Ο καθένας από μας, σε αυτή τη διαδρομή που λέγεται ζωή, ψάχνει να βρει τον δρόμο του, ψάχνει εκείνο το μονοπάτι που θα τον οδηγήσει εκεί που θέλει να πάει, στον εαυτό που θέλει να γίνει. Οι κοινωνικές επιταγές, τα στερεότυπα και οι επιβολές θέτουν εμπόδια σε αυτή τη διαδρομή και κάνουν κακοτράχαλο το μονοπάτι. Μια γυναίκα γνωρίζει καλά απ’ όλα αυτά, τα έχει υποστεί για αιώνες, έχει καταπιεστεί. Πλανώνται πλάνην οικτρά όμως όσοι πιστεύουν ότι ένας άντρας, ειδικά τη σήμερον, δεν έχει να αντιμετωπίσει κι αυτός καταπίεση, τόσο από το ίδιο του το φύλο, από τον αρσενικό του περίγυρο, όσο κι από την κοινωνία ευρύτερα, κι από γυναίκες δηλαδή.

Πιστεύω ακράδαντα ότι αν οι άντρες γνωρίζαμε 10% παραπάνω τις γυναίκες και οι γυναίκες τους άντρες, ο κόσμος θα ήταν ομορφότερος. Ή, καλύτερα, λιγότερο άσχημος, γιατί ο άνθρωπος είναι ένα εξ ορισμού άσχημο ον που φέρει τη βία και την καταστροφή.

Σε αυτή την κατεύθυνση, επιχειρώ να αποδώσω όσο πιο καθαρά μπορώ το τι σημαίνει να είσαι άντρας στις μέρες μας, τι ευθύνη κουβαλάς και πώς το βάρος της μπορεί να διαλύσει κάποιον αν έχει να αντιμετωπίσει και τη σύνολη κοινωνική κατακραυγή προς το φύλο του.

Τα 5 tough spots που βιώνει ένας άντρας σήμερα

«Θέλω να είμαι φροντιστικός, αλλά θέλω να δείξω στην άλλη ότι σέβομαι την αυτονομία της»

Στη σύγχρονη εποχή, πολλοί άντρες είναι αυτοί που έχουν αντιληφθεί ότι έχει αλλάξει ο ρόλος της γυναίκας και οφείλουν να προσαρμοστούν. Οι γυναίκες πιστεύουν πως είμαστε όλοι αναίσθητοι και αθεράπευτοι σεξιστές, αλλά αυτό είναι ένας βολικός μύθος που κάποιοι επιθυμούν να διαχέεται. Σε αυτή την διαδικασία αναπροσαρμογής της θέσης και της συμπεριφοράς μας, υπάρχουν συγκρουσιακές καταστάσεις μέσα από τις οποίες ψάχνουμε να βρούμε τη χρυσή τομή.

Κλασικό παράδειγμα το πρώτο ραντεβού. Η ανάγκη μας να πληρώσουμε, δεν προέρχεται από μια επιθυμία επίδειξης υπεροχής, κυριαρχίας και τάση επιβολής. Προέρχεται από την ανάγκη να δείξουμε πως μπορούμε να φροντίσουμε τον άνθρωπο που στέκεται απέναντι μας. Ταυτόχρονα όμως, δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε, θέλουμε να αφήσουμε τον χώρο της από κοινού επιλογής. Τέτοιες καταστάσεις υπάρχουν πολλές και η αναζήτηση της ισορροπίας μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλικό και ψυχικό μπλοκάρισμα σε έναν άντρα. Δική του είναι η ευθύνη να βρει την ισορροπία, αλλά μια κατανόηση θα βοηθούσε να έχουμε λιγότερο άγχος.

Το βάρος των εγκλημάτων άλλων που οδηγεί σε σεξισμό

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Μετά από κάθε γυναικοκτονία, ένα τεράστιο βάρος πέφτει στους ώμους αρκετών για να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε ίδιοι με αυτούς όχι μόνο στο πώς πράττουμε, αλλά και στο πώς αντιδρούμε στις πράξεις τους εφόσον συμβαίνουν μπροστά μας. Κι αυτό προφανώς δημιουργεί βάρος, πίεση, είτε σε κατανοητό είτε σε υποσυνείδητο επίπεδο. Πώς να νιώσει ένας νέος άντρας για παράδειγμα αν ακούει πως επειδή είναι άντρας, στρέιτ, είναι σεξιστής και όλα τα συναφή; Δεν είναι κι αυτό σεξισμός, η ποινικοποίηση κάποιου επειδή είναι άντρας;

Το άγχος για το πέος του

Πιστεύω ότι αν μάθαιναν όλα τα αγόρια από μικρά να μιλάνε με άνεση για όσα τα ανησυχούν σχετικά με το πέος τους, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος. Αντ’ αυτού όμως, μαθαίνουμε να φοβόμαστε την κοροϊδία από αγόρια, κυρίως, και κορίτσια στο σχολείο και αυτό μας γίνεται βίωμα. Κι αν τυχόν δε μας σηκωθεί ή δεν εκσπερματώνουμε, νιώθουμε λίγοι, το θάβουμε, δεν το συζητάμε, υποδυόμαστε πως είμαστε επιβήτορες, καταπιέζοντας την ανάγκη μας να ζητήσουμε βοήθεια.

Penis Shaming=Body Shaming

Κανείς δεν έχει μπει στη διαδικασία να το κατανοήσει, αλλά το να σχολιάζεις το πέος ενός άνδρα, είναι ακριβώς το ίδιο με το να σχολιάζεις τα παχάκια ενός ευτραφούς ατόμου. Το να κοροϊδεύεις το μέγεθος ή τη μορφή του πέους, είναι εξίσου body shaming με το να σχολιάσεις την κοιλιά, τα μπούτια και οτιδήποτε άλλο. Κι είναι αστείο που βλέπουμε κι ακούμε πρόσωπα που διατείνονται ότι είναι υπέρμαχοι του body positivity, να μιλάνε ανοιχτά με κοροϊδευτικό τρόπο για το πέος ενός πρώην συντρόφου τους.

Η ανακάλυψη του ποιος θέλει να είναι

Στο τέλος της ημέρας, όλα τα παραπάνω είναι ζητήματα εσωτερικά που δημιουργούν ανησυχίες και άγχη σε έναν άντρα στην πορεία προς το εσωτερικό του ταξίδι, ένα ταξίδι αναζήτησης του ποιος θέλει να είναι. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους και θα ήταν πολύ σημαντικό αν στον τρόπο που κρίναμε ή αντιμετωπίζαμε κάποιον, βάζαμε στο μυαλό μας ότι αυτός δεν έχει ανακαλύψει πλήρως ποιος είναι, ότι χτίζει το μέσα του, ότι δεν έχει διαμορφώσει, ότι πειραματίζεται και μετράει πώς νιώθει με τις πράξεις ή τις απόψεις του για να δει που θα κατασταλάξει. Η επιθετικότητα δεν βγάζει πουθενά, παρά μόνο στο να τον οδηγήσεις σε άσχημο μονοπάτι.

* Photo credits: Unsplash/Wei Ding