Ένα ακόμη καλοκαίρι που τα δάση παραδίδονται στις φλόγες. Ένα ακόμη καλοκαίρι που πρέπει να αντικρίσουμε την ίδια μαυρίλα, μαζί και εκείνη της προηγούμενης χρονιάς. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ήταν δύσκολο. Σέριφος, Πάρνηθα, Σταμάτα, Κερατέα, Ζάκυνθος, μέχρι και ένα εργοστάσιο στη Ριτσώνα, ήταν τα πιο επικίνδυνα μέτωπα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει η πυροσβεστική. Μόνο το Σάββατο, υπήρξαν συνολικά 54 πυρκαγιές. Πλέον, ξέρουμε, όταν υπάρχει προειδοποίηση για ισχυρούς ανέμους, κάποιο δάσος θα θρηνήσουμε. Ανοίγω παρένθεση. Η ακόλουθη ανάρτηση από το The Green Post it, συνοψίζει σε τρεις λέξεις την πραγματικότητα. Κλείνω παρένθεση.
Κι αυτή η άνωθεν συνειδητοποίηση είναι κάπως τρομακτική. Έχουμε συνηθίσει σε αυτές τις εικόνες. Είναι σαν να περιμένουμε να συμβεί, γιατί είναι φυσιολογικό. Σαν μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Άλλωστε, όταν μαθαίνουμε για ένα πύρινο μέτωπο, αμέσως λέμε «ξεκινήσαμε». Και όταν πια τα πράγματα γίνονται ανεξέλεγκτα, αρχίζει το γαϊτανάκι ευθυνών και το γνωστό αφήγημα: Μπαίνουν φωτιές για να βάλουν ανεμογεννήτριες. Αυτό είναι κάτι που το διαβάζεις από μια μεγάλη μερίδα κόσμου.
Στην Εύβοια το 2021, όλοι έσπευσαν να γράψουν πως κάηκε τόση μεγάλη έκταση για τις ανεμογεννήτριες. Μέχρι στιγμής αυτό το αφήγημα δεν έχει επιβεβαιωθεί. Για τη Σέριφο, που έκαψε η φωτιά το νοτιοδυτικό κομμάτι του νησιού, το ίδιο. Προσέξτε, δεν το αμφισβητώ στο 100%, ούτε ρίχνω ευθύνες σε όσους το πιστεύουν ακράδαντα, έχουμε μάθει έτσι κι αλλιώς στις θεωρίες συνωμοσίας, αλλά όπως είχαμε γράψει και στο παρελθόν, υπάρχει νόμος που προβλέπει ότι η εγκατάσταση ανεμογεννητριών μπορεί να γίνει σε δασικές και αναδασωτέες εκτάσεις.
Συγκεκριμένα γράφαμε: Για τις περιπτώσεις των αιολικών σε αναδασωτέες εκτάσεις, ενώ επιτρέπονται από το θεσμικό πλαίσιο, έχουν ακόμα πιο αυξημένο βαθμό αδειοδοτικής δυσκολίας. Με λίγα λόγια η φωτιά όχι μόνο δεν διευκολύνει αλλά δυσκολεύει την υλοποίηση του έργου. Η περίφημη Απόφαση 2499/2012 ΣτΕ (Ολομ.), δεν αλλάζει τίποτα από τα παραπάνω: ένα έργο ΑΠΕ επιτρέπεται σε αναδασωτέα έκταση εφόσον ισχύουν οι ίδιες προϋποθέσεις με τη δασική έκταση (πριν καεί) και μάλιστα με αυξημένες ευθύνες για την προστασία της αναδασωτέας έκτασης από τον επενδυτή.
Μετά, είναι οι βίλες και τα ξενοδοχεία. Ειδικά για τη Σέριφο υπάρχουν δύο εκδοχές που κάηκε, όπως διαβάσαμε από πολύ κόσμο: Η πρώτη, το αιολικό πάρκο που το νησί αρνήθηκε και η δεύτερη, το 4στερο ξενοδοχείο που τον θέλουν να χτίζεται στην περιοχή Γάνεμα. Όλα αυτά είναι θεωρίες.
Το σίγουρο είναι πως όταν ξεκινούν ταυτόχρονα πυρκαγιές σε διάφορα σημεία της χώρας, τότε ναι, δεν γίνεται να μην είσαι καχύποπτος. Δεν μπορείς να το ρίξεις στην κλιματική αλλαγή, σε καμία περίπτωση. Είναι εμπρησμοί. Και το αποτέλεσμα είναι η τεράστια οικολογική καταστροφή, που τις συνέπειες θα τις βρούμε μπροστά μας, καθώς και τα δεκάδες ζώα που παραμένουν απροστάτευτα. Ίσως θα ήταν φρόνιμο, να μαθαίνουμε από κάθε κόμμα -όταν κάνει την προεκλογική του εκστρατεία- για το πλήρες σχέδιο του σχετικά με την πρόληψη των πυρκαγιών και την κατάσβεσή τους. Όπως φρόνιμο θα ήταν να μην επιλέγουμε την αποχή από τις εκλογές και τα κοινά και να δείξουμε, επιτέλους, πραγματικό ενδιαφέρον για το τι συμβαίνει γύρω μας.
