Η Ντόρα Μπακογιάννη ανακοίνωσε χθες τη διάγνωσή της με πολλαπλό μυέλωμα, λίγες μέρες μετά την είδηση για τους λόγους υγείας που θα κρατήσουν τη Φώφη Γεννηματά εκτός των εκλογών του ΚΙΝΑΛ. Ένα νέο αποτελεί είδηση και μετά οι αντιδράσεις σε αυτό το νέο αποτελούν τις νέες ειδήσεις. Τις αφορμές να πατηθούν τα «publish» σε δημοσιογραφικά media, αλλά και προσωπικά προφίλ, από αυτά που δημιουργούν τον ψηφιακό πλανήτη της αποψάρας στον οποίο προσγειωνόμαστε κάθε λεπτό της μέρας, μετά τον χαρακτηριστικό ήχο ξεκλειδώματος του κινητού. Με το ζήτημα της υγείας της Ντόρας Μπακογιάννη έγινε ακριβώς το ίδιο, οδηγώντας μας ακόμα μια φορά σε αυτό το νέο είδος δυστυχίας: το αίσθημα υποχρέωσης να γράψουμε κάτι, να πιστεύουμε κάτι, να σκεφτόμαστε κάτι για αυτό, αλλά και στην εμφανή και μη εμφανή επικινδυνότητα που κρύβει η γλώσσα που συνοδεύει διαχρονικά τον καρκίνο.
Στα πλαίσια των απόψεων, η ανακοίνωση της Ντόρας Μπακογιάννη αποτέλεσε αφορμή για να αναδειχθούν πολιτικοί συνοδοιπόροι ως φίλοι και συμπαραστέκοντες με σχόλια για «παλικαρίσια» ανάρρωση και κομπλιμέντα για μια από τις λίγες γυναίκες πολιτικούς που έχει να δείξει αυτή η χώρα. Στην αρένα των ευχών μπήκαν και αντίπαλοι, ευχόμενοι καλή ανάρρωση με ένα στυλ που θυμίζει αυτό το γραφικό «εδώ δεν χωράνε οπαδικά». Δεν έλειψαν και οι ευχές που ξεπέρασαν κάθε όριο λογικής, που υπόσχονται αναμονή για την ανάρρωση της Ντόρας Μπακογιάννη να και όταν θα είναι πια δυνατή και γερή, να την «κατατροπόσουν» πολιτικά με την ησυχία τους. Αν δεν ήταν κωμικές οι τοποθετήσεις αυτές, των opinion leaders του μέσου ελληνικού woke πληκτρολογίου, θα ήταν θρασείες ως και προσβλητικές.
Η ίδια η Ντόρα Μπακογιάννη στην ανακοίνωσή της, μίλησε για αυτό με τον πιο εμψυχωτικό τρόπο. Για μάχη παράλληλη. Για τρόπο ζωής. Όπως κάθε χρόνια ασθένεια. Δεν άφησε χώρο για λιποψυχίες και οίκτους, ούτε για δράματα.
Στα mediaκά νέα, ο κιτρινισμός πάντα θα συνοδεύεται και από λίγο ψευτοσυναισθηματισμό. Μερικοί το προτιμούν γλυκανάλατο. Δεν θα αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος, ανεξάρτητα από το αν σε λένε Κεμάλ. «Τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής τους» διαβάσαμε πως δίνουν Γεννηματά και Μπακογιάννη, γιατί αν δεν ξέρουν τα ενημερωτικά μέσα ποια είναι η μεγαλύτερη μάχη που έχει δώσει η κάθε μια από αυτές τις γυναίκες, τότε ποιος ξέρει; Οι ίδιες; Σε παρακαλώ πολύ, σοβαρέψου. Στα media όταν το θέμα είναι ο καρκίνος, θα μιλάμε σαν να γράφουμε επικήδειους, θα προκαλούμε τρόμο, άτυπες αρρωστοφοβίες, χτυπήματα στο ξύλο και μια λήθη. Καρκίνος; Όχι. Το «κακό», το «θηρίο», «η αρρώστια». Μάχη για ζωή και κλικ. Παρακάτω θα διαβάσεις ποιοι έχουν περισσότερες πιθανότητες να νοσήσουν.
