Κάθε reunion μοιάζει κουρασμένο. Εκτός εποχής. Αμήχανο, με τους πρωταγωνιστές να ψάχνουν να βρουν μια παλιά χημεία που τους έκανε στα μάτια του κόσμου ασυναγώνιστους. Και έχω την πεποίθηση πως δεν φταίνε για αυτό οι ηθοποιοί ή οι μουσικοί. Κουβαλάνε πρόσθετα πράγματα στην πλάτη τους, νέες «πληγές», άλλες αναζητήσεις και όνειρα. Κανείς δεν είναι ίδιος 20 χρόνια πριν, πώς να είναι οι ηθοποιοί; Και αν η σύζητηση για ένα τηλεοπτικό reunion άνοιξε, μετά την ανακοίνωση πως η Δήμητρα Παπαδοπούλου και ο Γιάννης Μπέζος θα βρεθούν μαζί στην «Ταράτσα του Φοίβου», οι προοπτικές για να παρακολουθήσουμε επί της οθόνης κάτι αντάξιο των Απαράδεκτων παραμένουν μηδαμινές.
Η επικινδυνότητα ενός τηλεοπτικού reunion
Οι ίδιοι ηθοποιοί που έκαναν παγκόσμια θραύση στο Sex and the City, πέρασαν αδιάφοροι στο πολυδιαφημισμένο reunion τους. Το look and feel, που λένε και στα χωριά της ανατολικής Ρωμυλίας, δεν υπήρχε. Όπως δεν υπήρχε και στο σκετσάκι των Απαράδεκτων, με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Γιάννη Μπέζο. Και μπορεί το εύρημα να ήταν υπέροχο, ο Θανάσης Αλευράς και ο Φοίβος Δεληβοριάς υποδύονται (αμήχανα) τον καθένα από εμάς -φανατικό φίλο της σειράς, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν είμαι σίγουρος πως τους ενθουσίασε, με την προχειρότητα της δουλειάς.
Κι αν ο «Γιάννης» των Απαράδεκτων μεγάλωσε, με την αλεγρία του να δίνει τη θέση της σε πιο κυνικά και βιτριολικά σχόλια, η «Δήμητρα» παρέμεινε στατικά ίδια. Ίδιες αντιδράσεις, ίδιες ατάκες. Βολικά ίδια, μόνο που πέρασαν τρεις δεκαετίες από πάνω της. Τρεις δεκαετίες δεν μπορούν να ισοπεδώσουν μόνο λίγους ανθρώπους.
Άρα, είναι λογικό να δηλώνει ο Γιάννης Μπέζος πως δεν συγκινήθηκε από το reunion των -μισών- Απαράδεκτων. Για έναν φιλόδοξο ηθοποιό, η επιστροφή σε ένα παλιό format που έγινε ο βατήρας εκτόξευσης της καριέρας του, συνιστά πισωγύρισμα. «Εγώ είμαι υπέρ των κινήσεων να πάμε μπροστά. Αυτά είναι πολύ ωραία, μέχρι εκεί. Πρέπει να πηγαίνουμε όλοι μπροστά» δήλωσε στις κάμερες ο ηθοποιός με την ειλικρίνεια που τον χαρακτηρίζει.
Δεν είμαι σίγουρος αν το κοινό θα ερωτευόταν ξανά τον «Γιάννη» και τη «Δήμητρα». Αν είχαμε το sequel της σειράς μπροστά μας, τριάντα χρόνια μετά, λογικά ο «Βλάσσης» δεν θα συγκατοικούσε ακόμη με τον «Γιάννη», ενώ η «Δήμητρα» θα είχε χωρίσει από τον «Σπύρο». Ίσως να ήταν δύο πικραμένοι από τη ζωή άνθρωποι, γκρινιάρηδες και μονόχνωτοι. Θα ήταν δύσκολο να τους ερωτευτεί το νέο κοινό και αυτό το reunion να αποδώσει και να αφήσει μια σημαντική παρακαταθήκη…
Θα μπορούσε αυτή το reunion να περιορίζεται σε γεύματα με την Άννα Διαμαντοπούλου και άλλους υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ; Να επεκταθεί και σε κάποιον από τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ; Ενδεχομένως ναι, θα είναι καλοί συνδαιτημόνες αν μη τι άλλο. Η επικοινωνιακή εκμετάλλευση του brand των Απαράδεκτων δεν ενοχλεί, αν και φανερώνει το πόσο εκτός εποχής είναι. Άραγε ο «Σπύρος» να είναι ακόμη ΚΚΕ και να αναπολεί το Πολυτεχνείο;
Στα reunion λέμε Νο
Ωστόσο, τα διαμάντια που παρήγαγαν υπάρχουν ακόμη εκεί, για όλους τους νοσταλγούς. Αν υπάρχει νέο υλικό, αυτό σίγουρα δεν θα είναι αντάξιο του προηγούμενου. Θα ήταν κάτι που θα προσπαθούσε να θυμίζει τους Απαράδεκτους, αλλά Απαράδεκτοι χωρίς τον «Βλάσση» δεν υπάρχουν. Τα reunion είναι από τη φύση τους καταθλιπτικά. Με κουβέρτα στον ώμο, σε μια γωνίτσα στον καναπέ. Όπως ακριβώς καθόταν ο «Γιάννης», ο οποίος έκανε στην άκρη για να περάσουν οι επόμενοι.
