Δε νομίζω ότι περιμένει κάποιος πως η καμπάνια του Υπουργείου Παιδείας για την ενδοσχολική βία και τον εκφοβισμό, με τίτλο «Stop bullying- Μην ανέχεσαι το bullying. Μίλα. Μπορείς» και την προώθηση μιας πλατφόρμας όπου θα καταγράφονται περιστατικά, θα αλλάξει κάτι. Δηλαδή, συγγνώμη, αλλά όποιος το πίστεψε έστω και για ένα δευτερόλεπτο, μάλλον ζει σε ένα δικό του απαλό και ροζ συννεφάκι. Ας ανεβάσει κι εμάς τους υπόλοιπους. Το πρόβλημα είναι βαθύ, είναι πολυπαραγοντικό, πολυκύμαντο και δεν καταστέλλεται με 3 λεπτά και 29 δευτερόλεπτα. Ούτε με την σύσταση τα θύματα να το αναφέρουν σε μια πλατφόρμα. Που σωστά έγινε, αλλά το ερώτημα είναι «αρκεί»;
Ήταν μια καλή καμπάνια για κοινοποιήσεις στο Instagram και για αναφορές στα μίντια με τίτλους όπως «συγκλονιστικό βίντεο», αλλά ως εκεί. Τίποτα περισσότερο δεν έκανε από το να παρουσιάσει σοκαριστικές εικόνες βίας, που κανονικά θα έπρεπε να προβληματίσουν. Όχι μόνο οι εικόνες, αλλά και η ίδια η καμπάνια. Γνωρίζουμε για τη βία στους ανήλικους, είτε από περιστατικά που βγαίνουν στη δημοσιότητα, είτε γιατί έχει τύχει να δούμε live βίαιη συμπεριφορά, είτε γιατί έχουμε μάθει και από τις ίδιες τις έρευνες πως 1 στα 3 παιδιά έχει δεχτεί bullying. Αλλά έπρεπε να τις έχουμε συνηθίσει; Έπρεπε η καμπάνια να τις δείξει;
Έχει συνηθίσει η κοινωνία τη φρίκη και έχει μάθει να μένει αμέτοχη και απλά να σχολιάζει την ανεξέλεγκτη βία στους ανήλικους. Όταν όμως τη δείχνεις και στα παιδιά μέσα από μία καμπάνια, δεν προκαλείς έναν φόβο; Δεν προκαλείς μια τάση επιθετικότητας; Δηλαδή τι είδαμε; Είδαμε 15χρονα παιδιά να δέρνουν ένα παιδί, οι γονείς που το βλέπουν από την τηλεόραση να ρωτάνε το δικό τους παιδί με μια κάποια ανησυχία αν είδε κάτι (ότι τι;) και στο τέλος το παιδί που ξυλοκοπήθηκε να γίνεται εξίσου εκφοβιστής. Τι μας λένε δηλαδή; Πως αυτή είναι η μοιραία εξέλιξη των πραγμάτων;
Αυτή ήταν μια εύκολη εικόνα να παρουσιάσει το υπουργείο Παιδείας και αρκετά πρόχειρη. Ναι, συμβαίνει. Και γι’αυτό τα παιδιά πρέπει να μιλάνε στους γονείς. Είτε είναι εκείνα που δέχονται εκφοβισμό είτε είναι μάρτυρες τέτοιων περιστατικών. Αλλά αυτή είναι η μία και μοναδική λύση που προτείνει το υπουργείο Παιδείας;
Περιμένουμε από 15 χρονών παιδιά να μιλήσουν, τη στιγμή που δεν το κάνουν καν οι ενήλικες; Ή μήπως οι εκπαιδευτικοί δεν γνωρίζουν; Φυσικά και γνωρίζουν. Περιμένει το υπουργείο Παιδείας το θύμα εκφοβισμού που έχει κυριευτεί από φόβο, να πράξει ορθολογικά; Να μιλήσει στους γονείς που το κράτος τους έχει κάνει να δουλεύουν 12 ώρες προκειμένου να ανταπεξέλθουν; Και για να σας προλάβω, ναι, αυτό δεν συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες, αλλά στις περισσότερες. Υπάρχουν και γονείς που όπως έχουμε ξαναπεί, δεν ήταν εξαρχής κατάλληλοι γι’αυτόν τον ρόλο. Γι’αυτό είπα και παραπάνω πως η βία στα σχολεία έχει παντού ρίζες.
Από την άλλη, η δύσκολη οδός ξέρετε ποια είναι; Το εκπαιδευτικό σύστημα να κάνει τη δουλειά που πρέπει επιτέλους. Να εντάξει ψυχολόγους στα σχολεία, να δημιουργήσει εκπαιδευτικά προγράμματα ώστε τα παιδιά να ενημερωθούν. Να κατανοήσουν. Τα παιδιά δεν είναι πλέον σαν εμάς στα ’90s. Βιώνουν άλλες καταστάσεις, βλέπουν περισσότερα από τα social media. Εμείς δεν είχαμε καν facebook. Αλλά από τότε μέχρι και σήμερα, δεν έχω παρατηρήσει να γίνονται βήματα στην εκπαίδευση.
Καμία αποβολή δεν θα κάνει τον εκφοβιστή να σταματήσει να είναι εκφοβιστής. Η απειλή και η προειδοποίηση δεν κάνουν τίποτα. Ένας 15χρονος που κάνει bullying, χρειάζεται την ίδια βοήθεια που χρειάζεται και το θύμα. Το ξύλο και η μαγκιά πηγάζουν από κάπου και εκεί κρύβεται η λύση. Θα ήθελα λοιπόν η καμπάνια του υπουργείου Παιδείας να προτείνει λύσεις, αντί να μας δείξει τι επικρατεί στα σχολεία.
