Αν η λογική ήταν το κυρίαρχο δόγμα στη σουρεαλιστική εποχή που ζούμε, σήμερα θα σχολιάζαμε το θάρρος (αναμειγμένο με θράσος) που χρειάζεται ένας δημοσιογράφος για να βασίσει μια ερώτηση συνέντευξη στο concept «φημολογία». Να έχεις να μιλήσεις με τον Νίκο Βέρτη και να σου φαίνεται καλή ιδέα να του ζητήσεις να απαντήσει στις φήμες που τον θέλουν ομοφυλόφιλο και μάλιστα ομοφυλόφιλο στη ντουλάπα. Θέλει να νιώθεις και λίγο τυχερός. Ότι τουλάχιστον δεν είσαι σε μια μέρα που θα δεχτείς ένα «σοβαρά, απασχολεί κανέναν η ερώτησή σας;» ως απάντηση, με αυθεντική απορία και υπόνοια ειρωνίας. Όπως όλοι γνωρίζουμε μετά από ένα φλατ από ουσιαστικά ζητήματα Σαββατοκύριακο, η ερώτηση επισκιάστηκε από την απάντηση του τραγουδιστή. Ίσως όχι άδικα. Ίσως και εντελώς. 

Ο Νίκος Βέρτης δεν αξιολόγησε την ουσιαστική χρησιμότητα της ερώτησης, για να αποφύγει τον σκόπελο. Ας μην ξεχνάμε πως τέτοιες ερωτήσεις είναι εξαιρετικές μπανανόφλουδες για να πει κανείς το πιο λάθος πράγμα. Ο Νίκος Βέρτης την πάτησε. Δεν έπεσε με στυλ, αλλά μάλλον προσπάθησε. «Αν ήμουν γκέι, δεν θα ντρεπόμουν να το πω δημοσίως», απάντησε, συνεχίζοντας: «Όταν ακούς κάτι που δεν ισχύει, το προσπερνάς. Τα πρώτα χρόνια με έλεγαν Τούρκο, μετά Αλβανό. Μετά είπαν ότι ο πατέρας μου είναι πολύ πλούσιος και εξαιτίας του έκανα καριέρα. Ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Πράγματα που δεν ισχύουν δεν με απασχολούν. Καταρχήν έχω μεγαλώσει στην Ολλανδία και μισώ τους ανθρώπους που ντρέπονται για τις ιδιαιτερότητές τους. Αν είσαι gay, δεν πρέπει να ντρέπεσαι να το πεις. Είχα παιδικούς φίλους gay, οι οποίοι δεν ντρέπονταν για αυτό». 

Με τις δηλώσεις πως έχει φίλους gay, στο περιοδικό People, θα εξακολουθούσαμε να μιλάμε για έναν καλλιτέχνη ο οποίος καλείται να απαντήσει σε μια ερώτηση που γεννήθηκε με ένα όνειρο: να γίνει πρωτοσέλιδο. Αλλά υπήρχε και συνέχεια. «Δυστυχώς για κάποιους και ευτυχώς για κάποιες, είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θα είχα έστω και 1% μέσα μου ομοφυλοφιλικές τάσεις. Προσωπικά, ξέρεις, λυπάμαι για εκείνους που δεν έχουν αποδεχτεί τον εαυτό τους και τους απομακρύνω από κοντά μου». 

Επόμενη ερώτηση: αν θα του προκαλούσε εκνευρισμό η προσπάθεια ενός άντρα να τον φλερτάρει: «Δεν θα τσατιζόμουν. Εξαρτάται, βέβαια, και από τον τρόπο. Γνωστός άνθρωπος με φλέρταρε με χυδαιότητα και γλίτωσε το ξύλο στο δευτερόλεπτο, χωρίς όμως να νιώθω την ανάγκη να αποδείξω τι είμαι. Όσα λάθη και να έχω κάνει στη ζωή μου, η ηθική μου είναι πάντα ψηλά και μακάρι όλοι οι άντρες να φορούσαν τα παντελόνια που φοράω!», τόνισε ο τραγουδιστής. 

