Η ιστορία της Ζιζέλ Πελικό δεν είναι απλώς άλλη μια υπόθεση έμφυλης βίας· είναι ορόσημο. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που στάθηκε απέναντι σε μια κοινωνία, σε ένα δικαστικό σύστημα και σε δεκάδες άνδρες που την εκμεταλλεύτηκαν και τη βίασαν. Και όχι μόνο δεν λύγισε, αλλά τους ανάγκασε να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Εμάς, όλους μας, να κοιτάξουμε το τέρας κατάματα. Κι εγώ γράφω αυτές τις γραμμές με χέρια που τρέμουν.
Η Ζιζέλ δεν είναι ηρωίδα γιατί επέζησε. Είναι ηρωίδα γιατί αρνήθηκε να σωπάσει. Γιατί μετέτρεψε την απόλυτη φρίκη σε κάλεσμα για αλλαγή.
Ζιζέλ Πελικό: Από θύμα, σύμβολο
Ας μιλήσουμε για το προφανές: ποια γυναίκα θα άντεχε να ανοίξει την προσωπική της κόλαση σε παγκόσμια κλίμακα; Η Πελικό υπέμεινε το αδιανόητο – η ίδια η λέξη «βία» είναι πολύ φτωχή για να περιγράψει αυτό που της συνέβη. Για μια ολόκληρη ζωή, ο άντρας που της υποσχέθηκε ζωή και σεβασμό την παρέδιδε, ναρκωμένη, σε αγνώστους. Ανθρωπόμορφα τέρατα έκαναν το κορμί της πεδίο μάχης, χωρίς ποτέ να το θεωρούν λάθος, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς.
Κι όμως, εκείνη στάθηκε στο ύψος της. Επέλεξε να πει «αρκετά». Το «ανώνυμο θύμα» έγινε πρόσωπο. Πρόσωπο με όνομα. Πρόσωπο που μίλησε. Πρόσωπο που απαίτησε να ντραπούν όλοι αυτοί που την κατέστρεψαν. Η Ζιζέλ, με την απόφαση να κάνει τη δίκη της δημόσια, δεν ήθελε μόνο να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ήθελε να αλλάξει το παιχνίδι. Ήθελε, όπως είπε, «η ντροπή να αλλάξει πλευρά».
Η Ευρώπη μπροστά στον καθρέφτη
Η Γαλλία, όπως και πολλές άλλες «προοδευτικές» χώρες, προσποιείται πως έχει λύσει το ζήτημα της έμφυλης βίας. Οι στατιστικές, όμως, φωνάζουν το αντίθετο. Το σκάνδαλο της Πελικό δεν είναι μοναδικό. Είναι η κορυφή ενός παγόβουνου.
Αυτό που έκανε η Ζιζέλ ήταν να φωτίσει τις σκιές. Για πρώτη φορά, μια τόσο φρικτή υπόθεση έγινε σημείο αναφοράς, αναγκάζοντας τους πολιτικούς, τα ΜΜΕ και την κοινωνία να σταθούν και να κοιτάξουν. Ο Εμανουέλ Μακρόν την αποκάλεσε «γυναίκα-ορόσημο». Η πρόεδρος της Εθνικής Συνέλευσης δήλωσε πως «ο κόσμος δεν είναι πια ο ίδιος χάρη σε σένα».
Δεν είναι υπερβολή. Η υπόθεση αυτή έδειξε πως η πατριαρχία μπορεί να είναι εξίσου ισχυρή σε ένα χωριό της νότιας Γαλλίας, όσο και στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά η Ζιζέλ έκανε κάτι πιο σπουδαίο: μας ανάγκασε να δούμε πως η βία κατά των γυναικών δεν είναι «ιδιωτική υπόθεση». Είναι πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα.
Η Ελλάδα της σιωπής
Στην Ελλάδα, η Ζιζέλ είναι η ιστορία που έπρεπε να ακουστεί. Πόσες Ελληνίδες γυναίκες μένουν εγκλωβισμένες σε παρόμοιους εφιάλτες, χωρίς ποτέ να δουν δικαιοσύνη; Πόσες κακοποιούνται και φοβούνται να μιλήσουν γιατί ξέρουν πως το δάχτυλο θα στραφεί πάνω τους, κατηγορώντας τες για «προκλήσεις», «λάθος επιλογές» ή «υπερβολές»;
Η ελληνική κοινωνία έχει μια αρρωστημένη τάση να προστατεύει τους θύτες και να κατηγορεί τα θύματα. Η υπόθεση της Πελικό είναι υπενθύμιση ότι η ντροπή δεν ανήκει στο θύμα. Ανήκει στον θύτη. Και η ελληνική κοινωνία πρέπει να το καταλάβει πριν χάσει οριστικά τον αγώνα για ισότητα.
Η Ζιζέλ και η φωνή της δεκαετίας
Δεν είναι τυχαίο ότι η Πελικό έγινε σύμβολο παγκοσμίως. Από το Παρίσι μέχρι την Αυστραλία, γυναίκες την αγκάλιασαν. Της έστειλαν μηνύματα. Της έδωσαν ένα μαντήλι από τις Αβοριγινές γυναίκες, συμβολίζοντας τη διαχρονική αντοχή της θηλυκής φύσης.
