Μόλις ο κόκκινος μαρκαδόρος κυκλώσει τον ένατο μήνα του χρόνου, ακούγεται από το βάθος το γνωστό, βαρετό και χιλιοειπωμένο πια, «τα κεφάλια μέσα». Η μετάβαση από το καλοκαίρι σε κάτι που μοιάζει, αλλά δεν είναι καλοκαίρι (ελληνικό φθινόπωρο, ένα καλό ανέκδοτο), υποτίθεται ότι μας βάζει σε μία σειρά όσο εμείς, δημιουργώντας ένα μικρό ρήγμα στο χρόνο, γυρίζουμε πίσω σε καταστάσεις διαφορετικές, λιγότερο αυτοματοποιημένες και περισσότερο, ας πούμε, ανέμελες -πόσα κλισέ να χωρέσουν σε μία παράγραφο; Με λίγα λόγια, αντί να εργαζόμαστε σκληρά, αντί να στύβουμε την πέτρα μετά από μια μακρά περίοδο ξεκούρασης (ένα ακόμα καλό ανέκδοτο), παίζουμε με τις μουσκεμένες μας αναμνήσεις.

Αν φορέσετε τη μάσκα θαλάσσης που πλέον έχει καλυφθεί από μια κρούστα χλωριούχου νατρίου και κοιτάξετε καλά στον πυρήνα των καλοκαιρινών αναμνήσεων, θα βρείτε κάτι που είναι άμεσα συνδεδεμένο με τις βουτιές, τα νησιά, τα ποτά, τους χορούς, τους έρωτες που γεννήθηκαν ή έκλεισαν για τελευταία φορά τα μάτια τους εν μέσω υψηλών θερμοκρασιών: τη μουσική.

Για το λόγο αυτό και για να αποχαιρετίσουμε το #summer2023 όπως του αρμόζει, ζητήσαμε από μουσικούς, ραδιοφωνικούς παραγωγούς και DJs, να μοιραστούν μαζί μας τα τραγούδια ή και τους δίσκους που άκουσαν στο repeat τους προηγούμενους μήνες ώστε να κάνουμε όλοι μαζί, πιασμένοι χέρι-χέρι, το δύσκολο πρώτο βήμα προς την πραγματικότητα που απλώνεται μπροστά μας. Εκτός από τις λίστες, ίσως έπρεπε να τους ζητήσουμε και ένα χαρτομάντιλο για να σκουπίσουμε τα δάκρυά μας. Δεν το κάναμε. Αρκεστήκαμε στις λίστες.

Σπύρος Χούντας – Χρύσα Οικονομοπούλου

Σ.: ντεμπούτο άλμπουμ των Babe Rainbow με τίτλο το όνομά τους κυκλοφόρησε το 2017 και έκτοτε όχι μόνο δεν έχει παλιώσει καθόλου στο μυαλό (και τα αφτιά) μου, αλλά είναι και αυτό που άκουσα περισσότερο στις διακοπές. Πρόκειται για την πρώτη δισκογραφική απόπειρα μιας παρέας Αυστραλών που γνωρίστηκαν στην παραλιακή πόλη Rainbow Bay, όπου έκαναν σερφ και κάθε νότα αποπνέει ακριβώς αυτή την τεμπέλικη, beach culture αισθητική που ταίριαξε όπως πρέπει στο καυτό ελληνικό καλοκαίρι και τις μέτριες επιδόσεις μου στο windsurf.

Χ.: Μεγαλώνοντας το να συνδέει κανείς καλοκαίρια (αλλά και χειμώνες και όλες τις εποχές και γιορτές και αργίες και γενικά όλη τη ζωή) με συγκεκριμένη μουσική νομίζω υποχωρεί, αλλά κάτι παλιά soundtrack τα θυμάμαι σαν να είναι τώρα, όπως σίγουρα και εσείς – μπορεί να σας στοιχειώνουν κιόλας, τέλος πάντων. Φέτος, λόγω της συμμετοχής μου στη διοργάνωση του live των Hotel Lux που έρχονται για πρώτη φορά τον Οκτώβριο είπα να ασχοληθώ με το άλμπουμ τους – να κάνω και λίγο singalong όταν έρθει η ώρα – και δεν το μετάνιωσα γιατί το κύμα post punk που αναδείχθηκε με το Brexit είναι η αγαπημένη μου σκηνή. Το Hands Across The Creek έχει βιτριολικό χιούμορ, spoken word αλλά αρθρωμένο με ακαδημαϊκού τύπου φροντίδα, ακούγεται σαν Fall αλλά και Ian Dury, και, συγγνώμη για την προσγείωση, είναι το άλμπουμ που θα σου δώσει μια απαλή σπρωξιά για να μπεις στο φθινόπωρο. Κομμάτια του φυσικά θα ακούτε και στην εκπομπή, για να ξυπνάτε με αέρα Νότιου Λονδίνου.

