Υπάρχει ένα φίλτρο, που αν δεν χρησιμοποιούταν έστω για την επίφαση ενός κάποιου ανθρωπισμού και τέλος πάντων ενός υποτυπώδους σεβασμού στο θεμελιώδες δικαίωμα στη ζωή, όπως και σε άλλα δικαιώματα, για να μην τρομάζουμε με το άγριο των κατώτερων προθέσεων των ανθρώπων, τοποθετήσεις σαν αυτή του Σπύρου Πνευματικού για τη “διαλογή ασθενών” δεν θα μας σόκαραν καν. Ευτυχώς ακόμα επιπλέουμε. 

Δεν φάνηκε να σόκαραν τον Άρη Πορτοσάλτε, εδώ που τα λέμε, που δεν αντέδρασε καν αντανακλαστικά με ένα ειλικρινέστατο “συγγνώμη, τι ακριβώς λέτε;”. Με κάθε καλή πρόθεση θα υποθέσουμε πως ο δημοσιογράφος διάβαζε κάπως απορροφημένος τη σκαλέτα του για τα παρακάτω, χωρίς να έχει ακούσει σε βάθος τον υποψήφιο βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας να μιλά για την ιατρική με όρους οικονομικού κυνισμού, για την ιατρική προσφορά λες και είναι εμπόρευμα και για τους ασθενείς όπως οι καρκινοπαθείς τελευταίου σταδίου σαν να πρόκειται για απρόσωπα cases κάποιας εξέτασης στη σχολή Ιατρικής, στην οποία ένας πρωτοετής φοιτητής μπορεί από μια άγουρη πνευματικοσυναισθηματική θέση να εκστομίσει “δεν έχει νόημα να κάνουμε αυτό για εσάς”. Θα στοιχηματίζαμε, δε, πως το μάθημα μάλλον δεν θα το περνούσε. 

Αποδεχόμενοι αυτή την επίφαση ανθρωπισμού και κάθε μη συνειδητό μα αυτονόητο “θέσφατο”, να δώσουμε τα περιττά μας συγχαρητήρια στον Παύλο Μαρινάκη, ΠΕ της ΝΔ, ο οποίος ξεκίνησε το ντόμινο της διαγραφής του κ.Πνευματικού από το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας, όταν επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον υποψήφιο βουλευτή για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για τις δηλώσεις. Δεν ξέρουμε αν τα αντανακλαστικά θα ήταν τα ίδια αν δεν βρισκόμασταν μια ανάσα πριν τον δεύτερο γύρο τον εκλογών. Δεν θέλουμε να πιστέψουμε πως οι ανατριχιαστικές αυτές τοποθετήσεις είναι το γκραν πλαν του κόμματος για το ΕΣΥ. Σε κάθε περίπτωση, η προεκλογική περίοδος ως συνθήκη λειτούργησε ως επίδεσμος.

Ο κ.Πνευματικός προσπάθησε να σκεπάσει με το κουβερτάκι της “διαστρέβλωσης” και  της “παρανόησης” όσα είπε. Μόνο που είναι εξαιρετικά μικρό μπροστά στο συμπαγές μέγεθος της κυριολεξίας, του κυνισμού και της παντελούς έλλειψης ενσυναίσθησής τους.  Ήταν τόσο σαφείς και τόσο συγκεκριμένες, που το να τις παρανοήσεις απαιτεί πνευματική ματαιοπονία και στρουθοκαμηλισμό. 

Τι μπορεί να παρανοηθεί από όσα ειπώθηκαν σε έναν ανάλγητο μονόλογο στον οποίο η ανθρώπινη ζωή, τα χρόνια νοσήματα, οι κακές προβλέψεις τους και όλα όσα σημαίνουν όλα για αυτά όχι μόνο για τη ζωή του ασθενούς, αλλά και των οικείων του. Θα πρέπει να έχεις απωλέσει ένα μεγάλο κομμάτι της αντίληψης των απολίξεων που έχει υγεία του ενός στις ζωές πολλών, αλλά ο κύριος Πνευματικός φαίνεται να ενδιαφέρεται κάπως μονότονα σε έναν και μοναδικό πυλώνα: τον οικονομικό. Μέσα στο ντελίριο κυνισμού του, η παράτασης της ζωής του ενός και η ιατρική προσφορά βλάπτουν  το οικονομικό σκέλος του concept “δημόσια υγεία”. Είναι τρομακτικό. 

