Πριν λίγες μέρες ο Διονύσης Ατζαράκης έγινε viral με το βίντεο «Πεθαίνοντας στην Ελλάδα». Αν περίμενε λίγες μέρες ακόμα θα έβαζε στη λίστα του και τη δολοφονία στον Πειραιά, εκεί όπου ένας 68χρονος πήρε την καραμπίνα του και σκότωσε έναν άνθρωπο εν ώρα εργασίας. Πατέρας τριών παιδιών το θύμα, παρκαδόρος, ξύπνησε το πρωί και πήγε στη δουλειά του όπως οι περισσότεροι, με τη σημαντική διαφορά ότι εκείνος δεν θα γυρίσει σπίτι, όπως οι περισσότεροι.
Τι γνωρίζουμε μέχρι στιγμής: Σύμφωνα με πληροφορίες του intronews.gr, ο δράστης, ένας 68χρονος άνδρας ελληνικής καταγωγής έφτασε στο σημείο, επί της οδού Πραξιτέλους 147 στον Πειραιά και με μία καραμπίνα πυροβόλησε από κοντινή απόσταση τον 39χρονο που εργαζόταν σε πάρκινγκ πλησίον καταστήματος ρούχων. Ο άνδρας χτυπήθηκε στο κεφάλι και έπεσε αιμόφυρτος στο έδαφος.
Έχουμε συνηθίσει τη βία, τη φρίκη, το αίμα, τα «νόμιζα δεν είχε εισιτήριο» και την επιβολή της θέλησης του άλλου πάνω στη δική μας.
Όπως αναφέρουν αστυνομικές πηγές, ο δράστης διαμένει κοντά στο σημείο. Διαμαρτυρόταν και έκανε συχνά φασαρίες με τους παρκαδόρους της περιοχής (υπάρχουν δύο πάρκινγκ), ενώ κατέβηκε από το σπίτι του οπλισμένος, αφού αντάλλαξε κάποιες κουβέντες με τον παρκαδόρο. Μάρτυρας ισχυρίζεται πως ο 68χρονος δεν σεβόταν το γεγονός πως οι δύο επιχειρήσεις εξυπηρετούσαν τα γύρω καταστήματα και συχνά εμπόδιζε το έργο τους. Ο 39χρονος άνδρας, αλβανικής καταγωγής και πατέρας τριών παιδιών, μεταφέρθηκε από το ΕΚΑΒ στο Τζάνειο Νοσοκομείο, όπου απλά διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Σε φωτογραφίες που ήδη κυκλοφορούν από το σημείο της δολοφονίας (κάποιες τραβηγμένες από υπερβολικά κοντινή απόσταση), βλέπουμε το συγκεντρωμένο πλήθος να παρακολουθεί ένα άψυχο σώμα όπως παρακολουθεί τηλεόραση -τέτοια είναι η ευκολία πλέον. Μουδιασμένοι μεν, συνηθισμένοι δε σε αυτή τη χώρα να λαμβάνουμε κάθε είδηση που εμπεριέχει θάνατο ως μία ακόμα είδηση που εμφανίζεται στο feed μας ή στους δέκτες μας, μέχρι να περάσουμε στην επόμενη.
Ξεστομίζουμε ένα «τώρα είναι αργά», προχωρώντας σαν να μην συμβαίνει τίποτα τη ζωή μας.
Παρά τα όσα ωραία και ελπιδοφόρα βλέπουμε στο Instagram, τα emoticons με τις σφιγμένες γροθιές και τα μηνύματα σε τοίχους, οφείλουμε να κοιτάξουμε την πραγματικότητα στα μάτια και να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα διότι μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να το επιλύσουμε. Ναι, έχουμε συνηθίσει τη βία, τη φρίκη, το αίμα, τα «νόμιζα δεν είχε εισιτήριο» και την επιβολή της θέλησης του άλλου πάνω στη δική μας, το ερώτημα είναι γιατί και για ποιο λόγο συνεχίζουμε να κλείνουμε τα μάτια.
Μέχρι να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα, όμως, η βαρύτητα κάνει τη δουλειά της και μας τραβάει προς τα κάτω, στα «αποκλειστικά βίντεο από τη δολοφονία» που έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας. Και όσο περνούν οι μέρες, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αποβάλλουμε αυτή τη συνήθεια, φτάνοντας -για ακόμη μια φορά- στο σημείο να ξεστομίζουμε ένα «τώρα είναι αργά», προχωρώντας σαν να μην συμβαίνει τίποτα τη ζωή μας, μέχρι κάποιος να αποφασίσει να την αφαιρέσει με μια καραμπίνα.