*Τους ακούς στο Nostos Radio 100.6

Sugahspank

Σε μια ζόρικη επιστροφή από τη Φυλακή Σφακίων (την οποία νόμιζα ότι λένε Φιλάκι) προς Βάμο, βάρεσα κρισάρα πανικού. Εδώ να τονίσω ότι δεν περνάω και το πιο ξέγνοιαστο καλοκαίρι της ζωής μου, οπότε προσπαθώ το soundtrack τουλάχιστον να με βοηθάει. Ε, εκεί που βαράω λοιπόν την κρισάρα, τρώω φλασιά και σταματάω το αμάξι δεξιά που έχει φυτρωμένο άπειρο φασκόμηλο. Κόβω ένα μεγάλο δέμα και ξαναμπαίνω στο αμάξι, το οποίο μυρίζει πλέον σαν σεντούκι μυστικιστή, και χώνω την κομματάρα των Pink Floyd, το Breathe. Από τις πολλές εισπνοές και την prog γύρισα έτοιμη για τα Μάταλα! Κρέμασα τα φασκόμηλα στην κουζίνα, στη σκάλα, παντού. Είχα κρεμάσει πιο πριν και μαλοτήρα και λάβδανο και για 3-4 μέρες έκανα συνεχώς το συνδυασμό ανάσες – μόνο Floyd. Το σπίτι είχε γίνει σαν κρητικό άσραμ! Τσάμπα ναρκωτικά. Τέλος πάντων, το προτείνω ανεπιφύλακτα αν είσαι μικρότερό μου και δεν έτυχε να το ακούσεις ακόμα. Αλλιώς τσέκαρε το ολοκαίνουριο άλμπουμ «When The Angels Come Around” που μόλις κυκλοφορήσαμε με Swing Shoes!

Phil Diamond

«Διαμάντια εκτοξεύονται από το κέντρο της γης καθώς οι ήπειροι απομακρύνονται» ή κάτι τέτοιο διαβάζω σε ράντομ νέα που εμφανίζονται στο φηντ του μπράουζερ μου και ταυτίζομαι, αφενός γιατί το μόνικερ μου είναι ο Φιλ Ντάημοντ (Phil Diamond) και αφετέρου γιατί φέτος το καλοκαίρι είχα ουκ λίγες στιγμές που το συναίσθημά μου εκχύλιζε διαμαντένια γκουζ-μπαμψ και σπαρακτικά δεύτερα, πρώτα, τρίτα φωνητικά ή ουρλιαχτά, μέσα και έξω από το μυαλό μου ακούγοντας μουσικούλα (τι μουσικούλα δηλαδή, ΜΟΥΣΙΚΑΡΕΣ!), καθώς το αττικό αεράκι μου μαστίγωνε τα μούτρα πάνω στη μηχανή μου (τι μηχανή δηλαδή, ΜΗΧΑΝΑΡΑ!), κόβοντας βόλτες στην πόλη ή πηγαίνοντας στη δουλειά ή σε κανά αθώο (γιατί είμεθα και σεμνά παιδιά) ραντεβουδάκι ή σε καμια παραλία για να απλώσω κορμάρα και να κάνω φλεξ κανά καλλισθενικό μούσκουλο (ωσάν σωστός μουσκουλάτος ζμέουρας)… Κατ’αρχάς, μου έχει καρφωθεί η συγκλονιστική φράση “Uncertainty is the price for being free” από το Monolith των Handshake Mandrake. Ήταν κάπου εκεί κοντά στο Σχοινιά, Κυριακή απογευματόβραδο με τον ήλιο να ρέει προς τη δύση και την σκέψη μου να γαντζώνεται πάνω σε αυτή τη μικρή φράση.

