Όσοι ανήκουν στην Generation X πως η αντίστροφη μέτρηση για τον ερχομό του Πάσχα ξεκινούσε με την πρώτη ταινία ιστορικού περιεχομένου που αφορούσε τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Έβλεπες μπορντό χλαμύδα, κάτω από επιχρυσωμένη πανοπλία, γάμπα και σανδάλι; Ως άλλο σκυλί του Παβλόφ αντιλαμβανόσουν πως το Πάσχα, οι λαμπάδες, το δώρο του νονού, αλλά κυρίως, το κλείσιμο των σχολείων για δύο εβδομάδες είναι προ των πυλών!
Τα παιδικά μας χρόνια μπλεκόταν με τα σαγηνευτικά βλέμματα της Κλεοπάτρας (Ελίζαμπεθ Τέιλορ) προς τον Μάρκο Αντώνιο (Ρίτσαρντ Μπάρτον), φωνάζαμε “I am Spartacus” στο τέλος των ξιφομαχιών με τα αυτοσχέδια, ξύλινα σπαθιά μας, παρακολουθούσαμε με δέος τον Μπεν Χουρ (Τσάρλτον Ίστον –«Χέστον» είναι κανονικά, αλλά καταλαβαίνετε) στις ιπποδρομίες του Κολοσσαίου, τους Χριστιανούς να γίνονται μεσημεριανό για τα λιοντάρια στις διάφορες αρένες…
Βέβαια, σε εκείνα τα χρόνια της αθωότητας κανένα από τα κανάλια δεν μετέδιδε ταινία στην οποία ο «Ιησούς» δεν είχε μάτια γαλανά ή πράσινα, μακριά μαλλιά και γαλήνια έκφραση. Οπότε, ναι, δεν γνωρίζαμε καν την ύπαρξη του The Life of Brian -θα το ανακαλύπταμε και θα το αποθεώναμε χρόνια αργότερα. Θα συμβιβαζόμασταν με το κοντό καρέ και τα καταγάλανα μάτια του Μαξ φον Σίντοου από την ταινία «Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου» («The Greatest Story Ever Told») ή με τον απόκοσμο «Ιησού» του Φράνκο Τζεφιρέλι.
Όλα ήταν τόσο ρομαντικά που κανένας φόνος δεν είχε αίμα, παρά την επιδεικτική βαρβαρότητα των Ρωμαίων. Ήταν τόσο ψεύτικο το αίμα στις κλασικές ταινίες του Χόλιγουντ που ήθελες να φας μακαρονάδα όταν το έβλεπες πάνω στους χιτώνες. Και μετά ήρθε ο Μονομάχος του Ρίντλεϊ Σκοτ. Κυνικός! Και έπειτα ήρθε ο «Χριστός» του Μελ Γκίμπσον (Τα Πάθη του Χριστού) για να μας στοιχειώνουν οι σκηνές του βασανισμού του Ιησού μαζί με τα αραμαϊκά που ακούγονται στην ταινία. Βάναυσος!
Ο κινηματογράφος ακολουθεί την κοινωνική ζωή, η οποία έγινε σκληρή, κυνική, απαιτεί αίμα, απαιτεί βάσανα… Μόνο όταν συμβούν αυτά θα μπορεί κανείς να δικαιούται δικαίωση. Και από αυτό δεν εξαιρείται ούτε καν ο «Ιησούς». Μήπως το παρακάναμε με τις απαιτήσεις μας; Λίγο σανδάλι, λίγο (ντραπέ) χιτώνα και την αθωότητά μας ζητήσαμε… Τίποτε παραπάνω!
Φτάνουμε στην Κυριακή των Βαΐων και ακόμη δεν καταλάβαμε πως έρχεται το Πάσχα. Ούτε έναν Βαραββά για ξεκάρφωμα δεν είδαμε στην Ελληνική τηλεόραση, που ούτως ή αλλως δεν παίζει τίποτε καινούργιο. Αν ο ΑΝΤ1 δεν παίξει και τον Ιησού από τον Ναζαρέτ, κανένας δεν θα μπορεί να με πείσει πως είναι όντως Πάσχα.
