Μισός αιώνας έχει περάσει από την αιματηρή εξέγερση του Πολυτεχνείου, που καθόρισε την πορεία της Ελλάδας και αποτελεί σύμβολο αντίστασης του λαού ενάντια στη Χούντα των συνταγματαρχών. Πολλά έχουν γραφτεί για την ηρωική σημασία της εξέγερσης του Νοέμβρη του ’73, για τη γενιά του Πολυτεχνείου, για την εργαλειοποίηση του γεγονότος από τις πολιτικές εξουσίες, για την παρακαταθήκη του αγώνα ενάντια στον φασισμό.
Στο “50 χρόνια από το Πολυτεχνείο: Ανοικτό Δίκτυο” που αποτελείται από ένα τμήμα από εκείνους που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’73, διαβάζουμε: “Μισό αιώνα από τη νύχτα, που έγραψε μέσα μας ιστορία υπέρβασης και περηφάνιας. Σήμερα, ο καθένας και η καθεμιά έχει πάρει το δρόμο του. Ωστόσο κάθε Νοέμβρη συναντιόμαστε νοερά, έστω για λίγο στο ίδιο σταυροδρόμι, εκεί που χτίστηκε η απαράμιλλη δύναμη της ενότητας, της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας, της αξιοπρέπειας και της ανιδιοτέλειας στην προσφορά.
Εκεί που νους και καρδιά έγιναν ένα. Εκεί που, όπως αποτυπώθηκε στη Διακήρυξη της Συντονιστικής Επιτροπής και στα μηνύματα του ραδιοσταθμού, υψώθηκε το παντοτινό ΟΧΙ της γενιάς μας στο φασισμό, το παντοτινό ΝΑΙ της γενιάς μας στην Ελευθερία, τη Δημοκρατία, την λαϊκή κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία, την αγάπη για την πατρίδα μας“.
Με αφορμή λοιπόν τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, σας ζητήσαμε να μας πείτε το πρώτο πράγμα που σκέφτεστε όταν ακούτε 17 Νοέμβρη και γενιά του Πολυτεχνείου. Θα κάνω μια προσωπική αναφορά, με τις μνήμες που έχω από παιδί και όσα συνειδητοποίησα στην πορεία. Για μένα θα είναι πάντα η ανατριχίλα που ένιωσα όταν μαθαίναμε το Ακορντεόν του Λοΐζου, η ιστορία του δρόμου που έγραψαν στον τοίχο με μπογιά κάποια παιδιά με τόλμη και σθένος, η απίστευτη μαρτυρία του Περικλή Κοροβέση στο βιβλίο του “Ανθρωποφύλακες” για τα βασανιστηρία στην Μπουμπουλίνας και τα πεσμένα κάγκελα του τανκ στον χώρο του Πολυτεχνείου, που τέτοιες μέρες γεμίζουν με λουλούδια, γράμματα και ζωγραφιές παιδιών. Και οι σκέψεις μου για το Πολυτεχνείο θα είναι σε όσους πέθαναν αλλά δεν μαράθηκαν ποτέ. Σε όσους βασανίστηκαν και σε όσους αγωνίστηκαν.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς 17 Νοέμβρη;
“Αντίδραση.” @eirini_geo
“Αίμα.” @myrsini.kalantzi
“Μη μας σκοτώνετε. Είμαστε αδέλφια σας. (Όταν μπήκαν τα τανκς)”. @jeentonic
“Το τραγούδι τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο”. @kelly_kolonioti
“Προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον”. @orestis_tsiogias
“Ψωμί, παιδεία, ελευθερία”. @popitambakaki
“Ο Γλέζος μούσκεμα να καταθέτει στεφάνι και να χαιρετάει”. @dinosmalliopoulos
“Ο ραδιοφωνικός σταθμός”. @iliana.xen
“Ο 1 χρόνος εξορίας του παππού μου”. @kikitsa_papa93
“Μύρισε το σφαγείο μας θυμάρι και το κελί μας κόκκινο ουρανό”. @mafaldacedofeita
“Να αγωνίζεσαι…” @kostis.skourtis
“Ο παππούς μου που έκαψε τα βιβλία του στη Χούντα”. @jill_tou
“Το γελαστό παιδί”. @sophia.stamouli
“Τα φρικτά βασανιστήρια και ο απόλυτα ψυχοπαθής Παπαδόπουλος”. @tsoude
“Πάθος για ελευθερία” @aria.fabulous
“Μακάρι οι σημερινοί να τιμούσαν τη ζωή και αυτά που διεκδίκησαν με αίμα εκείνοι οι φοιτητές”. @antigoni_chr_
“Θυσία ενάντια στον φασισμό από ήρωες καθημερινούς”. @anastaaasia2605
“Μίκης Θεοδωράκης” @_mart_ha
“Η δικτατορία που έπεσε τότε και εκλέγεται “δημοκρατικά” σήμερα”. @konstance_kampouri
“Το ποίημα 1050 χιλιοκύκλοι!”