Στην ίδια λίστα το Catamatan των Kyuss να με συγκινεί, με το τέρμα μελαγχολικό φιλνταημοντικό ριφ του και το άρρωστο χάηχατ. Space Forklift από τον Kurt Vile να αράζει παρατηρώντας τον ουρανό και εγώ μαζί του, σαν ένα guided meditation. Sanguine Pool από Bonnie Nettles, να λέω κάθε φορά μέσα μου «ναι ρε μάγκες, δώστε λίγο καυλερή ψυχεδέλα στον λαό» και καπάκια Idol Eyes από τον Common Saints με τον έρωτα Άτρωτο και το τόσο τέηστι μαφλαρισμένο μπάσο του. Και αφού μπορώ, να μην κάνω και προμόσιο στα φιλαράκια μου τους Holy Water Buffalo από το δοξασμένο LA με το Heart Attack; Θα κάνω ρε μάγκα… Άκουσέ το. Γιατί όταν θα αράζω σπίτι και θα κουδουνίζει το κεφάλι, θα πετάξω και το His Holy Modal Majesty από το Super Session με Kooper, Bloomfield και Stills (σόρρυ Επιμενείδη) ή το I’m Free Now από το Cure for Pain των Morphine. E, να μην χαράξουμε με τη βελόνα μας το Eden’s Island του Eden Ahbez λικνιζόμενοι σα τη βαρκούλα του στο Old Boat; Mέσα στις παράνοιες, εσωτερικές και εξωτερικές και όσο βασανίζεται το είναι, θα παίξει και το βραχνιασμένο organ του Dance of Maria του Elias Rahbani.

Βαγγέλης Ορφανίδης  (Hume Assine)

Όταν λέμε καλοκαίρι, συνήθως εννοούμε την περίοδο των διακοπών. Θα κάνω μία εξαίρεση και θα ξεκινήσω τη λίστα μου με έναν δίσκο που άκουσα πολύ στην Αθήνα, λίγο πριν φύγω για διακοπές, τα βράδια που έβγαζα βόλτα τα σκυλιά μου. Είναι το τελευταίο album της/των Daphne and the Fuzz το οποίο κυκλοφόρησε σε Κασέτα ΜΑΖΙ με walkman από τη Mellowsophy, οπότε άφηνα τα airpods σπίτι, έβαζα την κασέτα στο walkman, το κρεμούσα στη βερμούδα, φορούσα τα ακουστικά και πατούσα το Play, χωρίς την “πολυτέλεια” του skip.

Από κει και πέρα, φέτος το μενού είχε οικογενειακές διακοπές στην Αρχαία Ολυμπία, μπροστά σε μία απέραντη (βραβευμένη) παραλία, τόσο απέραντη που σχεδόν ήσουν πάντα μόνος σου, εσύ και η άμμος, με ένα ηλιοβασίλεμα με όλα τα απαραίτητα χρώματα σε έντονη απόχρωση. Συνεπώς και η μουσική που έπαιζε συνέχεια (στα airpods αυτή τη φορά) ήταν στο ανάλογο mood.

Οπότε…

Δίσκοι:

Daphne And The Fuzz – Bluffs

Royksopp – Profound Mysteries I, II, III

Boztown – Younger Game

Shuko – Dreaming Hills

Noel Gallagher – Council Skies

Τραγούδια

Tony Bluebird – Γαλάζια ακτή

Blend Mishkin – Cosmos (Egyptian Love Reprise

Mononome – To be reborn

The Dj Nivo Project – Tribute to Amy

Nikonn – Euphoria

RSN

Queen Omega – No Love

Την ανακάλυψα πρόσφατα και σίγουρα έγινε το τραγούδι των διακοπών μου, η τραγουδίστρια από το Τρίνινταντ με κέρδισε από την πρώτη στιγμή με την φοβερή φωνή της και το δυναμικό flow της. Στο συγκεκριμένο single λέει στο ρεφρέν:

‘We want more love

We got to show love

Queen Omega said to show love’

Pallyria

To album που είχαν κυκλοφορήσει οι Pallyria το 2004 ήταν το ιδανικό soundtrack μου στα βουνά της Ικαρίας που είχα πάει διακοπές. Ένα φοβερά πρωτοποριακό άλμπουμ μέχρι και σήμερα – προσωπικά το θεωρώ ένα διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας, βασισμένο στην ελληνική μουσική παράδοση before (19 χρόνια) it was cool. Mου ήρθαν στο μυαλό λόγω του ικαριώτικου και έτσι ξαναθυμήθηκα όλο το άλμπουμ. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!

Tony Allen x Sampa the Great – Stumbling Down

Άλλο ένα κόλλημα των φετινών μου διακοπών, έπαιζε στα ακουστικά μου στο repeat ενώ έφευγα από το λιμάνι της Ραφήνας για να ξεκινήσω το ταξίδι μου. Πλέον, σε κάθε ταξίδι με πλοίο, θα μου έρχεται στο μυαλό.

