«Η εκκλησία δεν θα πάρει τα όπλα, αλλά θα μπορούσε να γίνει και δημοψήφισμα». Το πώς επέλεξε να τοποθετηθεί ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών το καταλαβαίνουμε μόνο αν μίλησε διπλωματικά, για να ικανοποιήσει δηλαδή το ακροατήριο του.
Γράφει ο Γιώργος Καραχάλιος
Προφανώς και (θα έπρεπε να) είναι απολύτως σεβαστό το να εκφράζεται κανείς όπως πιστεύει. Όμως όταν έχεις ένα θεσμικό ρόλο και ένα τόσο σημαντικό αξίωμα, κάθε σου λέξη μετρά, κάθε σου λέξη έχει τη σημασία της. Εν προκειμένω, πολώνεται κι άλλο το κλίμα, μπαίνουμε σε επικίνδυνα, ολισθηρά μονοπάτια με περίεργες προεκτάσεις.
Φτιαγμένη για να νομοθετεί είναι μόνο η Βουλή. Μας αρέσουν δεν μας αρέσουν όποιοι την απαρτίζουν κάθε φορά. Αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας. Να δέχεσαι πως μπορεί και να χάσεις, να αποδέχεσαι την αρχή της πλειοψηφίας.
Αν ανοίξουμε το δρόμο του να μπορεί αύριο να ζητάει ο καθένας δημοψήφισμα για ό,τι του αρέσει ή όχι, το πράγμα δεν οδηγεί πουθενά. Και σίγουρα όχι προς μία και μόνο κατεύθυνση.
Θα μπορούσε, για παράδειγμα, κάποιος να απαιτήσει ένα δημοψήφισμα για το διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας. Που αν μας ρωτάτε θα έπρεπε να είχε γίνει… χθες, αλλά αυτή είναι μια άποψη και that’s all εν προκειμένω και προς το παρόν.
Γιατί αυτό που είπε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι προβληματικό
H (ελληνική) κοινωνία δεν κινδυνεύει από γάμους ομοφύλων. Η (ελληνική) κοινωνία κινδυνεύει από τον παρτακισμό. Την ακρίβεια. Την τοξικότητα. Το μίσος. Από το ότι όπως πάνε τα πράγματα το 2100 θα είμαστε 30% λιγότεροι αριθμητικά ως έθνος.
Είναι πισωγύρισμα και ανώφελο να καταναλώνουμε χρόνο και φαιά ουσία για να ασχολούμαστε με θέματα που θα έπρεπε να έχουμε λύσει από καιρό και για τα οποία δεν υπάρχει ούτε ένα επιχείρημα της προκοπής για να είναι κανείς κόντρα πέρα από παιδιάστικα «δεν θέλω». Ο πανικός περί «κινδύνου καταστροφής της οικογένειας» θα ήταν αστείος αν δεν ήταν θλιβερός.
Στις αρχές των 80s όταν αποποινικοποιήθηκε η μοιχεία (ο γνωστός και ως «νόμος του σεντονιού») και θεσμοθετήθηκε ο πολιτικός γάμος, οι αντιδράσεις ήταν πολύ πιο έντονες από τώρα. Κόσμος πολύς κατέβηκε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, οι άνθρωποι του κλήρου έβγαζαν πύρινους λόγους κατά των «αντίχριστων» που προωθούν την «ατζέντα του διαβόλου».
Όμως η (κοινή;) λογική επικράτησε. Πλέον το θεωρούμε ως κάτι το δεδομένο, περίεργο μας φαίνεται μόνο πως κάποτε ήταν αλλιώς. Ο κόσμος εξελίσσεται, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός το ίδιο. Γιατί πολύ απλά μόνο αυτό έχει νόημα, μόνο έτσι πορευόμαστε μπροστά ως άνθρωποι και ως σύνολο. Και σίγουρα όχι με ατάκες εντυπωσιασμού και χωρίς ουσία, περί ενός άκαιρου και άκυρου δημοψηφίσματος επί παραδείγματι.