Αυτό που έκανε η Ζιζέλ δεν ήταν μόνο για την ίδια. Ήταν για όλες μας. Ήταν για κάθε γυναίκα που έπεσε θύμα βίας, που δέχθηκε το βάρος της κατηγορίας για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε. Ήταν για κάθε παιδί που πρέπει να μεγαλώσει σε έναν κόσμο όπου η λέξη «σεβασμός» δεν είναι άγνωστη έννοια.
Δεν ξέρω τι θα κάνει τώρα η Ζιζέλ. Ίσως αποσυρθεί, όπως δήλωσε, σε μια ζωή γεμάτη μουσική και σοκολάτα. Ίσως συνεχίσει να παλεύει, σιωπηλά ή δημόσια. Αλλά ξέρω πως το όνομά της θα μείνει. Στις καρδιές μας, στη συλλογική μας μνήμη, στα βιβλία της ιστορίας.
Το δικό μας στοίχημα
Η Ζιζέλ Πελικό δεν είναι απλώς ένα θύμα που έγινε σύμβολο. Είναι μια υπενθύμιση ότι ο αγώνας για την αξιοπρέπεια είναι διαρκής. Και δεν είναι αγώνας μόνο για τις γυναίκες. Είναι για όλους μας. Για έναν κόσμο που δεν θα χρειάζεται άλλες Ζιζέλ για να μας δείξει τον δρόμο.
Μέχρι τότε, ας σταθούμε στο ύψος μας. Όχι για να τη λυπηθούμε, αλλά για να την τιμήσουμε. Γιατί η Ζιζέλ Πελικό είναι, αδιαμφισβήτητα, η σημαντικότερη γυναίκα όχι απλά του 2024, αλλά ολόκληρης της δεκαετίας. Γιατί έκανε αυτό που όλοι οι μεγάλοι ήρωες κάνουν: μας θύμισε τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Το θάρρος που έγινε παγκόσμια κραυγή
Η Ζιζέλ Πελικό δεν ήταν απλώς μια γυναίκα που βρήκε τη δύναμη να μιλήσει. Ήταν μια γυναίκα που βρήκε τη δύναμη να εκθέσει τη φρίκη, χωρίς φίλτρα, χωρίς φόβο για τη δική της έκθεση. Αυτή η επιλογή της δεν ήταν μόνο προσωπική λύτρωση – ήταν μια ηχηρή κραυγή που διέλυσε την ομίχλη γύρω από τη βία. Έκανε την προσωπική της υπόθεση καθρέφτη για μια κοινωνία που προτιμά να αποστρέφει το βλέμμα. Σκέψου, λοιπόν, τι σημαίνει αυτό σε μια εποχή που τα θύματα ακόμη παλεύουν με το στίγμα. Σκέψου πώς νιώθει κάθε γυναίκα που κοιτάζει αυτή τη μικροσκοπική, γεμάτη αξιοπρέπεια φιγούρα και σκέφτεται: «Αν μπορεί εκείνη, μπορώ κι εγώ».
Αυτή η κραυγή δεν σταμάτησε στη Γαλλία. Από το Σίδνεϊ ως το Βερολίνο, γυναίκες την επαναλαμβάνουν. Η Ζιζέλ έγινε σύμβολο της παγκόσμιας αλληλεγγύης των γυναικών. Έγινε η ζωντανή απόδειξη ότι όταν μια γυναίκα σηκώνεται όρθια, σηκώνονται μαζί της εκατομμύρια άλλες. Κι αυτό είναι το μεγάλο της επίτευγμα: όχι μόνο η αποκάλυψη της φρίκης, αλλά η δημιουργία ενός συλλογικού κύματος δύναμης που δεν μπορεί να αγνοηθεί.
Η πρόκληση της επόμενης μέρας
Αλλά τι κάνουμε εμείς τώρα; Τι κάνουμε με την ιστορία της Ζιζέλ; Εδώ είναι η μεγάλη πρόκληση. Το παράδειγμά της είναι φωτεινό, αλλά δεν αρκεί αν δεν το ακολουθήσουμε. Πρέπει να απαιτήσουμε καλύτερη προστασία για τα θύματα. Πρέπει να επιμείνουμε σε αλλαγές στη νομοθεσία, στην εκπαίδευση, στον τρόπο που μιλάμε για τη βία. Δεν μπορούμε να αφήσουμε αυτή την ιστορία να γίνει άλλο ένα πρωτοσέλιδο που ξεχάστηκε. Πρέπει να τη θυμόμαστε, να τη μιμούμαστε, να τη συνεχίζουμε. Αν η Ζιζέλ μας έμαθε κάτι, είναι πως η αλλαγή αρχίζει με τη φωνή μας. Και αυτή η φωνή δεν πρέπει να σιωπήσει ποτέ.
