Διόδια στο κέντρο; Πώς το σκεφτήκατε, βρε σατανάδες;

Το σχέδιο για διόδια στο κέντρο της Αθήνας θα βρίσκεται μόνιμα σε κάποιο από τα συρτάρια του υπουργικό γραφείο, κάπου δίπλα στα μελάνια για τις σφραγίδες -δεν εξηγείται διαφορετικά η ευκολία με την οποία επανέρχεται στο δημόσιο διάλογο με σταθερή συχνότητα εδώ και 25 τουλάχιστον χρόνια. Ίσως κιόλας να το βγάζουν από αυτούς τους μονόχρωμους φακέλους εγγράφων με το λάστιχο, που είναι κιτρινισμένοι στις άκρες την πολυκαιρία: όσα ακούγονται κάθε φορά μοιάζουν να έρχονται από άλλες εποχές και κυρίως να αγνοούν ποιες είναι οι τρέχουσες ανάγκες οδηγών και επιβατικού κοινού.

Αυτή η ψύχραιμη εισαγωγή είναι τέτοια επειδή ακριβώς γράφεται από την άνεση του γραφείου. Αν η είδηση ότι ο νυν Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, Κώστας Καραμανλής, και οι συνεργάτες συζητούν το ενδεχόμενο τοποθέτησης διοδίων στο κέντρο της πρωτεύουσας με έβρισκε στο αυτοκίνητο, στην Κηφισίας/στο ποτάμι/ στην Ομόνοια/ στην Κατεχάκη κολλημένο σε αυτό βραδύ κύμα από λαμαρίνες και κόκκινα φώτα που απλώνεται σε όλους τους κεντρικούς άξονες της πρωτεύουσας, τότε η αντίδραση θα ήταν άλλη, αλλά ας παραμείνω κόσμιος.

Μα διόδια στο κέντρο; Πώς το (ξανα)σκεφτήκατε αυτό, βρε σατανάδες; Όχι, αλήθεια. Πρόκειται για μια λαμπρή λύση όταν α) έχεις ξεχάσει ποια ήταν η τελευταία φορά που πήρες ΜΜΜ και β) κάποιος τροχονόμος σού ανοίγει το δρόμο κάθε φορά που κινείσαι με το αυτοκίνητο στο κέντρο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ένα τεράστιο facepalm σχηματίζεται στους δρόμους της πόλης, ορατό κάθε φορά που μπαίνεις google maps για να βρεις τη πιο σύντοχαχαχα διαδρομή για να φτάσεις στον προορισμό σου.

Διόδια, λέει, για να μειωθεί το αυξημένο κυκλοφοριακό που μας έχει γονατίσει τους τελευταίους δύο μήνες. Σωστά, μήπως η κίνηση οφείλεται στο γεγονός ότι ο Covid 19 είναι εδώ δίπλα μας, όμως η τηλεργασία αποτελεί μια ανάμνηση για πολλές επιχειρήσεις και σε συνδυασμό με τον συνωστισμό στα ΜΜΜ έχει αναγκάσει πολλούς εργαζόμενους να παίρνουν το αυτοκίνητο;

Διόδια, λέει, γιατί η ροή οχημάτων προς το κέντρο της Αθήνας δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί από το οδικό δίκτυο. Σωστά, αλλά μήπως πρώτα να έχουμε επενδύσει σοβαρά στη ριζική βελτίωση του δικτύου ΜΜΜ, ώστε να μπορείς να φτάνεις στο κέντρο γρήγορα, χωρίς αναμονές και χωρίς συνωστισμούς και κυρίως: χωρίς να νιώθεις ότι τα οχήματα και τα βαγόνια ανήκουν σε κάποια παρηκμασμένη χώρα.

Δίοδια, λέει, και αυτή η ιδέα προστίθεται σε μια λίστα λαμπρών παρεμβάσεων, όπως το πάντα εξυπηρετικό τραμ που διασχίζει άδειο το κέντρο της πόλης, ο μεγάλος περίπατος, οι μονοδρομήσεις δρόμων.

Φυσικά, το μέτρο δεν αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Και σε άλλες μεγάλες πόλεις (ορισμένες από αυτές με μικρότερο πληθυσμό από εκείνον της Αθήνας) ισχύει το μέτρο και έχει την ίδια ακριβώς στόχευση με τις προθέσεις του Υπουργείου. Μάλιστα, πέρα από τα διόδια υπάρχει και μια ολόκληρη σειρά αντικινήτρων προκειμένου να αποφύγεις να πάρεις το αυτοκίνητό σου: ελάχιστες διαθέσιμες θέσεις για νόμιμο παρκάρισμα, εξαιρετικά υψηλές χρεώσεις στάθμευσης κτλ.. Ωστόσο, μιλάμε για πόλεις που διαθέτουν ένα εκτεταμένο δίκτυο μετρό, λεωφορείων, ηλεκτροκίνητων οχημάτων, αξιόπιστο και αποτελεσματικό.

Στην Αθήνα, στεκόμαστε σε αποβάθρες και στάσεις κοιτάζοντας όχι τα τρένα να περνούν (πού τέτοια τύχη;) αλλά τους πίνακες τηλεματικής. Οι χρόνοι άφιξης είναι σαν τα νούμερα του ΚΙΝΟ, μπορεί να βγουν, μπορεί και όχι. Υπάρχει άνθρωπος που έχει υπολογίσει πόσες ώρες από τη ζωή έχει περάσει περιμένοντας -θα μπορούσε να πάρει πτυχίο ιατρικής. Η δε εφαρμογή του OΑΣA διαθέτει μεν αξιοπιστία, ωστόσο επιφυλάσσει και απρόβλεπτες εμπειρίες σε όσους τη χρησιμοποιούν: μπορεί να βλέπεις το μπλε λεωφορειάκι να πλησιάζει τη στάση σου, αλλά αυτό τελικά να μην εμφανίζεται ποτέ. Με κάτι τέτοια η Rowling θησαύρισε με τα βιβλία του Harry Potter.

Διόδια, ναι, και γω μαζί σας. Να φτάνει η ουρά μέχρι τις παρυφές του Χαλανδρίου, μέχρι τα βάθη της Πέτρου Ράλλη και να τραγουδάμε αγκαλιασμένοι another day of Sun, όπως στο La La Land.