Ο Αλέξανδρος Τσουβέλας είναι από τους καλύτερους stand up comedian που έχουμε στην Ελλάδα. Αν με ρωτάς, είναι ο καλύτερος, σκέτο. Αλλά, σύμφωνοι, αυτό είναι μια υποκειμενική γνώμη με την οποία προφανώς κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει. Το δεδομένο είναι πως πρόκειται για έναν εξαιρετικό επαγγελματία, που παίρνει πολύ σοβαρά την αποστολή του να κάνει τον κόσμο να γελάει – κι ας ακούγεται «κάπως» αυτό. Όλα καλά μέχρι που αποφάσισε να κάνει ταινία; Κάπως έτσι…
Σήμερα (28/11) βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το «H Συμμορία της Συμφοράς». Σε σκηνοθεσία – σενάριο του Μάκη Παπαγεωργίου. Ο Αλέξανδρος Τσουβέλας πρωταγωνιστεί, μαζί του και μεταξύ άλλων η Ράνια Κωστάκη, ο Τόνι Σφήνος και ο Θανάσης Πασσάς. Ψάχνεις να βρεις κάτι γραμμένο στα συνήθη λημέρια της ιντερνετικής κριτικής για το πώς είναι αυτή η ταινία, τι μέρους του λόγου – μάταιος κόπος. Μιλάμε για το απόλυτο σνομπάρισμα. Λες και αποφάσισε η υψηλή διανόηση της κινηματογραφικής ζωής πως δεν αξίζει ούτε λέξη αυτή η προσπάθεια. Πως δεν καλύπτει τα μίνιμουμ κριτήρια για να χαραμίσουν το χρόνο τους και να ασχοληθούν.
Υπάρχει η αυστηρή κριτική – Και υπάρχει και αυτό που έκανε ο Φραγκούλης
Ο Ηλίας Φραγκούλης ήταν από τις λίγες εξαιρέσεις. Μόνο που ο τρόπος που το έκανε ξεπέρασε κάθε όριο: «Ο Αλέξανδρος Τσουβέλας μπορεί να βάλει σε ιδέες τη Δικαιοσύνη για επιστροφή της θανατικής ποινής, ώστε να μην ξαναεμφανιστεί ποτέ μπροστά από κάμερες», γράφει. ΟΚ, το ύφος του και το στιλ του συγκεκριμένου κριτικού είναι γνωστά. Του αρέσει η πρόκληση, την επιζητά, θέλει να τα λέει διαφορετικά από τον μέσο όρο. Και είναι συχνά αυστηρός στα όσα υποστηρίζει, όχι μόνο τώρα δηλαδή, αυτό του πιστώνουμε και το αναγνωρίζουμε. Όπως επίσης πως γενικώς δεν έχει εξαρτήσεις.
Μόνο που εδώ είναι φανερό πως το τεντώνει όσο δεν πάει, επειδή προφανώς νιώθει πως μπορεί να το κάνει χωρίς συνέπειες. Εκτός αν προσπαθεί να κάνει κάποιου είδους πλάκα που δεν πιάνουμε – σου λέει, σε stand up comedian απευθύνομαι, ας προσαρμοστώ. Έλα όμως που αυτό δεν είναι αστείο σε κανένα μήκος κύματος (διάβασε ΕΔΩ την αναλυτική κριτική).
Ο ίδιος ο Αλέξανδρος Τσουβέλας, που σε αντίθεση με τον Φραγκούλη ξέρει τι είναι χιούμορ – το έκανε σαφές με την απάντησή του: «Στην κριτική του Ηλία Φραγκούλη πως πρέπει να βάλω σε ιδέες την Δικαιοσύνη για επιστροφή της θανατικής ποινής για να μην ξαναεμφανιστώ πότε μπροστά από κάμερες (αναφορικά με την ταινία) θέλω να του απαντήσω πως πρέπει άμεσα να ζητήσει βοήθεια αγάπη και αγκαλιά… Όσο το δυνατόν πιο γρήγορα… Σήμερα βγαίνει η ταινία στους κινηματογράφους.. Τα σέβη μου…»
Είναι ξεκάθαρο πόσο πολύ ενοχλήθηκε ο Αλέξανδρος Τσουβέλας από αυτά τα λόγια, πόσο πικράθηκε, το έγραψε και στα σχόλια κάτω απο το post. Και δικαίως. Γιατί είναι άλλο πράγμα η κριτική και άλλο η εμπάθεια. Άλλο πράγμα να πεις πως κάτι δεν σου αρέσει (καθόλα θεμιτό προφανώς) και άλλο να ξεπέσεις σε επίπεδα hate speech που θα έκανε ως και το Twitter , αυτόν τον σύγχρονο ναό τοξικότητας, να πει «όπα ρε φίλε, μπάστα, το παράκανες».
Ο Αλέξανδρος Τσουβέλας και όσοι νομίζουν πως τους ανήκει το σύμπαν
Είναι λες και μια αυτοανακηρυχθείσα κινηματογραφική ελίτ του τόπου αποφάσισε πως ο Αλέξανδρος Τσουβέλας δεν έχει το δικαίωμα να κάνει κάτι άλλο από αυτό που έχει κάνει ως τώρα. Ήτοι βιντεάκια στο YouTube, παραστάσεις και ραδιόφωνο. Και επειδή τόλμησε το διαφορετικό, πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Για να μην μπαίνουν ιδέες και σε άλλους να μολύνουν με την παρουσία τους τα ιερά και τα όσια του χώρου…
Αρκετοί κριτικοί κινηματογράφου συχνά παρεξηγούν το ρόλο τους. Νομίζουν ότι επειδή βάζουν αστεράκια, τους ανήκει το σύμπαν όλο. Περνιούνται για ανώτεροι από το μέσο όρο, πεφωτισμένη δεσποτεία. Όταν, στην ουσία, είναι ο ορισμός του ετερόφωτου. Ηθοποιός σημαίνει φως. Αυτοί απλώς μεταφέρουν μια εικόνα. Οι ταινίες είναι ένα εξαιρετικό πράγμα στη ζωή μας, αλλά εντελώς δευτερεύον. Κάπου λίγο όπα, συνεπώς.
Μην παρεξηγηθούμε. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να του αρέσει μια ταινία με το ζόρι. Μπορεί όντως το «Η Συμμορία της Συμφοράς» να είναι κακό. Δεν είναι όλοι για όλα και ενδεχομένως ο Αλέξανδρος Τσουβέλας να «πνίγηκε» στα άγνωστα κινηματογραφικά νερά που κολύμπησε. Αλλά οφείλεις ένα μίνιμουμ σεβασμό στην προσέγγιση.
Αυτό εν προκειμένω δεν συνέβη. Το «θάψιμο» ή η πλήρης αδιαφορία για την ταινία έχει όλα τα χαρακτηριστικά του «εδώ μας παίρνει, ας δώσουμε πόνο». Μια εύκολη και ανέξοδη επίδειξη δύναμης και αλαζονείας, μια απουσία σύνδεσης με μεγάλη μερίδα του κόσμου. Μήπως όμως όσο σκέφτονται και πράττουν έτσι, είναι αυτοί που πρέπει στην πραγματικότητα να βαθμολογηθούν με «0»;
