε τι συνέβη, ξέσπασα σε κλάματα και της είπα τα πάντα. Έπαθε σοκ, άρχισε να κλαίει και να με ρωτάει γιατί δεν μίλησα. Γιατί τον άφησα να μου τα κάνει όλα αυτά. Ήμουν όμως 17 χρονών, δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω. Με κυνήγησε πολύ μετά τον χωρισμό μας, μέχρι που μπήκαν κάποιοι άνθρωποι στη μέση από την οικογένεια μου και δεν με ξαναενόχλησε ποτέ.
Όταν ήρθε η μαμά μου σπίτι και με ρώτησε τι συνέβη, ξέσπασα σε κλάματα και της είπα τα πάντα. Έπαθε σοκ, άρχισε να κλαίει και να με ρωτάει γιατί δεν μίλησα. Γιατί τον άφησα να μου τα κάνει όλα αυτά. Ήμουν όμως 17 χρονών τότε, δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω.
12 χρόνια μετά, αυτή η ιστορία ακόμη με ταράζει. Αυτό που θα ήθελα να πω σε όλες τις μανάδες είναι να είστε δίπλα στα κορίτσια σας, να της ακούτε και να δημιουργήσετε τέτοιες σχέσεις μαζί τους που να μην φοβούνται να σας μιλήσουν. Και όσες μανάδες έχετε γιούς, να τους μεγαλώνετε με σεβασμό προς τις γυναίκες, να τους μαθαίνεται πως μάγκας και άνδρας θεωρείται αυτός που προστατεύει την γυναίκα και όχι αυτός που την βάζει σε κίνδυνο. Όλες οι γυναίκες κάθε ηλικίας πρέπει να προσέχουμε τον εαυτό μας. Να ζητάτε βοήθεια, είτε από συγγενείς, είτε από γνωστούς είτε από ειδικούς! Αυτό το ταξίδι είναι πολύ μεγάλο και πολύ ψυχοφθόρο αλλά πρέπει να κρατάτε υγιές το μυαλό σας και να προλάβετε καταστάσεις που δεν ξέρετε που θα σας καταλήξουν. Ευτυχώς η δύναμη των social media πλέον είναι μεγάλη, εάν είστε μόνες ή δεν έχετε την οικονομική κατάσταση να πάτε σε ειδικό ζητήστε βοήθεια από ειδικές σελίδες που θα σας παραπέμπουν εκεί που πρέπει.
Όσες μανάδες έχετε γιούς, να τους μεγαλώνετε με σεβασμό προς τις γυναίκες, να τους μαθαίνεται πως άνδρας θεωρείται αυτός που προστατεύει την γυναίκα και όχι αυτός που την βάζει σε κίνδυνο.
Δυστυχώς όσο η κοινωνία αλλάζει τόσο πιστεύω οτι η κουλτούρα της βίας θα αλλάξει δύσκολα , για να αλλάξει πρέπει να αλλάξουν πρώτα και οι νόμοι. Οι άνθρωποι που ασκούν βία δεν έχουν κανέναν φόβο. Νιώθουν ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν με τα σώματα μας, και όσο εμείς να μιλήσουμε και να προσπαθήσουμε εάν δεν αλλάξουν οι νόμοι τα πράγματα δεν θα αλλάξουν εύκολα.
Πλέον νιώθω δυνατή και πιο σίγουρη για τον εαυτό μου γιατί κάνω αρκετά χρόνια ψυχοθεραπεία που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ να σταθώ στα πόδια μου. Πλέον δεν το σκέφτομαι τόσο και προσέχω πολύ τον εαυτό μου, και όταν βγαίνω με κάποιον οι δικοί μου ξέρουν ποιος είναι και που είμαι. Να αγαπάτε τον εαυτό σας ναι να τον βάζεται πάνω απ´ολα! Σας ευχαριστώ που μας δίνετε το βήμα να μοιραστούμε τα βιώματα μας. Και εύχομαι να έρθει η μέρα που η βία δεν θα υπάρχει πια στον βαθμό που είναι τώρα”.
