Μια συνήθης τακτική των ημιμαθών είναι να υπερασπίζονται κάτι που στο μυαλό τους είναι προφανές: «Ο Καποδίστριας είναι ο καλύτερος πολιτικός που πέρασε από τη χώρα» για παράδειγμα. Σίγουρα θα επικαλεστεί τον αστικό μύθο με τις πατάτες, τις οποίες οι Έλληνες απέρριψαν, αλλά όταν είδαν πως φρουρούνταν οι αποθήκες που ήταν στοιβαγμένες αντιλήφθηκαν πως αξίζουν κάτι πολύ παραπάνω από την απαξίωση. Παρόμοια είναι και η ιστορία με το Ηρώδειο.
«Ένα δημιούργημα της αξίας του Ηρωδείου δεν θα έπρεπε να “δίνεται” σε ερμηνευτές της λαϊκό-ποπ κουλτούρας». Αυτή η φράση μπορεί να τους κάνει να νιώθουν καλά, ακόμη και αν δεν έχουν βρεθεί στο Ηρώδειο ούτε μια φορά.
Το… ξενέρωτο Ηρώδειο
Ξυπνήσαμε λοιπόν σε «άλλη χώρα» την επομένη της συναυλίας του Αργυρού στο Ηρώδειο; Αυξήθηκε το κιτσαριό περισσότερο από ό, τι το νιώθαμε πριν; Αργυρός ήταν και πέρασε. Και αντέξαμε! «Κύλησε» παραπάνω στα μάτια μας η πολιτική ηγεσία που άναψε το «πράσινο φως» για αυτή τη συναυλία; Τίποτε από όλα αυτά. Δεν έχει φέρει την πολιτιστική παρακμή της χώρας ο Αργυρός -και ο κάθε Αργυρός.
Άλλωστε, την προηγούμενη Δευτέρα είχε σειστεί από τις μελωδίες του Μίκη, με την υπογραφή των Καραμουρατίδη – Μποφίλιου. Το Ηρώδειο, ως ένας χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων, δεν μπορεί να… μαγαριστεί από δύο – τρεις συναυλίες. Τα μεγέθη που έχουν εμφανιστεί εκεί είναι που έχουν γιγαντώσει το brand του -που θα έλεγαν και οι marketeers. Εξαιτίας αυτού του πρεστίζ, το Ηρώδειο προκαλεί ονείρωξη στους λαϊκό-ποπ τραγουδιστές, είναι η πιο σπάνια σφραγίδα στο CV τους, αφού πρώτα κάνουν sold out στου διάφορους ναούς της παραλιακής και της Συγγρού.
Για τους θαμώνες των συγκεκριμένων ναών, βέβαια, το Ηρώδειο είναι ξενέρωτο. Ούτε μπαλέτα να παίρνουν μάτι, ούτε λουλούδια να κάνουν επίδειξη πλούτου και να καλούν για ζευγάρωμα τα θηλυκά. Για να μην μιλήσουμε για την απουσία του αλκοόλ, το οποίο ρίχνει τα επίπεδα της ακοής -για να καθίστανται ανεκτά τα φάλτσα, αλλά και δημιουργούν την ψευδαίσθηση της διασκέδασης. Οπότε, αυτοί οι τύποι, οι χρυσοί χορηγοί και οι συν αυτώ, δεν θα πάνε ποτέ να τους απολαύσουν στο Ηρώδειο.
Και μια παρένθεση. Είναι κρίμα από τη στιγμή που αυτοί οι λαϊκό-ποπ τραγουδιστές έχουν αυτήν την ευκαιρία, να μην εμφανίζουν κάτι διαφορετικό, κάτι που να ταιριάζει περισσότερο στον ήδη χαρακτηρισμένο χώρο. Περισσότερα όργανα, ευφάνταστες ενορχηστρώσεις, κάτι πιο εκλεπτυσμένο από το προϊόν που ήδη προσφέρουν. Κλείνει η παρένθεση.
Το Ηρώδειο της ελίτ
Αν κάτι νοιάζει περισσότερο αυτό δεν είναι οι ερμηνευτές, αλλά ο κόσμος που πηγαίνει στο Ηρώδειο. Θα πρέπει να θυμίσουμε πως την προηγούμενη δεκαετία τα ρεπορτάζ για τις τσίχλες που βρίσκονταν κολλημένες στις αρχαίες πέτρες προκαλούσαν το γέλιο και το κλάμα. Οι γόβες – στιλέτο έχουν απαγορευτεί στο Ηρώδειο ήδη από το 2007, με το θέαμα να ήταν πριν… αποτρόπαιο.
Αυτές τις γόβες – στιλέτο δεν τις φορούσαν για να παρακολουθήσουν κάποιες λαϊκό-ποπ συναυλίες. Ούτε τις τσίχλες τις είχαν κολλήσει θαυμάστριες του «κάθε» Αργυρού. Ήταν όσοι θα πήγαιναν να δουν τον Πλάθιντο Ντομίνγκο, τον Γιώργο Νταλάρα με τη Ντούλσε Πόντες, την Αγνή Μπάλτσα που τα έκαναν αυτά. Εκεί φαίνεται ο πολιτισμός, στον κόσμο που προκαλείς να έρθει.
Και αυτό πρέπει να μας φοβίζει: Να γίνει το Ηρώδειο το στέκι της ελίτ, με πανάκριβα εισιτήρια και συμπεριφορές «ντίβας».
