Eικονοποιία. Είναι εύκολο για κάθε τηλεοπτικό ριάλιτι να κατασκευάσει ένα αφήγημα προοδευτικότητας και αποδοχής. Κι όμως, δεν έχει καταφέρει κανένα τέτοιο στημένο πρόγραμμα να γράψει τηλεοπτική ιστορία. Όσο κι αν διάφοροι ανώνυμοι λογαριασμοί, τυχαία, θέλουν να δημιουργήσουν εντυπώσεις στο Twitter. Το ελληνικό First Dates δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει κάτι συμπεριληπτικό. Να κάνει νούμερα θέλει. Και να συζητηθεί για το pinkwashing . Κυρίως, να ακολουθήσει το αρχικό format.
Και φαίνεται, όταν επιλέγει τον 26χρονο Ανδρέα που δηλώνει ότι ψάχνει έναν νορμάλ γκέι, όχι feminine. Και παρουσιάζεται ο Αλέξανδρος, στα 21 του που δεν έχει κάνει ποτέ coming out στους γονείς του, κάτι που το θεωρεί αχρείαστο και -προφανώς- κουβαλά τραύματα μη αποδοχής και λεκτικής κακοποίησης. Άρα, drama. Φυσικά, δεν είχε επιτυχία το match made in TV hell. Και τι γεύση μας άφησε; Οι γκέι χαρακτήρες σε αυτό το μονταρισμένο ραντεβού ήταν στρέιτ έμπνευση.
Εσωτερικευμένη ομοφοβία και ρατσισμό. Που, ναι, καμία έκπληξη, υπάρχει και στην γκέι κοινότητα, όπως και στην στρέιτ. Η τρομοκρατία του φυσιολογικού δεν έχει σεξουαλική ταυτότητα. Και στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα περιθωριοποιείται το άτομο που έχει παραπάνω κιλά, εκείνο που ντύνεται εκκεντρικά ή εκείνο που είναι πιο camp από όσο “επιτρέπει” ο άγραφος νόμος των αποκλίσεων. Αλλά, εφόσον δεν έχουμε φτάσει στην αποδοχή και την συμπερίληψη των δικαιωμάτων των κουίρ ατόμων μήπως θα έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα επεισόδιο που δείχνει δυο νέα κουίρ άτομα που δεν μιλούν για feminine και μάτσο συμπεριφορές (κι άλλα αρνητικά/ δυσλειτουργικά σχόλια για την εμφάνιση) αλλά για την αποδοχή κάθε σώματος, κάθε ηλικίας και συμπεριφοράς; Για να καταλάβει η ετεροκεντρική κοινωνία ότι δεν πρέπει να στιγματίζει τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και τα κουίρια της επαρχίας να μη χρειαστεί σε δέκα χρόνια να διηγούνται σε ριάλιτι τους λόγους που δεν έχουν κάνει coming out στους γονείς τους – αλλά να αισθάνονται όμορφα γι αυτό που είναι. Χωρίς την “συμπονετική” ταμπέλα της φυσιολογικότητας.
Επιτέλους ένα γκέι ραντεβού στην ελληνική τηλεόραση;
Αυτό ήταν το πρώτο σχόλιο που κάναμε οι περισσότεροι (οι προοδευτικοί πολίτες που σκέφτηκαν στο First Dates ότι θα ανακουφίζομασταν με την επιλογή αυτού του ζευγαριού) που δεν ανεχόμαστε απλά τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας αλλά τα αγαπάμε και αγωνιζόμαστε για την ισότιμη μεταχείριση τους στην ελληνική κοινωνία. Γιατί πιστεύουμε ότι η σεξουαλικότητα (και η ταυτότητα φύλου) θα έπρεπε να μην αφορά κανέναν. Μετά παρακολουθήσαμε τη συζήτηση του γκέι πρώτου ραντεβού στα τυφλά. Δεν χρειαζόταν ως αδιάψευστη απόδειξη για να διαπιστώσουμε ότι το τραύμα τους είναι κομμάτι της ζωής τους. Ναι, ολα τα άτομα ζούμε σε μια βαθιά συντηρητική, ομοφοβική κοινωνία. Κι ίσως φαίνεται ως εκβιαστική επιθυμία, αλλά ένα first date μεταξύ δύο νέων ανδρών που τους αγαπά η οικογένεια τους όπως ακριβώς είναι και θα μιλούσαν για τον καιρό, για σειρές, για ταινίες, για τις συναυλίες που θέλουν να δουν και για τα ρούχα που σκέφτονται να αγοράσουν θα ήταν ένα τεράστιο χαστούκι σε κάθε μισαλλόδοξο άτομο εκεί έξω. Αυτά τα δεκάδες σκοταδιστικά ΟΡΚ που θεώρησαν πλακίτσα το αστειάκι “ποιος πληρώνει στο πρώτο ραντεβού των γκέι”. Αυτά τα άτομα με κενό λειτουργικότητας που θεωρούν ότι μπορούν να έχουν εξουσία και λόγο πάνω στα ξένα σώματα και τις ζωές των άλλων. Και αναπαράγουν την παθογένεια της φαντασίωσης πως όποιος πληρώνει έχει το πάνω χέρι, δύναμη να κάνει κουμάντο.
Μας άρεσε κάτι;
Ο Αλέξανδρος και ο Ανδρέας έκαναν την πιο υπέροχη αγκαλιά στο τέλος. Κι επειδή έχουν υποστεί ψυχολογική κακοποίηση, ξέρουν ότι υπάρχει τρόπος να απορρίψεις κάποιον ερωτικά χωρίς να τον πληγώσεις ως άτομο. Το ερώτημα παραμένει: γιατί δεν έγραψαν τηλεοπτική ιστορία στο First Dates με ένα γκέι ζευγάρι που δεν είχε μια τραυματική ιστορία κακοποίησης να μοιραστεί ή έχει κάνει το coming out του στη μητέρα του και πήγε εξαιρετικά καλά; Δεν είναι σίγουρα η πλειοψηφία, αλλά θα ήταν αδιαμφισβήτητο το επικοινωνιακό γκολ. Δεν θα άλλαζαν τον κόσμο με την αγάπη οι παραγωγοί του First Dates, θα τον έκαναν όμως ελάχιστα καλύτερο. Κι αυτό είναι το νόημα.
