Έχω μάθει να μην μιλάω όταν δεν ξέρω κάτι όπως και να μην το παίζω ειδήμονας σε όλα!
Γράφει η Τίνα Καραφίνα
Είναι πολύ όμορφο να μάθεις να ακούς πρώτα και να μην είσαι απόλυτος πριν βιώσεις κάτι, το δεις με τα μάτια σου, ή τουλάχιστον ενδιαφερθείς να μαζέψεις όλες τις πληροφορίες και μετά OK ας το παίξεις και «λίγο» ειδικός αφού έχεις συλλέξει και φιλτράρει τα γεγονότα !
Ειδικά στα social media βλέπουμε συχνά «αποψάκηδες» ! Αυτούς που έχουν γνώμη επί παντός επιστητού, δικαστές των πάντων, που πολύ εύκολα γίνονται ένα με τη μάζα κυρίως για να κατηγορήσουν και να τα βάλουν με όλους και με όλα! Το σύστημα συνολικά, την κίνηση στους δρόμους, τη στραβή μέρα, βολεμένοι στον καναπέ του σπιτιού τους, κρυμμένοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο! Και ένα φλέγον θέμα με δυνατές αντιπαραθέσεις στα media είναι και το εθνικό σύστημα υγείας που σαφώς και «νοσεί» αλλά υπάρχουν και κάποιοι βράχοι, στους οποίους θα αναφερθώ παρακάτω, που το κρατάνε ζωντανό, όρθιο και αξιοπρεπές !
Το ότι είμαι δημοσιογράφος και ξέρω τα πράγματα εκ των έσω που λέμε, μου δίνει αυτόματα το δικαίωμα να παραδεχτώ πως οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης συχνά στάζουν χολή αλλά και τα μέσα, τηλεόραση, sites, εφημερίδες. Υπάρχει μια ροπή να αναδεικνύουν το κακό, το άσχημο το δυσοίωνο γιατί «αυτό πουλάει»!
Και ναι πουλάει η καταγγελία του ασθενή για το φακελάκι, πουλάει η έλλειψη ράντζων, πουλάνε οι εικόνες της κακής συντήρησης των θαλάμων, των ελλείψεων σε προσωπικό και γενικά των παλιών δομών στα δημόσια νοσοκομεία! Ο λόγος που «πουλάνε» όλα αυτά ενδεχομένως να είναι γιατί έτσι μας έμαθαν, να μας αρέσει η μιζέρια!
Η τηλεόραση αλήθεια στην πλειοψηφία της έχει καταντήσει μια θλίψη μόνο θανατικά και δυσάρεστες ειδήσεις λες και μόνο αυτό είναι η ζωή, λες και δεν συμβαίνουν υπέροχα πράγματα τριγύρω μας…Δεν είναι μόνο αυτό η καθημερινότητα, όσο σκληρή και εάν είναι, δίνοντας ο καθένας ξεχωριστά τον δικό του αγώνα. Γιατί όμως τα λέω όλα αυτά ;
Ένιωσα την ανάγκη να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία, να ακουστεί η φωνή μου λοιπόν για το Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών-Ιπποκράτειο, έτσι όπως εγώ το έζησα.
Να περιγράψω στιγμές από τον 8ο όροφο του κεντρικού κτιρίου, μένοντας μέσα για 18 ημέρες έπειτα από μια περιπέτεια υγείας του πατέρα μου! Και δεν θα μείνω στα «κακά» γιατί είναι πολύ λίγα σε σχέση με το μεγαλείο των ανθρώπων μέσα εκεί! Πάντα το νόμισμα έχει δυο όψεις άλλωστε, άσχετα αν οι περισσότεροι δυστυχώς αρέσκονται στο να αναπαράγουν μόνο το δυσάρεστο…
Από τη δίκη μου σκοπιά λοιπόν το Ιπποκράτειο είναι μια πανεπιστημιακή κλινική που εάν και είναι γνωστό στον πολύ κόσμο για την καρδιολογική του μονάδα έχει και εξαιρετικό γαστρεντερολογικό τμήμα στον 8ο όροφο όπου νοσηλεύονται όσοι έχουν θέματα με το έντερο!