1050 ΧΙΛΙΟΚΥΚΛΟΙ, Κωστούλα Μητροπούλου
“Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!”
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα, /δεν σούστειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιού σου, /ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.
“Εδώ Πολυτεχνείο ,εδώ Πολυτεχνείο!”
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, /εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα, /σε στόματα μανάδων η κατάρα.
Και τα κορίτσια και τ’ αγόρια που μιλούσαν, /τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,
δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία, /κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.
“Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!”
Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο, /δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες, /πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.
Ποια είναι η άποψη σας για την γενιά του Πολυτεχνείου;
“Ήταν η τελευταία φορά που κάποιοι είχαν το κουράγιο να αλλάξουν ένα καθεστώς αηδίας”. @eirini_geo
“Αθάνατοι”. @mairoula_rpk
“Μια προσομοίωση για το τι παθαίνουν στην Ελλάδα όσοι παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο”. @marina_gkr8
“Είχαν το θάρρος να παλέψουν για τα πιστεύω τους”. @Krepaa_
“Πολύ κρίμα γενιά. Οι περισσότεροι αναζήτησαν την εξουσία και χάθηκε η ουσία”. @andrew.krl
“Δεν γνωρίζω και πολλά, ό,τι ξέρω από τους Απαράδεκτους”. @_.karaoglu
“Η δύναμη τους με επηρεάζει ακόμα”. @so_giach
“Δυστυχώς, ξέχασαν”. @nef_pol
“Όμορφο ξεκίνημα, καταστροφικό τέλος. Σημάδεψαν και εμάς με όλους τους τρόπους”. @iliana_pappi
“Πάλευαν για το δίκιο τους, δεν ήξεραν τι πάει να πει αδράνεια. Ήρωες!”. @kexagiiaa
“Δεν υπάρχει γενιά του Πολυτεχνείου. Υπάρχουν απλά οι Αγωνιστές του Πολυτεχνείου”. @panosneptune2069
“Αγγίζει τα δύο άκρα. Όσων παρέμειναν αγωνιστές και όσων άρπαξαν ευκαιρίες…” @bettyrevelioti
“Τυχερή γενιά, να δουν τους αγώνες τους να αλλάζουν τον κόσμο”. @malfadacedofelta
“Δυστυχώς η γενιά αυτή αν και στα νιάτα της ξεκίνησε δυναμικά, αποδείχτηκε μια φούσκα και αυτό αντανακλάται, στην κοινωνία, στην πολιτική ακόμα και σε οικογενειακό επίπεδο”. @vicky_vaia
“Η γενιά χάλια. Η εξέγερση μούρλια”. @eleni_liakoura
“Όποιος παίρνει εξουσία, γίνεται σαν αυτόν που τον εξουσιάζει”. @penny_ste
“Αν εξαιρέσεις όσους εξαργύρωσαν τους αγώνες σε θέσεις, ήταν οι τελευταίοι αγωνιστές”. @kikitsa_papa93