Η ίδια η Ντόρα Μπακογιάννη στην ανακοίνωσή της, μίλησε για αυτό με τον πιο εμψυχωτικό τρόπο. Για μάχη παράλληλη. Για τρόπο ζωής. Όπως κάθε χρόνια ασθένεια. Δεν άφησε χώρο για λιποψυχίες και οίκτους, ούτε για δράματα. Ακριβώς όπως έχουμε επιτυχώς δει να συμβαίνει στη σειρά podcast του Provocateur, ΜΠΡΑΗΤ ΣΑΗΝΤ. Οι υπόλοιπο πάλι θα ποτίζουμε την περί καρκίνου λόγο με συγκρατημένη απαισιοδοξία που πουλάει, χωρίς να σκεφτόμαστε αυτούς τους «άλλους 499» που εκείνη φρόντισε να συμπεριλάβει στο μήνυμά της. Από ό,τι φαίνεται είναι πάνω από τις δυνάμεις της ενσυναίσθησής μας το να σκεφτούμε τον αντίκτυπο της γλώσσας που χρησιμοποιούμε στις ζωές εκείνων στους οποίους απευθύνεται. Φράσεις «δυσκολότερη μάχη» δεν βοηθούν κανέναν, η υγεία δεν είναι στρατόπεδο και ο καρκίνος δεν είναι ένα δύσκολο καψόνι για να μπορεί τέτοια γλώσσα να εμψυχώνει. Ούτε τους ασθενείς, ούτε τους ανθρώπους που αγαπούν και τους αγαπούν.
Για προφανής λόγους, η Ντόρα Μπακογιάννη διαφέρει από τον μέσο ασθενή. Ωστόσο, το breastcancer.org, που αφορά τους πάντες, ανεξάρτητα από ταξικές διαφορές, γίνεται μια εκτενής αναφορά στη «γλώσσα του καρκίνου». Σε όλες εκείνες τις λέξεις που τον περιβάλλουν, χτίζοντας υποσυνείδητες εικόνες, τρόμο και στερεότυπα. Μάχη, επιζών, γενναίος, είναι μερικές από τις λέξεις που οι ίδιοι οι καρκινοπαθείς βρίσκουν ενοχλητικές, προτιμώντας το «ζώντας με τον καρκίνο», παρά το «παλεύοντας με τον καρκίνο», για παράδειγμα. Στο τέλος της μέρας, ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι πώς θα μιλήσεις για αυτό, αλλά αν χρειάζεται πράγματι να μιλήσεις για αυτό. Μερικές φορές η σιωπή είναι δώρο, που θα σώσει τον δέκτη από μια αχρείαστη ως και ανεπιθύμητη πληροφορία και τον πομπό από την ίδια τη βλακεία του.Τα social media και το συνεχόμενο σκρολάρισμα μας έχουν γεμίσει με αχρείαστη φλυαρία. Η παγίδα είναι πως αυτή η φλυαρία δεν γίνεται αντιληπτή, γιατί είναι βουβή, μετριέται σε λέξεις και όχι σε ντεσιμπέλ.
Ο χρόνος είναι πολύτιμος και τα θέματα υγείας δεν είναι πεδίο για share λίγης ακόμα αποψάρας, με βασικό κίνητρο τα likes και την επιβεβαίωση ότι και σήμερα είμαστε «μέσα στα πράγματα». Μπορούμε να είμαστε χωρίς να εκμεταλλευόμαστε ζητήματα βαθιά προσωπικά και λεπτά. Μπορούμε να είμαστε χωρίς να παραβιάζουμε όρια. Μπορούμε να είμαστε χωρίς να θέλουμε να το ξέρουν και οι άλλοι για να το επιβεβαιώσουν.
