Είναι κάτι στο χαμόγελό του, αναμφίβολα. Επειδή δεν λέει ψέματα, επειδή καθρεφτίζει ειλικρίνεια, τα μάτια της ψυχής. Δεν έχει τίποτα το υποκριτικό μήτε το «τηλεοπτικό». Είναι αυτό που είναι. Γνήσιο, ανόθευτο. Λόγος να χαίρεσαι με τη χαρά του. Εμμανουήλ Καραλής. Μεγάλος αθλητής. Και σπουδαίος άνθρωπος, λένε ανεξαιρέτως όσοι έχουν την τύχη να τον γνωρίζουν.
Το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Το ότι έγινε ο πρώτος Έλληνας που περνάει τα 6 μέτρα στο επί κοντώ, στο Diamond League της Σιλεσίας (επαρχία στην Πολωνία είναι για να μην μπερδεύεται κανείς), συντρίβοντας το δικό του ρεκόρ (5,93μ.). Μέσα σε λιγότερο από μήνα, ένα παιδί μετράει τα άστρα, λάμπει σαν άστρο. Μαν-όλο δικό του…
Ήταν πάντα αστείοι, θλιβεροί πιο σωστά, όσοι τον προέτρεπαν να μην ασχοληθεί με το εν λόγω σπορ λόγω του χρώματος του δέρματός του. Δυστυχώς οι βλάκες είναι αρκετοί εκεί έξω. Έλα όμως που δεν μπόρεσαν να τον κάνουν να σκύψει το κεφάλι, να πάψει να κυνηγάει το όνειρό του, τους στόχους του. Παρότι για μια περίοδο της ζωής του χρειάστηκε να παλέψει με την κατάθλιψη.
Τους τρίβει στα μούτρα τον ρατσισμό, δεν τον βλέπουν άλλωστε, ποτέ δεν μπορούσαν και δεν χρειαζόταν καν να φτάσει τα 6 μέτρα για να τους κοιτάει αφ’ υψηλού. Ο Εμμανουήλ Καραλής έχει αυτή τη γλυκύτητα ψυχής και τη ζεστασιά ανθρωπιάς που κανένα σκοτάδι δεν μπορεί να αγγίξει.
Με τον Καραλή για όσα πέτυχε, για όσα εκφράζει και για το πώς
Με τον φιλαράκο του τον Μίλτο Τεντόγλου σπάνε πλάκα, περνάνε καλά, κυρίως και ταυτόχρονα όμως δουλεύουν συνεχώς και αδιαλείπτως. Δεν είναι ποτέ ένας αγώνας, λίγοι μήνες προετοιμασίας και μετά άραγμα. Ο πρωταθλητισμός σε αυτό το επίπεδο είναι ένας καθημερινός αγώνας, δεν έχει πολυτέλειες να «αράξουμε και λίγο». Η ανταμοιβή είναι ο στόχος που κάνεις πράξη, η υπέρβαση των ορίων σου. Ο Εμμανουήλ Καραλής σε κάνει ως εξωτερικό παρατηρητή να το καταλαβαίνεις αυτό στο απόλυτο. Χαμογελάει και είναι μεταδοτικό.
Σε ένα καλοκαίρι γεμάτο ωραίες αθλητικές ιστορίες, το σήκωνε σαφώς και η εκλεκτή περίσταση των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Έλληνας επικοντιστής ίσως είναι το best of. Όχι μόνο για όσα πέτυχε. Αλλά γι’ αυτά που εκφράζει, για το πώς τα εκφράζει. Νίκησε τους ρατσιστές. Νίκησε την κατάθλιψη. Νίκησε και τον ίδιο του τον εαυτό, τα όρια που φαινόταν πως έχει.
«Τώρα που ηρέμησα, σκέφτομαι ό,τι έχω περάσει ως αθλητής, ως άνθρωπος. Τις δυσκολίες, την κατάθλιψη, τον ρατσισμό, τους τραυματισμούς. Μπορώ να πω ότι όλα αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι τώρα», το έθεσε ο ίδιος, στο Παρίσι. Όταν κράτησε την ελληνική σημαία, στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, όλα έβγαλαν νόημα, όλα μπήκαν στο σωστό πλαίσιο. Γιάννης Αντετοκούνμπο στην αρχή, Μανόλο για φινάλε, μεγαλειώδες.
Μόνο τυχαίο δεν είναι πως οι συναθλητές του πρώτοι τρέχουν να γιορτάσουν μαζί του, που συμμετέχουν όλοι στη χαρά του. Γιατί με αυτόν, ανταγωνισμός δεν υπάρχει. Μόνο συναγωνισμός. Ευγενής άμιλλα και να γινόμαστε όλοι καλύτεροι. Για δες, γίνεται και στα ατομικά σπορ. Αρκεί να βρεθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι, οι προσωπικότητες που θα το αναδείξουν. Στο επόμενο εμπόδιο λοιπόν που θα βρούμε μπροστά μας, όποιο κι αν είναι αυτό, ας προσπαθήσουμε όλοι να γίνουμε λίγο Εμμανουήλ Καραλής. Και ο κόσμος θα γίνει ένα καλύτερο μέρος.
Illustration: Peggy Dadaki
