Δεν θα ζούσαμε στην Ελλάδα αν δεν ξυπνούσαμε ένα πρωί και δεν χρειαζόμασταν ένα μαντηλάκι για να σκουπιστούμε από τη σκόνη που σηκώθηκε στην αρένα των social media για την ομοφοβία του ΚΚΕ -και δεν ξέρω καν ποιος θα μας το προσφέρει, καθώς τα χέρια είναι πρόχειρα για οργισμένα στάτους. Η αφορμή δόθηκε με ένα σχόλιο στο podcast της Έλενας Ακρίτα, ενός από τους δύο-τρεις ανθρώπους στην Ελλάδα που μπορούν δίνουν τον τόνο και την κατεύθυνση σε αυτή την ακανόνιστη ροή πληροφοριών που περνά από το feed μας. Με τις απόψεις της συμφωνώ τις περισσότερες φορές. Με το ύφος της πάλι όχι, αλλά αυτό, το γεγονός δηλαδή ότι για να εδραιώσεις την παρουσία σου στο echo chamber που δημιουργεί κάθε κοινωνικό δίκτυο πρέπει να έχεις μονίμως λυμένο το ζωνάρι σου για καβγά, δείχνει περισσότερα για το πώς γίνεται αντιληπτός ο «διάλογος» σήμερα, πάρα κάτι διαφωτιστικό για τον κάθε ένα χρήστη ξεχωριστά.
Αν υπάρχει «μαγεία» στα σόσιαλ μιντία, αυτή συνοψίζεται σε όλο αυτό το drama που εκτυλίσσεται τις τελευταίες ώρες. Από τις κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών, που υπερβαίνουν κομματικά στεγανά και θέτουν ένα σοβαρό ερώτημα τόσο στους ίδιους τους καλλιτέχνες όσο και στην κοινωνία πώς στεκόμαστε απέναντι σε και διεκδίκηση, περάσαμε στη στάση του ΚΚΕ απέναντι στον Σπύρο Μπιμπίλα, στην αντίδραση του ΚΚΕ, αλλά και τους άτσαλους χειρισμούς του στο παρασκήνιο, όπως τους έχει μεταφέρει η δημοσιογράφος του News247 σε μια σειρά από status (δες πχ. εδώ), και από εκεί ο χορός του Facebook και του Twitter με μια βοή έθεσε το, υποτίθεται, προκείμενο: Είναι ομοφοβικό το ΚΚΕ; Μάλιστα, αυτός είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο σήμερα.
Η ΛΟΤΑΚΙ+ κοινότητα δεν θεωρεί το ΚΚΕ σύμμαχο της κι αυτό κάτι λέει.
Βέβαια ούτε αυτό θα συζητήσουμε χαμένοι στη δίνη του σκρολαρίσματος, παρά το γεγονός ότι δεν πρόκεται για ήσσονος σημασία ζήτημα, όπως κάθε τι που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία του να αυτοπροσδιορίζεσαι όπως επιθυμείς και κυρίως να μπορείς να επιτελείς δημόσια και ισότιμα την ταυτότητα φύλου σου. Η ΛΟΤΑΚΙ+ κοινότητα δεν θεωρεί το ΚΚΕ σύμμαχο της κι αυτό κάτι λέει. Όπως και το ίδιο το ΚΚΕ ακόμα και χθες αποκαλεί «προσωπικό ζήτημα» τον σεξουαλικό προσανατολισμό των μελών του, παραβλέποντας ότι το προσωπικό είναι και πολιτικό, όταν η προσωπική επιλογή λειτουργεί ως δείκτης για διακρίσεις και την εδραίωση κάθε λογής αποκλεισμών.