Το λένε άμυνα και μπορεί να προκληθεί και σε γκέι και σε στρέιτ. Δεν κάνει διακρίσεις το αντανακλαστικό. Το να σε φέρνουν μπροστά σε ένα εξαναγκαστικό come out μπορεί να προκαλέσει μια σειρά από συγκεχυμένες, αρκετά μπερδεμένες φράσεις. Αλλά όχι ρευστά -σχεδόν- ομοφοβικές. Σε πιο απλά ελληνικά, ο Νίκος Βέρτης δεν θα ντρεπόταν διόλου αν ήταν γκέι, αλλά θεωρεί τις ομοφυλοφιλικές τάσεις ζήτημα ηθικής. Ή μάλλον έλλειψής της. Ξεκαθαρίζει πως δεν έχει ούτε 1% από αυτές, κάνοντας σαφές πως ακόμα και ένα 0,9% από δαύτες θα υπονοούσε την ελάχιστη ρευστοποίηση της σεξουαλικότητάς του. Η ποσοστοποίηση, αστεία-αστεία, δείχνει φόβο, με τα τόσο στενά της όρια. 

Τα παντελόνια που φοράει ο Νίκος Βέρτης είναι εξαιρετικά, χωρίς καμία αμφιβολία, αλλά δεν έχουν κάποια σχέση με τη σεξουαλικότητα. Ούτε του ίδιου. Για να γίνουμε εκνευριστικά πεζοί, τα παντελόνια είναι ένα κομμάτι ύφασμα στο οποίο έχουν όλοι πρόσβαση: γκέι, στρέιτ, cis, trans, ασέξουαλ, bi. Τα παντελόνια, δε, έχουν σταματήσει να αποτελούν δείγμα ανδρισμού (έννοια που πρέπει να ενημερώσει κάποιος τον ταλαντούχο ερμηνευτή πως είναι εντελώς απομπλεγμένη από τη ετεροφυλοφιλική προσέγγιση του έρωτα) εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Πρακτικά, το μόνο που έχει μείνει από αυτόν τον συσχετισμό είναι μια μπανάλ μπαρμπαδίλα. Και τη λέξη «μπάρμπας» τη χρησιμοποιούμε με άπλετη αγάπη και κατανόηση για το κενό που τη χωρίζει από τον σύγχρονο τρόπο σκέψης. Είμαστε σίγουροι ότι το γνωρίζει. 

Αν πρέπει να κρατήσουμε ένα μάθημα από την ατυχή αυτή συνέντευξη, είναι πως όταν η ερώτηση ακούγεται σαν παγίδα, όταν ο εγκέφαλος αρχίζει να μπαίνει σε κατάσταση stress, κάνοντάς μας να νιώθουμε ότι ενδέχεται να πούμε κάτι τόσο λάθος που θα μας ζαλίζει για καμία εβδομάδα (τόση διάρκεια ζωής έχουν τέτοια σοουμπιζικά πυροτεχνήματα), αναρωτιόμαστε «αυτή η ερώτηση είναι πραγματικά χρήσιμη;». Και επειδή δεν είναι, απαντάμε με την ίδια ακριβώς απορία σε όποιον βρήκε ωραία ιδέα να μας απασχολεί με βεβιασμένες ημιομοφοβικές δηλώσεις Σαββατιάτικα, που μπορεί να πληγώνουν ανθρώπους που πράγματι έχουν κάτι να κερδίσουν από τα come out καλλιτεχνών που εκτιμούν. 

*Είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως ο δημοσιογράφος δεν είχε καμία ουσιαστική σκοτούρα για τη σεξουαλικότητα του Νίκου Βέρτη, αλλά μια μέρα δεν είναι αρκετή για να συζητήσουμε τη χυδαιολατρεία των media.