Διανύουμε μια λαμπερή εβδομάδα, με λαμπερές φωτογραφίες στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων και site, με λαμπερά ονόματα στους τίτλους. Τα κόμματα βολιδοσκοπούν άτομα που κινούνται στη δημόσια σφαίρα, αναγνωρίσιμα σχεδόν από το σύνολο των κατοίκων της χώρας, για να τα χρησιμοποιήσουν ως «δόλωμα» προς τους ψηφοφόρους. Κάποιος εξυπνάκιας θα αναρωτιέται αυτή τη στιγμή, «με δόλωμα τον Αυτιά, πόσους ψηφοφόρους μπορεί να ψαρέψει». Προφανώς και ο συγκεκριμένος εξυπνάκιας δεν θα πρόσεξε ποιοι συνωστίζονται στα εκλογικά κέντρα. Οι εκλογές στην Ελλάδα είναι το Coachella των ΚΑΠΗ. Άρα, ένα μεγάλο ποσοστό των «συνταξιοχούληδων» «θα ρίξει μονοκούκι Αυτιά». Ας είμαστε ειλικρινείς.
Συνεχίζοντας με την ίδια ειλικρίνεια, θα πρέπει να παραδεχθούμε πως οι επιλογές του Ελληνικού λαού σε ό, τι έχει να κάνει με τους Ευρωβουλευτές του, δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Ακόμη και αν συμφωνούσαμε πως το όνομα «Εύα Καϊλή» δεν θα χρησιμοποιηθεί ξανά στο κείμενο -επειδή είναι το προφανές, υπάρχουν τόσα άλλα ονόματα. Από τη Μαρία Σπυράκη και τον Αλέξη Γεωργούλη, μέχρι το πιο πρόσφατο, της Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου, οι Έλληνες ευρωβουλευτές μας απασχολούν για όλους τους λάθος λόγους.
Δεν θέλω να σκέφτομαι πού πηγαίνει το μυαλό των Ευρωπαίων συμπολιτών μας όταν κάποιος από τους δικούς μας συστήνεται και αναφέρει το «Έλληνας ευρωβουλευτής». Δεν μας τιμά και πολύ αυτό, όμως, ε;
Κάποιες φορές σκέφτομαι πως οι Έλληνες ψηφοφόροι αντιμετωπίζουν την ψηφοφορία σαν να ψηφίζουν για τον Survivor που θα φύγει από την παραλία ή τον μάγειρα που θέλει να κερδίσει το talent show. Το βλέπουν σαν πλάκα, τύπου «και τι έγινε που μπέρδεψε το αλάτι με τη ζάχαρη» ή «τον θέλω γιατί βρίζει ωραία». Δεν τον ψηφίζουν για όσα πρεσβεύει, δεν τον έχουν ακούσει να μιλάει για θέμα που τους ενδιαφέρουν, απλώς βαριούνται να κάνουν αυτό που είναι το ύψιστο καθήκον τους: Να ψηφίσουν εκείνον που θα τους εκπροσωπήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Πάρτε για παράδειγμα τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, ο οποίος ψήφισε στην Ευρωβουλή υπέρ των αμβλώσεων, με τη ΝΔ να σπεύδει να βγάλει ανακοίνωση τονίζοντας πως η ψήφος του ευρωβουλευτή της δεν απηχεί το κόμμα. Γνώριζαν οι γυναίκες ψηφοφόροι του πως εκείνος θα τους στερούσε το δικαίωμά τους στην άμβλωση. Ας θυμηθούμε και τον Θοδωρή Ζαγοράκη που ψήφισε εναντίον των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας για να αλλάξει στη συνέχεια την ψήφο του, ποιος-ξέρει-έπειτα-από-ποιου πιέσεις. Αυτές είναι δύο απλές περιπτώσεις.
Δεν είναι αποστρατεία, είναι θητεία
Στην Ελλάδα έχουμε παρεξηγήσει το διακύβευμα των ευρωεκλογών. Θεωρούμε πως για τους βουλευτές μια θητεία στην επόμενη Ευρωβουλή είναι απλά ένας παχυλός μισθός, μακριά από τις έγνοιες που έχει η κεντρική πολιτική σκηνή. Με αυτό το σκεπτικό απαξιώνουμε όχι μόνο τον θεσμό, αλλά και τη βαρύτητα της ψήφου των Ελλήνων, του ίδιου του εαυτού μας, δηλαδή.
Πρόκειται για «Θητεία», αυτή είναι η λέξη – κλειδί. Θητεία, σύμφωνα με τα λεξικά τσέπης είναι «Η υπηρεσία για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα». Υπηρεσία στην πολιτική σημαίνει «υπηρετώ τα συμφέροντα και τις ιδέες των ψηφοφόρων μου». Δεν υπηρετεί κανείς για να κάνει χάρες στους κολλητούς, ούτε ρουσφέτια.
Φυσικά και δεν υπάρχουν μόνο κακοί Ευρωβουλευτές. Φυσικά και δεν σημαίνει πως ένα «λαμπερό πρόσωπο» είναι αυτομάτως και ακατάλληλο για να υπηρετήσει από μια θέση ευθύνης. Αν έχει δουλέψει έστω και μια ημέρα μπορεί να στήσει μια επιστημονική ομάδα γύρω του που θα τον ενημερώνει.
Άρα, αυτό που είναι σημαντικό έχει να κάνει με το όραμα του κάθε υποψηφίου, το πόσο σέβεται τον εαυτό του, τους ψηφοφόρους του και τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό δεν μπορεί να το γνωρίζει κανείς για τους υποψηφίους που παίρνουν τώρα το «βάπτισμα του πυρός». Για εκείνους, ειδικά για τους «λαμπερούς», ένα ακόμη κριτήριο μπαίνει στην εξίσωση: Ο τρόπος που έχει κινηθεί στην κοινωνική και επαγγελματική του ζωή. Για παράδειγμα, πιστεύει κανείς πως ο Γιώργος Αυτιάς θα υψώσει ανάστημα αν κρίνει πως ένα ψήφισμα βλάπτει τα συμφέροντα των ψηφοφόρων του, κρίνοντάς από την καριέρα του ως δημοσιογράφου;
Με το ίδιο κριτήριο, είμαστε σίγουροι πως ο Νίκος Παππάς θα το κάνει. Για τους υποψηφίους που παίρνουν το «βάπτισμα του πυρός», ο τρόπος που κινήθηκαν στον πρότερο δημόσιο βίο τους αποτελεί το πιο σημαντικό κριτήριο.
Το ίδιο ισχύει και για τους αγνώστους. Θα πρέπει να κάνουν μια καλή καμπάνια, να μιλήσουν με τον κόσμο, να μοιραστούν μαζί του τις απόψεις του. Πρέπει να θυμόμαστε πως στις εκλογές, είτε είναι εθνικές, είτε ευρωεκλογές, είτε τοπικού ενδιαφέροντος δεν ψηφίζουμε για τον επόμενο Survivor. Εμείς είμαστε οι Survivor, αν δεν το πήρατε χαμπάρι!