Από την άλλη, συγγνώμη, αλλά το ΚΚΕ πολύ καλά κάνει δεν προτιμά τις εύκολες απαντήσεις για τα θέματα των δικαιωμάτων. Ναι, βρίσκεται εκεί, όπως είπε και ο Δημήτρης Κουτσούμπας στη συναυλία προς τιμήν του Σταύρου Ξαρχάκου. «Να συμβάλουμε με την πρωτοπόρα δράση μας να ανέβει το πολιτιστικό μορφωτικό επίπεδο, να ανέβει ο αγώνας όλων, για την ουσιαστική προστασία των θυμάτων κάθε είδους βίας, ιδιαίτερα των παιδιών, της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών, των ηλικιωμένων, των αναπήρων συνανθρώπων μας, εναντίον κάθε είδους ρατσισμού, αποξένωσης, λόγω φύλου, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού», είχε πει ανίγωντας την εκδήλωση. Ωστόσο, ο τρόπος που θα διεκδικήσεις συλλογικά μια πιο δίκαιη κοινωνία δεν είναι κάτι που μπορεί να αναλυθεί σε FB status, να γίνει tagline σε καμπάνια ή πολύχρωμο άρμα στο Pride. Χρήσιμα και αυτά, όμως ο καπιταλισμός μάς έχει διδάξει να κοιτάμε με προσοχή τη λεπτή γραμμή που χωρίζει την ορατότητα από το εύκολο, ανέξοδο και τελικά απόλυτα ενσωματωμένο στους όρους της φιλελεύθερης οικονομίας pink washing.
Το woke culture μετατρέπει τον αγώνα για κάθε πρόταγμα σε θέαμα.
Σίγουρα θα ακούγονται από τα βάθος τα πρώτα «αστεία» για το ΚΚΕ που «περιμένει να ωριμάσουν οι συνθήκες», που θέλει να είναι στην «πρωτοπορία» που απεχθάνεται όσα και ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει, που τελικά μένει εγκλωβισμένο και περιχαρακωμένο σε μια δική του «θεολογία». Σύμφωνοι, τα έχουμε κάνει και δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Ωστόσο, αφενός το ΚΚΕ έχει πλέον αρχίσει να θέτει τα ερωτήματα για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας (με καθυστέρηση; Με καθυστέρηση) και κυρίως το κάνει με τρόπο που ευτυχώς στέκεται μακριά από το ρηχό δικαιωματισμό και το woke culture που μετατρέπει τον αγώνα για κάθε πρόταγμα σε θέαμα, κάτι που τελικά τον αποδυναμώνει αντί να τον ριζοσπαστικοποιεί.
Όταν το ΚΚΕ μιλά για την μπίζνα των αναδοχών και της παιδικής προστασίας, δεν στέκεται απέναντι στο δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών να κάνουν αναδοχή, αλλά εντοπίζει τη ρίζα μιας στρεβλής δομής μέσα στον καπιταλισμό. Το μόνο άσπρο-μαύρο στο θέμα των δικαιωμάτων είναι η μεριά που παίρνεις. Είναι αυτονόητο να στέκεσαι πάντα με την πλευρά του ανίσχυρου, του ευάλωτου, του αδικημένου, δεν είναι όμως καθόλου αυτονόητος ο δρόμος που θα ακολουθήσεις για τη διεκδίκησή σου. Και τέλος πάντων, αν θέλουμε να μλήσουμε για ελέφαντες στο δωμάτιο, στη δεδομένη πολιτική συγκυρία, ναι ίσως να πρέπει να πούμε ότι ένα κόμμα με μπετοναρισμένο το 5,3% κάνει πιο συγκροτημένη αντιπολίτευση από άλλα κόμματα με μεγαλύτερη κοινοβουλευτική αντιπροσώπευση.
Ας δεχθούμε τα πάντα για το ΚΚΕ, αλλά σε κάποια πράγματα η ανάλυση και όχι η εύκολη συνθηματολογία έρχεται να το δικαιώσει. Σκεφτείτε, 27 χρόνια μετά πόσο κακά έχει γεράσει αυτό το βίντεο και πόσο όλο αυτά τα δουλοπρεπή χάχανα μοιάζουν με τον μακρινό απόηχο μιας εποχής που ήρθε και τη σάρωσε ο ρεαλισμός και των αγορών και της οικονομίας;
