Τα τελευταία δυο χρόνια με πιάνει απελπισία όποτε διαβάζω σχόλια και ηθικές τοποθετήσεις στο Twitter (ή και σε ειδησεογραφικά site). Δεν μπορώ να προστατευτώ, σε ψηφιακή εποχή ζούμε, φυσική απόρροια είναι να «σκοντάφτω» σε τέτοια ψυχογραφήματα. Δεν ξέρω πώς λειτούργησε η πανδημία για αυτή την μερίδα κόσμου που πιστεύει ότι μας νοιάζουν τα παιδικά τους τραύματα και πρέπει να βρισκόμαστε ακούσια εκτεθειμένοι στο ρατσιστικό, ομοφοβικό, πατριαρχικό παραλήρημα τους και στον αδηφάγο και απάνθρωπο παραλογισμό που κρύβεται πίσω από το πρόσχημα του πατριωτισμού. Δεν είμαι ψυχίατρος, αλλά έχω καταλάβει ότι η πανδημία γέμισε με ακυρώσεις, ματαιώσεις, διαζύγια, αγαμία και διαταραχές τους περισσότερους εκεί έξω, σχεδόν όλους, ας μην κοροϊδευόμαστε.
Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι έχουμε δυο τρεις κολλητούς, από επιλογή, όχι γιατί μεγαλώσαμε μαζί, με τους οποίους συνεννοούμαστε και συμπλέουμε στη ζωή. Οι δικοί μου πχ. στεναχωρήθηκαν και ντράπηκαν με το ναυάγιο στην Πύλο και πραγματικά δεν ήθελαν οι 5 ζάμπλουτοι εξερευνητές και τζάνκι της αδρεναλίνης να έχουν μαρτυρικό θάνατο. Μάλλον δεν κουβαλούν τόσο ταξικό και ρατσιστικό μίσος ή έχουν κάνει τόση ψυχοθεραπεία που δεν μισούν τον εαυτό τους. Γιατί αν κάνεις πάρτι καταγγελτικότητας στο Twitter για τα γυναικόπαιδα που πνίγηκαν στο αμπάρι του ναυαγίου της Πύλου, σίγουρα μισείς τον εαυτό σου και είσαι επικίνδυνος για την κοινωνία μας. Ξέρεις ποιος είσαι, αυτός που δεν κατάλαβε την αναγκαιότητα του τριήμερου πένθους και γράφεις νοσηρά σχόλια για «παράνομους μετανάστες» που «αν έφταναν στη χώρα, θα έκλεβαν στην Ομόνοια» και για επίδοξους εισβολείς. Περιμένουμε με αγωνία να κροταλίσεις πωρωμένα ότι είμαστε ανθέλληνες ισλαμολάγνοι. Δεν είμαστε και το BBC για να κάνουμε λόγο για απολογισμό της ελληνικής ακτοφυλακής όσον αφορά στο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου.Υπάρχουν λοιπόν αυτοί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά δεν ξέρω που βρίσκονται στην πραγματική ζωή. Δεν έχουν την αντιπροσωπευτικότητα που πιστεύουν στην καθημερινότητά μας. Ας κάνουν ένα επαναπροσδιορισμό της φασούλας τους αν θέλουν να γίνουν επιδραστικοί. Προχωράμε.
Δεν ήταν χαμηλής έντασης τα γεμάτα ταξικό μίσος, μισαλλοδοξία και απανθρωπιά σχόλια για τους 5 εκατομμυριούχους που έδωσαν 250.000€ έκαστος για ένα πλωτό φέρετρο. Για αυτούς τους 5 υπάρχει ένα τυφλό μένος, το «καλά να πάθουν» το λεγόμενο. Δεν δείχνουν επιείκεια για τους νεκρούς μεγιστάνες της μοιραίας αποστολής. Δεν χρειάζεται να παραθέσουμε πολλά, μια σύνοψη είναι το εξής: «Ελπίζω να βασανίστηκαν πολύ πριν ψοφήσουν». Είναι εύκολο να μισείς τους πλούσιους αλλά πολύ δύσκολο να το δικαιολογήσεις στον εαυτό σου. Η Washington Post δημοσίευσε το 2019 ένα άρθρο με τίτλο «Γιατί όλοι ξαφνικά μισούν τους δισεκατομμυριούχους; Γιατί το έχουν κάνει εύκολο». Τι εννοούν; Ότι δεν βγάζεις το μήνα σου με το μισθό που παίρνεις. Μετά την πανδημία, είδαμε μια δραματική αύξηση της φτώχειας και μια σοκαριστική αύξηση του πλούτου την ίδια στιγμή στην ιστορία. Οι περισσότεροι αποδίδουν τον πλούτο αυτών των ομάδων στην τύχη ή τον νεποτισμό και σε ένα οικονομικό σύστημα που τους ευνόησε. Η εισοδηματική ανισότητα έγινε ένα τεράστιο ζήτημα. Ο πλούτος ήταν πολύ πιο ιδιωτικός πριν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά σήμερα όλοι φλεξάρουν, από τον σεζονίστα στη Μύκονο μέχρι τον Έλον Μασκ. Και ναι, οι πλούσιοι έχουν γίνει επιδεικτικά πλουσιότεροι και πλέον στερούνται αυτογνωσίας. Πχ: ταξιδάκια αναψυχής στην άβυσσο του Τιτανικού.
Οπότε; Ορίζουμε τα όρια της δικής μας κανονικότητας ξεσκίζοντας τους ανθρώπους έξω από αυτήν. Σαν τους ηθοποιούς στην αριστουργηματική ταινία «Τα Παράσιτα» θεωρούμε ότι έχουμε πόλεμο με τους πλούσιους. Και περιμένουμε τις σύγχρονες Μαρίες Αντουανέτες. Χωρίς να κάνουμε καμία επανάσταση. Απλά, χαιρέκακα σχολιάκα στα social.
