«Ζακέτα να πάρεις». Η ατάκα της μαμάς που μπορεί να εκνευρίσει κάθε γιο, κάθε ηλικίας. Κανείς γιος δεν σκέφτεται εκείνη τη στιγμή το επίπεδο της ανησυχίας της μητέρας του. Το αγνό νοιάξιμο. Το μόνο που τον νοιάζει είναι να τρέξει να προλάβει κάτι που θεωρεί πιο σημαντικό. Επί της ουσίας δεν είναι, αλλά νομοτελειακά το αντιλαμβάνεται πολύ αργά. Υπάρχει όμως και μια άλλη ατάκα…
«Σου έχω ένα τάπερ γεμάτο». Αυτή είναι μια πρόταση – κλειδί, μια ανακοίνωση που ζεσταίνει την καρδιά, μια δήλωση αυθεντικής αγάπης, ένα τρυφερό κάλεσμα για συνάντηση.
Ως μαμάκιας -αυτόκλητος πρόεδρος της αυτοσχέδιας Ένωσης Μαμάκηδων, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο άλλο αντικείμενο που μπορεί να δένει πιο πολύ έναν γιο με τη μητέρα του. Το τάπερ είναι η πιο πλαστική, ανθεκτική, ίσως τοξική απόδειξη μιας αγάπης αμφίδρομης.
Θυμάμαι τις συζητήσεις για το ποιο τάπερ ταιριάζει σε ποιο φαγητό, χαμογελώ με την ανάμνηση των καταμετρήσεων, αγχώνομαι ακόμη και σήμερα στη σκέψη να έχω χάσει κάποιο καπάκι. Οι ενδορφίνες εκρήγνυνται στον νωτιαίο μυελό κάθε φορά που θυμάμαι να τραβάω το καπάκι και να γεμίζει το σπίτι μου μυρωδιές της πρώτης μου νεότητας.
Αλλά και στις «επόμενες νεότητες» μου, αυτό το σύμβολο αγάπης γινόταν και σύμβολο ανεξαρτησίας μου. Αυτό είναι παραδοξότητα, θα σκεφτεί κανείς. Πώς γίνεται το σύμβολο που σε κάνει μαμάκια, να είναι ταυτόχρονα και σύμβολο ανεξαρτησίας; Η απάντηση είναι απλή: Δεν εξαρτιόμουν από κανέναν σε ό, τι αφορά το φαγητό. Δεν είχα κάποια ιδιαίτερη ανάγκη να εξασφαλίσω πως θα τρώω καλά και «σπιτικά», μέσα από μια σχέση μου. Ίσα ίσα, οι «παραγγελιές» προς τη μαμά μου γινόταν και από τις συντρόφους μου. Στα ΚΤΕΛ Αθηνών, στον Κηφισό, με ξέρουν με το όνομά μου, αφού κάθε δύο Σάββατα ήμουν εκεί για να παραλάβω το «πακέτο».
Τάπερ τέλος
Μπορεί το τέλος του τάπερ να φέρει και ένα πλήγμα στη σχέση μητέρας – γιου; Αμφιβάλλω. Ίσως χαθεί μια σταθερά, μια ιεροτελεστία, ένα έναυσμα για κουβέντα. Θα βρεθεί κάτι άλλο, πέρα από τη «ζακέτα» που θα αντικειμενοποιεί αυτήν την αγάπη.
Τώρα που το σκέφτομαι, το τάπερ δεν είναι απλά το αιώνιο σύμβολο της αγάπης μάνας – γιου. Είναι και μια υπενθύμιση πως είσαι ακόμη παιδί, το παιδί κάποιου. Μια υπενθύμιση νεότητας που δεν έχει ηλικία.
ΥΓ. Η εταιρεία Tupperware κυρήττει πτώχευση. Τα μπολ με το καπάκι θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Μαμάδες και γιοι, ηρεμήστε. Ένα σουρεάλ farewell ήταν απλά. Πάρτε και μια Μαρίνα για το reference στον τίτλο.
