Ο Βασίλης Καρράς ήταν ένας καλλιτέχνης. Σε κάποιους άρεσε η μουσική του, σε κάποιους άλλους όχι, αλλά ήταν ένας καλλιτέχνης. Εφόσον ένας άνθρωπος κινεί την ψυχή κάποιου άλλου με τον τρόπο του, είναι καλλιτέχνης. Αυτό είναι μια απαράβατη, μια sine qua non συνθήκη της τέχνης.
Ο θάνατος του είναι ένα γεγονός που γέμισε με θλίψη πολλούς ανθρώπους. Πρωτίστως την οικογένεια και τους φίλους του, δευτερευόντως τους ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί μαζί του, που τον είχαν γνωρίσει και σε τρίτο επίπεδο όλους εμάς που περάσαμε ένα ή περισσότερα βράδια ακούγοντας τα τραγούδια του γιατί είχαμε φάει μια χυλόπιτα, γιατί είχαμε χωρίσει, γιατί είχαμε πονέσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο από μια συμπεριφορά ενός προσώπου που είχαμε επενδύσει πάνω του έντονα συναισθήματα.
Στα τόσα σχόλια συλλυπητηρίων και αναγνώρισης του ποιος ήταν ο Βασίλης Καρράς, από το βράδυ της Κυριακής έχουν υπάρξει και σχόλια που δεν έχουν πραγματικά κανένα νόημα και καμία θέση στην σοσιαλμιντιακή κουβέντα, παρά μόνο εξυπηρετούν την ανάγκη κάποιων να αναρτήσουν κάτι για ένα θέμα που συζητιέται, απλά και μόνο για να πάρουν likes και να συζητηθούν ή να τους «επιτεθούν».
Άνθρωποι που δεν άκουσαν σχεδόν ποτέ τον Καρρά, που αν κάποιος στην παρέα του έβαζε τραγούδι του, έκλειναν τα αυτιά τους, ένιωσαν την ανάγκη να γράψουν σχόλια του στυλ «αν και δε μου άρεσε η μουσική του, κρίμα που πέθανε, συλλυπητήρια». Που αυτό το σχόλιο είναι ξεκάθαρο δείγμα πως δεν θέλουν να συλλυπηθούν, αλλά θέλουν να τους πει κάποιος μπράβο για τη μεγαλοπρέπεια τους, που έβαλαν τον εγωισμό και τα γούστα τους στην άκρη, που έδειξαν τέτοια μεγαλοψυχία ώστε να γράψουν «R.I.P.» ή «συλλυπητήρια».
Υπήρξαν βέβαια και χειρότεροι από αυτούς. Αυτοί που δεν έγραψαν ούτε καν αυτό το απλό, αλλά θεώρησαν πως αξίζει να τεθεί στη συζήτηση ότι «εγώ σιχαινόμουν τα τραγούδια του, απορώ πώς τον άκουγε ο κόσμος». Ε, τι να κάνουμε τώρα, τον άκουγε. Κάποιοι τον άκουγαν και τους άρεσε. Δεν είναι ανώτεροι από σένα που δεν τον άκουγες. Ούτε είσαι όμως κι εσύ ανώτερους τους επειδή δεν τον άκουγες. Είναι απλώς γούστα.
Έχει καμία σημασία αν σου άρεσε ο Βασίλης Καρράς;
Την ώρα που ο άνθρωπος έχει πεθάνει, την ώρα που κάποιοι, τον ήξεραν δεν τον ήξεραν προσωπικά, θρηνούν και λυπούνται, τι ακριβώς προσφέρει να ενημερώσεις ότι δε σου άρεσε η μουσική του; Είναι μήπως ο θάνατος του μια ευκαιρία να τον κρίνουμε καλλιτεχνικά; Εφόσον δεν ήταν κάποιος κακοποιός άνθρωπος, εφόσον δεν πείραξε κανέναν όσο ζούσε, μπορούν κάποιοι, θαρρώ, να τον αποχαιρετήσουν αποθεωτικά, να μιλήσουν με τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν.
Αυτό δεν υποχρεώνει όλους τους άλλους να γράψουν σώνει και ντε κάτι, αν δεν το νιώθουν, αν δεν τους βγαίνει. Όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται που κάποιοι συγκινήθηκαν τόσο για έναν άνθρωπο που δεν ήξεραν προσωπικά, δεν χρειάζεται να το κρίνεις. Συμβαίνει. Είναι ανθρώπινο. Ούτε χρειάζεται να γράψεις αν σου άρεσε ο Βασίλης Καρράς ή όχι, λες και είσαι ανώτερος που καταδέχεσαι να συλλυπηθείς, παρόλο που στη δισκοθήκη σου συναντά κανείς μόνο Βιβάλντι και Σοπέν.
Δε σου άρεσε ο Βασίλης Καρράς; Δικαίωμά σου. Δεν είναι η ώρα να το πεις. Το έχεις πει σίγουρα πολλές φορές στο παρελθόν, θα το ‘χεις γράψει και στα social. Όταν ο άνθρωπος έχει πεθάνει, δεν είναι η ώρα να κάτσουμε να μετρήσουμε τη σημασία της συμβολής του στην τέχνη.
Για κάποιους ο Βασίλης Καρράς ήταν καλός, για κάποιους ο Βασίλης Καρράς δεν ήταν. Για κάποιους ο Βασίλης Καρράς ήταν μια συντροφιά σε στιγμές καψούρας, αλλά δεν θα κάτσουν να κλάψουν κιόλας. Για κάποιους άλλους ο Βασίλης Καρράς ήταν ο αγαπημένος τους τραγουδιστής. Όλα μπορούν να υπάρξουν, αρκεί να μην παρεμβαίνουν το ένα στον χώρο του άλλου.
Δεν υποχρεώνει κανένας νόμος τους δεύτερους να σχολιάσουν. Δεν θα τους επιβληθεί κανένα πρόστιμο αν δε σχολιάσουν. Μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους χωρίς να ενημερώσουν και το ίδιο θα συνεχιστεί η ζωή και για τους υπόλοιπους. Δε θα σκεφτόταν κανένας «α, δε μπορώ να συγκινηθώ ακόμα, δεν ξέρω αν ο Αλκιβιάδης από τον Χολαργό άκουσε Καρρά».
Μπροστά σε έναν θάνατο, οι απόψεις περιττεύουν. Άσε τα social media να κάνουν ό,τι θέλουν κι εσύ μην ασχολείσαι αν δεν έχεις ανάγκη να εκφράσεις κάτι ουσιώδες. Και κάθε πρόταση που ξεκινάει με «δε μου άρεσε η μουσική του, αλλά…», δεν είναι ουσιώδης!
