Πάνω που πιστεύαμε ότι είχε γίνει πλήρως αντιληπτό τι είναι το body shaming και τι ακριβώς ζητάμε όλοι οι νορμάλ άνθρωποι ως προς την αντιμετώπιση που τυγχάνουν άτομα τα οποία δεν ταυτίζονται με τα πρότυπα του παρελθόντος, ήρθε μια δήλωση του Περικλή Κονδυλάτου να μας υπενθυμίσει πως είτε δεν έχει επικοινωνηθεί σωστά το μήνυμα είτε ότι πάμε σε μια λογική αντιστροφής όπου δεν φτιάχνουμε τα – λογικά – μειονεκτήματα της πολιτικής ορθότητας, αλλά πάμε να την καταστρατηγήσουμε εντελώς.
«Οι Ελληνίδες δεν έχουν πλέον την αίσθηση του μέτρου. Βλέπω κορίτσια με παραπάνω κιλά να βγάζουν κοιλιές έξω. Δεν έχω πρόβλημα με τα παραπάνω κιλά, αλλά αυτό με το body shaming και όλα αυτά τα κινήματα, λίγο έχουμε χάσει το μέτρο. Δεν γίνεται ένας άνθρωπος που κάτι δεν του πηγαίνει, να επιδεικνύει τα λίπη.
Δεν γίνεται να βλέπουμε διαφημίσεις με υπέρβαρες γυναίκες να χορεύουν μπαλέτο ή διαφήμιση για σερβιέτες που να μας δείχνει ότι το πρότυπο είναι μία 100 κιλά που τα πετάει κι έξω. Πρέπει να βγει κάποιος με θάρρος και να τα πει, γιατί ζούμε την εποχή του politically correct που όλοι φοβόμαστε να μιλήσουμε».
Με αφορμή λοιπόν αυτή τη δήλωση του Κονδυλάτου, η οποία είναι μια δήλωση-αχταρμάς που άλλο ήθελε να πει και τελικά άλλο είπε, ας πούμε τι είναι το body shaming και τι ακριβώς θέλουμε να καταδείξουμε και να «σβήσουμε» με αυτόν τον όρο.
Πότε ειπώθηκε ότι το body shaming είναι επιβολή ενός νέου προτύπου σώματος;
Το body shaming δεν εφευρέθηκε ως όρος για να γίνει ένα εργαλείο κατάργησης των παλαιών προτύπων και εγκαθίδρυσης νέων. Ο στόχος του ήταν να γίνει μια κατάργηση προτυποποίησης οποιουδήποτε σωματότυπου, γιατί η προτυποποίηση είναι που δημιουργεί τα κόμπλεξ και που κάνει ανθρώπους να νιώθουν άσχημα με το σώμα τους.
Εν πρώτοις, επομένως, ο στόχος δεν είναι να πούμε «δεν είναι πρότυπο η Ναόμι Κάμπελ, είναι πρότυπο η Δανάη Μπάρκα». Στόχος είναι να πούμε ότι ο καθένας θα πρέπει να παίρνει ο ίδιος την απόφαση για το αν θεωρεί ωραίο το σώμα του ή όχι, αν τον εκφράζει, αν του κάνει και αυτό να γίνεται με όσο το δυνατόν λιγότερες επιδράσεις.
Αν δηλαδή μια κοπέλα που είναι 100 κιλά θέλει να αποκτήσει το σώμα της Ηλιάνας Παπαγεωργίου, αυτό να είναι επειδή η ίδια θα θέλει να το κάνει κι όχι γιατί η pop culture της περνάει διαρκώς το μήνυμα, συνειδητά ή υποσυνείδητα, πως το Χ σώμα είναι το μόνο υγιές και το μόνο αρεστό. Εδώ επίσης, μια σελέμπριτι που είναι παχιά, να μην πρέπει να απολογοηθεί επειδή θέλει να αδυνατίσει και να κρίνεται ως προδοσία η πράξη της.
Αντίστοιχα, αν μια κοπέλα στα 50 κιλά θέλει να αποκτήσει τις καμπύλες της Νίκι Μινάζ, αυτό να συμβεί γιατί η ίδια η κοπέλα ελκύεται από αυτή την εικόνα και φαντάζεται τον εαυτό της έτσι και την κάνει να νιώθει όμορφα έχοντας αυτόν τον στόχο.