Έπειτα από ένα σοβαρό χειρουργείο λοιπόν, στον θάλαμο 13 νοσηλεύτηκε ο πατέρας μου και αν και ο χρόνος περνούσε αργά και βασανιστικά υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι χειρουργοί, γιατροί νοσηλευτές-νοσηλεύτριες, βοηθητικό προσωπικό, οι φοιτητές ιατρικής που είναι το μέλλον και όλοι έδιναν κουράγιο και ελπίδα με το ενδιαφέρον, τη φροντίδα και την καθημερινή παρουσία τους στα δωμάτια.
Όλοι αυτοί που με τα μπλοκάκια στα χέρια και ένα χαμόγελο στα χείλη, που και να μην το έβλεπες από τις μάσκες, ακτινοβολούσε στα μάτια τους σημείωναν διαρκώς και την παραμικρή λεπτομέρεια για την πορεία του ασθενή! Εάν έφαγε, εάν πήρε τα φάρμακα του, εάν λειτουργεί ο όρος, εάν έχει πυρετό, εάν σηκώθηκε να περπατήσει, αυτά τα απλά που είναι τόσο σημαντικά για την καλή ανάρρωση και τη ψυχολογία του ασθενή! Και μέσα σε όλα τα διαδικαστικά να έχουν πάντα και έναν καλό λόγο να πουν, ακόμα και στον πιο δύστροπο ασθενή! Άκουσα πολλές φορές από το στόμα τους το «όλα θα γίνουν», «κάνε υπομονή», «τα ζόρικα πέρασαν», «θα πας όρθιος σπίτι σου».
Που κοιτούν με καθαρό βλέμμα στα μάτια και είναι πρόθυμοι με ευγένεια να απαντήσουν στην κάθε «κουλή» ερώτηση ασθενών, συνοδών και επισκεπτών!
Από το πως πηγαίνει η ανάρρωση του ασθενή μέχρι σε ποιον όροφο βρίσκεται το ακτινολογικό!Για αυτούς δεν υπάρχει δυστυχία στον όροφο αλλά μόνο αισιοδοξία!
Και σε αυτούς θα αναφερθώ και είναι αφιερωμένο αυτό το κείμενο για να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Σε όλους εκείνους λοιπόν που πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους του 8ου ορόφου στο νοσοκομείο. Σε εκείνους που με φιλότιμο προσπαθούν να ξεπεράσουν τα στραβά του συστήματος, την γραφειοκρατία, να προσπεράσουν πολλές φορές το αυστηρό πρωτόκολλο για να γίνει η δουλειά !
Είδα με τα μάτια μου στους προεγχειρητικούς ελέγχους που η αναμονή είναι μεγάλη και τα νεύρα πολλών βαράνε κόκκινο, πως όλοι έβαζαν ένα χεράκι και ας μην ήταν τυπικά στα καθήκοντα και τις αρμοδιότητές τους, για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος και να μην φύγει κανένας δυσαρεστημένος ! Μέχρι και χειρουργοί έβγαιναν μπροστά (ο κύριος Θεοδωρόπουλος το έκανε για εμάς εκείνη την μέρα όταν μια κακή συνεννόηση παραλίγο να μας στοιχίσει να χάσουμε το ραντεβού με τον καρδιολόγο) και εντέλει εξυπηρετηθήκαμε ώστε να πάνε όλα ρολόι τις επόμενες μέρες, να γίνει η εισαγωγή και το χειρουργείο!
Και εδώ θέλω να πω πως χρειάζεται ψυχραιμία και κατανόηση από τη μεριά των ασθενών γιατί δυστυχώς δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα όπως τα θέλουμε, η υπομονή είναι αρετή σε αυτές τις περιπτώσεις και σίγουρα πρέπει να οπλιστείτε με αυτήν!
Θέλω επίσης δημόσια να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον χειρουργό, καθηγητή χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και εξειδικευμένο στην αντιμετώπιση του καρκίνου παχέος εντέρου κύριο Γιώργο Θεοδωρόπουλο που ανέλαβε τον πατέρα μου.
