Είναι ο Παύλος Φύσσας ένας μάρτυρας της Δημοκρατίας; Η ερώτηση μοιάζει να έχει προφανή απάντηση, αλλά πάνω σε αυτήν μπορούμε να στήσουμε ένα πλέγμα επιχειρημάτων και συμπερασμάτων γύρω από μια δολοφονία που αντιπροσωπεύει όλο το φασιστικό ιδεώδες.
Πώς αντιπροσωπεύεται αυτό το φασιστικό ιδεώδες; Αυτόκλητοι υπερασπιστές του έθνους, μπορούν να βγάζουν αυθαίρετα συμπεράσματα για το ποιοι πολίτες μπορούν να ζουν, να κινούνται και να εκφράζουν τις απόψεις τους.
Ο τρόπος που η Χρυσή Αυγή λειτουργούσε εκείνη την ταραγμένη περίοδο της «διαφήμισής» της από παραδοσιακά συγκροτήματα media ήταν στο πλαίσιο που κινούταν και το Ναζιστικό κόμμα κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και έπειτα από το Κράχ του 30 -το οποίο «ανέστησε» το Ναζιστικό κόμμα, αφού τη φτώχεια που επιβλήθηκε εκμεταλλεύτηκε ως όχημα ο Χίτλερ.
Από τη μία πλευρά, την προβεβλημένη, η θεσμική Χρυσή Αυγή έφτασε να θεωρείται ως ένα κόμμα που θα μπορούσε να είναι κυβερνητικός εταίρος. Οι πολιτικές της απόψεις, για κάποιους αναλυτές, δεν ήταν και τόσο ακραίες, απλά κάποιες δεν ήταν εφαρμόσιμες. Λίγη κοινοβουλευτική πείρα και λίγο μασκάρεμα, θεωρούσαν κάποιοι, θα ήταν ένα χρήσιμο δεκανίκι.
H “σκοτεινή πλευρά” που βρέθηκε απέναντι ο Παύλος
Υπήρχε όμως και η σκοτεινή πλευρά. Εκείνη που δεν επιδεχόταν μασκάρεμα. Τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής φρόντιζαν να κάνουν επίδειξη τα βράδια, με επιθέσεις σε αβοήθητους μετανάστες. Η στρατιωτική δομή του κόμματος ήταν ένα κοινό μυστικό, το οποίο έμενε μακριά από τη δημοσιότητα.
«Το Κίνημα δεν ικετεύει για Πειθαρχία. Το Κίνημα απαιτεί την Πειθαρχία από κάθε κύτταρο του Οργανισμού. Μάθε λοιπόν σήμερα να υπακούς, ώστε να είσαι αύριο σε θέση να διοικήσεις εκείνους, από την τάξη των οποίων αναδείχθηκες» αναφέρεται στο μανιφέστο της Χρυσής Αυγής.
Αν ποτέ επικρατούσε η Χρυσή Αυγή, αν ποτέ επικρατούσε ένα ακροδεξιό κόμμα σαν τη Χρυσή Αυγή, η Ελληνική κοινωνία θα ζούσε με αυτόν τον τρόπο: Αυτοί που αποδέχονται το καθεστώς θα ζούσαν υπό παρακολούθηση, οι αντίπαλοι θα γέμιζαν φυλακές. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα συνέβαινε αυτό στην Ελληνική κοινωνία. Το έζησε επανειλημμένα τον τελευταίο αιώνα.
Για αυτό ακριβώς ο Παύλος Φύσσας είναι ένας μάρτυρας της Δημοκρατίας. Είναι η δολοφονία που φανέρωσε με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, όχι μόνο τον τρόπο δράσης, αλλά και τη γενικότερη πολιτική σκέψη των φασιστικών κομμάτων, που συνοψίζεται σε ένα μότο: «Αν δεν είσαι μαζί μου είσαι εχθρός μου». Όλοι καταλαβαίνουν, πλέον, μετά και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τι παθαίνει ο εχθρός τους.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν μια φωτογραφία από το μέλλον για εκείνους που «κοιτάνε μόνο τη δουλειά τους», για εκείνους του «όλοι ίδιοι είναι», για εκείνους του «απλά δεν θέλουν μετανάστες».
Γιατί η δημοκρατία μας θα πρέπει να έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του Παύλου Φύσσα: Υπερήφανη, ατρόμητη, ανοιχτή σε όλους.
Ας ελπίσουμε να μην ξεχαστεί ποτέ ο Παύλος και όλα όσα πρεσβεύει. Αν συμβεί αυτό, τότε το μέλλον δεν θα έχει καλά νέα για κανέναν μας.