Στόχος, εν ολίγοις, είναι να μην μπαίνει κανείς σε διαδικασία να λογοδοτήσει άμεσα ή έμμεσα για αυτό που είναι εξωτερικά κι αν το ίδιο το άτομο το επιθυμεί, να εκφράζει τους φόβους του, τις αδυναμίες του, τις ανάγκες του.
Είναι άλλο να μη φοβάσαι να μιλήσεις κι άλλο να διαπομπεύεις ανθρώπους
Ναι, προφανώς υπάρχει μια παραδεδεγμένη αλήθεια, αυτή της επιστήμης. Υπάρχουν οι έρευνες που μιλούν για χώρες όπου υπάρχει πρόβλημα παχυσαρκίας. Αλλά αυτό τι σημαίνει; Ότι θα πάμε να πούμε σε ένα υπέρβαρο άτομο πώς θα ζήσει; Ή θα πάμε να το χλευάσουμε χωρίς να έχουμε κιόλας ιδέα για το τι προσπάθεια κάνει να ακολουθήσει αυτό που επικαλείται ο κ. Κονδυλάτος ως υγιές πρότυπο;
Κι αν λοιπόν βλέπουμε σε διαφημίσεις να προβάλλονται πιο εύσωμες κοπέλες, δεν γίνεται για να εδραιωθεί ένα νέο status quo. Γίνεται για να νιώσουν και οι άσημες εύσωμες κοπέλες πως δεν είναι μόνες τους, πως δεν χρειάζεται να μειώνουν το σώμα τους και πως αν θέλουν να το αλλάξουν, μπορεί να συμβεί και χωρίς να νιώθουν αυτολύπηση ή να ντρέπονται. Ότι μπορούν σε αυτό το μονοπάτι της αλλαγής του σώματος τους να κυκλοφορούν χωρίς ανασφάλεια και αν το νιώθουν, να βάλουν και πιο ανάλαφρα ρούχα.
Ζούμε προφανώς σε εποχές μεταβολών και μέχρι να βρούμε το μέτρο, μέχρι να καταλάβουμε πού θέλουμε να φτάσουμε, θα σημειώνονται και υπερβολές ενίοτε, με αποτέλεσμα αρκετοί να νομίζουν πως δεν τους επιτρέπεται να εκφραστούν. Δεν είναι στόχος να επιβληθεί κάποια συγκεκριμένη εικόνα. Ούτε όμως και να αποκλειστεί κάποιο άτομο επειδή το σώμα του δεν ταιριάζει στην αισθητική του ενός.
Αλλά στο τέλος της ημέρας, παραφράζοντας λίγο τον Καβάφη, όσο μπορούμε, ας μην ευτελίζουμε το ανθρώπινο σώμα και, κατ’ επέκταση, την ανθρώπινη ψυχή.
Αν θέλουμε να κάνουμε τους γιατρούς και να μιλάμε για το πρόβλημα της παχυσαρκίας, μπορεί να συμβεί και με εύσχημο τρόπο, δίχως να μιλάμε για «λίπη».
Αν θέλουμε να βρούμε αυτό το αναγκαίο μέτρο, μπορούμε να το κάνουμε στηρίζοντας ο καθένας τον άνθρωπο που έχει στον κύκλο του και ξέρει ότι δίνει αγώνα για να αδυνατίσει. Σίγουρα δεν πρόκειται να βρούμε το μέτρο εκθέτοντας ανθρώπους και βγάζοντας τους στη σέντρα, χωρίς καν οι ίδιοι να επιχείρησαν ποτέ να επιβάλλουν τον σωματότυπο τους ως το απόλυτο πρότυπο.
ΥΓ. Πάντως, από αυτό που έχει ακολουθήσει σε επίπεδο δηλώσεων στις εκπομπές σήμερα, ως απάντηση ή ως σχόλιο στην αρχική δήλωση του Κονδυλάτου, αρχίζω να πιστεύω έντονα πως του ζήτησαν ως χάρη να τα πει αυτά, για να μπορούν μετά οι ρεπόρτερ στα q&a να ρωτάνε τους celebrities επί της δήλωσης αυτής. Ίσως ο Περικλής Κονδυλάτος είναι ένας αυτοφωράκιας…