Οι συστάσεις που πήρα πριν τον συναντήσω από κοντά, το πλούσιο βιογραφικό του που διάβασα στο διαδίκτυο, αλλά και μια φωτογραφία του που χάζεψα, πολλές φορές πρέπει να ακούς το ένστικτο σου, είπα εδώ είμαστε αυτός θα αναλάβει τον πατέρα μου και έκλεισα αμέσως ραντεβού για να μας καθοδηγήσει! Και κάπως έτσι πήραν όλα τον δρόμο τους και είμαστε έξω τώρα υγιείς…
Σε περιπτώσεις που κλονίζεται η υγεία σου θα καταλήξεις τελικά στον γιατρό που σου κάνει το κλικ και κερδίζει την εμπιστοσύνη σου!
Επεξηγηματικός, ακριβής, ψύχραιμος αλλά με πυγμή και νεύρο όταν έπρεπε, απαιτητικός από την ομάδα του ώστε να γνωρίζει τα πάντα για τους ασθενείς του, άριστος επιστήμονας καθηγητής και πάνω από όλα άνθρωπος που σου μιλάει και σε κοιτάει στα μάτια! Χωρίς ίχνος έπαρσης, θα μου πεις γιατί να επιβραβεύεται αυτό, ότι δηλαδή κάποιος δεν την έχει «ψωνίσει»…Γιατί άνετα θα μπορούσε από τη στιγμή που σώζει ζωές και κάνει κάτι τόσο σπουδαίο! Μάλλον για αυτόν είναι τρόπος ζωής, η ρουτίνα του και ενώ έχει τις αντοχές να κάνει κάτι που θαυμάζω, δεν θεωρεί τόσο σημαντικό τον εαυτό του! Μπράβο του και για αυτό!
Από τους γιατρούς που έχουν μεράκι και αγάπη για την επιστήμη που υπηρετούν!
Βέβαια αυτή η δουλειά δεν μπορεί να γίνεται διεκπερωτικά από κανέναν όταν καλείσαι να σώσεις τη ζωή του άλλου!
Ο κύριος Θεοδωρόπουλος δεν είχε πολλά λόγια εννοώ αχρείαστες ιατρικές πληροφορίες που τελικά κανείς δεν καταλαβαίνει αλλά ήταν πάντα εκεί διαθέσιμος, όλες τις μέρες ακόμα και ΣΚ ερχόταν ο ίδιος στους θαλάμους να ελέγξει την πορεία των ασθενών του!
Θα μου πεις αυτό δεν είναι δεδομένο; Θα πω όχι και το εκτιμώ αφάνταστα !
Και ναι δεν αντιλέγω πως υπάρχουν και τα στραβά, ούτε βγάζω τρελούς τους ανθρώπους που καταγγέλουν τα δημόσια νοσοκομεία για πολλούς λόγους ! Αλλά όπως πολύ εύκολα λέμε για τα κακά έτσι πρέπει να επιβραβεύονται και τα καλά!
Όπως λέμε τα σπίτια ή τα μαγαζιά τα κάνουν οι άνθρωποι και όχι τα ντουβάρια έτσι και η ψυχή του Ιπποκράτειου νοσοκομείου είναι οι εργαζόμενοι και όχι το παλιό κτίριο!
Εκείνοι που με φιλότιμο κρατάνε ζωντανό το προβληματικό σύστημα υγείας και δουλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες σίγουρα χωρίς παχυλούς μισθούς!
Άννα, Σοφία, Γιώτα, Θεριανή, Νίκη, Μάγδα, Αντώνη, Γιάννα, Κυριακή, Κωνσταντίνα, Ασημίνα, Μαρία, Δέσποινα, Ιωάννα, Σταύρο είστε υπέροχοι!
Το ευχαριστώ και πάλι είναι λίγο και πρέπει να το λες και να το εκφράζεις γιατί ίσως έτσι σήμερα κάποιος πάει με ακόμα περισσότερο κέφι στη δουλειά του!
Την φωτογραφία αυτή την έβγαλα από τον 8o όροφο για να μου θυμίζει καθημερινά πως πάντα και παντού υπάρχει το φως αρκεί να το δεις!
Καλή ανάρρωση σε όλους τους ασθενείς δύναμη και κουράγιο στους ήρωες των δημόσιων νοσοκομείων που καθημερινά σώζουν ζωές!