Θα ήταν εξαιρετικά εύκολο αν ο κ.Πνευματικός ήταν ακόμα μια περίπτωση επαγγελματία πολιτικού, που από το πολιτικό του γραφείο μέχρι το σπίτι του, κουβαλά ή ΤΟΝ κουβαλά η αόρατη γυάλα του, αυτό το αόρατο τοίχος ανάμεσα στο μικροσύμπαν του και το “μάκρο” της κανονικής ζωής. Αυτής με τον ρεαλισμό που δεν χαρίζεται και με την άγρια ωμότητά της. Τη ζωή των ημερών, των εβδομάδων, των μηνών και χρόνων παράτασης ζωής, όχι από εγωιστική επιμονή για επιβίωση, αλλά από ένα αίσθημα χρέους να μην εγκαταλείψουν οικογένειες και αγαπημένα πρόσωπα. Εκείνη η πλευρά του να ζεις, που αποδεικνύει πως ακόμα και για τον θάνατό σου οφείλεις κάποιον να υπολογίσεις. Κάποιον θα αφήσεις πίσω. Σε κάποιον χρωστάς στιγμές, λόγια και χρόνο, ώστε να μπορέσεις να ενσωματωθείς για τα καλά στο πλέγμα των αναμνήσεών του. Ωστόσο, αυτά, μάλλον τα έχει δει. Τα ξέρει. Από πρώτο χέρι, ώντας γιατρός. Τρομακτικό. 

Μια τοποθέτηση στο Facebook, κατόρθωσε να κάνει σαφείς όλους τους μη εύκολα αντιληπτούς από κυνικούς ξερόλες λόγους που δεν βρίσκονται δικαιολογίες για την αναλγησία αυτών των δηλώσεων. Αυτή του Γιάννη Κουλουκάκου. Μακάρι να βρήκε τον πραγματικό της αποδέκτη αυτή η “επιστολή” share στο share. 

Κε Πνευματικέ μου, 
είμαι γιος ενός καρκινοπαθούς ο οποίος έχει φύγει εδώ και 22 χρόνια. 

Ο μπαμπάς μου διαγνώστηκε με καρκίνο που λες, και μας είπαν εξαρχής ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. Θα πέθαινε. Κατάφεραν όμως οι γιατροί στον Άγιο Σάββα να του δώσουν κάποιους μήνες ζωής. 

Σε αυτούς τους μήνες εγώ σαν 20χρονος αντιδραστικός έφηβος που δεν είχα καμία κάψα να δείξω σε κανέναν πόσο τον αγαπώ, κατάφερα να τον πάρω αγκαλιά και να είμαι δίπλα του στο κρεβάτι όταν αυτός πονούσε και είχε παρανέργειες από τις χημειοθεραπείες. Μπόρεσα να κάτσω μαζί του και να μιλήσουμε, να παίξουμε, να δημιουργήσουμε αναμνήσεις. Ο ίδιος χαμογέλασε και πήρε δύναμη να παλέψει. Να μην φύγει με τα χέρια κάτω. 

Και ναι, υπήρχαν στιγμές που έλεγα ότι δεν είχε νόημα και ότι τον ταλαιπωρούμε και δεν τον αφήνουμε να φύγει ήσυχα, 
Κι εγώ λοιπόν ωριμάσα, έμαθα να δίνω, να κάνω υπομονή και να παλεύω. 

Πόσο κόστισε αυτό ρε παιδί μου; 

Κάνε τον λογαριασμό και στείλτον μου. 

Πληρώνω όσο θέλεις, δεν με νοιάζει καν το ποσό. Μπορώ να δουλεύω όλη την ημέρα για την υπόλοιπη ζωή μου.

Πληρώνω όσο θέλεις για να κρατήσω αυτές τις αναμνήσεις. Τις καλές και τις κακές. 

Αλλά κάνε μου μια χάρη. Μην ξαναμιλήσεις για τον μπαμπά μου, γιατρέ. Το cost benefit ratio μπορώ να σου εξηγήσω τι να το κάνεις και που να το βάλεις. Με κάθε σεβασμό σου λέω ότι για τους ανθρώπους που αγαπάμε είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε έστω και για ένα λεπτό παραπάνω μαζί τους, έστω και για ένα λεπτό καλύτερης ποιότητας ζωής για αυτούς. 

Εσύ που τα μετράς όλα με βάση το κόστος να μας στέλνεις πάντα τον λογαριασμό. Είμαστε large. 

Update: Και επειδή πάλι γράφει για παρερμηνείες, 

ΟΧΙ, δεν είχες λίγο χρόνο, άκουσα όλη τη συνέντευξη και μιλούσατε με τον 

Πορτοσαλτε 20 λεπτά. Άπειρος ραδιοφωνικός χρόνος. Το θέμα δε το άνοιξες μόνος σου. 

Καμία παρερμηνεία και κανένα απόσπασμα που αλλάζει το νόημα. Έχει ανεβασμένη όλη τη συνέντευξη ο ΣΚΑΪ.

Ευχόμαστε να αποτέλεσε ένα χρήσιμο reality check για επόμενη αποφυγή της μπανανόφλουδας του κυνικού εξορθολογισμού στο διάκενο μεταξύ “παροχής υγείας” και “ζωής”. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο πολιτικός στίβος κυνικοποιεί τις καλύτερες προθέσεις, στεγνώνει από συναίσθημα τοποθετήσεις και τακτικές, μετατρέπει το ανθρώπινο βίωμα σε αφ’ υψηλού project για τεχνοκράτες, αλλά το γεγονός ότι έγκυες και έμβρυα πεθαίνουν σε αναμονή ασθενοφόρου, είναι απόδειξη πως δεν χρειαζόμαστε άλλους κυνικούς τεχνοκράτες και κρατικοδίαιτους ειδήμονες.