Bonus:

Νίκος Καζαντζάκης – Ασκητική

Δεν είναι δίσκος, αλλά είναι ένα από τα πράγματα που μου έμειναν από τις διακοπές μου. Iδανικό βιβλίο για να το διαβάσεις στην Ικαρία, με ηρεμία και διάθεση να σκεφτείς και να επαναπροσδιορίσεις την ύπαρξη. ‘Σκοπός της Γης δεν είναι η ζωή, δεν είναι ο άνθρωπος. Έζησε χωρίς αυτά, θα ζήσει χωρίς αυτά. Είναι σπίθες εφήμερες της βίαιης περιστροφής της’.

Στέλιος Καραβίτης (DJ Snatch)

Το Καλοκαίρι του 2023 είναι αλήθεια ότι το περίμενα πώς και πώς μετά απο μια εξαντλητική και μακρά μετά covid σεζόν. Το πλάνο έλεγε 10 μέρες στην Πελοπόννησο, Αθήνα – Μεσσηνία – Επίδαυρος- Μεσσηνία – Αθήνα, πολλά τα χιλιόμετρα και ο σχεδιασμός για το soundtrack της οδήγησης προσεκτικός. Μια αναποδιά της τελευταίας στιγμής στο όχημα, μας οδηγεί σε δανεικό αυτοκίνητο. Όλα έτοιμα λοιπόν για αναχώρηση και αφού φορτώνουμε μπαγκάζια είμαστε έτοιμοι να απολαύσουμε τα USB sticks μας. Κουβά τα στικάκια γιατί το αυτοκίνητο έχει CD player μονό ! Η Χρύσα (σύζυγος) με πνεύμα αισιοδοξίας λέει το επικό ‘παμε με ό,τι πιάνει το ραδιόφωνο (μέχρι Κόρινθο οκ, μετα;) και ο 4χρονος Διονύσης συμπληρώνει ‘Θα σας τραγουδάω εγώ Μικρή παράκαμψη στο πατρικό, ‘θα ξεθάψω τα cd μου’ αναφωνώ. Με μια σακούλα cd και με ύφος Django επιστρέφω στο όχημα. Στον περιορισμένο χρόνο αναζήτησης στριμώχτηκαν στην σακούλα Pearl Jam, Bruce Springsteen, Thievery Corporation και όλη η σειρά απο τα θρυλικά Back To Mine της DMC. Compilations φτιαγμένα από θρυλικά ονόματα της εποχή όπως Orbital, Faithless, Everything But the Girl, Morcheeba, New Order κ.α. με επιλογές κομματιών σε after-party mood. Λίγο πριν την Τρίπολη εισήλθε στο cd player το Back To Mine των Groove Armada και όλοι στο αυτοκίνητο μπήκαμε σε mood διακοπών. Για τα επόμενα 70 λεπτά οι Groove Armada μιξάρουν με μαεστρία Hip Hop, Soul, Trip Hop, House, Pop, Rock. Η Χρύσα επισημαίνει ‘ωραία παίζουν αυτοί’, ο μικρός έχει πάρει ήδη τον πρώτο υπνάκο και εγώ αναπολώ πόσα σετ έχω ανοίξει με αυτή την συλλογή. 23 χρόνια μετά, ένα ξεχασμένο cd κάνει το καλύτερο ξεκίνημα διακοπών και εγώ σκέφτομαι ότι ο Διονύσης θα λέει μετά από λίγα χρόνια στους φίλους του Έχω κάνει ταξίδι με cd, θα σέβεστε!’.

*Toν ακούς -και- στο Athens Voice Radio 102.5

Θωμάς Στρατάκης (Green Was Greener)

Το άλµπουµ του καλοκαιριού είναι ένα άλµπουµ που το ακούω αρκετά χρόνια αλλά τώρα είναι η πρώτη φορά που ‘κούµπωσε’ πραγµατικά. Ξανά Γαύδο για άλλη µια φορά και εκεί που έχω ξαπλώσει στην άµµο και δεν έχω ιδέα τι µου γίνεται και δε ξέρεις τι φταίει, οι μπίρες, ο ήλιος ή εσύ ο ίδιος, έβαλε ο ένας φίλος που είχε ξεµείνει εκεί δίπλα το El Camino De Mi Alma από Hermanos Gutierrez. Ήταν ένα από τα highlights των διακοπών. Δε πιστεύω ότι θα µπορούσε να συνοδεύσει αυτό το σκηνικό κάτι άλλο καλύτερα.